Ψαρεύοντας κεντροαριστερούς της "δημοκρατικής" παράταξης ..

Ο φίλος μου Μανώλης (manos) έγραψε στο μπλογκ του μια ανάρτηση εμπνευσμένη από τα χτεσινά που έγραψα εγώ για το Δημάρι. [η σχετική ανάρτησή μου εδώ].

Την είχε αυτή τη συνήθεια ο Μάνος από παλιά και του ξύπνησα -καθώς φαίνεται- τα κοιμισμένα εδώ και πολύ καιρό ένστικτα. [Η ανάρτησή του βρίσκεται εδώ]. 

Αυτά τα ένστικτα (και μαζί του οι αναρτήσεις του) κοιμόντουσαν μέχρι χτες περίπου από το περσινό καλοκαίρι που κάτω από την πίεση του αίσχους της ΕΡΤ η ΔημΑρ τα έπαιξε και έφυγε από τη στρούγκα. Πολλοί φίλοι της έπαθαν την πλάκα τους τότε και πολλοί αποφάσισαν από τότε να την τιμωρήσουν. Έφυγε και ο Μανώλης.

Αργότερα οι πολλοί έγιναν πάρα πολλοί καθώς η ΔημΑρ έφυγε από κάπου χωρίς να αποφασίσει να πάει -έστω- κάπου αλλού. Σταμάτησε να υπερασπίζεται επί ματαίω την κυβέρνηση του Σαμαρά και τις εντολές της Τρόϊκας αλλά φοβήθηκε την κατακραυγή αυτών που "πάγωσαν" με την στάση της και δεν προχώρησε στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και των λαϊκών συμφερόντων μένοντας σε ένα στείρο "ναι μεν αλλά". Οι επικριτές της πλέον έγιναν πάρα πολλοί και αυτό εκφράστηκε με ένα απογοητευτικό ποσοστό στις ευρωεκλογές.  

Απάντησα στην ανάρτησή του με σχόλιο που μπορείτε να βρείτε (αν το θελήσετε) κάτω από αυτήν την ανάρτηση στα σχόλια που την συνοδεύουν.

Αυτός είναι ένας διάλογος που για Δημαρίτες και άλλους μεταρρυθμιστές ίσως έχει ένα κάποιο νόημα. Δεν θα τον επαναλάβω εδώ, με την ευκαιρία αυτή όμως έχω να γράψω κάποια πράγματα.

Το πρόβλημα των Δημαριτών το έχουν πολύ περισσότεροι Έλληνες πολίτες από το 1,2 που πήρε το το Δημάρι το 2014 ή το 6% που πήρε το 2012. Είναι πρόβλημα για μεγάλο μέρος πολιτών που ψήφισαν τον Σύριζα, πρόβλημα για πολλούς (τους περισσότερους) που βρήκαν μια (προσωρινή) στέγη στο Ποτάμι, πρόβλημα και για αρκετούς που παρέμειναν ακόμα και τώρα στην Ελιά. Είναι το πρόβλημα της έκφρασης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου ή της κεντροαριστεράς όπως την ονομάζουν τα τελευταία χρόνια. Ανεξάρτητα από ονομασία, είναι ένας χώρος που αποτελείται από ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος. Αυτό έδινε τα μεγάλα ποσοστά στο ΠαΣοΚ, αυτό έδωσε μεγάλα ποσοστά στην Αριστερά το 2012 και το 2014 και αυτό το μέρος του εκλογικού σώματος δεν έχει ακόμα καταλήξει αν πρέπει ή όχι να πετάξει την τρόϊκα στο ποτάμι με αποτέλεσμα να δίνει στον Σύριζα πρωτιά αλλά όχι δυναμική οδοστρωτήρα.

Συνήθως λένε στην πολιτική, όταν θέλουν πολλοί με διάφορες απόψεις να συγκλίνουν, ότι "ανεξάρτητα από την αφετηρία του καθενός, σημασία έχει ότι δίνουμε μαζί τις ίδιες λύσεις"

Εδώ που έχουμε βρεθεί όμως είναι πολύ δύσκολο να δώσουμε μαζί ίδιες ή παρόμοιες λύσεις αν δεν ξαναπάμε ο καθένας στην αφετηρία του να ψάξουμε πως φτάσαμε εδώ. Θέλω να πω ότι στις σημερινές συνθήκες εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το τι πιστεύουμε πως φταίει για την κατάστασή μας.

Αν θεωρούμε ότι για όλα φταίει το παλιό διεφθαρμένο σύστημα του δικομματισμού, απορρίπτουμε όλες τις πιθανές συνεργασίες με στελέχη και τμήματά του και αναζητούμε μια καθαρότητα που μπορεί να μας οδηγήσει σε απομονωτισμό. 

