Τελικά η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ή στους δανειστές της;

Η Χρυσή Αυγή υιοθέτησε το σύνθημα

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Έχω ακούσει πως ήταν σύνθημα του Ζαχαριάδη σε συνέδριο του ΚΚΕ και πως ο Αντρέας το έκλεψε

Ίσως τώρα με τη σειρά της η Χρυσή Αυγή να το έκλεψε από το ΠαΣοΚ!

Ιστορίες για να περνάει η ώρα

ΟΜΩΣ ...

το θέμα δεν είναι ποιος το έκλεψε από ποιον αλλά ότι:

η Χρυσή Αυγή με περηφάνια μπορεί να λέει ότι γι αυτούς η Ελλάδα ανήκει (πρέπει λοιπόν να ανήκει) στους Έλληνες!

Το ΚΚΕ δικαιούται να λέει πως το σύνθημα ήταν δικό του και εξακολουθεί να είναι

Το ΠαΣοΚ όμως με το οποίο ταυτίσαμε αυτό το σύνθημα, δικαιούται σήμερα να το επικαλείται;

Φανταστείτε στο συνέδριο του ΠαΣοΚ (αυτού του ΠαΣοΚ) να ακουστεί το σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες"

Νομίζω πως θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΠΗΡΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΤΗΣ Δ.Ε.Η. ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ!

 

Το Πέραμα πήρε απόφαση ΚΑΤΑ της λειτουργίας της ΔΕΗ

Είναι δυνατόν να πάρει απόφαση ΥΠΕΡ της λειτουργίας το Κερατσίνι;

 

Η απόφαση του Περάματος εκθέτει ανεπανόρθωτα όποιον αποπειραθεί να πάρει απόφαση ΥΠΕΡ της ΔΕΗ και ΚΑΤΑ των κατοίκων στην προσεχή συνεδρίαση του ΔΣ του δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας που θα συζητηθεί η πρόταση της ΔΕΗ.

Χτες η συνεδρίαση δεν έγινε καθώς η πρόσκληση έλεγε 8μμ και στις 8.35μμ που το προεδρείο πήρε παρουσίες παρόντες ήταν μόνο 16 σύμβουλοι (αναγκαίος αριθμός 21) εκ των οποίων οι 10 ήταν της αντιπολίτευσης (5 της Αναγέννησης, 2 του Μελά, 1 του ΚΚΕ και 2 ανεξάρτητοι) και οι 6 μόνο της διοίκησης (η Πρόεδρος, 3 αντιδήμαρχοι και 2 ακόμη σύμβουλοι). Ωραία πράγματα!!!

 

 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΒΑΖΕΙ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ
ΣΤΟΥΣ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΩΤΕΣ (ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΧΑΡΑΥΓΙΩΤΩΝ, ΒΕΒΑΙΑ)

Σήμερα συζητείται η ΔΕΗ, σε ένα κλίμα ήττας του λαϊκού παράγοντα και κυριαρχίας των δυνάμεων του αυταρχισμού που έχουν αποφασίσει την καταδίκη κάθε λαϊκής διεκδίκησης και κατακερματισμού κάθε κοινωνικού ιστού.

Θα πνεύσει άραγε λίγο άρωμα Ιταλίας στο δημοτικό συμβούλιο σήμερα το βράδυ;

Θα υπάρξει λίγο από το πνεύμα της αντίστασης στα κελεύσματα της φτωχοποίησης που θέλουν να μας επιβάλλουν;

Πίστευα ότι ΟΛΟΚΛΗΡΟ το δημοτικό συμβούλιο θα πει ένα προφανές ΟΧΙ στο σχέδιο της ΔΕΗ που θέλει ΕΓΚΡΙΣΗ του δήμου για να λειτουργήσει εδώ ένα ΝΕΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ για 25 τουλάχιστον χρόνια. Ίσως όμως και να μην είναι έτσι. Θα το δούμε το βράδυ. Ελπίζω να μην γίνει κανένα έκτρωμα... αν πάντως βρεθεί μια συγκυριακή πλειοψηφία για να ψηφίσει υπέρ της ΔΕΗ, θα πρέπει όσοι την αποτελέσουν να γνωρίζουν ότι επί 25 ή και παραπάνω χρόνια θα είναι ένοχοι του εγκλήματος το οποίο θα της το καταλογίζουν οι σημερινή αλλά και η επόμενη γενιά. Όσο κι αν στην κοινωνία έχει επικρατήσει ένα κλίμα ήττας των λαϊκών προσδοκιών και κυριαρχίας του άγριου καπιταλισμού που τσαλαπατάει κάθε λαϊκή διεκδίκηση, πάντα υπάρχει το περιθώριο κάποιοι κάποτε να λένε το δικό τους ΟΧΙ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΙΤΑΛΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

(μόλις τώρα άκουσα στις ειδήσεις ότι ο Μόντι έφαγε φόλα και ότι ο Μπερλουσκόνι διεκδικεί)

Μαθαίνω ότι οι γείτονες 

στη Μέρκελ ρίξαν φόλα

και είπανε στους Τεύτονες 

πως δεν τα δίνουν όλα

Μόνο εμείς ελληναρά

ψεμάτων και φοβίας

μείναμε με τον Σαμαρά

και τρίο της βλακείας

Ακόμα και των Ιταλών

ο τρελο-μπερλουσκόνι

τον Σαμαρά των Ιταλών

τον Μόντι έκανε σκόνη

Εμείς τη χαζομάρα μας

την κάνουμε γαργάρα

και είμαστε τρομάρα μας

μια ράτσα, μα άλλη φάρα

Να φύγει η ΔΕΗ λέει η Χαραυγή, το συζητάει όμως ο Δήμος Κερατσινίου! Και για όποιον αναρωτιέται: όχι, αυτά τα δύο δεν είναι ένα και το αυτό!

Από το μπλογκ "ΔΡΑΠΕΤΣΙΝΙ" του φίλου Νίκου Χάνου που είναι Κερατσινιώτης Χαραυγιώτης και διευθυντής σε δημοτικό σχολείο της Χαραυγής, πήρα την μακέτα που δείχνει πόσο πράσινη θα ήταν η Χαραυγή αν είχαν πραγματοποιηθεί τα σχέδια της συμφωνίας Δήμου Κερατσινίου- ΥΠΕΧΩΔΕ του 1996 με τα οποία παρατάθηκε η παραμονή του εργοστασίου στην περιοχή μας ως ψυχρής εφεδρείας. 

Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της τότε δημοτικής αρχής που πάλεψε για το καλύτερο για την πόλη, ωστόσο είναι βέβαιο πως αυτή η εξέλιξη επιτρέπει σήμερα στη ΔΕΗ να θέλει να επαναφέρει το παλιό καθεστώς λειτουργίας της σε καθημερινή βάση και όχι πια ως ψυχρής εφεδρείας και επί πλέον να θέλει έναν "εκσυγχρονισμό" των εγκαταστάσεών της για δημιουργία ΝΕΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ λειτουργίας με φυσικό αέριο ώστε να γίνει κερδοφόρα επιχείρηση και να πουληθεί ακριβά από την κυβέρνηση στους νέους επενδυτές!

Να σημειωθεί ότι αυτό το σχέδιο με τα πολλά πράσινα και ωραία (πράσινες διαδρομές, ελεύθεροι χώροι κλπ.) προέβλεπε την ύπαρξη και παραμονή του εργοστασίου με όλα αυτά τα πράσινα να δίνονται στην Χαραυγή ως αντιστάθμισμα για την επιβάρυνσή της από την ύπαρξή του (και όχι την λειτουργία του αφού θα ήταν ψυχρή εφεδρεία).Το αίτημα των κατοίκων ήταν να φύγει η ΔΕΗ, όπως αίτημα των κατοίκων της Δραπετσώνας ήταν να φύγουν τα Λιπάσματα. Τα Λιπάσματα έφυγαν, η ΔΕΗ έμεινε, και τώρα η ΔΕΗ θέλει να ξαναζωντανέψει. 

Εδώ αντιγράφω από το Δραπετσίνι τον πόνο ενός Χαραυγιώτη που βλέπει τον κίνδυνο να παρθεί μια απόφαση λειτουργίας της ΔΕΗ από δημοτικούς συμβούλους για τους οποίους η Χαραυγή δεν είναι παρά μια τοποθεσία του "μεγάλου" δήμου τους και όχι η περιοχή που ζουν, η δική τους πόλη.

Η ΔΕΗ η οποία δεν τήρησε την παλιά συμφωνία, βλέποντας "την φτώχεια και την πείνα" στον Δήμο μας επανέρχεται και δίνει με πρόταση της κάποια χρήματα στο Δήμο και πολλές γυαλιστερές χάντρες, ζητώντας από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας απόλυτη συναίνεση (...ο Δήμος θα δηλώσει...), για να εγκαταστήσει μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας! 

Μαθαίνουμε, ότι στην εποχή της οικονομικής ξεραΐλας με το κίνημα αντίστασης στα κάτω του, ότι κάποιοι εντός και εκτός Δημοτικού Συμβουλίου, καλοβλέπουν μια τέτοια προοπτική, υποθηκεύοντας μια περιοχή για πάντα, χρησιμοποιώντας χιλιοειπωμένα επιχειρήματα διανθισμένα με πολύ πόνο λόγω οικονομικής κρίσης. 

Δημοτικοί σύμβουλοι, έχοντας την εξουσία του μικροφώνου, επιχειρηματολόγησαν στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο, λέγοντας ότι η ΔΕΗ μας έχει δώσει κάποια χρήματα και ότι τήρησε κάποιες υποσχέσεις της. Είναι οι ίδιοι που είχαν παρουσιάσει πριν χρόνια την περίφημη μακέτα που παρουσίαζε τη Χαραυγή καταπράσινη, είναι οι ίδιοι που με την υπογραφή τους ξανάνοιξαν το εργοστάσιο με το "περίφημο"  πρωτόκολλο απομάκρυνσης του εργοστασίου. 

Κάποτε ήταν αδιανόητο να λειτουργήσει ένα ακόμα εργοστάσιο στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή του λεκανοπεδίου. Σήμερα η απόφαση των εκλεγμένων μπορεί να είναι πιο εύκολη από παλιά,  όμως στην συνείδηση των πολιτών και στην ιστορία θα μείνουν ως αυτοί που υπέγραψαν την υποβάθμιση ενώ συστηματικά  μιλούσαν για "φύκια και μεταξωτές κορδέλες" στις προεκλογικές περιόδους. 

Θα μείνουν ως αυτοί οι οποίοι λειτούργησαν στενά διαχειριστικά, όπως λειτουργούν άλλωστε όσοι παίρνουν αποφάσεις και μας έφεραν στο σημερινό χάλι, και όχι υπερβατικά και οραματικά για την περιοχή τους!

Εκεί που πίστευα πως θα είναι ΠΑΝΔΗΜΗ η καταψήφιση των προτάσεων της ΔΕΗ έχω αρχίσει να ανησυχώ. Έλεγα παλιότερα ότι η ΔΕΗ θα μπορούσε να υποσχεθεί τηλεθέρμανση και να δώσει αυτά που χρωστά στον δήμο για να μπορεί να γίνει διάλογος μαζί της, τώρα βλέπω ότι και αυτός ο διάλογος είναι παγίδα, ένα πρόσχημα για να περάσουν στις νέες καταστάσεις λέγοντας ότι "διαβουλεύτηκαν" με την τοπική κοινωνία. Με κάποιους να λένε τούτο και κάποιους να λένε το άλλο(!!) ... θα φτάσουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να κάνουν αυτό που εκείνοι θέλουν χωρίς να δώσουν καμιά σημασία στην γνώμη των κατοίκων.

Αναρωτιέμαι, αν η Χαραυγή ήταν δήμος αυτόνομος και αυτεξούσιος (κι ας είχε λιγότερες αρμοδιότητες από αυτές που έχουν οι "ισχυροί καλλικρατικοί" δήμοι, κι ας είχε λίγους μόνο υπαλλήλους και ας είχε άμισθους αντιδημάρχους και μικρό προϋπολογισμό) θα συνέβαιναν αυτά; Θα υπήρχε περίπτωση να μην εκφραστεί το αίσθημα των πολιτών με τρόπο αυθεντικό; Θα υπήρχε περίπτωση να χαθεί αυτή η βούληση μέσα στη μεγάλη σούπα που λέγεται μεγάλος δήμος των εκατό χιλιάδων κατοίκων;

Ας τα βλέπουν αυτά οι Χαραυγιώτες και ας δούμε τι θα κάνουμε για το μέλλον μας κι εμείς οι Δραπετσωνίτες και αυτοί! Πάντως στην περίπτωση της ΔΕΗ πιστεύω ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι Δραπετσωνίτες δημοτικοί σύμβουλοι θα στηρίξουν το αίτημα της γειτονικής Χαραυγής να απαλλαγεί επί τέλους κάποτε από το εργοστάσιο που της κλείνει την πρόσβαση στη θάλασσα και την υποβαθμίζει με την παρουσία του και μόνο, πόσο μάλλον με τη λειτουργία του.

Την Πέμπτη 28-2-2013 στις 8μμ θα συζητηθεί το θέμα της ΔΕΗ

Στο χτεσινό δημοτικό συμβούλιο δεν συζητήθηκε το θέμα της ΔΕΗ μέσα σε κλίμα ομοφωνίας για απόρριψη των προτάσεων της ΔΕΗ, όπως περίμενα, αλλά, αντίθετα, εκδηλώθηκε κόντρα μεταξύ διοίκησης και αντιπολίτευσης και απεσύρθη το θέμα για να συζητηθεί την προσεχή Πέμπτη.

Αν είναι τα πράγματα όπως τα λέει ο Ζαχαρίας Ζούπης στο facebook, η διοίκηση επιθυμεί (κρυφίως) να έρθει σε συμφωνία με την ΔΕΗ για να αποκομίσει πρόσκαιρα οφέλη αποδεχόμενη λειτουργία της ΔΕΗ για 25 χρόνια. Αναφέρομαι στον Ζούπη γιατί εγώ στη χτεσινή συνεδρίαση έφυγα πριν αρχίσει να συζητείται το θέμα της ΔΕΗ και δεν έχω προσωπική γνώμη του τι έγινε. Ο Ζαχαρίας γράφει:

"ο κ.Τζανής αποκαλύφτηκε .Ουσιαστικά τα έχει δεχτεί όλα .... Αυτή είναι η αλήθεια . Σημειωτέον , ότι στο σχέδιο προβλέπεται μετατροπή των μονάδων και λειτουργία του εργοστασίου για άλλα ...25 χρόνια"

Αν είναι έτσι, θα πρέπει να γίνει μια συντονισμένη προσπάθεια ώστε να απορριφθεί η πρόταση της ΔΕΗ που ζητά να πεταχτούν στον καιάδα αγώνες πολλών χρόνων του λαού και της τοπικής κοινωνίας και αυτοδιοίκησης. Φαβταστείτε ότι σήμερα το εργοστάσιο είναι απλή εφεδρεία και αυτοί θέλουν να το εκσυγχρονίσουν και να το λειτουργήσουν με τις νέες μηχανές και φυσικό αέριο για 25 (τουλάχιστον) χρόνια με τη συναίνεση του Δήμου. Μια πρόταση για παροχή τηλεθέρμανσης στους δημότες της ευρύτερης περιοχής θα ήταν κάτι, ωστόσο ούτε αυτό καν δεν προτάθηκε από την ΔΕΗ. Είναι επιεικώς απαράδεκτο.

ΣΥΖΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ Δ.Ε.Η. Όπως φαίνεται όλες οι παρατάξεις θα απορρίψουν τις προτάσεις της και θα απαιτήσουν να συμμορφωθεί η ΔΕΗ σε αυτά που χρωστάει στον Δήμο ήδη από το προηγούμενο μνημόνιο του 1996

Η πρόταση της ΔΕΗ προς τον Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας περιλαμβάνει κάποιες παροχές που είτε τις χρωστάει έτσι κι αλλιώς από το περασμένο μνημόνιο είτε τις οφείλει σαν αντιστάθμισμα για την παρουσία του στις ακτές της πόλης μας και ζητάει σαν αντάλλαγμα συναίνεση του δήμου για αδειοδότησή του για 20-30 χρόνια για να λειτουργεί με φυσικό αέριο, σαν κανονική μονάδα και όχι σαν εφεδρεία.

Το όχι στις προτάσεις της φαίνεται πως θα είναι πάνδημο καθώς όλες οι δημοτικές κινήσεις (του Ζούπη, του Μελά και του Πατίδη) αλλά και οι περισσότεροι ανεξάρτητοι έχουν ήδη πει τη γνώμη τους με άλλες ευκαιρίες επί του θέματος και το ίδιο αρνητικές είναι και οι νέες κινήσεις Άλλος Δρόμος και Αλλιώτικη Πόλη.

Στιγμιότυπο από συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Αξιόπιστοι οι Γερμανοί!

Λένε, μέσα και έξω, ότι το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα γίνει μετά τον Σεπτέμβριο που είναι οι γερμανικές εκλογές. Να το θεωρήσουμε σοβαρή πληροφορία; Είναι σοβαρή πληροφορία, ακόμα κι αν τελικά το κούρεμα δεν γίνει, δηλαδή αυτή είναι η πρόθεση των Γερμανών (Μέρκελ Σόιμπλε) και η ελπίδα των Ελλήνων (Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης).

ΔΗΛΑΔΗ τι λέμε τώρα:

Οι Μέρκελ Σόιμπλε ΚΡΥΒΟΥΝ από τους Γερμανούς αυτό που θα κάνουν μετεκλογικά. Είναι το ίδιο ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ απέναντι στους ψηφοφόρους τους όσο αξιόπιστοι ήταν οι ΤΡΕΙΣ απέναντι στους δικούς τους! Πολύ ωραία! Αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε!

Απόψεις δύο αριστερών κινήσεων για το θέμα της ΕΥΔΑΠ

Μια και δημοσίευσα την πρότασή μου και μετά τις γνώμες των Γλαμπεδάκη και Μουστάκη, θα δημοσιεύσω και τις απόψεις των συνδυασμών Άλλος Δρόμος (προσκείμενοι σε Σύριζα, Ανταρσύα, αριστεριστές κλπ) και Αλλιώτικη Πόλη (προσκείμενοι σε Δημάρ και φίλοι) για να υπάρχει πιο σφαιρική ενημέρωση για το θέμα

Της κίνησης "Άλλος Δρόμος" η ανακοίνωση έχει ως εξής:

Για αρκετές μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας «μάχης» ανάμεσα στη Δημοτική Αρχή και τη Διοίκηση της ΕΥΔΑΠ με θύματα ως τώρα τους εργαζόμενους του Δήμου που έμειναν απλήρωτοι αλλά και όλη την πόλη που βιώνει τον «τσαμπουκά» μιας κατά τα άλλα κοινωφελούς εταιρείας, που τολμά και κόβει την παροχή νερού σε δημόσιους χώρους ακόμη και σε βρεφονηπιακούς σταθμούς!

Είναι άραγε απέναντί μας η ΕΥΔΑΠ, ο κακός τεχνοκράτης διοικητής της, που με εκδικητικό-βατικάνειο τρόπο κόβει το νερό στο Δήμο και δεσμεύει τη μισθοδοσία των εργαζομένων ή μήπως πίσω από αυτήν κρύβεται η κυβερνητική πολιτική που ολοταχώς προσπαθεί να ιδιωτικοποιήσει την ΕΥΔΑΠ απαλλάσσοντας τη από χρέη;

Χρέη, όχι φυσικά των μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών που ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια και που βρίσκει τρόπους να τους τα χαρίζει φουσκώνοντας τα τιμολόγια των λαϊκών νοικοκυριών.

Προσπαθεί να μαζέψει τους απλήρωτους λογαριασμούς από χιλιάδες νοικοκυριά αλλά και από τους Δήμους. Απλήρωτους λογαριασμούς που η πολιτική των μνημονίων των περικοπών και της λιτότητας που εφαρμόζει έχουν δημιουργήσει.

Αυτό που αρνείται να κατανοήσει η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου είναι ότι απέναντί της δεν έχει μόνο τη διορισμένη διοίκηση της ΕΥΔΑΠ αλλά κυρίως την ανάλγητη πολιτική μιας κυβέρνησης που σκόπιμα αφήνει έξω από τη διαμάχη.
Πιστεύουμε ότι οι κινητοποιήσεις του Δήμου και του λαού της πόλης για να έχουν αποτέλεσμα πρέπει να στραφούν απέναντι στην κυβέρνηση και να απαιτήσουν να δοθεί άμεσα πολιτική λύση στο πρόβλημα.

Με αφορμή αυτό το περιστατικό οι δημότες της πόλης μας πήραν μια πρώτη γεύση από το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Το νερό από κοινωνικό αγαθό μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Όποιος δεν μπορεί να το ακριβοπληρώσει απλά δε θα μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτό. Αυτό το ζούμε έντονα τα τελευταία χρόνια με την μισοϊδιωτική ΕΥΔΑΠ, φανταστείτε τι θα συμβεί όταν ολοκληρωτικά περάσει στους ιδιώτες.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση χρειάζεται άμεσα να οργανώσει την αντίσταση των Δημοτών απέναντι σε αυτά τα σχέδια.

Η ΕΥΔΑΠ και οι άλλες κοινωφελείς εταιρείες, όχι μόνο δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν, αλλά να επανέλθουν στον έλεγχο του κράτους.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να απαιτήσει τιμολόγια στις ΔΕΚΟ που να είναι προσιτά στις δυνατότητες των λαϊκών οικογενειών, τιμολόγια που να καλύπτουν τα λειτουργικά έξοδα των εταιριών και όχι να γεννούν κέρδη που μπαίνουν στις τσέπες των ιδιωτών.

Ακούγεται έντονα τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την δικαστική απόφαση για τα τέλη διέλευσης του αγωγού της ΕΥΔΑΠ η αντίληψη «ο ρυπαίνων πληρώνει». Η δική μας αντίληψη είναι «Ο ΡΥΠΑΙΝΩΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΡΥΠΑΙΝΕΙ»

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να βάλει σε πρώτη προτεραιότητα την υγεία και την ασφάλεια των Δημοτών της. Όποιος ρυπαίνει αναγκάζεται με την πάλη του λαού ΝΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΡΥΠΑΙΝΕΙ. Η ποιότητα ζωής των πολιτών και η υγεία των ανθρώπων δεν εξαγοράζεται ούτε με ευρώ, ούτε με αμφιβόλου χρησιμότητας αντισταθμιστικά οφέλη.

Προφανώς ο Δήμος έχει απέναντί του μια ιδιωτική εταιρεία που το μόνο της πρόβλημα είναι να κερδίζει πουλώντας ένα αγαθό που δεν της ανήκει και σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσει. Να απαιτήσει και να κερδίσει οφέλη για τους Δημότες του , χωρίς φυσικά να υποστέλλει τη σημαία του αγώνα για μια ΕΥΔΑΠ στα χέρια του Δημοσίου και για φθηνό νερό για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες.

Της κίνησης "Αλλιώτικη Πόλη" η ανακοίνωση έχει ως εξής:

Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε θεατές ενός δράματος σε πολλές πράξεις ανάμεσα στο Δήμο Κερατσινίου – Δραπετσώνας και την ΕΥΔΑΠ, που ξεκινά με ανακοινώσεις και δελτία τύπου, συνεχίζει με καταλήψεις και καταλήγει στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Σήμερα αναρτήθηκε πανηγυρικού χαρακτήρα δελτίο τύπου, με το οποίο ενημερωνόμαστε ότι η ΕΥΔΑΠ κατέθεσε βελτιωμένη πρόταση στον Δήμο προκειμένου να βρεθεί «η χρυσή τομή στις γκρίζες ζώνες των σχέσεων τους».

Από την δική μας έποψη, δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες.

Από την μια πλευρά, ο Δήμος Κερατσινίου –Δραπετσώνας επέβαλε τέλη διέλευσης και χρήσης των αγωγών στην ΕΥΔΑΠ. Η διοίκηση της ΕΥΔΑΠ προσέφυγε κατά της πράξης του Δήμου, υπόθεση η οποία εκκρεμεί ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων. Πλην όμως, τα δικαστήρια επέβαλαν στην ΕΥΔΑΠ την καταβολή εγγυητικής επιστολής ποσού 5,6 εκατομμυρίων ευρώ, απορρίπτοντας τους με προσωρινή διαταγή την αίτηση περί αναστολής.

Στη διαμορφωθείσα κατάσταση η διοίκηση της ΕΥΔΑΠ αντέδρασε εξωθεσμικά, εκβιαστικά και ασύμβατα με οποιαδήποτε πρακτική κοινωφελούς επιχείρησης. Εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι ο Δήμος δεν ήταν συνεπείς στις καταβολές χρέους προς την επιχείρηση που είχε διακανονίσει, αφ’ ενός μεν προχώρησε στην κατάσχεση εις χείρας τρίτου των τραπεζικών λογαριασμών του Δήμου, γεγονός που δεν δημιουργεί μόνο αδυναμία του Δήμου να ανταπεξέλθει στα έξοδα μισθοδοσίας του προσωπικού, αλλά υπονομεύει συνολικά τις λειτουργίες του, αφ’ ετέρου δε προέβη σε διακοπή υδροδοτήσεων.

Είναι εξόφθαλμος ο εκβιασμός που επιχειρείται από την διοίκηση της ΕΥΔΑΠ, προκειμένου ο Δήμος να υπαναχωρήσει από τις απαιτήσεις τους τις πηγάζουσες από την επιβολή των τελών διέλευσης και χρήσης των αγωγών. Και σε ένα τέτοιο εκβιασμό δεν είναι δυνατόν να υποκύψει ο Δήμος, παραιτούμενος από μελλοντικά έσοδα ζωτικής σημασίας, δεδομένης και της υποχρηματοδότησης των ΟΤΑ.

Στο πλαίσιο αυτό, η διοίκηση της ΕΥΔΑΠ οφείλει να απόσχει από εκβιαστικές λογικές και πρακτικές και σεβόμενη τις δικαστικές αποφάσεις και το χαρακτήρα της ως κοινωφελούς επιχείρησης, να προβεί άμεσα στην αποδέσμευση των παρανόμως κατασχεθέντων λογαριασμών του Δήμου και στην αποκατάσταση της υδροδότησης.

Διαδήλωση και Απεργία

Το τεράστιο μπλοκ των αριστεριστών, αναρχικών, και Σύριζα ήταν το νέο αυτής της διαδήλωσης.
Η απουσία της αστυνομικής βίας έκανε την διαδήλωση να λήξει ειρηνικά. Πιθανόν να φοβήθηκαν ότι η ανεξέλεγκτη βία με τόσο κόσμο αποφασισμένο να συγκρουστεί θα απέβαινε σε βάρος τους.
Βγήκε κάποιο μήνυμα; Δεν ξέρω, κάτι πρέπει να αντιλήφθηκαν οι κρατούντες. Το γεγονός είναι βέβαια ότι όλα αυτά, απεργίες, κινητοποιήσεις κλπ. δεν μπορούν να έχουν άμεσο αποτέλεσμα, μόνο μακροπρόθεσμα μπορεί να δει κανείς την επιρροή τους κι αυτό είναι κάτι που δεν μετριέται εύκολα.

Στο σχολείο έγινε απεργία κανονική. Είχε πολλά χρόνια να γίνει έτσι, με κόσμο έξω από το σχολείο, πανό και αγωνιστικό πνεύμα. Το καινούριο ήταν μια (παράλογη;) πίστη ότι όσο κι αν πονάει τον καθένα η απώλεια του μεροκάματου, όσο κι αν δεν μπορεί κανείς να δει απτά αποτελέσματα, ωστόσο μπορεί η αντίδραση του κόσμου να ανατρέψει αυτή την κατάσταση και να σταματήσουμε τον κατήφορο.

Ας μην λεγόμασταν τουλάχιστον Έλληνες!

Μου λέγανε τις προάλλες ότι στις αναρτήσεις μου βασικά γκρινιάζω
Απάντησα βέβαια στην πρόκληση επικαλούμενος τις αναρτήσεις μου που βάζουν προβληματισμούς, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι ΕΝ ΤΕΛΕΙ τέτοιους καιρούς δεν μπορεί κανείς παρά να γκρινιάζει
Τι άλλο να κάνεις δηλαδή όταν βλέπεις τόσο πολύ κόσμο και μάλιστα κόσμο που θεωρείται έξυπνος να έχει μασήσει το παραμύθι και να σου επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια
"Και τι άλλο να γίνει δηλαδή;"
"Και μήπως πάμε στα χειρότερα;"
"Να κάνουμε ακόμα λίγη υπομονή"
Στο μεταξύ η κοινωνία διαλύεται, η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ διαλύεται, το μέλλον ΜΑΥΡΙΖΕΙ, κάθε μέρα μας σπρώχνουν σε ΑΔΙΕΞΟΔΑ και οι πολλοί κάθονται στον καναπέ και βλέπουν στην τηλεόραση τις τρομοκρατικές εκπομπές των καλοπληρωμένων δημοσιογράφων που λένε ... αυτά που λένε.
Μπράβο λοιπόν σε αυτόν τον λαό που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι είναι ραγιάς!
Μπράβο στους ταγούς, στους οικονομολόγους του, στους πολιτικούς του, στους πλούσιούς του και κυρίως μπράβο στους φτωχούς και στους κατατρεγμένους γιατί αντί να φωνάξουν προτιμούν να ζητιανέψουν και αντί να αγανακτήσουν πραγματικά προτιμούν να κάνουν αυτοκριτική αποδεχόμενοι ότι πληρώνουν τις δικές τους αμαρτίες.
Τόσο ανόητος και δειλός λαός όσο οι σημερινοί νεοέλληνες δεν νομίζω να υπάρχει άλλος!

Δεν λέω πως η επανάσταση είναι μια απόφαση που λαμβάνεται στη στιγμή
Δεν λέω πως ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε πως η λύση θα έρθει ως δια μαγείας με μια καταπληκτική κίνηση κάποιου νέου αρχηγού
Δεν λέω πως η αλλαγή πορείας δεν συνεπάγεται δεινά
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΕΥΚΟΛΟΣ ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ

Όμως κάποτε πρέπει η γενιά που κυριάρχησε στα πράγματα και είναι ακόμα επάνω, οι πενηντάρηδες και εξηντάρηδες και βάλε, να κάνουν στην άκρη.Με ποιο δικαίωμα καθορίζουν ένα μαύρο μέλλον για τη νεότερη γενιά κόβοντάς της κάθε ελπίδα και βυθίζοντάς την στην απόγνωση;

Κάποτε η κάστα που ευθύνεται για την ανοχύρωτη πόλη που ήταν η Ελλάδα το 2008 και το 2010 με αποτέλεσμα να την επιλέξουν σαν το πειραματόζωο της στρατηγικής του νέου σοκ, θα πρέπει να φύγει από το προσκήνιο και αφού εκείνη δεν το κουνάει, θα πρέπει να την διώξουμε όλοι κακήν κακώς! Μέχρι στιγμής όμως τους δικαιώνουμε. Ο ανεκδιήγητος Σαμαράς, ο φίλος και ομόκλινος και αντάξιος συναγωνιστής του ΓΑΠ μας κυβερνάει, με τη βοήθεια του Βενιζέλου που μετέτρεψε το ΠαΣοΚ σε σφουγγαρίστρα και του Κουβέλη (αυτό πάλι ...;;)

Κάποτε πρέπει να βγούμε όλοι στους δρόμους για να ξανακάνουμε την Ελλάδα χώρα που δεν θα ντρέπεται για τον εαυτό της.

Στο μεταξύ αυτοί δέρνουν, πετάνε χημικά, επιδεικνύουν έναν αχρείαστο τσαμπουκά για να μας σπάσουν τα νεύρα και να μας φοβίσουν. Είδαν πως είμαστε λαός χέστης και φοβιτσιάρης και όπου μας συναντήσουν μας κάνουν "ου". Κρίμα, κρίμα
Ας μην λεγόμασταν τουλάχιστον Έλληνες!
Ρωμιοί είμαστε, ρωμιοί και ραγιάδες

Περί του Περικλή Γιαννόπουλου

Γνωρίζετε τον Περικλή Γιαννόπουλο;

Έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα και πέθανε το 1910 βυθιζόμενος καβάλα στο άλογό του στη θάλασσα του Σκαραμαγκά (τότε ήταν πεντακάθαρη) φορώντας τα κάτασπρα ρούχα του.

Το παρακάτω είναι τμήμα από ένα κείμενό του με το οποίο εξυμνεί την ελληνική (αττική) φύση που την θεωρούσε ΜΕΤΡΟ της τέχνης.

Απολαύστε το ή προσπεράστε το, δική σας η επιλογή:

Σταθῆτε εἰς ἕνα μέρος τῶν Ἀθηνῶν ἀνοικτόν. Εἰς τὸ Ζάππειον, εἰς τὰ Πατήσια, ὅπου θέλετε. Ἀναβῆτε εἰς ἕνα λοφίσκον, λόφον εἰς τὸν Ἀρδηττόν, εἰς τὸν Λυκαβηττόν, εἰς τὸν Φιλοπάππον, εἰς τὴν Ἀκρόπολιν, εἰς οἱονδήποτε σημεῖον θέλετε. Προτιμήσατε νὰ ἀναβῆτε εἰς τὸ ἐξωκκλήσιον τοῦ Ἁγ. Δημητρίου, ὑπὸ τὴν Ἀκρόπολιν, καὶ στρέφοντες δεξιόθεν ὅπου σᾶς ἐχάραξαν καὶ δρόμον νὰ κάμετε ὀλίγα βήματα μέχρις ὅτου σᾶς ἀποκαλυφθοῦν τὰ πάντα πανταχόθεν. Ἐκεῖ εἶναι καλύτερα, διότι ἡ κεφαλὴ τοῦ θεατοῦ εἶναι εἰς στὴν γραμμὴν μὲ ὅλους τοὺς λόφους καὶ τὰ βουνὰ καὶ βλέπει τὰ πάντα, οὔτε πολὺ ὑψηλόθεν, οὔτε πολὺ χαμηλόθεν.

Πηγαίνετε ἐκεῖ, εἴτε ἕνα ξηρὸν ἀνέφελον ροδοξύπνημα ἡμέρας, εἴτε ἕνα πάμφωτον μεσημέρι, εἴτε καλήτερον, τρεῖς ὥρας πρὸ τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου, ὅτε ὅλα διαβάζονται καθαρώτερα καὶ ἁπλούστερα ἀπὸ τοὺς ἀμυήτους ὀφθαλμούς. Μείνατε ἐκεῖ, δυό, τρεῖς, τέσσαρες, πέντε ὥρας. Δὲν θὰ πάθετε τίποτε διὰ μίαν φοράν.Εἶναι τόσον ὡραῖα τόσον ἡδονικὰ νὰ κάθεται κανεὶς εἰς τὸ μητρικὸν χῶμα καὶ νὰ θωπεύει τὰ χόρτα καὶ τὰ ὡραῖα πετράδια, μὲ τὰ ὁποῖα τόσον γρήγορα γίνεται ἕνα.Καθίσατε χωρὶς καμμίαν σκέψιν, χωρὶς κανένα σκοπόν· ἀφήσατε τὴν ψυχήν σας ἐλευθέραν νὰ τέρπεται ἀπὸ τὰ ὁρώμενα ἀθύρματα καὶ τὸν ἐγκέφαλόν σας νὰ φωτογραφίζει εἰς τὸν σκοτεινόν του θάλαμον λόφους, βουνά, ἀκτάς, νερά, καπνούς,χρώματα, ὅ,τι φαίνεται.

Τί βλέπετε;

Έαν ὁλόκληρον κόσμον.

Καὶ τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὸ κάθε τί λεπτὸν ξηρὸν καὶ τὸ κάθε τί χρωματιστόν. Ἀκολουθήσατε μὲ τὰ μάτια σας τὰ θωπεύοντα δάκτυλά σας τὸ χῶμα. Χῶμα ξηρόν, ἐλαφρόν, τριμμένον, κοῦφον, τρίμματα πετραδιῶν πολυχρώμων, συχνὰ καὶ τρίμματα ἀγγείων τοῦ τριμμένου κόσμου. Προσέξατε περισσότερον· μία βλάστησις μόλις διακρινομένη, μόλις προβάλλουσα εἰς τὴν ἐπιφάνειαν, μικροσκοπικωτάτη, λεπτοφυεστάτη, πολύχρωμος, μόλις ἐννοουμένη ἂν εἶναι ξηρὰ ἢ χλωρά. Παρατηρήσατε τὰ ὁρατότερα, τὰ πλησίον σας πετράδια, χορτάρια. Κάθε πετράδι, λιθάρι, χορτάρι, καθήμενον ὡραῖα, διαγραφόμενον διαυγέστατα, προβάλλον τὴν φυσιογνωμίαν του σὰν ἄτομον, σὰν ἄνθρωπος. Τὸ κάθε χορτάρι ἀπὸ τὴν ρίζαν του ἕως τὸν χνοῦν του, ἕως τὴν τελευταίαν του ἀκτῖνα, τὰ πάντα ὁρατότατα εἰς τὸν ὀφθαλμόν. Κάθε λιθάρι, χορτάρι, ἀνθύλλιον, φυτόν, θάμνος, διαγράφεται τόσον καθαρά, διακρίνεται τόσον πολύ, τόσον πολὺ διαφέρει, μὲ τόσην ἔντασιν ἐπιδεικνύει τὴν ὕπαρξίν του, τὴν ἀτομικότητά του, ὥστε κάθε πετράδι, χορτάρι, εἶναι σὰν κάθε κύριον Α., σὰν κάθε κύριον Β. Παρατηρήσατε τὰ πλησίον σας ἄνθη τῶν ἀσφοδελῶν· ἕνα ἕνα σᾶς κυττάζει σὰν πρόσωπον· διακρίνετε τὰς ἐλαχίστας ραβδώσεις τῶν πετάλων του· εἰς ἕνα μακρύτερον δύνασθε νὰ μετρήσετε ὅλους τοὺς σφαιροειδεῖς του σπόρους. Ἐκτείνατε τὸ βλέμμα σας ἐπὶ τῶν ἀνθισμένων ἀσφοδελῶν ποὺ στολίζουν ὅλα τὰ ἐνώπιόν σας καταιβάσματα τῶν λόφων, μὲ τὰ ροδαλά των δονούμενα φῶτα τὰ ἐκπνέοντα ἁβρὰν ἡδυπάθειαν. Ὅσον καὶ ἂν ἐκτείνετε τὸ βλέμμα σας, διακρίνετε παντοῦ, ἕναν ἕναν ἀσφοδελόν, παντοῦ ἔχετε τὴν αἴσθησιν τοῦ μεταξύ των διαστήματος, ἀέρος, φωτός. Παρατηρήσατε, παρατηρήσατε μὲ προσοχὴν εἰς κάθε ὀγκώδη λίθον, εἰς κάθε δάγκωμα, εἰς κάθε ἐξόγκωμα τῆς γῆς, εἰς κάθε βραχώδη προβολὴν ὑδροχρωματισμένην κυανόφαια· διακρίνετε ὅλα τὰ λεπτουργήματα, τὰς φλέβας, τὰ νερά, τὰς ἀποχρώσεις· εἰς κάθε λόφον ὅλα του τὰ κοψίματα, τὰ σκαλίσματα, εἰς κάθε λόφον μακρυνόν, ὅλα τὰ ἀραβουργήματα τῆς φύσεως ποὺ κάμνει παίζουσα μὲ τὴν ὕλην, ὅπως ἐὰν κρατῆτε εἰς τὰ χέρια σας θήκην ἀπὸ σκαλισμένον ξύλον σαντάλ. Μία γίδα εἶναι ἐπάνω εἰς τοὺς μακρυνους λόφους τῶν σφαγείων ἢ ἐπάνω εἰς τὸν Φιλόπαππον· τὴν βλέπετε ὅπως τὴν γίδα τοῦ λεπτουργήματος ποὺ κρατεῖτε εἰς τὰ χέρια σας. Εἰς τὰ ἀπώτατα βουνὰ διακρίνετε ὅλην των τὴν κατασκευὴν καὶ τὰ κρημνοτσακίσματα, τὰς γραμμὰς ὅλας τοῦ σώματός των, ἀντιλαμβάνεσθε, αἰσθάνεσθε τὸν χαρακτῆρα των, τὴν ἔκφρασίν των ἐντελῶς. Παρατηρήσατε εἰς τὸν ἐλαιῶνα, τὸν ὁποῖον ἡ θέσις σας παρουσιάζει ὡς ἕνα μεγάλο πύκνωμα· ὅπου ὑπάρχει ὀλίγη ἀραιότης, διακρίνετε τὰς ἐλαίας μίαν, μίαν. Τὰ ἀραιὰ δένδρα μάλιστα τῆς Ἀττικῆς εἶναι φυσιογνωμίαι ἐπιφανεῖς. Παρατηρήσατε τὰ τρία-τέσσαρα κυπαρίσσια πλησίον τοῦ ἐξωκκλησίου. Κάθε δένδρον ὑψώνεται, ἐπιβάλλεται, διακρίνεται, σὰν ὑπουργός, σὰν πρεσβευτής, σὰν κύριος ἐν τέλει, σὰν συναντώμενος πρωθυπουργὸς ἢ Βασιλεὺς εἰς ἐξοχικὸν δρόμον. Εἰς τὰ πλάγια τοῦ Αἰγαλεω, εἰς τὰ πλάγια τοῦ Ὑμηττοῦ, ὅπου εἶναι δένδρα ἀραιά, ξεχωρίζουν ἕνα ἕνα· εἰς τὴν Πεντέλην, ἡ γραμμὴ τοῦ παλατιοῦ τῆς Δουκίσσης φαίνεται καθαρώτατα· εἰς τὴν πρὸς τὴν Πεντέλην κορυφογραμμὴν τοῦ Ὑμηττοῦ, δυὸ τρία ὑπάρχοντα ψωραλέα δένδρα κυρτοστραβωμένα διακρίνονται περίφημα· εἰς τοὺς λόφους τῶν σφαγείων, εἰς τὸν Λυκαβηττόν, εἰς τοὺς ἀπωτάτους λόφους τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ, τῶν Πατησίων, ἄνθρωπος ἢ κάθε ἄλλο ζῷον εἰς τὴν κορυφήν των διακρίνεται θαυμάσια. Στραφῆτε πρὸς τὸν Πειραιᾶ· ὅλαι αἱ καπνοδόχαι διαγράφονται μία μία· ὁ κάθε καπνὸς χωριστὰ καὶ κάθε καπνὸς γινόμενος ἀσημένιος, ἀεροπορεῖ χωριστὰ εἰς τὸ χρυσοῦν φῶς· ὅσαι καπνοδόχαι, τόσοι καπνοὶ διακρίνονται ἄνωθεν τοῦ Πειραιῶς. Εἰς τὸν δρόμον τοῦ Πειραιῶς καθ᾿ ὅλον τὸν χειμῶνα, διακρίνετε ἀπὸ τὴν θέσιν αὐτήν, τὸν σκελετὸν κάθε μιᾶς λεύκης ὁλόκληρον, σὰν νὰ εἶναι πλησίον σας ἕνα δένδρον τριχοειδές. Εἰς τὴν θάλασσαν ἕνα πλοῖον περιπατεῖ· τὸ στῆθος του, τὰ ἐξαρτήματά του φαίνονται ὅλα καθαρά, ὅταν φωτίζεται καταλλήλως.

Ἠρώτησα παιδιά, ἄνδρας, γυναῖκας, γέρους, κάθε εἶδος Ἀνθρώπων ἰδικῶν μας καὶ ξένων: Βλέπεις αὐτὸ τὸ σαρίδι, τὸ λιθάρι, τὸ κλωνάρι, τὸ κέρατον τῆς γίδας, τὸ ὑπογένειον τοῦ τράγου εἰς τὸν ἀπώτατον λοφίσκον; Ὅλοι μοῦ εἶπον: τὸ βλέπω.

Τώρα, στρέψατε τὰ νῶτα πρὸς τὸν δύοντα ἥλιον καὶ παρατηρήσατε τὴν κατάφωτον Ἀκρόπολιν. Παρατηρήσατε τὸν ἀναβαίνοντα λόφον μὲ τὰ πεῦκα του, τὰς ἐλαίας, τοὺς ἀθανάτους, τὰς παραμικροτέρας γραμμάς. Παρατηρήσατε τὴν φεύγουσαν καμπυλωτὴν πλευρὰν τῶν ροδοπετάλων βράχων ἀπὸ τὴν θύραν της πρὸς τὸ θέατρον τοῦ Ἡρώδου καὶ πέραν· τὰ πάντα φέγγουν σὰν γράμματα Βαλτάσαρ. Παρατηρήσατε τὰ Προπύλαια, τὸν φαινόμενον Παρθενῶνα—ἕνα καλλιτεχνικὸν ἔργον, ἄνθος φυσικὸν θαυμάσιον, ἐναρμονιζόμενον καὶ ἐκφράζον αὐτὴν—τὰ πάντα φέγγουν, λάμπουν. Καὶ δὲν φαίνονται ὅσον ἐφαίνοντο, διότι ὁ καιρὸς ἐρροκάνισεν, ἡ βροχὴ ἐξέπλυνε τὰ χρώματα, τὸ πλήγωμα ἐχόνδρυνεν, ἐνίσχυσε τὰς γραμμάς. Φαντασθῆτε ὅτι εἶσθε εἰς τὰ Προπύλαια· φαντασθῆτε ὅτι ἔχετε ἐνώπιόν σας, οἱονδήποτε τωρινὸν οἰκοδόμημα. Ὅλαι αἱ ἀρχιτεκτονικαὶ καὶ γλυπτικαὶ λεπτομέρειαι, αἱ περίοδοι, αἱ φράσεις, αἱ λέξεις, αἱ τελεῖαι, τὰ κόμματα, οἱ τόνοι, τὰ πνεύματα, τὰ πάντα διαβάζονται ἀνέτως, ὅπως τὰ γράμματα κρατουμένης ἐφημερίδος εἰς τὰ χέρια σας. Εἶναι ἡ ἐντελὴς Ἑλληνικὴ τῶν πάντων εἰς τὰ πάντα: Σαφήνεια.

Ἡ δύναμις λοιπὸν τοῦ Φωτός, ὁ διαπερασμος αὐτοῦ, ἡ διαφάνεια τοῦ ἀέρος, ἡ διαυγεστάτη Γραφὴ τῆς Γραμμῆς εἶναι καταπληκτική. Εἰς οἱονδήποτε ὕψωμα καὶ ἂν ἀναβῆτε, βλέπετε ἕνα κόσμον ὁλόκληρον. Ἔχετε διὰ τῆς ὁράσεως τὴν αἴσθησιν παντὸς ὅ,τι σᾶς περιβάλλει.

Ὅλα ἀπὸ τῶν μεγάλων μέχρι τῶν μικροσκοπικῶν: Φαίνονται. Τὸ κάθε τι ὅσον μικρὸν καὶ ἂν εἶναι, θέλει νὰ φαίνεται, σὰν Ἕλλην πηγαίνων περίπατον. Καὶ τόσον ὅλα θέλουν νὰ φαίνωνται, καὶ φαίνονται τόσον, ὥστε μετὰ τὴν δύσιν ἕνα λεπτὸν δένδρον ἱστάμενον ἔσωθεν τοῦ σκιεροῦ ἀνατολικοῦ τείχους τῆς Ἀκροπόλεως καὶ γραφόμενον τριχοειδῶς εἰς τὸν ὅπισθέν του φωτεινότερον ἀέρα λέγει... εἰς τὸν περιπατητὴν τῆς Ζαππείου πλατείας μέχρι τῆς ὀγδόης ἑσπερινῆς ὥρας: Φαίνομαι καὶ ἐγώ.

Άλλες απόψεις για την συνέχιση της κόντρας Δήμου-ΕΥΔΑΠ

Η πρόταση που διατύπωσα χτες για την επίλυση της κρίσης στις σχέσεις Δήμου-ΕΥΔΑΠ που αφήνει και τους εργαζόμενους απλήρωτους, δεν έτυχε θετικής αποδοχής τουλάχιστον από τους δύο πρώτους που ασχολήθηκαν με αυτήν και που γνωρίζουν το αντικείμενο. Είναι ο Μανώλης Γλαμπεδάκης και ο Αποστόλης Μουστάκης.

Τι απόψεις τους δημοσιεύω εδώ για να τις διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν αυτόν τον διάλογο (η δική μου άποψη δημοσιεύτηκε σε χτεσινή μου ανάρτηση).

Η άποψη του Μανώλη Γλαμπεδάκη: 

 "Θα συμφωνήσω Γιώργο, ότι τώρα είναι η ώρα των προτάσεων. Οι κριτικές, και η απόδοση ευθυνών όπως τις αντιλαμβάνεται ο καθένας έγιναν, καταγράφηκαν, στο δια ταύτα άλλοι μπορεί να ηρωοποιούν τον δήμαρχο ως αγωνιστή, άλλοι να τον απαξιώνουν ως ανίκανο, όμως πρέπει να βρεθεί λύση. Η λύση που προτείνεις δεν με βρίσκει σύμφωνο, ούτε στο σκεπτικό της, ούτε στο συμπέρασμα της. Το τέλος που χρέωνε ο δήμος Δραπετσώνας τις βιομηχανίες της περιοχής ήταν τελείως διαφορετικό, διαφορετική ήταν και η σύνθεση των Εταιρειών (αμιγώς ιδιωτικές) αλλά και το στάτους της λειτουργίας τους. Έχεις δίκιο ότι το τέλος διέλευσης δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στην ΕΥΔΑΠ και όχι μόνο σ’ αυτήν, και στα όρια άλλων δήμων. Φυσικά η απόσυρση της διεκδίκησης από τον δήμο μας, δεν βάζει φρένο στις πιθανές διεκδικήσεις άλλων δήμων, κάποιοι μάλιστα ετοιμάζονται να ξεκινήσουν. Και γιατί όχι; Θεωρώ εξαιρετικά ευφυές το σχέδιο επιβολής τελών διέλευσης και η βεβαιότητα σου ότι θα χάσει ο δήμος την δικαστική μάχη στην πραγματικότητα είναι εικασία. Επειδή έτσι λέει κάποιο στέλεχος της ΕΥΔΑΠ; Επειδή έτσι θέλει η «τρόικα εσωτερικού για να μην επιστρέψουμε στη δραχμή»; Συνομοσιολογίες που ακόμη κι αν ευοδωθούν στο δικαστήριο, υπάρχουν και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια που δεν υποκύπτουν στην «τρόικα εσωτερικού» και που οι πιθανότητες νίκης του δήμου είναι ακόμη πιο μεγάλες. Η ΕΥΔΑΠ και η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ στη συνέχεια πράγματι διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο, σοβαρής μείωσης των κερδών τους από την επιβολή του τέλους και την διεύρυνση της διεκδίκησης από άλλους δήμους. Και λοιπόν; Ας μειωθούν τα κέρδη τους προς όφελος των οικονομιών της τοπικής αυτοδιοίκησης, η οποία πιο απεγνωσμένα από αυτές τις εταιρείες ψάχνει για πόρους. Ας πέσει η χρηματιστηριακή αξία τους. Στην πραγματικότητα, ας ισορροπήσει. Γιατί χρόνια τώρα εκμεταλλεύονται δωρεάν αξίες και χώρους που δεν τους ανήκουν. Υπήρχε το πρόσχημα της κοινής ωφέλειας. Κράτος αυτοί κράτος εμείς. Θα το υποστήριζα, αν υπήρχε ορθολογική αναδιανομή των κεντρικών κρατικών πόρων. Αφού δεν υπάρχει, είτε ιδιωτικές είναι οι εταιρείες, είτε κρατικές, ας μειωθούν τα κέρδη τους. Τι να γίνει λοιπόν; Πρώτα να κοιτάξει ο δήμος να βρει λεφτά να πληρώσει την ΕΥΔΑΠ ώστε να επανέλθει στην κατάσταση Δεκεμβρίου η σχέση του μαζί της. Να την οδηγήσει σε νέο δικαστικό αγώνα και ασφαλιστικά μέτρα, απαιτώντας άμεση επανασύνδεση των κομμένων παροχών κατ’ αρχήν και καταγγέλλοντας την για την μονοπωλιακή δυναμική που εκφράζει στην εκβιαστική συμπεριφορά της. Να ενεργοποιήσει τις γεωτρήσεις που υπάρχουν σε όλο τον καλλικρατικό δήμο, για να μειώσει την εξάρτηση του από την Εταιρεία. Να διευρύνει τις απαιτήσεις του, προσθέτοντας και όχι αντικαθιστώντας τα στοιχεία της έξοχης πρότασης σου για ανταποδοτικό τέλος στις εγκαταστάσεις του Ακροκέραμου. Υποθέτω μετά το κάζο που πάθαμε, θωρακίστηκαν για το μέλλον τα χρήματα που αφορούν τις μισθοδοσίες. Και υποθέτω, ότι ανακαλύπτοντας αιφνιδιαστικά η διοίκηση πόσο ευάλωτη είναι στο μπλοκάρισμα των λογαριασμών της και τις συνέπειες της απενταρίας της, θα αποφασίσει να εισπράξει και τα τεράστια ποσά που έχουν καταλογιστεί με πρόστιμα σε διάφορες επιχειρήσεις για παρανομίες και θα αφήσει κατά μέρος την τακτική του γαλαντόμου που κάνει ατομικές εξυπηρετήσεις και διευκολύνσεις. Να βρει με λίγα λόγια τα λεφτά που της λείπουν."

Η άποψη του Αποστόλη Μουστάκη:

 "Επειδή πολλά λέγονται-γράφονται και συζητιούνται το τελευταίο διάστημα απλά 2 παρατηρήσεις.Πρώτη παρατήρηση: Ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας υφίσταται ως καλλικρατικός Δήμος από το 2011.Ηδη έχουν εγκριθεί 3 προϋπολογισμοί από τότε,στους οποίους εγγράφονται τα έσοδα και τα έξοδα του Δήμου για κάθε έτος.Αν σε αυτούς τους προϋπολογισμούς δεν είχαν εγγραφεί τα "ανταποδοτικά" που λες Γιώργο, οι δημοτικοί σύμβουλοι -συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης-είναι εκεί για να προτείνουν την εγγραφή τους στους κωδικούς του προϋπολογισμού, ειδικά μάλιστα όταν έχουν αντίστοιχη εμπειρία από πριν τον Καλλικράτη Δήμους. Ο προϋπολογισμός μαζί με το τεχνικό πρόγραμμα και το επιχειρησιακό πρόγραμμα ενός Δήμου αποτελούν τα βασικά εργαλεία και η ψηφοφορία σε αυτά τα θέματα δεν γίνεται με απλή ανάταση των χεριών, αλλά με ενδελεχή συζήτηση.Εκεί και η συμπολίτευση, αλλά περισσότερο η αντιπολίτευση θα πρέπει να προτείνει τις διορθώσεις που πιστεύει για την λειτουργία του Δήμου. Δεύτερη παρατήρηση: Από πού προκύπτει Γιώργο ότι θα χάσει το δικαστήριο ο Δήμος; Είναι σαν να λέμε ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, πράγμα που εγώ δεν μπορώ να δεχθώ. Εξάλλου ισχύει ο Ν.1650/86 και ο 3010 αλλά και ο Ν.4042/12 (ΦΕΚ24Α) για την ποινική προστασίατου περιβάλλοντος και οι οδηγίες 96/65 που αποτελούν βασικό θεμέλιο για το περιβάλλον και όλοι περιστρέφονται γύρω από την αρχή Ο ΡΥΠΑΙΝΩΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ. Τα ανταποδοτικά λοιπόν είναι ένα παραμύθι που δεν έχει νόημα γιατί εναπόκειται στον κάθε έναν να τα εφεσιβάλλει.Επίσης προχθές ο Δήμος Θάσου με ομόφωνη απόφαση του επιβάλλει τέλος για τους στύλους της ΔΕΗ, για τα Κ-Φαου του ΟΤΕ κλπ.Αρα τι κουβέντα να κάνουμε όταν ήδη έχει ξεκινήσει αυτό που δικαιούνται οι Δήμοι μέσω του νόμου Καλλικράτη.Δεν καταλαβαίνω την άποψη να μην επιβάλλουμε τέλη σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, αλλά να επιβάλλουμε ΤΑΠ και δημοτικά τέλη στους πολίτες."

Περί της ΕΥΔΑΠ και του δήμου μας ο λόγος...

Περί του θέματος της κόντρας ΕΥΔΑΠ - Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας έχω να πω τα εξής:

Όλο συσκέψεις γίνονται, συμβούλια, επιτροπές, δικαστήρια και ντόρος πολύς περί της ΕΥΔΑΠ και της κόντρας της με τον δήμο. Στο μεταξύ οι εργαζόμενοι είναι όλοι απλήρωτοι από την κατάσχεση που έχει επιβάλει η ΕΥΔΑΠ ως αντίποινα στην επιβολή τέλους εκ μέρους του δήμου

Στο σχετικό δημοτικό συμβούλιο που έγινε τις προάλλες μου την έδωσε η σιγουριά που είχε ο αρμόδιος της ΕΥΔΑΠ ότι με τη φροντίδα της κυβέρνησης το δικαστήριο θα κερδηθεί από αυτούς έτσι ώστε να μπορεί να πουληθεί η επιχείρηση από την Τρόϊκα εσωτερικού γιατί αλλιώς καταστράφηκε το σχέδιο πώλησης και μαζί καταστρέφεται η Ελλάδα, επιστρέφουμε στη δραχμή κλπ. κλπ... Εκνευρισμένος από την κατάσταση στην οποία έχουμε μπλέξει ως χώρα, τα πήρα και σηκώθηκα και έφυγα.

Όλα τα μπλογκ μιλούν επί του θέματος και απλά επισημαίνουν ασυνέπειες, λάθη και κάνουν προβλέψεις χωρίς αποτέλεσμα φυσικά

Να πω κι εγώ τη θέση μου:

Στο δικαστήριο (του Μαΐου, όχι το προσωρινό για την αναστολή καταβολής της προκαταβολής) μάλλον θα χάσουμε. Θέλω να κερδίσουμε, αλλά δεν το πιστεύω, Και το λέω αυτό γιατί το τέλος που έχουμε επιβάλει είναι τέλος "διέλευσης" (των αγωγών της ΕΥΔΑΠ από τα χώματά μας) και αυτό μπορεί να το επιβάλει ο κάθε δήμος και μπορεί να το επιβάλει και στη ΔΕΗ και μπορεί να το επιβάλει και η κάθε Νομαρχία και η βαλίτσα πάει μακριά. Στην πραγματικότητα ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ εδώ στη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι ενοχλούμαστε από την δραστηριότητα της ΕΥΔΑΠ και τον Ακροκέραμο και μάλιστα δεν ενοχλούμαστε απλά αλλά συχνά ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ και βλέπουμε τη ζωή μας να υποβαθμίζεται. Όπως στα Λιόσα δικαιούνται τελών για την χωματερή (στερεών αποβλήτων) δικαιούμαστε κι εμείς τέλη για την άλλη χωματερή (υγρών αποβλήτων). Θα έπρεπε να τα εισπράττει κι αυτά ο Σύνδεσμος Δήμων (όπως με την καθαριότητα) και να μας τα αποδίδει. 

Κατά καιρούς η ΕΥΔΑΠ κάνει κάποια έργα αντισταθμιστικού χαρακτήρα (γήπεδο, πεζοδρομήσεις κλπ) άρα αναγνωρίζει αυτή της την υποχρέωση. Όμως εμείς αυτή τη στιγμή δεν έχουμε επιβάλει ΑΥΤΟ το τέλος αλλά ένα άλλο, πολύ γενικό και πολύ λιγότερο προσδιορισμένο. Τι πρέπει να γίνει;
Ο Δήμος μπορεί και πρέπει να επιβάλει ένα ανταποδοτικό τέλος στην ΕΥΔΑΠ για την αναβάθμιση του περιβάλλοντος σε αντιστάθμισμα για την υποβάθμιση που μας προκαλεί. Θα προτείνονται συγκεκριμένα έργα και θα εισπράττεται το τέλος αυτόματα. Το τέλος αυτό το έχει επιβάλει από το 1991 ο Δήμος Δραπετσώνας στα Λιπάσματα, το Τσιμεντάδικο και τις εταιρείες Μομπιλ και ΒΡ και το εισπράττει εδώ και 20 χρόνια. Νομίζω ότι τώρα ο νέος δήμος σταμάτησε να το εισπράττει (όχι από απιστία αλλά από άγνοια!). Το νομικό πλαίσιο υπάρχει και η τεχνογνωσία υπάρχει και το έχουμε εφαρμόσει ΕΜΕΙΣ και για είκοσι χρόνια. Τα Λιπάσματα, η ΑΓΕΤ, η Μομπιλ, η ΒΡ πληρώνουν χωρίς διαμαρτυρία γιατί είναι νόμιμο και εφικτό και προβλέπεται από το κανονιστικό πλαίσιο των ΟΤΑ. Επομένως μπορεί να το εφαρμόσει και ο καινούριος δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας και να το δεχτεί η ΕΥΔΑΠ σε αντικατάσταση του "τέλους διέλευσης" που παρουσιάζει προβλήματα.

Επειδή το θέμα των διαπραγματεύσεων έχει μπλοκάρει μια διέξοδος θα μπορούσε να είναι η εξής:

Να συμφωνηθεί μεταξύ ΕΥΔΑΠ-Δήμου (αύριο κι όλας) το εξής υπογεγραμμένο και από τις δυο πλευρές κείμενο:

Α.- Ο δήμος επιβάλλει τέλος αντισταθμιστικό για τη λειτουργία του τερματικού σταθμού της ΕΥΔΑΠ στην πόλη μας και τις ακτές μας σε συμφωνημένο από κοινού ύψος

Β.- Ο δήμος απαλλάσσεται των ποσών που φέρεται να χρωστά στην εταιρεία αποδεχόμενος έτσι το εύλογο εφ' άπαξ ποσό για τον παραπάνω συμβιβασμό και την λύση των δικαστικών διενέξεων

Γ.- Ο δήμος αποσύρεται από τη διεκδίκηση του τέλους διέλευσης

Έτσι ο Δήμος εξασφαλίζει ένα εφ' άπαξ ποσό κατ' έτος που θα το παίρνει ακόμα κι όταν η ΕΥΔΑΠ ιδιωτικοποιηθεί, διαγράφει τα χρέη του προς την ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΔΑΠ χρεώνεται μεν με ένα τέλος από τον δήμο που την φιλοξενεί αλλά απαλλάσσεται του κινδύνου να ανοίξει μια βιομηχανία προσφυγών εναντίον της από όλους τους δήμους από τους οποίους διέρχονται αγωγοί της.

Ας το δουν οι ενδιαφερόμενοι κι αν θέλουν ας το βάλουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης

Δεν καταλαβαίνουν πόσο πολύ θυμώνουν τον λαό; Τι ζητάνε τέλος πάντων οι σωτήρες μας; Γιατί φαγώθηκαν να μας καταστρέψουν αυτοί και δεν μας αφήνουν να καταστραφούμε μόνοι μας; Έχουμε κι εμείς τέτοια τεχνογνωσία και στο κάτω-κάτω δική μας είναι αυτή η χώρα (είναι;;;)

Η ύφεση με το -30% που τρέχει σήμερα (μέχρι τέλους του έτους ίσως το έχει ξεπεράσει) σημαίνει ότι ακόμα κι αν δεν δανειζόμασταν ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ όλα αυτά τα 3 χρόνια που είμαστε υπό την επιτήρηση της Τρόϊκας των δανειστών θα είχαμε αύξηση του χρέους κατά 45% περίπου 

Να το εξηγήσω με απλά μαθηματικά: Αν υποθέσουμε ότι είχαμε χρέος 110 ευρώ σε ΑΕΠ 100 ευρώ, δηλαδή χρέος 110:100=110% μετά από την τριετία με ύφεση 30% το ΑΕΠ γίνεται 70 ευρώ και ο λόγος χρέος προς ΑΕΠ γίνεται 110:70=157% 

Δηλαδή το χρέος αυξήθηκε από το 110% του 2008 στο 157% φέτος ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΤΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ ΕΥΡΩ!!! μόνο λόγω της υφεσιακής πολιτικής. Μαζί με τα επί πλέον δάνεια  που μας έδωσαν για να σώσουμε τις τράπεζες (όχι για μισθούς συντάξεις, εκεί απλά αποκατέστησαν το κούρεμα που έκαναν στα ταμεία μας) το χρέος προχωρά στο 180% και στο 200% και θα φτάσει στο άπειρο όσο συνεχίζεται η ίδια πολιτική. Είναι κοντόφθαλμο να βλέπει κανείς μόνο πως θα πάρω τη δόση για να αποπληρώσω υποχρεώσεις όταν υπονομεύουμε έτσι το μέλλον της χώρας και κάνουμε το χρέος τεράστιο με αποτέλεσμα να είμαστε συνεχώς με μη βιώσιμο χρέος άρα με οικονομία που δεν πάει πουθενά!

Μία μόνο οδός υπάρχει, να σταματήσει η κατηφόρα!

Δεν έχουμε δικτατορία αλλά τέτοια δημοκρατία να την χαιρόμαστε! Πως θα τελειώσουν άραγε όλα αυτά;

Επισήμως η ανεργία έπιασε το 27% που αντιστοιχεί σε 1.350.000 ανέργους. Το 2007 οι καταγεγραμμένοι άνεργοι ήταν 380.000, δηλαδή έχουμε 1.000.000 ανέργους περισσότερους. Και να σημειωθούν δύο πράγματα:

1.- Τότε, οι άνεργοι ήταν (οι περισσότεροι) εθελουσίως άνεργοι καθώς αναζητούσαν συγκεκριμένη και καλή δουλειά, ενώ υπήρχαν κλάδοι που ζητούσαν προσωπικό (εργάτες, καθαρίστριες, πωλήτριες κλπ). Επί πλέον οι άνεργοι ζούσαν σε οικογένειες που (κατά την μεγάλη πλειοψηφία τους βέβαια) μπορούσαν να τους συντηρούν.

2.- Τώρα, οι άνεργοι είναι πολύ περισσότεροι καθώς σε πολλές (να μην πω στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα) οι δήθεν εργαζόμενοι δουλεύουν έστω και χωρίς να πληρώνονται ακόμη και για 6-7 μήνες ή παίρνοντας μόνο ένα χαρτζιλίκι από τους εργοδότες τους που είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να πληρώσουν εργατικά (μισθούς, ασφάλιση).

Αν οι Έλληνες δεν συνειδητοποιήσουν ότι αυτή η κυβέρνηση οδηγεί την Ελλάδα ΣΑΝ ΧΩΡΑ και ΣΑΝ ΛΑΟ στην καταστροφή, θα υποστούμε κι άλλα. Ο δρόμος προς τον εξευτελισμό δεν έχει τελειωμό. Είναι μια κυβέρνηση δεμένη με λίστες ή, έστω, δεμένη από τη φοβία της μη τυχόν και χάσει την εξουσία ή, έστω, δεμένη από τον τρόμο της ότι αν χάσει το κράτος θα πληρώσει ακριβά για όσα έχει κάνει στο παρελθόν και συνεχίζει να κάνει σήμερα. Μια τέτοια κυβέρνηση τρομοκρατεί κάθε εστία αντίστασης με ΜΑΤ, ωμή βία, σκληρούς αυταρχικούς νόμους κλπ. και δεν μπορεί να έχει καλό τέλος. Δυστυχώς, όπως οι δικτατορίες ξεκινούν ομαλά αλλά τελειώνουν ανώμαλα, έτσι κι αυτή η κυβέρνηση πήρε την εξουσία δημοκρατικά (με εκλογές και ψέματα) αλλά δεν έχει τρόπο να την παραδώσει. Ελπίζω να μην χρειαστεί να πληρώσουμε και πάλι σαν τίμημα μια Κύπρο!

