Αυτό το τραγούδι, το ANGIE, το ακούγαμε δέκα και είκοσι φορές τη μέρα από το Τζουκ Μποξ στη λέσχη της Ποντίων με τον κυρ-Ανέστο να μας σερβίρει καφέ και την τηλεόραση να παίζει το μουντιάλ του εβδομήντα τέσσερα. Που να φανταστώ ότι μερικά χρόνια αργότερα Angie θα γινόταν η κόρη μου ...
Το μουντιάλ του '70 το είδαμε κι αυτό στην Ποντίων, με τη Lola των Kinks να παίζει ασταμάτητα στο τζουκ μποξ.
Με την ευκαιρία που αρχίζει το μουντιάλ αυτές οι αναμνήσεις ενός συνταξιούχου. Τώρα δεν υπάρχει η Ποντίων (η Ένωση υπάρχει, δεν υπάρχει όμως εκείνο το καφενείο της με τον κυρ-Ανέστο) και δεν υπάρχει καμιά Λολα και καμιά Αντζι να συντροφεύουν το σπηκάζ του Διακογιάννη. Δεν υπάρχει ούτε κι αυτός ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου