Βία στη Βία όπως οφθαλμόν αντί οφθαλμού ή να απαντάς στην κρατική βία με δημοκρατία όπως ο δεχόμενος ένα χαστούκι που πρέπει να γυρίζει και το άλλο μάγουλο;

Τελικά πως απαντά κανείς στην Κρατική Βία όταν αυτή, ξεπερνώντας κάθε όριο, επεμβαίνει στη ζωή μας και την καταστρέφει συστηματικά εξασφαλίζοντας ένα μέλλον κατάμαυρο;

Όταν η κυβέρνηση παρουσιάζει μια ομιλία του Διαμαντόπουλου σαν παρότρυνση προς τρομοκρατικές πράξεις και νομίζει πως μπορεί να δίνει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στην αξιωματική αντιπολίτευση χαρακτηρίζοντάς την πότε παράνομη και πότε ημι-νόμιμη, τότε η μαύρη προπαγάνδα πλέον είναι η μόνη αλήθεια της εξουσίας που τα παίζει όλα για όλα. Μόνο στη διάρκεια του εμφύλιου (και στις δικτατορίες φυσικά Μεταξά και Παπαδόπουλου) η κυβέρνηση θεωρούσε τους αντιπάλους της μη νόμιμους. Στον εμφύλιο όμως στηριζόταν στα όπλα των Βρετανών και των Αμερικάνων. Τώρα που στηρίζεται; Μα φυσικά σε εμάς, που μας χειρίζεται με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης (χρεοκοπημένων) που χρωστούν την ύπαρξή τους στην ανοχή της και στις δωρεές της και της το ξεπληρώνουν κάνοντας όλη τη βρόμικη δουλειά. 

Καλά κάνουμε και τα παθαίνουμε όλα όσα παθαίνουμε. Και αξίζουμε και γι άλλα! Γιατί είμαστε ένας λαός που του αρέσει το παραμύθι, ένας λαός φοβισμένος και ένας λαός που εύκολα τον κοροϊδεύει κανείς. Βλέπω φίλους μου με υψηλή νοημοσύνη να χάφτουν τα παραμύθια της κυβέρνησης και του Σόιμπλε με τέτοια άνεση και απορώ! Κρίμα!