Κύπρον, οὗ μ’ ἐθέσπισεν

Διάβαζα για την Κύπρο, πως δεν δέχονται τους όρους του ΔΝΤ, πως η ΕΕ την θεωρεί μεγάλο πρόβλημα, πως ο Ερντογάν την αμφισβητεί (και πάλι), πως πληρώνουν τα δικά μας τα σπασμένα (λέγε με "ομόλογα") και πως ξεκίνησαν κι εκεί το ίδιο γνωστό τροπάρι με τους ταξιτζήδες και τους μαϊμού συνταξιούχους, το ίδιο φούμαρο με το οποίο μας φλόμωσαν κι εδώ.
Θυμήθηκα ότι για την Κύπρο και την πτώση της Λευκωσίας το 1570 στους Τούρκους είχα γράψει ένα κομμάτι σε κάποιο βιβλίο μου (έτσι κι αλλιώς αδημοσίευτο). Μια και αρκετοί αναγνώστες διαβάζουν τέτοια κομμάτια μου (το ξέρω από τα σχόλια που ακούω ή διαβάζω) θα δημοσιεύσω παρακάτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Δον Χουάν Ηρακλείδης" που αναφέρεται στην πολιορκία της Λευκωσίας και ιδιαίτερα στην τελευταία μέρα αυτής της πολιορκίας.

....   

Γύρισα στην Πύλη της Αμμοχώστου. Θα δίναμε εκεί την μεγάλη μάχη αύριο αλλά ο νους μας θα ήταν στον προμαχώνα του Ποδοκατάρου. Και οι άλλοι προμαχώνες είχαν προβλήματα μετά από τις τόσες μέρες συνεχών κανονιοβολισμών αλλά και στου Κωστάντζου και στου Δαβίλα και στου κόμη της Τρίπολης η άμυνα μπορούσε να είναι επιτυχής. Απέναντι από τους προμαχώνες μας οι πασάδες είχαν προετοιμάσει τους γενίτσαρους για τα μεγάλα κέρδη που θα είχαν αν πατούσαν την πόλη και την κυρίευαν χωρίς πολλές απώλειες. Και κατά τα γνωστά, όσοι χάνονταν θα έβρισκαν μια θέση στον παράδεισο μια και ο πόλεμος αυτός ήταν ιερός, όπως όλοι εξ άλλου οι πόλεμοι των Οθωμανών ιεροί ήταν. Ιεροί πόλεμοι για λάφυρα, δούλους και χρήμα, όπως και αυτός εδώ τώρα της Κύπρου.

Η άμυνα του νησιού δεν ήταν ό,τι κάναμε εδώ αυτόν τον ενάμιση περίπου μήνα από την εισβολή. Ήταν η προετοιμασία που είχε γίνει εδώ και καιρό από τους εισβολείς και από τους αμυνόμενους. Και στον τομέα αυτό οι Βενετοί είχαν μείνει πολύ πίσω από τον εχθρό τους. Όταν πείστηκαν πια πως οι Οθωμανοί θα επιτίθεντο στην Κύπρο ήταν λίγο αργά για να υπερασπίσουν το νησί αποτελεσματικά. Έτυχε να πιάσει και μια μεγάλη φωτιά στον ναύσταθμο της Βενετίας και αυτό προκάλεσε μια επιπλέον καθυστέρηση. Έτσι είχαμε βρεθεί τώρα σε τραγική κατάσταση μέσα στο κάστρο της Λευκωσίας που, περικυκλωμένο από τα οθωμανικά στρατεύματα και βομβαρδιζόμενο συνεχώς από τα κανόνια των πολιορκητών, κόντευε πια να πέσει.

Οι συνεννοήσεις για μια ιερή συμμαχία που θα μπορούσε να βοηθήσει αποφασιστικά το νησί καθυστερούσαν. Παρά τις άοκνες προσπάθειες του Πάπα Πίου του Ε’ δεν βρισκόταν τρόπος να συμφωνήσουν υπό τους όρους της Ρώμης οι Ισπανοί με τους Βενετούς. Ο παλιός Δομινικανός φίλος του Λουκά (ΣΣ: ο Πάπας) ήταν φανατικός οπαδός της οργάνωσης μιας σταυροφορίας που θα έλυνε την πολιορκία της Κύπρου και θα ελευθέρωνε στη συνέχεια τους Άγιους Τόπους, δεν είχε καταφέρει ωστόσο ακόμη να την συγκροτήσει. Οι Ισπανοί δεν χώνευαν τους Βενετούς και αυτό δεν είχε αλλάξει ακόμα. Έτσι η Κύπρος δεν μπορούσε να περιμένει βοήθεια πριν να περάσει αυτός ο χειμώνας. Η Βενετία βρισκόταν 2.000 μίλια μακριά από την Κύπρο και η Τουρκία μόλις 200 μίλια. Γι αυτό το νησί θα έπρεπε να αντέξει από μόνο του σε μια πολιορκία τουλάχιστον για ένα ή και δύο έτη πριν μπορέσει να δεχτεί αποτελεσματική βοήθεια. Όμως η Λευκωσία του Ντάντολο δεν έδειχνε να έχει τόση αντοχή. Μετά από την αυριανή μέρα ή και μερικές επόμενες ενδεχομένως, η μάχη στη Λευκωσία θα τελείωνε. Είτε χανόταν η πόλη είτε παραδινόταν ειρηνικά, θα είχε καθυστερήσει τους Τούρκους ένα ολόκληρο καλοκαίρι ώστε να μπορούν να ελπίζουν η Κερύνεια και η Αμμόχωστος ότι μέχρι το άλλο καλοκαίρι του 1571 θα έφτανε η ενίσχυση από τη δύση. Ήταν μια μάχη αντοχής αυτός ο πόλεμος.

Η δική μου αποστολή σε ό,τι αφορούσε στην οργάνωσή μας είχε ήδη πετύχει. Είχαμε δώσει βοήθεια στους Βενετούς δίνοντάς τους ασφαλείς πληροφορίες για την σχεδιαζόμενη επίθεση των Τούρκων και είχαμε στείλει πρώτοι από όλους απόσπασμα 500 στρατιωτών για την υπεράσπιση του νησιού. Οι τριακόσιοι Έλληνες ήταν εδώ μαζί μου και οι εκατό Αλβανοί με τον Τσόμη και οι εκατό Ιταλοί με τον Μαρτινέγκο που βρίσκονταν στην Αμμόχωστο, ήταν μια βοήθεια πολύ σημαντική.

Στο μεταξύ, όλο αυτό το διάστημα και στις έκτακτες συνθήκες της Κύπρου, είχα καταφέρει μαζί με τη Διονυσία να εντάξουμε στην οργάνωσή μας αρκετούς από τους διακεκριμένους μαχητές της άμυνας της Λευκωσίας. Είχαμε εντάξει ανάμεσα στους άλλους τον οπλαρχηγό και αξιωματούχο του βενετσιάνικου στρατού Πέτρο Ροντάκη που είχε καθυστερήσει τους Τούρκους στην απόβασή τους και τώρα βρισκόταν στην Αμμόχωστο. Είχα καταφέρει να εντάξω τον Ευγένιο Συγκλητικό, ένα σπουδαίο και πλούσιο Κύπριο ευγενή που είχε αγοράσει τον τίτλο του κόμη ντε Ρος από τη Βενετία και που ήταν ουσιαστικά ο διοικητής του στρατού στη Λευκωσία. Ακόμη είχαμε ορκίσει τρεις αδελφούς του Ευγένιου, τον Ιωάννη τον Ιερώνυμο και τον Πέτρο-Παύλο Συγκλητικό, που είχαν προσφέρει άλλα δύο σώματα από διακόσιους στρατιώτες στη Βενετία για την υπεράσπιση της Λευκωσίας και της Αμμοχώστου αλλά και των γύρω χωριών και, ακόμη, την Μαργαρίτα Συγκλητικού, μια γενναία αρχόντισσα Κύπρια και την πολύ όμορφη κόρη της Μαρία που είχε παντρευτεί έναν ευγενή Βενετό με ελληνική καταγωγή, τον Σκιπίωνα Καράφφα. Είχαν ορκιστεί επίσης ο Άγγελος Γάττος ή Άντζελο Γκάττο στα ιταλικά, ένας σπουδαίος πολεμιστής και συγγραφέας που κι αυτός ήταν τώρα στην Αμμόχωστο, ο Γεώργιος Σωζόμενος που ήταν μηχανικός και ο ορθόδοξος επίσκοπος Λευκωσίας Λογαράς. Ακόμη είχαν ενταχθεί στην οργάνωσή μας και ο Γιώργης ο Τσόμης καθώς και ο Μάρκος Μαρτινέγκο ο Λομβαρδός συμβολαιογράφος που είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα της απελευθέρωσης του αρχαίου γένους των Γραικών. Και ο Αυγουστίνος είχε στείλει γαλέρες με εφόδια για τις αποθήκες της Λευκωσίας και της Αμμοχώστου με προσφορά όλων σχεδόν των προσόδων του από τα κτήματα της Κέρκυρας.

Η Βενετία δεν θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί τη μέγιστη συνεισφορά μας σε αυτό τον αγώνα της. Και μάλιστα η αποστολή της οργάνωσης είχε πετύχει πολλαπλά δεδομένου ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ρίξει όλες της τις δυνάμεις σε αυτό τον πόλεμο άρα μπορούσε επιτέλους να ξεσπάσει η εξέγερση στην Ελλάδα, ενώ και η δουλειά του Πάπα προκειμένου να συγκροτήσει την Ιερά Συμμαχία είχε γίνει πλέον πολύ πιο εύκολη. Επομένως, ανεξάρτητα από την δική μου τύχη ή της Διονυσίας, ο σκοπός μας είχε πετύχει απόλυτα.

Όλα αυτά ήταν παρήγορα αλλά ο θανάσιμος κίνδυνος που παραμόνευε έξω από τα τείχη και απειλούσε να μας αφανίσει δεν επέτρεπε και πολλή αισιοδοξία. Αν καταφέρναμε να γλιτώσουμε από αυτό το καμίνι θα μπορούσαμε να δούμε με αισιοδοξία το μέλλον. Ένα μέλλον που δεν θα είχε σχεδόν κανένα νόημα αν δεν ζούσαμε όλοι μαζί και πάλι, δηλαδή εγώ με τη Διονυσία και τη Δηιάνειρα. Γιατί ο φόβος μου ήταν γι αυτές τις δυο. Ακόμα κι αν χανόμουν εγώ, ήξερα πως θα είχαν την προστασία όλων των άλλων. Θα τους έλειπα αλλά θα τα κατάφερναν. Αν όμως έλειπαν εκείνες, εγώ δεν ήξερα ούτε αν θα τα κατάφερνα, ούτε αν ήθελα να τα καταφέρω. Μια απελπισία με έπιασε καθώς έκανα αυτές τις σκέψεις.

-Μη στεναχωριέσαι φίλε μου, με παρηγόρησε μια φωνή

Ήταν ο Φρα-Άντζελο Καλέπιο. Ο Ιταλός Δομινικανός μοναχός με τον οποίο είχε γίνει φίλος όλον αυτό τον τελευταίο καιρό. Γνώριζε προσωπικά τον Λουκά Γεροντιάδη, τώρα Λούκα Βέκκιο-Φερέρρο και οι συζητήσεις μαζί του ήταν θεολογικές, φιλοσοφικές και ιστορικές και είχαν πολύ ενδιαφέρον.

-Πως θα μπορούσα να είμαι χαρούμενος Άντζελο; του είπα

-Δεν είπα να είσαι χαρούμενος, μόνο να ελπίζεις, αυτό είπα, μου ψιθύρισε

Δεν μου ζητούσε και πολλά, έτσι κι αλλιώς ελπίδες είχαμε σχεδόν όλοι, έστω και μικρές.

-Εσύ σε τι ελπίζεις Φρα-Άντζελο; τον ρώτησα

-Στο θεό… και στη Βενετία… μου απάντησε

Στην Πύλη είχαν χαμηλώσει οι φωτιές και σε λίγο, όσοι δεν είχαμε σκοπιά, θα πέφταμε για ύπνο. Κάθισα σε μια γωνιά κοντά στον Φρα Άντζελο. Ήταν κληρικός της καθολικής εκκλησίας αλλά περισσότερο ήταν ένας διανοούμενος. Κρατούσε μανιωδώς σημειώσεις για τα πάντα και θα έλεγε κανείς ότι αν ήταν να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή του ή στις σημειώσεις του θα διάλεγε εκείνες. Δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι και ο θεός και η Βενετία μας είχαν εγκαταλείψει στη μοίρα μας

-Φρατέλο, τι έγραψες για τη σημερινή μέρα; τον ρώτησα

-Την άφησα κενή. Έγραψα μόνο ότι αύριο δίνουμε τη μητέρα όλων των μαχών της Λευκωσίας. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι

-Δεν έχεις άδικο, του είπα, κι εγώ φοβάμαι

-Φοβάσαι κι εσύ, λοιπόν; με ρώτησε έκπληκτος καθώς ήμουν πάντα ψύχραιμος και ανέκφραστος

-Όχι τόσο για τον εαυτό μου, του είπα, όσο για τη Διονυσία και τη μικρή.

-Δεν τις έχεις στον καθεδρικό ναό; μην ανησυχείς, εκεί δεν έχουν φόβο, μου είπε καθησυχαστικά

-Τις έχει υπό την προστασία του ο Λογαράς

-Αυτό το φιλότουρκο σκυλί; έκανε ο Καλέπιο

-Δεν τον συμπαθείς καθόλου, ε;

-Μα είναι από εκείνους τους ορθόδοξους κληρικούς που κρατάνε όπλα κάτω από τα ράσα τους

-Όλοι κρατάμε τώρα όπλα, του είπα

-Ναι … τα κρατάμε όμως για τους Τούρκους, αυτά τα σκυλιά είναι έτοιμα να ρίξουν και σε εμάς, ειδικά τους Λατίνους κληρικούς μας έχουν βάλει στο μάτι!

-Δεν είναι έτσι ο Λογαράς, είναι πατριώτης, του είπα

-Ποιανής πατρίδας όμως; αναρωτήθηκε ο Καλέπιο, μήπως της πατρίδας του της Τουρκίας; Πάντως της Βενετίας δεν είναι

-Ίσως είναι της Γραικίας, του είπα εγώ

-Γραικία δεν υπάρχει λοχαγέ!

