Η χτεσινή παρέλαση με το μάτι ενός απογοητευμένου δασκάλου και η απάντηση ενός μελαγχολικού δημοτικού συμβούλου!

Ο φίλος μου Νίκος Χάνος γράφει στο μπλογκ του (Δραπετσίνι) για τη χτεσινή παρέλαση ένα ρεπορτάζ όπως το είδε εκείνος από την θέση του. Ποια είναι η θέση του; Είναι διευθυντής σε ένα δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου και τον είδα κι αυτόν ιδρωμένο μαζί με τους μαθητές του να τρέχει για να κρατήσει ίσιες τις γραμμές και να περάσει "αξιοπρεπώς" μπροστά από την εξέδρα των επισήμων. Και βέβαια γνωρίζω το άγχος που είχε σχετικά με την ασφάλεια των μαθητών που θα έπρεπε να μετακινηθούν με δική τους ευθύνη, το μπάχαλο στο τέλος όπου έπρεπε να βρουν τρόπο για να επιστρέψουν στη βάση τους και όλα τα παρόμοια προβλήματα που αντιμετώπισαν καθηγητές, δάσκαλοι και μαθητές. Παραθέτω το δικό του ρεπορτάζ και θα το σχολιάσω μετά.

Το ρεπορτάζ στο ΔΡΑΠΕΤΣΙΝΙ έχει ως εξής:

......

Ήταν μια ακόμη παρέλαση η οποία θα μείνει στην ιστορία της μικρής μας πόλης για την οργάνωση της και την απίστευτη ταλαιπωρία μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων. Μια παρέλαση όπου κανένας δεν κατάλαβε πότε άρχισε και πότε τελείωσε.  Κόσμος παντού, μαθητές, γονείς, παιδιά, ένα ατελείωτο μπουλούκι! Όλοι ρωτούσαν όλους και ο καθένας έλεγε το δικό του! 

Ένα ατελείωτο ανακάτεμα, με μικρά παιδιά να κοιτούν με απόγνωση τους μεγάλους με έναν καυτό ήλιο πάνω στα κεφάλια! Και ξαφνικά ενώ ένα μπουλούκι επισκεπτών και γονέων πηγαινοερχόταν δεξιά και αριστερά, ενώ οι μαθητές στριμωχνόταν  στην άκρη του δρόμου, ενώ οι εκπαιδευτικοί προσπαθούσαν να βρουν θέση και να προστατέψουν τους μαθητές οι λίγοι ηρωικοί εργαζόμενοι κατάφεραν να ανοίξουν δρόμο για να περάσουν τα τμήματα της παρέλασης.

Και αφού κατάφεραν να παρελάσουν οι μαθητές σπρώχνοντας δεξιά και αριστερά να ανοίξουν δρόμο,  πέρασαν με κάθε «επισημότητα» μπροστά στην υπερυψωμένη εξέδρα  και έφτασαν στο τέλος της διαδρομής όπου επικρατούσε χάος. Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, αυτοκίνητα, αναζητούσαν διέξοδο για προχωρήσουν. Ευτυχώς όλα τελείωσαν ομαλά και έμειναν μόνο τα νεύρα, η ταλαιπωρία και ...η απογοήτευση!

Πάντως το σημερινό σκηνικό δεν μπορείς να το πεις παρέλαση! Γιατί δεν είναι παρέλαση να βάλεις μια υπερυψωμένη εξέδρα με αντηλιακή προστασία για να παρακολουθήσεις το θέαμα και όλα τα άλλα να τα αφήσεις στον αυτόματο πιλότο... 

Στο μέλλον πολύ δύσκολα θα επιχειρηθεί μια τέτοια «καινοτομία», όσο παραμελημένη και αν νιώθει μια πόλη και όσο και αν μελαγχολούν  οι τοπικοί σύμβουλοι. Όμως αν επιχειρηθεί θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι πολύ σοβαρά να σχεδιάσουν κάθε βήμα μιας προσπάθειας, σκεπτόμενοι τους μαθητές, τις οικογένειες τους ...αν πραγματικά θέλουν να τιμήσουν την εθνική επέτειο!

Κι εδώ παίρνει τον λόγο ο υπογράφων, ένας μελαγχολικός δημοτικός σύμβουλος, που έχει να πει τα εξής:

Φίλε Νίκο Χάνο, αγαπητό Δραπετσίνι,

Όπως αναφέρει στο δικό του μπλογκ ο Δήμαρχος, οι δημοτικοί σύμβουλοι της Δραπετσώνας (πλην εμού και της Μπαρμπαγιάννη όπως γράφει) δεν προσήλθαν στην παρέλαση χτες, κι αυτό είναι μια de facto και post facto απόδειξη ότι δεν έγινε γι αυτούς η παρέλαση στη Δραπετσώνα.

