ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΡΕΜΠΕΤΕΣ ΚΑΙ ΖΟΥΠΗΣ

Ο Λάκης Ιγνατιάδης γράφει στο μπλογκ “Σταγόνα φοργιου” για τις αντιφασιστικές εκδηλώσεις που παρακολούθησε στο τριήμερο του προηγούμενου Σαββατοκύριακου (συν Παρασκευή). Κι επειδή δεν μπορώ να γράφω σχόλια στο μπλογκ του λόγω μιας ξενοφοβικής διαδικασίας που του έχει εγκαταστήσει ο άλλος φίλος μου ο Σάκης, θα γράψω εδώ κάποια πράγματα για τα οποία παίρνω αφορμή εκείνη την ανάρτηση.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΑ

Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις του για τα αίτια της ανόδου της Χρυσής Αυγής. Γράφει ο Λάκης:

“Πέρα από τις συγκεκριμένες αιτίες που διαμόρφωσαν τις συνειδήσεις ανθρώπων συντηρητικών, και όχι μόνο, ανθρώπων πάντως που ένιωσαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, που αισθάνθηκαν εξαπατημένοι και διαψευσμένοι από το πολιτικό σύστημα και τις παρλαπίπες του Παπανδρέου, αλλά και από τις κωλοτούμπες του Καρατζαφέρη και του Σαμαρά, πρέπει να συλλειτούργησαν και άλλες αιτίες. Λόγου χάρη, δύσκολα η συντηρητική στάση ζωής αποδέχεται αυτήν την διάχυτη ανομία κι ατιμωρησία που ξεκινούσε από την κορυφή και διαχέονταν σε όλα τα στρώματα χρόνια τώρα. Δύσκολα επίσης ο μέσος άνθρωπος αποδέχεται το διαφορετικό και το ξένο. Κι όταν η κρίση λιγοστεύει τις θέσεις εργασίας τότε ο ξένος γίνεται απειλητικός και εχθρικός. Έτσι μπήκε με έμφαση από φτωχά στρώματα, το να παταχθούν και να εκδιωχθούν με κάθε μέσο οι μετανάστες από την χώρα. Και η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε σ' αυτούς σαν το Ζορό και εξέφραζε αυτό το «με κάθε μέσον» που είχε λίγη σημασία για τους ανθρώπους αυτούς αν ήταν ωμό κι απάνθρωπο, μιας και αυτό που παιζόταν ήταν η επιβίωσή τους στο εδώ και τώρα. Στον χίλια κομμάτια λαϊκό άνθρωπο εξ αιτίας της κρίσης, μήπως η Χρυσή Αυγή κατάφερε να του δίνει αξίες και ρόλο και νόημα που τον σήκωσαν από χάμω όπου τον είχαν πετάξει οι δικοί του άνθρωποι και του έδωσε ύψος και περηφάνια; Και μήπως η συγκεκαλυμμένη βία που κυριαρχούσε τις τελευταίες δεκαετίες, όπου η κυρίαρχη άποψη την διακινούσε μέσω των μηχανισμών που έλεγχε για να περιθωριοποιεί άλλες απόψεις, μήπως αυτή η από "βαμβάκι" βία, στις ακραίες καταστάσεις της κρίσης ήρθε κι έδεσε ομαλά με τη σωματική και τραμπούκικη βία της Χρυσής Αυγής; Και μήπως η κυριαρχία ενός χαμηλής αισθητικής και φτηνού νοήματος λάιφ στάιλ πολιτισμού που έκοβε και έραβε όχι μόνο στα κανάλια της συμφοράς, αλλά και σε όλα τα σπίτια, βοήθησε να διαμορφωθεί ένας τύπος ανθρώπου που από μόνος του απαρνιέται τις ευθύνες του εν ονόματι της ξέγνοιαστης καλοπέρασής του και ψάχνει γι' αυτό μια ασφάλεια που πιστεύει ότι θα την εξασφαλίζει ο μονολιθικός τρόπος ζωής που πουλάει η οποιαδήποτε δικτατορία;”

Να προσθέσω ότι ο άνθρωπος που αναζητούσε από ΝΔ και ΠαΣοΚ μια δουλειά, ένα μεροκάματο και απογοητεύτηκε γιατί οι δουλειές έκλεισαν και τα ρουσφέτια στέρεψαν προσέφυγαν στην Χρυσή Αυγή που, μόνη αυτή, συνέχισε να υπόσχεται εργασία και να προσφέρει, έστω και δουλειές του ποδαριού, έστω και του εικοσάρικου.

