Το θέμα της ΑΟΖ δεν το καταλαβαίνω καλά. Μοιάζει απλό: γιατί απλό είναι να καθορίσεις τα θαλάσσια οικονομικά σύνορά σου με βάση τις διεθνείς συμβάσεις.Φαίνεται όμως περίπλοκο: γιατί αν ήταν απλό θα το είχαμε ήδη κάνει ως τώρα! Προφανώς, όπως και με την υφαλοκρηπίδα ή τα FIR και όλα αυτά τα θαλάσσια ή αέρια σύνορα, εθνικού εδάφους ή οικονομικής εκμετάλλευσης, εκτός από το διεθνές δίκαιο χρειάζονται και μια συμφωνία γειτόνων. Οι μονομερείς ενέργειες προφανώς προκαλούν περιπλοκές περισσότερες από τα οφέλη με συνέπεια να δημιουργείται αδιέξοδο.
Η Ελλάδα χρειάζεται ΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ στην εξωτερική της πολιτική. Μπορεί να μην ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε, ότι πρέπει όμως να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει μου φαίνεται πλέον βέβαιο.
Με την Τουρκία έχουμε ένα κενό, δεν ξέρουμε πως να της φερθούμε. Τον τελευταίο καιρό έχει δυναμώσει διπλωματικά και στρατιωτικά, έχει ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα κι έχει ένα πληθυσμιακό μέγεθος που την κάνει σημαντική χώρα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Εμείς είχαμε μια αποτρεπτική πολιτική απέναντί τους, μετά αποκτήσαμε μια φιλική και σχεδόν συνεταιρική σχέση και τώρα πάλι είμαστε σε αμηχανία, φοβόμαστε τη ζημιά που μπορεί να μας κάνει μια απερίσκεπτη (ή πονηρή) πολεμική της ενέργεια και καταπίνουμε τα πάντα αρκεί να μην είναι εξόχως προσβλητικά. Δεν έχουμε όμως αποφασίσει τι θα κάνουμε με τους Τούρκους, θα συνεργαστούμε δίνοντάς τους μέρος των διεκδικήσεών μας ή θα τους κρατήσουμε απέναντι με τον κίνδυνο μιας ανάφλεξης που θα μας δημιουργήσει πολλά προβλήματα, κυρίως οικονομικά;
Η σχέση μας με το Ισραήλ έχει να κάνει με τη σχέση μας με τους Τούρκους και τους Αμερικάνους. Οι Τούρκοι σήμερα είναι κόντρα στο Ισραήλ, μέσα σε μια μέρα όμως αυτό μπορεί και να αλλάξει γι αυτό η σχέση με το Ισραήλ πρέπει να ειδωθεί όχι μέσα από τη σχέση με την Τουρκία αλλά μέσα από το τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και επίσης σε σχέση με τις ΗΠΑ (που είναι εβραιοκρατούμενες απολύτως), δηλαδή να τοποθετηθούμε σωστά στο τρίγωνο ΗΠΑ-Άραβες-Ισραήλ.
Με τους βόρειους γείτονες πρέπει να καταλήξουμε τι θέλουμε. Δεν θέλουμε να λέγεται Μακεδονία η ΦΥΡΟΜ, και καλώς δεν θέλουμε. Ποιος άλλος δεν το θέλει; Η Ρωσία τους αναγνώρισε, η Αμερική τους αναγνώρισε, η Σερβία τους αναγνώρισε, τι μας μένει; Στην πραγματικότητα μόνο οι Αλβανοί δεν θέλουν το όνομα Μακεδονία για το κράτος αυτό, καθώς έχουν μια μεγάλη μειονότητα και το όνομα το χρησιμοποιεί η σλαβική πλειοψηφία για να ταυτοποιεί τον εαυτό της με το κράτος. Μόνο με τους Αλβανούς θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε επ' αυτού.
Με την Αλβανία επίσης θέλουμε την ΑΟΖ που τώρα μας την καθυστερεί κάνοντας το χατίρι της Τουρκίας. Με την Αλβανία έχουμε κοινό μέτωπο προς τουριστική αξιοποίηση, έχουμε κοινούς φυλετικούς δεσμούς, έχουμε πάνω από ένα εκατομμύριο Αρβανίτες Έλληνες, έχουμε μαζί τους δεσμούς ιστορικούς (όλες οι επαναστάσεις μας κατά των Τούρκων ήταν κοινές), φυλετικούς, οικονομικούς κλπ. Γιατί δεν τα βρίσκουμε μαζί τους; Μόνο δυο αγκάθια υπάρχουν, οι Τσάμηδες, που πρέπει να τους σταματήσουν αυτοί, και το Κόσοβο, που πρέπει να το αναγνωρίσουμε εμείς δυσαρεστώντας έστω τους Σέρβους.
Και με τη Βουλγαρία πρέπει ίσως να δούμε την τακτική μας. Έχει σχέση και με τον αγωγό Πύργου-Αλεξανδρούπολης και με τις τουρκικές (μουσουλμανικές) μειονότητες που έχουμε και τα δυο κράτη στη Θράκη (την δυτική εμείς την βόρεια αυτοί).
Φυσικά κανείς δεν αρνείται ότι και απέναντι στην Ευρώπη πρέπει να δούμε τι κάνουμε, και με τη Ρωσία και με την Κίνα, με τους μεγάλους δηλαδή παίκτες. Ωστόσο εκείνο που πρέπει πρώτα από όλα να δούμε είναι τα προβλήματά μας με τους γείτονες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου