Ένα πολύ καλό ρεπορτάζ που αφορά στην πόλη μας (Κερατσίνι-Δραπετσώνα) από τον τεχνίτη του είδους Θωμά Σίδερη που είδε την είδηση-διαμάντι στη γειτονιά του και την συνέλεξε αμέσως. Μου το έστειλε χτες, το αναδημοσιεύω σήμερα.

Οι πιο ωραίες γνωριμίες γίνονται στο παγκάκι

του Θωμά Σίδερη

Με βασικά μότο “Στο Κερατσίνι ΔΕΝ μαγειρεύουμε για τους φτωχούς” και “Η ελεημοσύνη δημιουργεί αδύναμους ανθρώπους”, έκανε την εμφάνισή της πριν από μερικές εβδομάδες στην περιοχή του Αγίου Αντωνίου, στην Αμφιάλη, μια συλλογικότητα που ακούει στο όνομα “Αυτοδιαχείριση Κερατσίνι”.

“Το ζήτημα είναι να μην χρειαζόμαστε λεφτά για να ζήσουμε! Σκέψου ότι για να βάλεις κατσαρόλα σπίτι σου θα χρειαστείς από 5 έως 10 ευρώ. Εμείς με τόσα (και λιγότερα, έως μηδέν έξοδα) μαγειρεύουμε και τρώμε 20 άτομα” επισημαίνουν κάποια από τα μέλη της και συμπληρώνουν: “Εννοείται ότι δεν πληρώνουμε τίποτα στην παράνομη πολιτεία, για να τους μείνει μόνο η καρέκλα.”

Σύμφωνα με τη φιλοσοφία της συλλογικότητας, η δωρεάν παροχή τροφίμων και άλλων αγαθών δεν πρέπει να βασίζεται στη βοήθεια και στην καλοσύνη των άλλων. Τα περισσότερα υλικά που χρησιμοποιούν είναι φυσικά, με μικρή ή καθόλου επεξεργασία: ρίγανη, χόρτα, λεμόνια, τοματοπελτές, λάδι, ελιές. Ό,τι έχει κάποιος, όχι αγοραστό, το φέρνει. Αξίζει να σημειωθεί όμως ότι όποιος φέρνει κάτι, πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μια μερίδα φαγητό.

Το μαγειρείο λειτουργεί από τις 11 το πρωί μέχρι τις 3 μετά το μεσημέρι, με υλικά που ως επί το πλείστον φτιάχνουν τα ίδια τα μέλη της συλλογικότητας. “Προς το παρόν αποφασίσαμε να δίνουμε σε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Δε μοιράζουμε συσσίτιο, μαγειρεύουμε για να μη βάζουμε ο καθένας κατσαρόλα σπίτι του” λένε τα μέλη της “Αυτοδιαχείρισης Κερατσινίου”.

Σε μια περιοχή που μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανεργία -το Κερατσίνι έχει από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα-, με τη γειτονική Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη να μοιάζει κρανίου τόπος και με το δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας να έχει αφήσει απλήρωτους 200 και πλέον εργαζόμενους, περισσότερους από 15 μήνες, η συλλογικότητα αυτή ονειρεύεται να κάνει πράξη την κοινωνική οικονομία. “Σε βάθος χρόνου -άμεσα, όχι σε μια δεκαετία- όσα υλικά δεν μπορούμε να φτιάξουμε, θα τα παίρνουμε με ανταλλαγή”, επισημαίνουν τα μέλη της συλλογικότητας.

