Πως σκέφτεται μια χρυσαυγίτισσα ερωτευμένη με ένα Κνίτη, λίγο πρις τις εκλογές του Μαΐου (τις πρώτες) του 2012

Την Κυριακή ο κόσμος θα ψήφιζε και όλοι περίμεναν ότι η Ελλάδα θα γύριζε οριστικά σελίδα. Υπήρχε διάχυτο ένα κλίμα αισιοδοξίας στα καινούρια κόμματα που όλα έβλεπαν τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις να ανεβαίνουν και ένα κλίμα φόβου στα πρώην μεγάλα κόμματα που γνώριζαν ότι θα είχαν πτώση αλλά δεν ήξεραν μέχρι πιο βάθος θα τους κατακρημνίσει. Η συγκέντρωση του ΚΚΕ την Τετάρτη, τέσσερις μέρες πριν την ψηφοφορία, συνέπιπτε με κάποιες από τις κεντρικές εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής, ήταν επόμενο λοιπόν να πάει ο καθένας στη συγκέντρωση του κόμματος που υποστήριζε, ο μεν Στράτος στο ΚΚΕ η δε Αλίκη στη Χρυσή Αυγή.

-Θα πάω στο Πεδίο του Άρεως, της είχε πει, δεν σου λέω να έρθεις …

-Καλά κάνεις, του είχε απαντήσει, θα πάω κι εγώ σε προεκλογική συγκέντρωση

-Των ακροδεξιών;

-Της Χρυσής Αυγής, θα είναι ήρεμα όμως, μη φαντάζεσαι φασαρίες και τέτοια

-Είναι περιθώριο μωρό μου, και μάλιστα περιθώριο με αμφίβολες προθέσεις

-Δεν προδώσανε τη χώρα όπως οι τελευταίες κυβερνήσεις

-Είναι εφεδρείες του ίδιου εργοδότη, για τις πιο δύσκολες στιγμές

-Δεν έχουμε κανέναν εργοδότη, και δεν μας πληρώνει κανείς, εθελοντικά πάμε!

-Το ξέρω μωρό μου … για σένα και για τον πολύ κόσμο μπορεί να ακούγεται σαν επανάσταση, αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι είναι αντεπανάσταση

-Δεν είστε εσείς το πρόβλημά τους, με την κυβέρνηση τα έχουν κυρίως

-Τα λένε τώρα αυτά γιατί μόνο έτσι μπορούν να πάρουν κάποιους ψήφους, ... έτσι κι αλλιώς όμως είναι περιθώριο, δεν θα μπουν στη Βουλή, και πάνω από ένα τοις εκατό αν πιάσουν θα είναι τυχαίο και συγκυριακό

-Κάνεις λάθος, θα μπουν σίγουρα, το τρία τοις εκατό το έχουν!

-Τέλος πάντων, κοντός ψαλμός αλληλούια, την Κυριακή θα δείξει!

Στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Πεδίο του Άρεως ο Στράτος ένιωσε πολύ περήφανος για αυτό το μέγα πλήθος που είχε μαζευτεί για να παρακολουθήσει την ομιλία της Παπαρήγα από κοντά και να διαδηλώσει τον πόθο του για μια ουσιαστική αλλαγή και όχι την επίπλαστη που επαγγέλλονταν ο Σύριζα και οι άλλοι. Η Αλέκα το είπε εξ άλλου καθαρά ότι «τη Δευτέρα το ΚΚΕ θα βρισκόταν εκεί που ανήκει, μέσα στην λαϊκή πλειοψηφία» κι ακόμα είχε συμπληρώσει χαρακτηριστικά ότι «οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν σχηματιζόταν, ακόμη και μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να σπείρει την απογοήτευση και το θυμό στο λαό». Η Παπαρήγα και το κόμμα τα έλεγαν, ο λαός όμως άκουγε; Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που ο λαός θα ήταν και πάλι τυφλός και κουφός, αλλά ο Στράτος ήλπιζε ότι αυτό κάποτε θα άλλαζε και θα ερχόταν η μέρα της επανάστασης.