Ερώτηση: Δηλαδή άσχημα θα ήταν να γυρίσουμε στην Ελλάδα του 2004 ή έστω του 2007, προ της παγκόσμιας κρίσης δηλαδή; Μήπως αυτό είναι πια ένα τόσο άπιαστο όνειρο που ούτε καν το θέτουν ως στόχο οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις; Και όσο διεφθαρμένες κι αν τις πεις αυτές τις κυβερνήσεις (που ψηφίζονταν με ποσοστά γύρω στο 80%) μπορείς να μην αναγνωρίσεις την αποτελεσματικότητά τους να διατηρούν ανάπτυξη γύρω στο 4-5% και χρέος κάτω από το 100%, πράγματα δηλαδή που σήμερα ούτε να ονειρευτούμε δεν μπορούμε.

Αν θεωρούμε ότι για όλα φταίει ο χειρισμός των κυβερνήσεων γύρω στο 2010 (έστω και το 2011-12) τότε απορρίπτουμε ότι έχει σχέση με "μνημονιακές" υπερψηφίσεις του παρελθόντος και αναζητούμε την αντιμνημονιακή καθαρότητα σαν κολυμβήθρα καθαρισμού των αμαρτιών. Υπό αυτές τις συνθήκες ίσως τα κουκιά δεν βγαίνουν για να ελπίζουμε ότι κάποτε θα ανατρέψουμε εκείνη την κατάσταση.

Ερώτηση: Αν κάποιος κατάλαβε ότι τα μνημόνια βλάπτουν αλλά άργησε κάπως, ας πούμε το κατάλαβε το 2013 ή το κατάλαβε νωρίτερα αλλά πήρε την απόφαση να ταχθεί εναντίον το 2013, αυτός γιατί πρέπει να απορριφθεί ... για τις θέσεις του ή για το ότι άργησε να τις πάρει; Είναι συνάρτηση του χρόνου, κι αν ναι, είναι αυτή η συνάρτηση τόσο αποκλειστική που έχει κόκκινη γραμμή το 2010;

• Αν πιστεύουμε ότι για την ελληνική κρίση φταίει η κρίση του καπιταλισμού που συσσώρευσε κεφάλαιο με την  μορφή ιδιωτικού χρήματος και όταν χρειάστηκε να καταστρέψει την παραγωγή του χρεοκόπησε τους κεφαλαιούχους που ήταν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. 
• Αν πιστεύομε ότι για να σώσουν τις τράπεζες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου αποφάσισαν με κόλπα και ψέματα να ρίξουν τα βάρη στους πολίτες μειώνοντας τα εισοδήματά τους με τη λιτότητα, με την διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων, με την καταστροφή των Ταμείων και των αποταμιεύσεων κλπ.. 
• Αν πιστεύουμε ότι ΑΥΤΟ είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε

τότε θα βάλουμε τα ΗΘΙΚΟΥ τύπου ψευτοπροβλήματα (ο "μνημονιακός", ο "συμβιβασμένος", ο "έτσι κι αλλιώς") στην άκρη και θα κεντράρουμε στο πρόβλημα που είναι ένα:

Πως θα πάρουμε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ αρχικά και μετά την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ εξουσία; Πως θα αντιμετωπίσουμε τα ψέματά τους;

Ας μαζευτούν κάπου σε κάποιο μέρος οι "εγκέφαλοι" τα think tanks της αριστεράς και ας αποφασίσουν. Ας καταλήξουν στον τρόπο που θα φτάσουμε στον στόχο μας που είναι η ανατροπή της κατοχής που μας έχουν επιβάλει, με ποιο τρόπο, με ποιους συμμάχους και με ποια βήματα; Κι ό,τι αποφασίσουν, ας το συζητήσουμε, ας το παιδέψουμε, ας το καταλάβουμε και στο τέλος, ας το τηρήσουμε κατά γράμμα. 

Η ΔημΑρ είναι μέσα σ' αυτό το παιχνίδι; Το Ποτάμι, όπως κι αν έγινε, είναι πιθανός σύμμαχος; Οι ΑνΕλ είναι για πέταμα; Ο Σύριζα θα συνεχίσει να πορεύεται μόνος απευθυνόμενος στο ΚΚΕ που ό,τι κι αν του λες δεν έρχεται και στην Ανταρσύα που δεν χρειάζεται να πεις τίποτα γιατί έρχεται και από μόνη της;

Ο προβληματισμός που αναφέρω πιο πάνω αφορά σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της "προοδευτικής", όπως θα λέγαμε παλιά, παράταξης. Εκείνης που, ιστορικά, στήριξε το ΕΑΜ, την ΕΔΑ και κατόπιν την Ένωση Κέντρου, το ΠαΣοΚ και μετά τον Σύριζα και τη ΔημΑρ (αθροιστικά 32% το 2012).

Ο Σύριζα πρέπει να ξέρει ότι ένας λαός έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στους ώμους του. Ας ελπίσουμε ότι αυτό το βάρος δεν θα πέσει να τον πλακώσει.