Να προσθέσω ακόμα πως οι εγγονοί και μερικές φορές οι γιοι των ταγματασφαλιτών, που ήταν πολλοί (ιδιαίτερα όταν άρχισε να τους μισθοδοτεί η Βρετανία) δεν ξέχασαν ποτέ τον άλογο αντικομουνισμό τους που καταπιέστηκε φοβερά από το 1974 μέχρι πρόσφατα όταν η αριστερά κυριάρχησε απόλυτα στον δημόσιο λόγο. Η απελευθέρωση του δεξιού λόγου (ιδεολογίας) που προήλθε από την προσχώρηση του ΠαΣοΚ στη δεξιά, η μετατόπιση της ΝΔ στον εθνικισμό με τον Σαμαρά και η διάλυση του δικομματισμού στην πλατεία συντάγματος, έθρεψαν κι αυτές την ΧΑ καθώς αυτά τα γεγονότα της προσέφεραν ιδεολογική (εκτός από την κοινωνική) πελατεία. 

ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ

Πολύ καλή η εκδήλωση στον σταθμό Λαρίσης για το Ρεμπέτικο. Είδα μερικούς Δραπετσωνίτες αλλά πραγματικά ήταν ελάχιστοι γιατί δεν το ήξεραν, πουθενά δεν ακούστηκε ότι θα γίνει αυτή η εκδήλωση. Μέχρι τις γραμμές διοικητικά ο χώρος ανήκει στον Πειραιά και μετά τις γραμμές στη Δραπετσώνα. Η εκδήλωση κρατήθηκε αυστηρά στον χώρο του Πειραιά βέβαια αλλά όλο το σκηνικό δείχνει πως η υπόθεση του Ρεμπέτικου πρέπει να είναι ΚΟΙΝΗ προσπάθεια Πειραιά και Κερατσινοδραπετσώνας. Ο Σταθμός προορίζεται να γίνει Μουσείο του Ρεμπέτικου τραγουδιού και όπως αποφασίστηκε αρχικά θα είναι πραγματικά μια κοινή προσπάθεια των δύο δήμων.

Για το ρεμπέτικο, τους ρεμπέτες και την ιστορία του θα κάνω μελλοντικά μια ανάρτηση από το βιβλίο “Από τον Πόντο στον Πειραιά… εδώ στη Δραπετσώνα” όπου υπάρχει μεγάλη και αναλυτική αναφορά στους ρεμπέτες και στους χώρους του ρεμπέτικου που είναι οι χώροι της Δραπετσώνας.

ΖΟΥΠΗΣ

Εγκαινίασε το εκλογικό του κέντρο ο Ζαχαρίας Ζούπης στη Παναγή Τσαλδάρη (προσεχώς Παύλου Φύσσα) και είναι ο πρώτος που ξεκινάει τον προεκλογικό αγώνα. Έχουν ανακοινώσει μέχρι στιγμής υποψηφιότητες εκτός από τον Ζαχαρία Ζούπη και οι Λουκάς Τζανής, Φώτης Μελάς, Χρήστος Βρεττάκος και Δημήτρης Κωνσταντινίδης. Υπάρχει φυσικά και ο Ηλίας Πατίδης, εκτός αν το κόμμα αποφασίσει για κάποιους λόγους να τον αντικαταστήσει με άλλον. Κάποιοι συζητούν για τον Αλέκο Χρυσό και άλλοι για τον Χρήστο Σαλαλέ αλλά οι δυο τελευταίοι δεν έχουν μιλήσει για δική τους υποψηφιότητα ακόμη.

Στου Ζούπη ήταν και η Χρύσα Μυργιαλή και άλλοι που θα τους βρείτε στην ανακοίνωση της “Αναγέννησης”. Κάποιοι το έχουν πάρει ζεστά το θέμα και κάποιοι άλλοι είναι επιφυλακτικοί. Όλο το κλίμα είναι έτσι παντού και για όλους, εκτός ίσως από τα αριστερά κόμματα που υπάρχει άλλη κουλτούρα, εννοώ το ΚΚΕ και τον Σύριζα που έχουν υποψήφιους και τη Δημάρ που δεν προβάλει την Μαρία Καραφέρη σαν υποψήφια δήμαρχο ακόμη. Την αφήνει για αργότερα … σωστό … να έχουμε τελειώσει και με τα μνημόνια να μπορεί ένας δημαρίτης να κυκλοφορεί ελεύθερα και να μη χρειάζεται να απολογείται για τον Σαμαρά και τον Γεωργιάδη.

Τι είπε ο Ζαχαρίας δεν άκουσα αλλά φαντάζομαι θα είπε τα γνωστά ότι ο Τζανής απέτυχε και χρειάζεται μια διοίκηση ενωτική να διοικήσει τον δήμο και να τον φέρει σε ένα δρόμο σύνεσης. Γίνεται αυτό; Πολύ αμφιβάλλω με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν τριγύρω μου.