Η Αλίκη παραβρισκόταν την ίδια στιγμή σε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής. Το κλίμα του συγκρατημένου ενθουσιασμού εκεί ήταν διάχυτο και στα στελέχη αλλά και στον κόσμο που ήταν παραδόξως πολύς για ανοιχτή συγκέντρωση. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και επαγγέλματος παρακολουθούσαν το κίνημα και άκουγαν αυτά που έλεγε. Γι αυτό και τα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης έλεγαν ότι το κόμμα θα έμπαινε οπωσδήποτε στη Βουλή αν και τον περασμένο μόλις Νοέμβρη δεν συγκέντρωνε ούτε ένα τοις εκατό. Οι ερμηνείες που δίδονταν ήταν κυρίως η πτώση του Καρατζαφέρη αλλά και η απόρριψη του μνημονίου και των φόρων αλλά κυρίως η καταγγελία των πολιτικών που είχαν προδώσει την χώρα και τον κόσμο.

Εκείνο το βράδυ ο Στράτος πήγε με τους συντρόφους του σε ταβέρνα και ήπιε αρκετά ενώ μίλησε πολύ ελεύθερα και με καλή διάθεση. Κάποια σχόλια από φίλους και γνωστούς, για τις «κακές παρέες» που –όπως είχαν μάθει- έκανε τον τελευταίο καιρό ο Στράτος, τα προσπέρασε χωρίς να απαντήσει ούτε και να θυμώσει. Το είχε δεχτεί ότι αυτά θα συνέβαιναν όσο θα βρισκόταν με εκείνη. Σε όλα τα αστεία ήταν μέσα και σε όλες τις συζητήσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο ήταν πρόθυμος να κάνει αναλύσεις και, μάλιστα, με πρωτότυπες ιδέες και μπόλικο ενθουσιασμό. Μια δυο συντρόφισσες που πάντα τις είχε στα υπ’ όψιν του ήταν στην μεγάλη παρέα και είχαν όρεξη για κουβέντα μαζί του και για φλερτ ακόμα, αλλά ο Στράτος, χωρίς να φανεί σνομπ ή αντικοινωνικός, τις απέφυγε έντεχνα.

Αργά το βράδυ της έστειλε ένα μήνυμα. «Είμαι ακόμα στην ταβέρνα, θα έρθει από εδώ ο Παφίλης και τον περιμένουμε, σε σκέφτομαι». Πατώντας το πλήκτρο «αποστολή» στο κινητό χαμογέλασε πικρά. Αν του έλεγε ότι ήταν ελεύθερη και ότι μπορούσε να έρθει, τι θα έκανε αυτός; Θα τολμούσε άραγε να την φέρει ενώπιον όλων; Θα άντεχε να βλέπει την απόρριψη στα μάτια των συντρόφων του και την απαξίωση με την οποία θα την αντιμετώπιζαν; Όχι, βέβαια! Δεν υπήρχε καμιά προϋπόθεση για να γινόταν η Αλίκη αποδεκτή εδώ, σε μια τέτοια μάζωξη. Δεν θα το άντεχε κανείς, ούτε η Αλίκη που θα ένιωθε να βρίσκεται στον λάκκο των λεόντων, ούτε οι σύντροφοί του που θα ένιωθαν προσβεβλημένοι από την παρουσία της. Προπαντός όμως δεν θα το άντεχε ο ίδιος να βρεθεί σε ένα τέτοιο τυφώνα χωρίς ασπίδα προστασίας.

Εκείνη, μετά τη συγκέντρωση, πήγε μαζί με τον Ντέμη, την Τασώ και αρκετούς άλλους σε ένα μπαρ. Κουνιόντουσαν στον ρυθμό της πολύ δυνατής μουσικής και η Αλίκη ένιωθε πως αυτό το κούνημα ήταν άσκοπο και εντελώς μηχανικό, στερημένο από κάθε περιεχόμενο. Ήπιε δυο και τρία ποτά και ζαλίστηκε κάπως αφού δεν ήταν συνηθισμένη στο αλκοόλ. Θα ήθελε να ήταν κι αυτός εδώ μαζί της, στο μπαρ. Να κοιτάζονταν ίσια στα μάτια, να τσούγκριζαν τα ποτήρια τους και να προετοίμαζαν το έδαφος για έναν ακόμα ερωτικό μεθυστικό γύρο. Της έλειπε αλλά, ευτυχώς, είχε πολλά να πει με τους φίλους της και να γελάσει με τα αστεία που λέγονταν ώστε να ξεχαστεί.

