ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΣΗ ΜΑΣ!

Ρίχνοντας μια ματιά στις αναρτήσεις των διάφορων σάϊτ και μπλογκ (όπως π.χ. του μπλογκ “Δραπετσίνι”) δεν γίνεται παρά να σε πιάσει η ψυχή σου για το μέλλον που μας επιφυλάσσουν στο θέμα Παιδεία:

Α) Το “κουπόνι” απειλεί να διαλύσει το σύστημα δωρεάν παροχής δημόσιας εκπαίδευσης,

Β) Εκτός παιδικών σταθμών χιλιάδες οικογένειες καθώς έρχονται και δίδακτρα.

Η τράπεζα θεμάτων για τα Λύκεια, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων, τα νέα πανεπιστήμια χωρίς διοικητικούς υπαλλήλους, η διάλυση της τεχνικής εκπαίδευσης για χάρη των ιδιωτικών ΙΕΚ, το νέο πειθαρχικό δίκαιο … όλα μαζί συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η Δημόσια Παιδεία είναι υπό διωγμό.

Το ίδιο συμβαίνει και με την Δημόσια Υγεία, από την πληρωμή για τις επισκέψεις μέχρι τις συνταγές των φαρμάκων, τη διάλυση των νοσοκομείων κλπ.

Το ίδιο συμβαίνει στην Ασφάλιση όπου με τεχνητούς τρόπους εξανεμίζονται τα αποθεματικά και νέοι νόμοι ορίζουν πως θα μοιράζονται οι ασφαλισμένοι μόνο όσα έχουν (δηλαδή: δεν έχουν) τα Ταμεία.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους που συρρικνώνονται με αποτέλεσμα να μην ελέγχονται σωστά ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε οι συνθήκες εργασίας, ούτε καν το παράνομο παρκάρισμα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την δημόσια περιουσία που ξεπουλιέται με τρόπο καταφανώς ασύμφορο για την Ελλάδα.

Σχεδόν όλα τα παραπάνω “μέτρα” έχουν πολύ μικρή επίδραση στο δημοσιονομικό ισοζύγιο. Ακριβέστερα, επιδρούν πολύ “λίγο” θετικά σε σχέση με τις πολλαπλές αρνητικές επιδράσεις που προκαλούν με αποτέλεσμα να προβληματίζουν ακόμα και τον διεθνή τύπο και έγκυρους σχολιαστές. Λαμβάνονται αβλεπί (ελληνιστί: σαμβουαρ) γιατί αποτελούν, κατά βάση, μνημονιακές δεσμεύσεις που τις χαρακτηρίζουμε συλλήβδην ως “προαπαιτούμενα” για την εκταμίευση των δόσεων που κρατούν την οικονομία ζωντανή. Είναι οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές (ένα σημαντικό μέρος τους) που μας ζητούν οι εκπρόσωποι των δανειστών, δηλαδή το ΔΝΤ και η ΕΕ και που τις έχουν κάνει σημαία οι κυβερνητικοί κύκλοι.

Θεωρούν προαπαιτούμενο να διαλυθεί η χώρα και να περιέλθουν σε κατάσταση συνεχούς φόβου για το αύριο οι πολίτες προκειμένου να εξασφαλίσουν τη στοιχειώδη ρευστότητα στην ελληνική οικονομία. Και είναι σε θέση να μας απειλούν και να μας επιβάλουν τη θέλησή τους επειδή εκείνοι διαθέτουν το κοινό χρηματοκιβώτιο του συνεταιρισμού μας (την Ευρωζώνη) στον οποίο –όπως αποδεικνύεται κάθε μέρα- κάποιοι είναι πιο “συνεταίροι” από τους άλλους.

Όλα αυτά δείχνουν πως η χώρα μας έχει γίνει πραγματικά ένα εργαστήριο εφαρμογών διαφόρων συνταγών με αμφίβολο αποτέλεσμα και δεν έχει σχεδόν καμιά άλλη επιλογή όσο επιμένει να παραμένει στο ευρώ. Το έχουν παραδεχτεί σχεδόν όλα τα ξένα ΜΜΕ ότι η Ελλάδα είναι πράγματι ένα πειραματόζωο.

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;

Επανάσταση λέει η μια πλευρά. Που θα πει ότι μένουμε εκτός ευρώ και τα μέτρα μένουν κι αυτά εκτός εφαρμογής. Το ζητούν επιτακτικά το ΚΚΕ και οι Αλαβάνος, ΕΠΑΜ κλπ.

Συμβιβασμό, λέει η άλλη πλευρά. Που θα πει ότι μένουμε στο ευρώ και συζητάμε για μια “καλύτερη” εφαρμογή των πολιτικών του ΔΝΤ και της ΕΕ. Στο “καλύτερη” κρύβεται βεβαίως η διαφορά, ωστόσο Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση αυτή τη στιγμή κινούνται στον αστερισμό του συμβιβασμού αφού δέχονται την πορεία μας εντός ΕΕ και εντός ευρώ. Ας δούμε που βρίσκονται οι πλέον αισθητές διαφορές στην πολιτική τους.

Η αντιμνημονιακή πλευρά ονομάζει “Ανεξάρτητη” την πολιτική της και προτάσσει την απαίτηση για σταμάτημα των μνημονιακών δεσμεύσεων, ακόμη και μονομερώς και ιδιαιτέρως όταν αυτές δεν έχουν κανένα άμεσο δημοσιονομικό όφελος.

Προαπαιτούμενο για να δεχτούμε να παίρνουμε τη δόση μας και να μένουμε στο ευρώ, λένε όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη (Σύριζα, ΑνΕλ, εν μέρει Δημαρ κλπ.) είναι ο σεβασμός της κοινωνίας μας και των ανθρώπων που την αποτελούν. Ναι, να φέρουμε τα ισοζύγιά μας σε θετικά πρόσημα και να κάνουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα (αξιοκρατία, διαφάνεια, ορθολογισμός κλπ.) αλλά να σταματήσει η ιδεολογική προσαρμογή μας σε καλούπια που συνιστούν πειραματισμούς και μόνο για τη μέτρηση των συνεπειών από την εφαρμογή των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού. Και να προσμετρήσουμε στο δούναι και λαβείν και κάποιες άλλες παραμέτρους όπως τα χρέη της Γερμανίας, τα ενεργειακά μας κοιτάσματα κλπ.

Ο) Συμβιβασμός που διαπραγματεύεται η μνημονιακή πλευρά (ΝΔ και ΠαΣοΚ) είναι ένα είδος ανταμοιβών για την καλή και υπάκουη συμπεριφορά της Ελλάδας. Δηλαδή, εφαρμόζω ακόμη και μέτρα παράλογα χωρίς προφανές δημοσιονομικό κέρδος και επιτρέπω να πειραματίζεστε με τους Έλληνες και τη χώρα, ζητώ όμως κάποια μπόνους. Θέλω τις κατάλληλες στιγμές, κυρίως προ διαφόρων εκλογικών αναμετρήσεων, να δημιουργείτε κάποια σαξές στόρυ όπως τη σκηνοθετημένη “έξοδο στις αγορές”, την αποδοχή του “πρωτογενούς πλεονάσματος”, την προγραμματισμένη εξαγγελία χαλάρωσης ή ακόμη και την ίδια την χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής σε ορισμένους τομείς κλπ. Με λίγο λόγια, μπορείτε να πειραματίζεστε όσο θέλετε αρκεί να λέτε κάποια καλά λόγια τη στιγμή που θα τα χρειάζομαι για να επανεκλεγώ. Έτσι κι αλλιώς η επανεκλογή μου θα είναι και προς το δικό σου συμφέρον.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα θα πορευτούμε μέχρι τις επόμενες εκλογές. Που δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα γίνουν αφού οι πιέσεις για εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή θα γίνουν στις αρχές του νέου χρόνου ασφυκτικές και θα κυκλοφορήσει πολύ χρήμα προς τούτο. Και ακόμη δεν ξέρουμε ποιος θα τις κερδίσει καθώς η προπαγάνδα που έχει να πέσει θα είναι χωρίς κανένα προηγούμενο. Όλα παίζονται λοιπόν και μαζί με αυτά τα “όλα” παίζεται και το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων της για πολλές δεκαετίες.