Διάλογος ουσίας είναι αυτό που μας λείπει!

Η ανεργία είναι το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα στην Ελλάδα και ιδιαίτερα η ανεργία των νέων. Δεν είναι τυχαίο βέβαια αυτό, αφού η ανεργία είναι ο κύριος μοχλός για την απαξίωση της εργασίας και την σμίκρυνση της συμμετοχής της στο παραγόμενο προϊόν. Το κυριότερο μέσο που διαθέτει ο καπιταλισμός, αυτό που και από μόνο του αυτόματα μπορεί να δράσει όπως έδειξε ο Μάρξ εδώ και 150 χρόνια, είναι η καπιταλιστική κρίση, τότε που καταστρέφεται μέρος της παραγωγής προκειμένου να απαξιωθεί η τιμή της εργασίας και να αναπροσαρμοστεί η οικονομική διαδικασία με νέους όρους που θα εξασφαλίζουν και πάλι κέρδη για το κεφάλαιο. Έτσι το κεφάλαιο και η τάξη που το εκπροσωπεί, αυξάνει τη συμμετοχή του στην τιμή παραγωγής και πώλησης του προϊόντος και μαζί με την οικονομική του επέκταση αυξάνει και την πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία του στις κοινωνικές δομές, επομένως στηρίζει ακόμη πιο γερά την εξουσία του.

Είναι η κρίση που ζούμε μια καπιταλιστική κρίση ή είναι "κρίση θεσμών" της ευρωπαϊκής κοινωνίας ή μήπως είναι μια κρίση ελληνική, "κρίση χρέους" και "κρίση διαφθοράς"; Η απάντηση δόθηκε ήδη από το 2011 από τον Βαρουφάκη με τρόπο κατηγορηματικό όταν υπέδειξε πως το παγκόσμιο μοντέλο του καπιταλιστικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που είχε εγκαθιδρυθεί μεταπολεμικά και όπως τροποποιήθηκε για τις ανάγκες της αμερικανικής οικονομίας το 1973 και την δεκαετία μετά το 2000 κατέρρευσε και αντικαταστάθηκε από μια κυριαρχία των πτωχευμένων τραπεζών. Κι όχι μόνο ο Βαρουφάκης αλλά και μια σειρά άλλοι μεγάλοι οικονομολόγοι αλλά και η πραγματικότητα που προσμετρούν όλοι οι οργανισμοί, έδειξαν ότι με την κατάρρευση της κτηματαγοράς και των εγγυήσεων των κτηματικών δανείων που στηρίζονταν στην πυραμίδα της συνεχούς ανόδου της αξίας της γης, καταστράφηκε το 75% περίπου του κυκλοφορούντος χρήματος (του "ιδιωτικού χρήματος" των ομολόγων και CDO και των CDS και των άλλων παραγώγων) και αυτό προκάλεσε τις χρεοκοπίες τραπεζών, ασφαλιστικών οργανισμών, επιχειρήσεων και αν συνεχεία κρατών! Τις συνέπειες του 2008 ζούμε, όχι επειδή δεν γινόταν αλλιώς αλλά επειδή εμείς επιλεχτήκαμε να γίνουμε το πειραματόζωο της "νέας θεραπείας" της κρίσης που αποφάσισαν να ακολουθήσουν οι κοσμοκράτορας των G8 ή G2 θα ήταν καλύτερα να λέγαμε (ΗΠΑ και ΕΕ).

Να απειλήσουμε τώρα είναι πια αργά. Την ώρα της κρίσης, όταν όλοι ήταν ζαλισμένοι και αναζητούσαν ισορροπίες που μπορούσαν να ανατραπούν με την παραμικρή απρόβλεπτη κίνηση, όλα ήταν δυνατά. Το χαρτί αυτό όμως δεν το έπαιξαν οι ανίκανοι πολιτικοί μας. Δεν μιλάω για κάποιο δήθεν "χαρτί της απειλής", μιλάω για το "χαρτί της άρνησης υποταγής" που για μας θα ήταν μια προστασία και στους G2 μπορεί να ηχούσε σαν απειλή, ή καλύτερα σαν φόβος ότι η θεραπεία ίσως σκοτώσει τον ασθενή, και ασθενής εκείνη την ώρα ήταν ο καπιταλισμός. Κανένα χαρτί δεν έπαιξε η Ελλάδα, ούτε όταν μπορούσε (το 2010), ούτε όταν τα περιθώριά της ήταν μικρά (το 2012). Και κανένα χαρτί δεν μας έχει μείνει να παίξουμε τώρα, το 2014 και το 2015 που όλοι έχουν πάρει τα μέτρα τους.

Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα φοβίσουμε κανέναν. Τα δικά μας "όχι" πλέον δεν θα αγγίζουν ιδιαίτερα τους άλλους, θα αγγίξουν όμως εμάς και πολύ μάλιστα. Δεν θα πάθει πλέον τίποτε η Γερμανία από την αποχώρησή μας από την ΕΕ και το ευρώ. Ούτε η Αμερική έχει τίποτε να φοβηθεί. Αν πούμε "όχι" θα πρέπει να το πούμε για μας. Μόνο για την δική μας πορεία θα πρέπει να σκίσουμε ή όχι τα μνημόνια, να αλλάξουμε ή όχι το ευρώ με τη δραχμή, να μείνουμε ή να φύγουμε από την ΕΕ. Μόνο γιατί θα έχουμε κρίνει ότι αυτό είναι το συμφέρον μας (ποιων συμφέρον βέβαια; ποιοι συμπεριλαμβάνονται στο "μας";) μόνο τότε θα πρέπει να προχωρήσουμε στο όποιο μέτρο. Αλλιώς καλά είμαστε κι έτσι όπως λέει και το τραγουδάκι
:

Είμαι Έλλην και γουστάρω 

Τον Χαρδούβελα για Τσάρο

Τον Στουρνάρα Τραπεζίτη

και τον Φούχτελ Κυβερνήτη!

Ο διάλογος στην Ελλάδα είναι ζητούμενο. Όχι απλά γιατί στα παράθυρα των καναλιών τσακώνονται όλοι με όλους σαν τα κοκόρια αλλά γιατί ο καθένας που μιλάει ή βγάζει μια ανακοίνωση κοιτάει πως να κερδίσει κάτι για το κόμμα του και τον εαυτό του και πως να είναι και μέσα στη "γραμμή" -την όποια γραμμή- για να μην κατηγορηθεί την άλλη κι όλα στιγμή από δικούς και αντίπαλους. Έτσι, όμως, όλοι λένε ποιηματάκια με βαρετή εξέλιξη και ανυπόφορη κατάληξη. Και δεν παρπάγεται σκέψη, δεν υπάρχει κέρδος κανένα!

Χωρίς διάλογο, και εννοώ ΔΙΑΛΟΓΟ ΟΥΣΙΑΣ, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να γίνει ό,τι της επιφυλάσσουν χωρίς να μπορεί να αντιδράσει ούτε στο ελάχιστο. Γιατί δεν θα ξέρει τι να πει και τι συνέπειες θα έχει το κάθε τι που θα λέει. Η δημοκρατία είναι αυτό που μας λείπει, κυρίως, και ο δημόσιος διάλογος. Και ... χωρίς αυτά φοβάμαι πως είμαστε καταδικασμένοι!