-Που ξέρεις, μπορεί να υπάρξει κι αυτή σύντομα, του είπα αινιγματικά

-Θα μας επιτεθούν αύριο, ε; είπε εμφανώς ανήσυχος

-Ναι, αυτό είναι το πιθανότερο, κι αν δεν το κάνουν αύριο, θα επιτεθούν την Κυριακή, ήρθαν και ενισχύσεις από τον Πιαλή και τον Αλή πασά και είναι τώρα πανέτοιμοι.

-Τι λες; θα τους αποκρούσουμε;

-Θα το παλέψουμε! του είπα, κι αν είμαστε τυχεροί… και ….γενναίοι, και είμαστε και λίγο …έξυπνοι… τότε ίσως!

-Αν βοηθήσει ο Κύριος, είπε ο πιστός καθολικός

-Ποιον θα βοηθήσει περισσότερο αυτός ο θεός, εμάς ή εκείνους;

-Τι δουλειά έχει ο θεός να βοηθήσει τους άπιστους;

-Τον ίδιο θεό έχουμε με τους Μουσουλμάνους, μην το ξεχνάς, του είπα

Με κοιτούσε σκεπτικός χωρίς να με αποπαίρνει

-Ο Αλλάχ των Οθωμανών, συνέχισα εγώ, είναι ο ίδιος με τον Θεό που έδωσε τις δέκα εντολές στον Αβραάμ, ξεχνάς ότι κι ο Μωάμεθ προφήτης του ίδιου θεού είναι; επομένως, αδελφέ, ποιος είναι ο πιστός στον θεό και ποιος ο άπιστος είναι λίγο μπερδεμένο, όπως είναι μπερδεμένο ποιανού από τους δυο μας είναι ο … θεός, δικός μας ή δικός τους, ποιους θα προστατέψει περισσότερο;

-Ναι, η αλήθεια είναι ότι –έτσι όπως το θέτεις- στον ίδιο θεό πιστεύουνε κι αυτοί…, παραδέχτηκε

Αμέσως όμως, σαν να ξύπνησε, αποτάσσοντας μετά βδελυγμίας την αμαρτία της παραδοχής, τα αρνήθηκε όλα

-Γι αυτό είστε αιρετικοί και άπιστοι εσείς οι Ορθόδοξοι, μου είπε, στο τέλος πιστεύετε ότι έχετε την ίδια θρησκεία με τον μουσουλμάνο και γίνεστε ένα μαζί του, κυκλοφορείτε με τα όπλα κάτω από τη μασχάλη για να σφάξετε εμάς και να τα βρείτε με τον Οθωμανό

-Φοβάσαι από μένα Φρατέλο; τον ρώτησα περιπαιχτικά

-Όχι βέβαια φίλε μου, είπε ο Φρα-Άντζελο χτυπώντας μου τον ώμο, ξέρεις πόσο σε εκτιμώ και αναγνωρίζω ότι οι Γραικοί εδώ, παρ’ όλο που έχουν υποφέρει πολύ από τους Βενετούς ωστόσο, πολεμούν σκληρά και μερικοί από αυτούς πολεμούν σαν λιοντάρια! Απλά, όπως το ξέρεις πολύ καλά κι εσύ, μερικοί φανατικοί του ορθόδοξου κλήρου συμπαθούν περισσότερο τον Οθωμανό από τον Λατίνο

-Οι Έλληνες είναι αδέλφια με τους Ιταλούς, όχι μόνο για λόγους θρησκείας αλλά γιατί ο πολιτισμός μας ήταν κοινός από τα αρχαία χρόνια, του είπα, εξ άλλου κι εμείς Ρωμιοί είμαστε, δηλαδή Ρωμαίοι

-Μακάρι να σκέφτονταν έτσι όλοι οι Γραικοί, μου είπε, γιατί πολλούς από εσάς τους αιρετικούς, τους έχει φοβηθεί το μάτι μου

Ένας μακρινός θόρυβος από τα τύμπανα των Τούρκων ακουγόταν μέσα στη νύχτα και δεν σε άφηνε να ξεχαστείς ούτε για μια στιγμή.

-Ανησυχώ λοχαγέ, οι φωνές τους ακούγονται τελευταία όλο και πιο πολύ και είναι και πολύ ενθουσιώδεις

-Σκέφτονται τα λάφυρα που θα κερδίσουν αν μας κάμψουν αύριο

-Θα έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια συνθηκολόγησης με όρους, είπε

-Μας έδινε ο Λαλά Μουσταφά όρους πριν από δέκα μέρες, τι κάναμε;

-Ήταν πραγματικοί όροι ή πρωτοβουλία κάποιων γενίτσαρων

-Δεν είναι άτακτος στρατός απέναντί μας Φρατέλο, σου θυμίζω ότι οι όροι μας δόθηκαν την ημέρα της ανακωχής και εμείς απαντήσαμε με ένα περήφανο όχι, κι ας μην ξέρουμε ούτε ποιος αποφάσισε αυτό το «όχι», ούτε ποιος έδωσε την απάντηση ούτε και το γιατί, όμως τώρα είναι μάλλον αργά πια!

-Ποτέ δεν είναι αργά για να αποφευχθεί ένας πόλεμος και μια καταστροφή

-Δεν έχουμε ηγεσία Φρατέλο! του φώναξα, δεν το έχεις καταλάβει ακόμα;

-Δυστυχώς το έχουμε καταλάβει όλοι, μου είπε στεναχωρημένος, και δυστυχώς ούτε ο Έκτωρ Μπαλιόνε μπόρεσε να έρθει από την Αμμόχωστο, ούτε ο Σεμπαστιάνο Βενέρο από την Βενατία, μείναμε με αυτόν τον άχρηστο και επικίνδυνο τοποτηρητή, και ο Θεός να μας φυλάξει!

Μεσολάβησε μια σιωπή. Ήμασταν πολύ πιεσμένοι από την κατάσταση, νηστικοί βρώμικοι και ταλαιπωρημένοι και γεμάτη με οργή για όλους και για όλα. Ο Άντζελο διέκοψε τη σιωπή

-Το ξέρεις ότι ο Ντάντολο έφυγε απ’ την Πύλη της Αμμοχώστου; μου είπε

-Και που πήγε; ρώτησα έκπληκτος

-Νομίζω στο παλάτι για να φτιάξει επιστολή προς τον Λαλά Μουσταφά, θα του ζητήσει όρους για να του παραδώσει την Λευκωσία ειρηνικά

-Δεν είναι λίγο αργά πια; δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτό τώρα, πρέπει να τους αποκρούσουμε και μετά … βλέπουμε για επιστολές…

-Το κατάλαβε έστω και κάπως αργά πως η Λευκωσία πρέπει να παραδοθεί, είπε ο Άντζελο

-Μακάρι να μην είναι πολύ αργά, ευχήθηκα εγώ

-Πηγαίνω να ξαπλώσω λίγο, μου είπε, αύριο θα έχουμε πολλή δουλειά

-Και … πρέπει να έχουμε δυνάμεις, συμπλήρωσα

-Καληνύχτα Γραικέ και καλό ξημέρωμα, κοίταξε όμως να κοιμηθείς κι εσύ, όλοι χρειαζόμαστε δυνάμεις

-Καληνύχτα Φρατέλο, του είπα, εγώ θα μείνω για λίγο ακόμα εδώ

Η νύχτα αυτή του Σεπτέμβρη ήταν γλυκιά. Ήταν όμορφη μέρα για να γεννηθεί κανείς αλλά εξ ίσου όμορφη και για να πεθάνει, όμορφη για πρώτη μέρα του ανθρώπου, όμορφη και για τελευταία. Πολλοί θα άφηναν αύριο τον μάταιο τούτο κόσμο και έτρεμα στη σκέψη πως θα μπορούσαν να είναι οι δυο αγαπημένες μου. Μετά τον θάνατο του Ιάκωβου είχα παρουσιάσει προβλήματα νοητικής συγκέντρωσης και ψυχικής ισορροπίας μη μπορώντας να αντέξω την απώλεια του μοναδικού μου φίλου των παιδικών μας χρόνων, πως θα μπορούσα τώρα να αντέξω την απώλεια είτε της γυναίκας που αποτελούσε τον κόσμο μου και το παρόν μου εδώ και χρόνια είτε της μικρούλας Δηιάνειρας που αποτελούσε το μέλλον μου και την ζωή μου. Δεν θα άντεχα να ζήσω ούτε για μια στιγμή χωρίς αυτές τις δυο. Και δεν άντεχα να ζω με αυτές τις σκέψεις. Αισθάνθηκα και πάλι ανυπόφορα. Αναζήτησα λίγο δυνατό κρασί για να αλλάξω σκέψεις και διάθεση. Χωρίς να το καταλάβω αποκοιμήθηκα πάνω στο χώμα με το χέρι μου για μαξιλάρι.

Τα όνειρά μου ήταν μια εναλλαγή από παράδεισους και εφιάλτες. Με κεντρικούς ήρωες τη μικρή μου κόρη, την αγαπημένη μου γυναίκα, τον φίλο μου Ιάκωβο, τους ξεχασμένους μου γονείς αλλά και τον χοντρό Σπαχή στην Κερασούντα, έζησα μέσα σε αυτά τα σύντομα όνειρα τα πάντα. Με είδα στην ελεύθερη πια Ελλάδα να βρίσκομαι μαζί με τον φίλο μου Ιάκωβο Ηρακλείδη Βασιλικό πάνω στην Ακρόπολη του Περικλή, ύστερα είδα την κηδεία των γονιών μου και ξαφνικά πετάχτηκα πάνω τρέμοντας από την αγνωνία μου καθώς η μικρή μου Δηιάνειρα έπεφτε από τα τείχη της Κερασούντας. Ξανακοιμήθηκα και είδα την Διονυσία κι εμένα να παντρεύουμε την όμορφη κόρη μας σε μια καταπράσινη βουνοπλαγιά της Πίνδου κι ύστερα είδα τη Διονυσία να βογκάει βαριά πληγωμένη στους βομβαρδισμούς της Μάλτας και να αιμορραγεί στην αγκαλιά μου και μετά είδα τον … Δον Κάρλος τρελό και αλαφιασμένο να με συντροφεύει σε περιπάτους μακρινούς, πέρα από τη Μεσόγειο, τις μάχες και τους σκοτωμούς, μέχρι που μια θηλιά στο λαιμό μας κρέμαγε αυτόν και άφηνε εμένα κατάπληκτο να ξυπνάω ιδρωμένος.

Κι όταν κουρασμένος και αποκαμωμένος βυθίστηκα για λίγο σε έναν καινούριο ύπνο, σκοτεινό, βαθύ και δίχως όνειρα πια, τότε ακούστηκε ένας τρομερός βρυχηθμός από χιλιάδες όπλα και εκατοντάδες κανόνια που εκπυρσοκρότησαν μονομιάς, κάνοντας τη νύχτα μέρα, και σήμαναν την μεγάλη επίθεση των Τούρκων. Αν και ξημέρωνε νωρίς στις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, η επίθεση άρχισε όταν ακόμα το σκοτάδι μας τύλιγε και πολύ πριν να φέξει η αυγή. Μέσα σε ένα πολύ δυνατό και ακατανόητο βουητό, πεταχτήκαμε όλοι όρθιοι, αρπάξαμε τα όπλα μας και τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στις πολεμίστρες.

Για δυο τουλάχιστον ώρες τα κανόνια τους μας χτυπούσαν προσπαθώντας να μας κάνουν κόσκινο. Ανησυχούσα σε κάθε μπομπάρδα που περνούσε ψηλά και κατευθυνόταν προς την πλευρά της πόλης όπου βρισκόταν ο καθεδρικός ναός του Πέτρου και του Παύλου. Εκεί βρίσκονταν η Διονυσία κι η Δηιάνειρα και αν μια τέτοια μπομπάρδα χτυπούσε τον ναό κανείς δεν ξέρει ποιες θα ήταν οι συνέπειες. Τα αυτιά μας βούιζαν, άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους από τη μια στιγμή στην άλλη, οι απώλειες πλήθαιναν, η νύχτα είχε γίνει μέρα και τα κανόνια συνέχιζαν να χτυπούν.

Η μάχη εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό ήταν σκληρή. Ήταν η πιο σκληρή επίθεση από όλες τις προηγούμενες δεκατέσσερις επιθέσεις που είχαμε αποκρούσει. Τα στίφη των επιτιθεμένων έρχονταν καταπάνω μας και όσους κι αν ρίχναμε πίσω κάποιοι άλλοι έπαιρναν τη θέση τους και προχωρούσαν φτάνοντας όλο και πιο κοντά μας. Όλοι οι προμαχώνες μας ταυτόχρονα δέχονταν επίθεση και σε όλες τι Πύλες γινόταν μακελειό. Σκαρφάλωναν στα τείχη με σκάλες και προσπαθούσαν να μπουν στην πόλη πρώτοι για να στήσουν τη σημαία τους και να κερδίσουν τη δόξα, τις τιμές και το χρήμα που τους είχαν υποσχεθεί. Αυτοί οι πρωτοπόροι γενίτσαροι, αντί της επίγειας ευτυχίας, συνήθως, κέρδιζαν μια θέση μόνο στον παράδεισο καθώς, εμείς που πολεμούσαμε για τις ζωές μας και για την ελευθερία μας, τους στέλναμε πολύ ευχαρίστως εκεί.

Στους τέσσερις προμαχώνες γινόταν το μεγάλο πανηγύρι. Οι επιθέσεις κατά κύματα ήταν συνεχείς και απίστευτα σφοδρές και οι αμυνόμενοι πάλευαν μέχρις εσχάτων. Στον προμαχώνα του Κωστάντζου την ανελέητη επίθεση των Τούρκων καθοδηγούσε ο Μουζαφέρ πασάς που ήταν γνωστός για την επιμονή του αλλά και τις στρατιωτικές του γνώσεις. Ο Καραμάν πασάς χτυπούσε το πιο αδύνατο σημείο μας στο Ποδοκάταρο και είχε ρίξει πολλαπλές δυνάμεις με στόχο να μπει από εκεί στην πόλη, ενώ στους προμαχώνες του Ντάβιλα και της Τρίπολης ο Μουσταφά πασά και ο ναύαρχος Αλή πασά καθοδηγούσαν τις επιθέσεις των γενιτσάρων. Αντέχαμε παντού και αυτό ήταν το νέο που μου έφερε ο Καλέπιο όταν τον έστειλα να κάνει ένα γύρο στην πόλη για να δει τι γινότανε και να με πληροφορήσει. Έπρεπε να γνωρίζουμε που έπασχε σε κάθε στιγμή η άμυνά μας για να μετακινούμε εκεί κάποιες ενισχύσεις. Ήταν δουλειά του Ντάντολο αυτή αλλά κανείς δεν τον εμπιστευόταν και ο Ευγένιος Συγκλητικός έκανε ό,τι μπορούσε αλλά χρειαζόταν από όλους μας μια βοήθεια.

Καθισμένος με την πλάτη σε μια πολεμίστρα ξεκουράστηκα για ένα λεπτό ακούγοντας την αναφορά του Άντζελο. Το μυαλό μου βρισκόταν αλλού βέβαια.

-Τι γίνεται στον ορθόδοξο καθεδρικό;

-Οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος κάνουν καλά τη δουλειά τους, μου είπε, μην ανησυχείς

Αυτό σήμαινε ότι εκεί δεν υπήρχαν απώλειες και μεγάλες καταστροφές. Τουλάχιστον, αυτή η πληροφορία με ανακούφιζε κάπως. Ήταν δύσκολο να πολεμάς και να σκέφτεσαι τους δικούς σου και μετάνιωνα που τις είχα μαζί μου εδώ στη Λευκωσία. Θα έπρεπε να τις είχα διώξει από την Κύπρο ήδη από την άνοιξη, όταν οι κινήσεις των Τούρκων είχαν γίνει πια φανερές. Είχα μετανιώσει πικρά που δεν το έκανα έγκαιρα. Θα ένιωθα πολύ καλύτερα και θα μπορούσα να μάχομαι καλύτερα με το μυαλό μου συγκεντρωμένο. Δεν φανταζόμουν ότι θα έρχονταν οι εισβολείς πριν τον Αύγουστο όμως αυτοί αποβιβάστηκαν τις πρώτες μέρες του Ιουλίου. Εξ άλλου περίμενα ότι η επίθεσή τους στο νησί θα ξεκινούσε από την Αμμόχωστο ή έστω την Κερύνεια κι όχι από τη Λευκωσία. Όλοι το ίδιο νομίζαμε και θεωρούσαμε ότι είχαμε καιρό μέχρι να δούμε τούρκικο στρατό έξω από την πόλη. Πίστευα ότι θα έβρισκα καιρό και την κατάλληλη ευκαιρία για να τις απομακρύνω από την Κύπρο, όμως έπεσα έξω. Ξαφνικά βρεθήκαμε κι οι τρεις μπλοκαρισμένοι στη Λευκωσία περικυκλωμένοι από τους Τούρκους και τώρα ένιωθα πως η παγίδα είχε κλείσει γύρω μας και μας είχε παγιδέψει στο εσωτερικό της. Είχα τύψεις και αισθανόμουνα άσχημα γιατί δεν είχα κάνει τη σωστή πρόβλεψη και τις είχα εκθέσει σε τέτοιο κίνδυνο.

-Ο Ντάντολο βρέθηκε; ρώτησα τον Καλέπιο

-Άλλοι λένε πως γυρνάει στην πόλη και άλλοι λένε πως έχει κλειστεί στο παλάτι

Ξαναγύρισα στις πολεμίστρες και ενθάρρυνα τους στρατιώτες λέγοντάς τους ότι όλοι οι προμαχώνες βαστούν καλά και οι Τούρκοι έχουν βαριές απώλειες. Δεν έλεγα ψέματα αλλά έλεγα τη μισή αλήθεια. Έτσι κι αλλιώς δεν άκουγαν τι έλεγα μέσα στον χαμό που γινόταν από τα βουητά και τους κανονιοβολισμούς αλλά και τα δικά μας αρκεβούζια. Έβλεπαν μόνο τις χειρονομίες μου που τους έδειχναν ότι βαστάμε ακόμα και ότι έπρεπε να κρατήσουν κι εκείνοι τις θέσεις τους. Ό,τι κι αν τους έλεγα εκείνοι το ίδιο θα έκαναν. Όλες αυτές τις μέρες ενεργούσαμε όλοι μηχανικά και επαναλαμβάναμε τα ίδια και τα ίδια. Μόνο όταν ο Τούρκος θα ερχόταν καταπάνω μας με το σπαθί στο χέρι θα άλλαζε κάτι ή αν σαλπίζαμε παύση του πυρός και παράδοση θα μπορούσαμε να χαμηλώσουμε το σπαθί ή το όπλο. Σε αυτό το τελευταίο εξ άλλου ελπίζαμε όλοι καθώς ουσιαστική βοήθεια από την Βενετία δεν πιστεύαμε ότι θα ερχόταν αλλά ούτε και κανείς μας δεν περίμενε ότι θα κρατούσαμε τους Τούρκους έξω από τα τείχη μέχρι που να έρθει ο χειμώνας και να χαλαρώσει την πολιορκία.

Αντέξαμε σε αυτό το μακελειό των μανιασμένων επιθέσεων σχεδόν μέχρι το μεσημέρι. Ύστερα οι Τούρκοι κυρίευσαν τους προμαχώνες μας και πίεσαν πολύ τους πολεμιστές που βρίσκονταν στα τείχη. Άλλοι λέγανε πως οι Τούρκοι πήραν πρώτο τον προμαχώνα του Ποδοκατάρου άλλοι λέγανε του Κωστάντζου, εκείνο όμως που είχε σημασία ήταν ότι μόλις οι προμαχώνες έπεσαν η άμυνα έγινε πλέον ανέφικτη. Η πίεση από τους επιτιθέμενους ήταν πολύ ισχυρή και συνεχής. Οι απώλειές μας αυξάνονταν χωρίς όμως αποτέλεσμα. Σε κάποιο σημείο οι Τούρκοι πέρασαν τα τείχη και προσπάθησαν να ανοίξουν τις Πύλες. Υπερασπιστήκαμε το έδαφος σπιθαμή προς σπιθαμή μη υπολογίζοντας τις ζωές ή την ακεραιότητά μας και χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτε άλλο από την εξόντωση του εχθρού και την υπεράσπιση των θέσεών μας και της πόλης. Ήμασταν αγρίμια σε παροξυσμό όπως γίνεται ο άνθρωπος στον πόλεμο όταν δεν μετράει γι αυτόν τίποτε άλλο εξόν από τον χαλασμό του αντιπάλου. Ήμασταν όλοι ήρωες, όμως υπεράνθρωποι δεν ήμασταν, ούτε θεοί!

Δεκάδες και εκατοντάδες ηρωικές στιγμές ανθρώπων που ρίχτηκαν με αυτοθυσία στον εχθρό για να υπερασπίσουν τον φίλο τους δίπλα που είχε τραυματιστεί, τα τείχη που είχαν γκρεμιστεί, τα κανόνια της πόλης που κινδύνευαν να πέσουν στα χέρια των εισβολέων, και για χίλιους άλλους τέτοιους μικρούς ή μεγάλους σκοπούς, γράφτηκαν στην Λευκωσία εκείνη τη μέρα, κανείς όμως συγγραφέας ή ποιητής δεν μπόρεσε να τις δει και να τις αποθανατίσει. Χάθηκαν όλες στη λήθη, κάτω από τα πτώματα των υπερασπιστών της πόλης και τα τρόπαια των νικητών που στήθηκαν παντού. Η συντριπτική υπεροχή των Τούρκων τους έδωσε τη νίκη. Οι γραμμές μας έσπασαν και οι εισβολείς μπήκαν στην πόλη και την πήραν. Μετά από επτά με οκτώ ώρες η μάχη έληξε.

Χάθηκαν σχεδόν όλοι οι ευγενείς και ιππότες και διοικητές Έλληνες και Βενετοί με το σπαθί στο χέρι. Χάθηκαν χιλιάδες πολεμιστές καθώς οι επιτιθέμενοι εξόντωναν τώρα στο διάβα τους ο,τιδήποτε ήταν πιθανό να φέρει αντίσταση ή έστω να κρυφτεί. Οι μεγάλες απώλειες που είχαν κι αυτοί όλες αυτές τις ώρες της επίμονης πίεσης τους είχαν αποκτηνώσει. Ο πανικός έστελνε άλλους από τους δικούς μας έξω από τα τείχη να επιχειρούν απελπισμένη έξοδο, άλλους να ρίχνονται με αυτοθυσία πάνω στον εχθρό και άλλους να τρέχουν αλαφιασμένοι να κρυφτούν ή να σώσουν δικούς τους ή να βρουν άλλο μετερίζι για να παλέψουν πιο συντονισμένα. Ήταν μια κίνηση χωρίς νόημα και σκοπό αλλά αναπόφευκτη μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Κι εγώ, που ήμουν ακόμα ζωντανός, σκεφτόμουν συνέχεια πώς να τα καταφέρω να πάω στον ορθόδοξο καθεδρικό ναό των Πέτρου και Παύλου. Είχα μία και μόνο επιθυμία πλέον καρφωμένη στο μυαλό και στην καρδιά μου, να δω και να αγκαλιάσω την Διονυσία και τη Δηιάνειρα, ακόμα κι αν αυτή θα ήταν η τελευταία πράξη της ζωής μου.

Πονούσα παντού σε όλο μου το σώμα και ιδιαίτερα στον ώμο που ήμουν ήδη τραυματισμένος. Το κεφάλι μου πονούσε τρομερά αλλά κατάφερνα να κρατάω, έστω και με δυσκολία, τις αισθήσεις μου. Δεν εγκατέλειπα τη θέση μου μέχρι που η άμυνα στην Πύλη της Αμμοχώστου έσπασε και η μάχη εκεί, έστω κι αν ακόμα κρατούσε ωστόσο, είχε καταντήσει κι αυτή μάταια. Μέσα στο πανικό που επικρατούσε βρήκα τον δρόμο ανάμεσα σε πτώματα, σπίτια που έπαιρναν φωτιά, δικούς και εχθρούς που χτυπούσαν δεξιά κι αριστερά αλαφιασμένοι, και απομακρύνθηκα κάπως από την Πύλη όπου αγωνιζόμουν για πολλές ώρες τώρα, από την αυγή μέχρι τώρα που ο ήλιος είχε σταθεί ψηλά κατακόρυφα στον ουρανό δείχνοντας πως ήταν μεσημέρι. Ήθελα όσο τίποτε άλλο να πάω στον καθεδρικό των Πέτρου και Παύλου. Η Λευκωσία μπορεί να είχε πέσει στο μεγαλύτερο μέρος της, εμείς όμως στην Πύλη της Αμμοχώστου κρατούσαμε ακόμα κι έτσι είχαμε μείνει ως τώρα οι περισσότεροι από εμάς ζωντανοί. Άκουσα μια τεράστια έκρηξη και ένα φοβερό πάταγο. Η Πύλη κτυπήθηκε ξανά και σχεδόν διέλυσε. Οι Τούρκοι έπεφταν τώρα σαν στίφη για να εξολοθρεύσουν το δικό μου στράτευμα.

Δίστασα για μια στιγμή ανάμεσα στις δυο κατευθύνσεις, να συνεχίσω ή να γυρίσω πίσω αλλά αμέσως αποφάσισα να επιστρέψω. Η Πύλη κινδύνευε, οι εισβολείς εφορμούσαν και η ανάγκη για άμυνα μέχρις εσχάτων ήταν επιτακτική. Οι μάχες δίνονταν πια σώμα με σώμα ενώ τα πυροβόλα όπλα συνέχιζαν να κτυπούν και τα κανόνια δεν είχαν σταματήσει να ρίχνουν. Θα πήγαινα αργότερα στη Διονυσία. Τώρα προείχε η οργάνωση της υποχώρησης των στρατιωτών που πάλευαν εκεί κι έτσι γύρισα να βοηθήσω, όμως δεν μπόρεσα να κάνω και πολλά. Προτού προλάβω να σκοτώσω ή να σκοτωθώ, μια οβίδα με πολλή μπαρούτι έσκασε εκεί κοντά και διέλυσε οχυρώσεις και σκαλωσιές και τα κανόνια που είχαμε στήσει κοντά στην Πύλη που υπερασπιζόμασταν τόσες μέρες. Γλίτωσα από τα θραύσματα της οβίδας αλλά ένα μεγάλο καδρόνι έπεσε πάνω μου και με εξουδετέρωσε. Δεν με σκότωσε αλλά με ζάλισε και με έριξε κάτω αναίσθητο και εκτός μάχης. Πάνω μου και γύρω μου έπεσαν και άλλοι πολλοί. Μερικοί ήταν σκοτωμένοι και γεμάτοι αίματα, μερικοί ήταν πληγωμένοι ή αναίσθητοι. Και σαν να έφευγε από μέσα μου η ζωή, χάθηκε ολόκληρος ο κόσμος από τα μάτια μου που έκλεισαν λες και είχαν πια σιχαθεί και δεν ήθελαν άλλο να βλέπουν τη συμφορά…

Εκεί σταμάτησε για μένα η μάχη, εκεί γαλήνεψε το τοπίο και βυθίστηκα σε ένα κώμα που προφύλαξε τα μάτια και τα αυτιά μου από όσα είχαν να δουν και να ακούσουν από όταν ξεκίνησε μέχρι που τελείωσε το μακελειό της εισβολής, και της δήωσης της πόλης που έγινε ένα απέραντο νεκροταφείο.