Ο ξυλόφουρνος και το μποστάνι

Η “Αυτοδιαχείριση Κερατσινίου” έχει ως άμεσο στόχο να φτιάξει έναν ξυλόφουρνο αλλά και ένα μποστάνι, σε οικόπεδο του δήμου, στο οποίο έχει κάνει ήδη κατάληψη.”Ο ξυλόφουρνος θα χτιστεί για να βγάζουμε ψωμί, αλλά και να μαγειρεύει όποιος θέλει το φαΐ του, για να μην καίει ρεύμα” επισημαίνει η Στεφανία και προσθέτει: “Αντί φιάλης χρησιμοποιούμε την αυτοσχέδια εστία. Κάνει εξαιρετικό ψήσιμο και το μεγαλύτερό της προσόν είναι ότι μαγειρεύουμε χωρίς να καταναλώνουμε ηλεκτρικό ρεύμα. Μαζέψαμε ξυλαράκια και τα κάψαμε. Καθυστέρησε λίγο το φαΐ να ψηθεί, αλλά άξιζε τον κόπο. Μύριζε χωριό η ατμόσφαιρα”. Η Στεφανία θυμάται και ένα πρόσφατο μαγείρεμα κάτω απ’ τη βροχή: “Η ωραιότερη στγιμή! Να ρίχνει νερό καρέκλες κι εμείς να ετοιμάζουμε το αντίσκηνο! Έβραζε το νερό κάτω από το σκέπαστρο κι εμείς κόβαμε τα λαχανικά στο αμάξι… Μα πες μου, ρε φίλε μου, υπάρχει περίπτωση να ξεχάσεις τέτοιες στιγμές; Η ζωή είναι μόνο όσες στιγμές κράτησε η μνήμη. Η μνήμη κρατά μόνο τις έντονες, είτε χαρά είναι αυτό, είτε πόνος, είτε ζόρι. Από τέτοιες θα ‘πρεπε να παρακαλούσαμε να είναι γεμάτη η ζωή μας! Μόλις τέλεψε η βροχή, στήσαμε τη βάση του ξυλόφουρνου -είχαμε ήδη αγοράσει παλέτες από το… “πολυκατάστημα Σκουπίδια”- και μπήκαν οι πρώτες δύο για την καλλιέργεια πατάτας”.

Η συλλογικότητα θεωρεί ότι η σημαντικότερη κατάκτηση που έχει πετύχει μέχρι σήμερα είναι η κατάληψη ενός οικοπέδου που ανήκει στο δήμο και το οποίο βρίσκεται στην οδό Σηστού 11, πλησίον του σταδίου Αμφιάλης. “Επειδή οι προδότες δε λεν με τίποτα να αφήσουν την καρέκλα τους, ούτε με εκλογές, ούτε με μηνύσεις, ούτε με διαμαρτυρίες, η μόνη λύση είναι να αναλάβουμε εμείς οι πολίτες τη διαχείριση της χώρας. Για το λόγο αυτό, κάναμε κατάληψη σʼ ένα καθαρό, περιφραγμένο, ευάερο, ευήλιο χωραφάκι του δήμου. Όποιος θέλει να φυτέψει τα ζαρζαβατικά του να έρθει με τσάπα, τσουγκράνα, και φτυάρι να σκάψει το μποστανάκι του. Είμαστε εκεί κάθε Σαββατοκύριακο, από τις 11.30 π.μ. μέχρι όσο πάει.”

Πώς βλέπει όμως η Στεφανία την προσπάθεια αυτή σε βάθος χρόνου; Μήπως υπάρξει κόπωση, μήπως κάποια μέλη της συλλογικότητας ξαναγυρίσουν στην πρότερη -και εν πολλοίς βολεμένη- κατάσταση; “Δεν υπάρχει αγώνας μάταιος, δεν υπάρχει αγώνας λάθος. Ό,τι κάνει ο καθένας προκειμένου να αντιστρέψει την κουραδοκατάσταση είναι σωστό. Επίσης, ο καθένας έχει το τάξιμό του. Το δικό μου είναι στον αγώνα, στην αναμέτρηση κατά πρόσωπο. Ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα (άρνηση πληρωμής, μηνύσεις, συλλογή υπογραφών, ενημέρωση κλπ) δε με έκανε στιγμή ευτυχισμένη. Η ψυχή μου φτερουγίζει στον αγώνα, στην αναμέτρηση την ώρα της μάχης.”