Είδε το μήνυμά του. Ένιωσε όμορφα από την πρώτη στιγμή που είδε στο κινητό της ότι το μήνυμα που ανέμενε να αναγνωστεί ήταν δικό του. Το άνοιξε με αγωνία σχεδόν και είδε που της έλεγε ότι την σκεφτόταν. Του έγραψε αμέσως την απάντηση. «Θα ήθελα να ήσουν εδώ μαζί μου!». Ήξερε βέβαια ότι αυτό ήταν αδύνατο. Αν όμως ερχόταν; σκέφτηκε ξαφνικά. Αν της έλεγε ότι τελείωσε από την ταβέρνα και μπορούσε να έρθει να την βρει, τι θα έκανε; Θα τον υποδεχόταν εδώ στο μπαρ και θα εξηγούσε στους άλλους ότι ήταν το αγόρι της; Και καλά, στους φίλους της δεν θα είχε, ας πούμε, πρόβλημα… στους υπόλοιπους αγωνιστές και οπαδούς και τα μέλη του κινήματος τι θα έλεγε; Ότι αυτός ο μουσάτος με την εμφάνιση αναρχικού ήταν ο φίλος της; ο άνθρωπός της; το αμόρε της; με ποιες απόψεις; με ποια δράση; με ποιες συστάσεις; Θα ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης! Υπήρχε πολύς δρόμος ακόμα για να διανυθεί πριν αυτοί οι δυο γίνουν αποδεκτοί σαν ζευγάρι από το περιβάλλον της. Διόρθωσε την απάντηση στο μήνυμα «θα ήθελα να ήμασταν μαζί» και πάτησε «αποστολή». Έτσι ήταν μια πιο ειλικρινής απάντηση.

Εκείνο το βράδυ δεν βρέθηκαν. Γύρισε σπίτι της με τον Ντέμη και έκατσαν σε ένα πεζοδρόμιο μέχρι τις τρεις η ώρα τα ξημερώματα συζητώντας. Του είπε επίσημα αυτό που εκείνος είχε μέσες άκρες καταλάβει, ότι δηλαδή είχε κάνει σχέση με τον Στράτο. Ο Ντέμης ήταν φίλος της και ερωτευμένος μαζί της εδώ και καιρό ενώ ήταν άψογος στην συμπεριφορά του απέναντί της, επομένως του άξιζε μια ευθεία εξήγηση κατά πρόσωπο και μια ειλικρινής συζήτηση μαζί του.

-Πως μπόρεσες ρε Αλίκη; τη ρώτησε ο Ντέμης που είχε πάντα την κρυφή ελπίδα πως όσα είχε ακούσει ίσως και να ήταν ψέματα ή υπερβολές

-Δεν ξέρω πως έγινε, νιώθω όμως ότι παρασύρθηκα χωρίς να το καταλάβω

-Ήσουν πάντα τόσο προσεκτική …

-Πρώτη μου φορά έχασα τον έλεγχο των πράξεών μου

-Με έναν τύπο σαν αυτόν; Αυτός είναι κουμμούνι, αλλιώτικος άνθρωπος, εσύ δεν τον έλεγες άπλυτο;

-Όλες μου οι βεβαιότητες πήγαν περίπατο, δεν ξέρω ρε Ντέμη αν σε στεναχωρώ που το λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, νιώθω σαν να ερωτεύτηκα για πρώτη μου φορά