Η δική μου μελαγχολική άποψη για τις παρελάσεις είναι ότι γενικώς ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ και ότι αποτελούν κατάλοιπα άλλων εποχών που έζησαν σε ισχυρό στρατοκρατικό και εθνικιστικό περιβάλλον. 

Ωστόσο η παρέλαση της Δραπετσώνας, που είναι μια μικρή πόλη, μια γειτονιά, μου άρεσε πάντα γιατί ήταν μια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι, γονείς, μαθητές, δάσκαλοι, σύμβουλοι, πρόσκοποι, αντιστασιακοί κλπ. σε μια γιορτή με χαρακτήρα εθνικό και αισιόδοξο. 

Ακόμα και όταν μου έλεγαν “χρόνια πολλά” την ημέρα των εθνικών εορτών, ενώ στην αρχή αιφνιδιαζόμουνα και γελούσα, μετά ανταπέδιδα τον χαιρετισμό βρίσκοντας πως είχε μια χαρούμενη και αισιόδοξη διάσταση και επομένως είχα λάθος που τον απέφευγα.

Εμείς εδώ στη Δραπετσώνα είχαμε τρεις τέτοιες γιορτές. Μια παρέλαση την 25η Μαρτίου με δοξολογία στον Άγιο Παντελεήμονα, μια παρέλαση την 28η Οκτωβρίου με δοξολογία στον Άγιο Φανούριο και μια παρέλαση (του κόσμου προς τα βοτσαλάκια) την ημέρα των Φώτων με δοξολογία στην Ανάληψη. Τρεις εκκλησίες, τρεις γιορτές και τρεις δεξιώσεις στο δημαρχιακό μέγαρο (με μηδενικά σχεδόν έξοδα) όπου όλοι βρισκόμασταν, μιλούσαμε, χαλαρώναμε και απολαμβάναμε αυτό που αποκαλείται δημόσιος χώρος και ο οποίος στο Κερατσίνι (λόγω μεγέθους) δεν υπάρχει και δεν γνωρίζω αν υπήρξε ποτέ (ίσως να υπήρχε πριν το '60 που το μέγεθός της γειτονικής πόλης δεν ήταν ακόμη απαγορευτικό). Αυτός ο δημόσιος χώρος, η αγορά των αρχαίων, δεν λειτουργεί σήμερα κάθε μέρα, λειτουργούσε όμως τρεις φορές τον χρόνο με διοργανωτή τον δήμο μας και μερικές ακόμα φορές με διοργανωτή την εκκλησία (Πάσχα, τοπικοί άγιοι κλπ.)

Αυτή η συμμετοχή όλων στον ΚΟΙΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ ήταν το κυριότερο νόημα των δυο παρελάσεων και των Φώτων και γι αυτό ο γιορτασμός ο χτεσινός δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με τους γιορτασμούς των εθνικών επετείων στη Δραπετσώνα.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, στο τυπικό της παρέλασης γενικώς, θα προτιμούσα αυτή να είχε άλλο χαρακτήρα. Όλες αυτές οι προσπάθειες να μπουν τα παιδιά σε μια γραμμή, να προχωρούν με βηματισμό χήνας και να κορδώνονται σαν να πάνε στον πόλεμο μου φαίνεται εντελώς γελοίο θέαμα. Θα προτιμούσα να προχωρούν (έστω και με ομοιόμορφες στολές αν ήθελαν) μπουλουκηδόν, όπως στην είσοδο στους Ολυμπιακούς αγώνες ή σε αθλητικούς ή άλλους αγώνες, χαιρετώντας ελεύθερα, στρέφοντας το κεφάλι παντού για να δουν γνωστούς, κρατώντας δικά τους πανώ ή πλακάτ με κάποια ιδέα τους ή ένα σύνθημά τους. Θα προτιμούσα να πρόκειται μια χαρούμενη παρέλαση (όχι κατ’ ανάγκη γκέϊ γιατί γκέϊ στην αγγλική σημαίνει “χαρούμενη”), μια νότα συλλογικής αισιοδοξίας, που να μην χάνει και το ουσιαστικό μήνυμα της ΜΝΗΜΗΣ.

Αυτή η μνήμη μπορεί να εξυπηρετηθεί πολύ καλύτερα με σύγχρονες ιδέες (σκηνοθετικού τύπου) παρά με έναν δεκάρικο λόγο που κανείς δεν ακούει και μια στημένη και κολλαριστή παρέλαση που κάνει τα παιδιά να μισούν τις τέτοιες επετείους. Δεν ξέρω πόσοι τις απολάμβαναν μικροί αλλά εμένα τουλάχιστον με έκαναν να τις μισώ.