Αναζητώντας μιαν Εθνική πολιτική εξόδου από την κρίση

Όποτε μιλάει κανείς για όσα υποφέρουμε και για όσα μας έχουνε πάρει οι κυβερνήσεις και το κοινοβούλιό μας ανεπιστρεπτί, συμφωνούν όλοι ότι έχουμε να κάνουμε με μια ξενοκίνητη κυβέρνηση που εργάζεται για τους "δανειστές" (τη Γερμανία) εις βάρος του λαού της Ελλάδας. Συμφωνούν όλοι και επαυξάνουν ότι η γκάμα των στερήσεων είναι ευρύτατη και ποικίλει έντονα καθώς άλλοι στερήθηκαν τη δουλειά τους, άλλοι τη σιγουριά την οποία απολάμβαναν, άλλοι την υγεία τους, άλλοι τις καλές συνθήκες ζωής, άλλοι το φαγητό άλλοι το σπίτι τους κι άλλοι τη δυνατότητα να ονειρεύονται. Κάποιοι έχασαν πλούτη και κάποιοι τα ελάχιστα που είχαν. Όλοι έχουν πληγεί εκτός από κάποιους ολιγάρχες συνδεδεμένους κυρίως με τους πολιτικούς και με το χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι οι μόνοι διασωθέντες και συχνά ωφεληθέντες από την κρίση που περνάμε. Και μέχρι εδώ όλα οδηγούν στο συμπέρασμα: Επομένως Σύριζα!

Ύστερα η κουβέντα έρχεται στο πως θα επανορθώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να επανορθωθεί. Και αρχίζει εκεί ο προβληματισμός. Θα ξανανέβει η σύνταξη που έπεσε από τις 1.800 στις 1.100 πίσω στο ύψος που βρισκόταν ή θα πάμε αναπόφευκτα στα 800; Θα ξαναπάρει ο καλός και σπουδασμένος και αποδοτικός υπάλληλος της πολυεθνικής εταιρείας τις 4.500 ευρώ μηνιαίως που είχε πριν την κρίση ή θα μείνει στα 1.500 με 2.000 που παίρνει σήμερα παρακαλώντας από μέσα του μην τα χάσει και αυτά; Θα ξαναβρεί δουλειά ο άνεργος και με ποιο μισθό; με τα 1.500 που έπαιρνε ή με 300 και πολλά είναι; Θα μπορεί κανείς και στο μέλλον να κάνει δυο δουλειές, μια άσπρη και μια μαύρη, όπως έκανε παλιά και έβγαζε ένα καλό εισόδημα για κάποιο παραπανίσιο ταξίδι ή ένα έξοδο αρκετά μεγάλο; Εδώ όποιος έχει όχι μια αλλά μισή δουλειά θεωρείται σήμερα τυχερός, θα απαιτήσει κανείς και δεύτερη; Και θα καταργηθούν όλοι οι φόροι που μπήκαν τα τελευταία χρόνια; Αν, πάλι, πάψει το κράτος να τα παίρνει μέσα από την τσέπη μας, τι θα γίνει με το δημοσιονομικό έλλειμμα που κανείς δεν αρνείται ότι πρέπει να ισορροπήσει;

Τώρα τα πράγματα σκουραίνουν. Ποιος θα κόψει χρήμα για να μας δώσει ώστε να διορθώσουμε έστω και μερικά από όσα έχουμε υποστεί; Ποιος θα δώσει τα ευρώ που χρειάζονται οι βιομηχανίες και οι βιοτεχνίες και τα μαγαζιά για να δουλέψουν, να προσλάβουν κόσμο και να μοιράσουν μισθούς; Ποιος θα πληρώνει τις συντάξεις; Έχει ο Σύριζα πλούσιους χορηγούς στις γραμμές του; έχει τον Σόρος και τον Σώρα; Και από τη στιγμή που το χρήμα το κόβει η Γερμανία, στην οποία παραδώσαμε τα κλειδιά του δικού μας χρηματοκιβωτίου, από που έχουμε έστω και την παραμικρή ελπίδα ότι θα αλλάξει η κατάσταση, από που μπορούμε να διακρίνουμε έστω και την παραμικρή υποψία ότι η δική μας πολιτική (η οποιαδήποτε πολιτική, είτε συντηρητική είτε μεταρρυθμιστική) θα μπορέσει να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα;

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Η Γερμανία έχει το ταμείο και εκείνη αποφασίζει πότε θα τρέξει το χρήμα, πόσο θα είναι και προς τα που θα πάει. Κι εμείς έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δυο πολιτικές:

• Την αισχρή και ξεδιάντροπη επαιτεία της πασοκο-Νέας Δημοκρατίας που παρακαλεί να μας δώσουν ένα κομμάτι ψωμί κάνοντας ό,τι της λένε. Μέσα επιβολής αυτής της πολιτικής είναι ο αυταρχισμός με τον οποίο τσακίζει αντιστάσεις και το ψέμα με το οποίο ξεγελά μέρα με τη μέρα τον κόσμο για να δημιουργεί τετελεσμένα τα οποία στη συνέχεια επικαλείται για να κάνει και το εκάστοτε επόμενο "υποχρεωτικό" πλέον βήμα.
• Την "αξιοπρεπή" και ραφινάτη επαιτεία του Σύριζα που θα "απαιτεί" να μας δώσουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι ψωμί διαμαρτυρόμενος ότι όσο δεν μας το δίνουν κάνουν «κακό του κεφαλιού τους». Μέσα για να περνάει αυτή η πολιτική θα είναι το ηθικό πλεονέκτημα οφειλόμενο στο καθαρό παρελθόν του και ένας παρωχημένος πολιτικός λόγος με τον οποίο θα προσπαθεί να αντικαταστήσει την έλλειψη πειστικής σύγχρονης ανάλυσης.

Είναι φανερό ότι κανένα είδος επαιτείας δεν αξίζει στην Ελλάδα. Ούτε τα παραπάνω ούτε όμως και η πιο καλυμμένη αλλά και πολυσύνθετη επαιτεία του ουδέτερου «κέντρου» που ελπίζει να φανεί στην ευρωπαϊκή ελίτ σαν το ακόμη πιο καλό παιδί από την πασοκο-Νέα Δημοκρατία που θα έχει και την λεοντή του νέου και άφθαρτου για να κερδίσει περισσότερο χρόνο υπέρ των Γερμανών. Δυστυχώς το Ποτάμι δεν είναι μια άλλη πολιτική αλλά ένα φτιασίδωμα των υπαρχουσών που κυκλοφορούν. Δεν θα επαιτεί μόνο για τα ευρώ αλλά και για να του δώσουν λόγο ύπαρξης. Μακάρι να ήταν κάτι διαφορετικό.

Για να ασκήσει η Ελλάδα πραγματικά δική της πολιτική και να μην περιμένει από τα αποφάγια των άλλων, πρέπει να αποκτήσει ανεξαρτησία και προ παντός δική της οικονομία, άρα δικό της νόμισμα. Όσο πικρή κι αν είναι αυτή η αλήθεια, δυστυχώς είναι η μόνη αλήθεια. Όσο κι αν θα μας πονέσει η μετάβαση σε ένα σύστημα εθνικού νομίσματος, υποτιμημένου και πληθωριστικού, δυστυχώς είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί κάποτε να μας βγάλει από την κατάσταση της αποικίας χρέους.

Δεν ξέρω αν ο ελληνικός λαός μπορεί να αντέξει το σοκ της δραχμής. Δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία η "αξιοπρεπής πενία" έναντι της "δουλικής καλοπέρασης". Δεν ξέρω καν αν έχω δίκιο. Ξέρω όμως ότι όσο δεν συζητούνται τα πραγματικά προβλήματα στον δημόσιο χώρο, τόσο θα βυθιζόμαστε μαζί με την άγνοιά μας στο πηγάδι χωρίς πάτο μέσα στο οποίο έχουμε πέσει από το 2010, τότε που ο ΓΑΠ μας έσπρωξε με μια σεμνή τελετή από το Καστελόριζο.