-Κρίμα, της είπε εκείνος, εγώ θα ήθελα να ήσουνα ερωτευμένη μαζί μου

-Λυπάμαι Ντέμη, αυτό δεν έπαιξε ποτέ … του είπε

Τον υπολόγιζε πάντα σαν μικρό παιδί κι ας ήταν μεγαλόσωμος και δυνατός. Τον ήξερε για συναισθηματικό και φιλότιμο άνθρωπο και καταλάβαινε πάντα τον πόθο του έστω κι αν αυτός δίσταζε να της τον εκφράσει καθαρά. Δεν τον είχε όμως περί πολλού για το μυαλό του και αυτό την έκανε να τον βγάζει από τον κατάλογο των ανδρών που θα μπορούσαν να την σαγηνεύσουν. Αν τα έφτιαχνε ποτέ μαζί του αυτό θα γινόταν γιατί θα τον φοβόταν λιγότερο από τους άλλους άντρες και θα μπορούσε να τον ελέγξει καλύτερα. Όμως, το μπλέξιμό του με τους χούλιγκαν, καθώς και ό,τι είχε κάνει στη συνέχεια για να καλυφθεί, τον είχαν υποβιβάσει στη συνείδησή της και της είχαν προξενήσει αισθήματα λύπης. Οι ελάχιστες πιθανότητες που θα μπορούσε να έχει μαζί της είχαν εξαφανιστεί μετά την δυναμική εμφάνιση του Στράτου. Η Αλίκη ήξερε πως τον πλήγωνε αλλά τον εμπιστευόταν ότι αυτός τουλάχιστον θα την δικαιολογούσε και θα την αποδεχόταν περισσότερο από τους άλλους.

-Εξακολουθώ όμως να μην καταλαβαίνω τι κάνεις με αυτόν, της είπε

-Έχουμε διαφορές, ίσως όμως αυτό να μας έφερε κοντά

-Κοντά σας έφερε το πείσμα σου και η παραξενιά σου, Αλίκη, πάντα μας έβλεπες αφ’ υψηλού και δεν καταδεχόσουν την παρέα μας, σαν να ντρεπόσουν

-Μα τι λες; ήμουν και είμαι περήφανη για τις παρέες μου

-Ήσουν ξένο σώμα Αλίκη, όλοι έβλεπαν ότι ο νους σου ήταν αλλού

-Μα, γιατί το λες αυτό; δεν ήμουν κεφάτη; δεν έκανα ό,τι κάνατε όλοι σας;

-Πάντα ήσουν αλλού Αλίκη, τώρα όμως με αυτόν τον τύπο δίπλα σου ξέφυγες εντελώς,  δικαίωμά σου βέβαια αλλά μην περιμένεις να σε θαυμάζουν γι αυτό, η συμπεριφορά σου είναι προσβολή για όλους!

-Προσβολή;

Την αιφνιδίαζε, την εξέπληττε και την απογοήτευε! Δεν περίμενε από τον Ντέμη μια τέτοια στάση άκαμπτη και απόλυτη. Κι αν ο Ντέμης σκεφτόταν αυτά, τότε οι άλλοι τι θα σκέφτονταν άραγε γι αυτήν; Μήπως δεν είχε δει πως σκεφτόταν η Τασώ, ήταν τόσο διαφορετική η στάση της; Πως θα το αντιμετώπιζε όλο αυτό που ορθωνόταν γύρω της;

Τον καληνύχτισε και μπήκε σπίτι της. Ήθελε να απομονωθεί στο δωμάτιό της για να κλάψει, δεν κατάφερε όμως ούτε αυτό. Η μάνα της σηκώθηκε από το κρεβάτι της και την συνάντησε στην κουζίνα όπου της τα έψαλλε. Παρ’ όλο που η Αλίκη είχε την δικαιολογία ότι ήταν για προεκλογική δουλειά, η κυρα-Στυλιανή της κατηγορούσε τον κομμουνιστή που την είχε ξελογιάσει και την παράσερνε σε ξενύχτια και –θεός ξέρει- ποιες άλλες αμαρτίες.

-Παράτα τον παιδάκι μου, είναι άνθρωπος διαφορετικός, του συμφέροντος, άπιστος! Αυτοί όλο για τα οικονομικά μιλάνε και δεν πιστεύουν στον θεό, τι να περιμένεις από έναν τέτοιο άνθρωπο…!

-Μάνα, σε παρακαλώ άσε τις βλακείες

-Α! βλακείες ε; Από τώρα έγινες σαν κι αυτόν! Αυτοί δεν σέβονται τίποτα, σε έκανε κι όλας σαν τα μούτρα του; πρόσεξε κορίτσι μου, σύνελθε!

Μπήκε αμέσως στο δωμάτιό της και έκλαψε πολύ. Κλάμα για ό,τι είχε ακούσει από τις φίλες της, τους συναγωνιστές της, τον Ντέμη, την μάνα της, για όλα εκείνα που αμφισβητούσαν κάθε κίνησή της, κάθε βούλησή της, την ίδια την προσωπικότητά της. Θα ήθελε να τον πάρει τηλέφωνο αλλά ήταν αργά. Όλα την έκαναν να υποφέρει και μόνο η σκέψη του την ανακούφιζε κάπως.