ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

Κι επειδή σε κάποιους “μαύρισα” την ψυχή με την ανάρτησή μου για τον διπλωματικό κύκλο, ας δώσω και ένα τόνο αισιοδοξίας.

Πάω πίσω, στο 2008, στο 5ο συνέδριο του Συνασπισμού, όταν ο Αλέκος Αλαβάνος παρέδιδε την ηγεσία του Συνασπισμού σε ένα νέο τότε (αλλά ακόμα και τώρα, πέντε χρόνια μετά) παιδί, τον Αλέξη Τσίπρα που λίγες μέρες μετά εκλέχτηκε στην ηγεσία του Συνασπισμού και αργότερα του Σύριζα.

Ο Αλαβάνος τώρα πια δεν είναι στον Σύριζα, έχει την δική του κίνηση που λέει ότι πρέπει να μιλήσουμε με ειλικρίνεια στον λαό και να του πούμε ότι ευρώ και έξοδος από την κρίση δεν γίνεται, ότι ευρώ και ανάπτυξη είναι ένα αστείο για κορόιδα όπως μας περνάνε οι “δανειστές” μας, αυτοί που μας χρωστάνε περισσότερα από αυτά που τους χρωστάμε εμείς αλλά αντί να πληρώσουν τη διαφορά ζητάνε να πιούνε και το μεδούλι μας για να μας πάρουν ό,τι έχουμε σαν ιδιωτική περιουσία αλλά και σαν δημόσια περιουσία επίσης.

Τότε, στον λόγο του είχε πει πολλά, για το κόμμα, την αριστερά, τα κινήματα, τις δράσεις, την εξωτερική πολιτική κλπ., όμως είχε και μιαν αποστροφή που αναφερόταν στον ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ του 1946-49 και προέβλεπε πως η πραγματική του λήξη θα συμβεί όταν η Αριστερά θα παρουσιάσει Κυβερνητικό Πρόγραμμα. Όχι πως δεν είχε κάθε φορά ένα πρόγραμμα που το έλεγε “κυβερνητικό” όμως ήταν γνωστό πως στη συνείδηση του Έλληνα η αριστερά δεν μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα (μετεμφυλιακό σύνδρομο) με αποτέλεσμα το λαϊκό κίνημα εκλογικά να διοχετεύεται σε σχηματισμούς όπως η Ένωση Κέντρου ή το ΠαΣοΚ. Όταν θα έσπαγε το καβούκι αυτό, κατά τον Αλαβάνο, τότε θα έληγε επιτέλους ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα (οι συνέπειές του).

Ακολουθεί το τμήμα της ομιλίας του Αλαβάνου που αναφέρεται σε αυτόν τον τομέα:

Είναι σχεδόν 60 χρόνια από τη μεγάλη ήττα μιας αριστεράς που είχε αναδειχθεί σε πλειοψηφική. Ο ψυχρός πόλεμος έκανε σε όλη την Ευρώπη «απαγορευμένο καρπό» τη διεκδίκηση ενός ηγετικού εθνικού ρόλου από την αριστερά. Το τέλος του, που αρχικά εμφανίσθηκε ως η οριστική πτώση, ανοίγει άλλες δυνατότητες και εξελίξεις, όπως φαίνεται από τις μεγάλες επιτυχίες σε άλλες χώρες.

Δεν βγήκαμε ως Συνασπισμός από το πουθενά. Έχουμε πικρές ιστορίες της παράταξής μας πίσω μας.

Όχι μόνο τις αφάνταστες διώξεις, την κρατική τρομοκρατία και βία. Έχουμε την εσωτερικοποίηση στη συνείδηση του λαού της ασυμβατότητας αριστεράς και διακυβέρνησης της χώρας. Την ώθηση των μεγάλων κυμάτων αριστερού ριζοσπαστισμού σε δυνάμεις του κεντρώου χώρου που δεν θα μπορούσαν να απειλήσουν το κατεστημένο.

Η μεταδικτατορική διαίρεση της αριστεράς ενίσχυσε αυτές τις τάσεις. Κάποιες φορές επιλογές της, όπως το 1989 δημιούργησαν μεγάλα χάσματα με μεγάλο μέρος του προοδευτικού χώρου που είχε κάνει σοσιαλιστικές επιλογές και διατηρούσε ακόμη ελπίδες.

Βλέπω στις εκδηλώσεις μας τον Μανώλη Γλέζο, τον Απόστολο Σάντα, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Κώστα Φιλίνη, τον Τάκη Μπενά, και λέω, το οφείλουμε!

Η μετεμφυλιακή συμφιλίωση δεν θα έχει ολοκληρωθεί παρά μόνο όταν στην πολιτική ζωή της χώρας εμφανισθεί η ριζοσπαστική αριστερά με τη δική της κυβερνητική πρόταση.

Δεν μπορούμε να μένουμε άλλο το «Άγιο Όρος» της πολιτικής ζωής, χωρίς δικαίωμα να κρίνουμε τα πράγματα σε ολόκληρη τη χώρα έξω από τα όρια της μικρής πολιτικής χερσονήσου που μας έχουν σε κράτηση.

Έρχεται η ώρα να μιλήσουμε για αυτό που ήταν ταμπού και σήμερα πρέπει να ειπωθεί.

Έρχεται η ώρα να βγάλουμε από τη ναφθαλίνη όλα τα οράματα, και τους αγώνες και την προσφορά για τη λαϊκή εξουσία και να τα μπολιάσουμε στις σημερινές πραγματικότητες.

Έρχεται η ώρα αυτά που κατά καιρούς συζητούσαμε στη θεωρία να τα σχηματοποιήσουμε σε πράξεις.

Μπορούμε να πούμε ότι τώρα που

·        Ο Σύριζα έχει πραγματικά ένα ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ πρόγραμμα, αντίθετο από εκείνο της Δεξιάς, με το οποίο δίνει ελπίδες στους πολίτες για μια εναλλακτική διακυβέρνηση της χώρας, και ακόμα τώρα που

·        Η ΔημΑρ έστω και σε μια καρικατούρα συνεργασίας βρέθηκε να είναι “κυβερνώσα” αριστερά

οι προϋποθέσεις του Αλαβάνου έχουν εκπληρωθεί.

Παρά την επάνοδο των ταγματασφαλιτών και των Χιτών, παρά την συντηρητικοποίηση της πολιτικής ζωής και της κοινωνίας, ωστόσο μπορούμε να [πούμε ότι επιτέλους ο Εμφύλιος πόλεμος του 1946-49 ΕΧΕΙ ΛΗΞΕΙ. Για μερικούς αυτό μπορεί και να σημαίνει ότι επιτέλους μπορούμε λοιπόν να κάνουμε με την ησυχία μας τον επόμενο εμφύλιο αφού ξεμπερδέψαμε οριστικά με τον παλιό.