Έχω τέσσερις-πέντε μέρες να γράψω εδώ κάποιο σχόλιο και η αλήθεια είναι πως βαριέμαι αφόρητα να γράφω για τα ίδια και τα ίδια, για τη Χρυσή Αυγή και τις απολύσεις, για την αλάκαρτ δικαιοσύνη και τα χάλια του δημοτικού μας συμβουλίου και όλα αυτά τα σχετικά.
Θα δημοσιεύσω ένα κομμάτι μικρό (δυο παραγράφους) από ένα παλιότερο βιβλίο μου, την "Αργυρή Εποχή του Ανθρώπου" (περί των Ατλάντων). Είναι οι σκέψεις της Αριάδνης για τον σύντροφό της, τον Προμηθέα
«Να είσαι χρήσιμος στον άλλον,
αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο», σκέφτηκε η Αριάδνη. Έτσι
ένιωθε πως δικαίωνε την παρουσία της. Όχι όμως χρήσιμη μόνο για να βρίσκει
φαγώσιμα στον Προμηθέα ή να του κάνει δουλειές αλλά χρήσιμη και για το μυαλό του όπως και για
το σώμα του, χρήσιμη για εκείνον σαν ολοκληρωμένο άνθρωπο, αναγκαία για τη ζωή
του, κάπως έτσι το έβλεπε εκείνη, κάπως έτσι είχε καταλήξει να πιστεύει πως θα έπρεπε
να ήταν ο σκοπός της ζωής. Και όταν μιλούσαν ένιωθε την επαφή που είχαν ανάμεσά
τους σαν κάτι πολύ περισσότερο από τα λόγια που έλεγαν. Γι αυτή την επαφή, θα
έδινε και τη ζωή της.
Εξ
άλλου τι ήταν η δική της ζωή ή η ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου ή ζώου μπροστά στον
απέραντο ατελείωτο χρόνο και στην απέραντη ατελείωτη γη; «Ένα τίποτα» σκεφτόταν. Ένα τίποτα που αποκτούσε νόημα με αυτά τα
συναισθήματα που ένιωθε και που την έκαναν να αγαπάει τη ζωή και να αισθάνεται
ότι την ζει ολόκληρη σε κάθε της στιγμή. Άραγε οι θεοί μπορούσαν να νιώθουν
έτσι; Ήταν ευτυχισμένοι ή μήπως βαριόντουσαν όλη τη μέρα και, μη έχοντας τι
άλλο να κάνουν, έπαιζαν με τους ανθρώπους; Και ήταν ζωή αυτή; Ούτε να πεθάνουν
δεν μπορούσαν, ούτε να έχουν αγωνία για το αύριο… Ποιον πόθο μπορούσε να
δημιουργήσει η σιγουριά ότι τα έχεις όλα; Και ποια επιθυμία για ζωή μπορούσε να
προκαλέσει η σιγουριά ότι είσαι αθάνατος; Ίσως ήταν σπουδαίο πράγμα να είσαι
αθάνατος θεός, η Αριάδνη όμως προτιμούσε τη δική της ζωή, την ταπεινή και
περιορισμένη, που όμως γινόταν σπουδαία και αποκτούσε νόημα δίπλα στον
Προμηθέα. Χωρίς τον έρωτά της θα ήταν ίσως κι αυτή μια απλή θεά περιορισμένης
διάρκειας, σκεφτόταν και χαμογελούσε με τις ίδιες της τις σκέψεις. Με τον έρωτα
γινόταν κάτι πολύ περισσότερο από τον φθαρτό εαυτό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου