Αύριο θα πάω στην παρέλαση, κι ας μην μου αρέσουν οι παρελάσεις, κι ας μην πήγα σε καμιά από αυτές των τελευταίων χρόνων στο Κερατσίνι, θα πάω όχι από τοπικιστικό φανατισμό αλλά γιατί θα δω γνωστούς, θα βρεθώ μαζί με πολλούς φίλους και συμπολίτες σε μια γιορτή στην Πλατεία, και θα είναι και τα παιδιά εκεί και -ατυχώς- θα έχει και πανηγυρικό, αλλά δεν πειράζει, έτσι είναι αυτά ...

Όπως λέει και ο τίτλος αυτού του άρθρου (που τα λέει όλα εξ άλλου) αύριο θα πάω στην παρέλαση που θα γίνει στη Δραπετσώνα με την κρυφή ελπίδα ότι όλο αυτό το μπέρδεμα με τις μετακινήσεις και την απόσταση από το κέντρο του Κερατσινίου και την πολυπληθέστατη Αμφιάλη θα κρατήσει στα σπίτια-τους τους Κερατσινιώτες και θα δω, όπως παλιά, πολλούς φίλους και γνωστούς σε ένα κλίμα γιορταστικό και ευχάριστο, γεμάτο με παιδιά και γονείς και άλλους.

Δεν μου αρέσουν οι παρελάσεις και οι στολές και οι στρατοί αλλά η παρέλαση σε μια πόλη μικρή σχετικά όπως η Δραπετσώνα είναι κάτι διαφορετικό, είναι περίπου μια γιορτή χωρίς θρησκευτικό χαρακτήρα και με τη νεολαία να δίνει το παρόν, με την εθνική αντίσταση να επιμένει να βρίσκεται εκεί και με τους προσκόπους να παίζουν τον μικρό τυμπανιστή. Κι αυτό μ’ αρέσει, γι αυτό θα είμαι και αύριο στην παρέλαση που μου έλειψε τα τελευταία τρία χρόνια εξ αιτίας του γελοίου νόμου του Ραγκούση που του έδωσε το όνομα του Καλλικράτη.

Θα έχει -έμαθα- και αντιφασιστική διαδήλωση με συμμετοχή του αντιφασιστικού συντονιστικού όργάνου Δραπετσώνας-Κερατσινίου-Περάματος, οπότε τα πράγματα θα είναι ακόμη καλύτερα καθώς έτσι θα έχω έναν ακόμα λόγο να είμαι αύριο εκεί.