Εκλογές χωρίς πόλεμο, κάτι είναι κι αυτό!

Πριν δυόμιση περίπου χρόνια, βλέποντας τη διεθνή κατάσταση αναρωτιόμουν πως θα ήταν η Γη όταν μετά από τρία χρόνια θα είχαμε δημοτικές εκλογές. Πριν προχωρήσω σε σχόλια θα παραθέσω εκείνο το άρθρο μου της 28/11/2011 δημοσιευμένο στη διεύθυνση: http://gtsiridis.wordpress.com/2011/11/28/%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CF%82-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CF%8D%CF%81%CF%89-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82/

(το 2011 ήμουν στο wordpress με όνομα ιστολογίου ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΡΙΔΗΣ και τότε)

Το άρθρο μου εκείνο είχε ως εξής:

Καθώς όλα γκρεμίζονται γύρω μας, εμείς το βιολί μας!

Αναρτήθηκε με ημερομηνία 28/11/2011

Η ευρωζώνη όπως φαίνεται βαράει διάλυση. Η πολιτική της ευρωδεξιάς αποδείχτηκε όχι μόνο λάθος ή μικρόπνοη αλλά και καταστροφική. Με τη βοήθεια του σοσιαλιστή ΓΑΠ που έβαλε το φυτίλι, η φωτιά άναψε σε ολόκληρο το οικοδόμημα και τώρα οι ποντικοί σκέφτονται μήπως κάνουν το μεγάλο κόλπο και γλιτώσουν. Οι επτά με οκτώ χώρες που μέχρι στιγμής απομυζούν τις υπόλοιπες της ΕΕ (κι όχι μόνο της ζώνης) βγάζοντας εμπορικά πλεονάσματα, θέλουν “να την κάνουν” αλλά δεν σκέφτονται ότι το πλοίο που βουλιάζει θα τους παρασύρει και εκείνους στον βυθό όταν θα αρχίσουν και τα πάνω πατώματα να βουλιάζουν κάτω από το νερό.

Ο πόλεμος ανατολής δύσης έχει κριθεί προ πολλού. Η Κίνα και οι σύμμαχοί της, στηριγμένοι στην παγκοσμιοποίηση (ελεύθερο εμπόριο παντού) διέλυσαν την παραγωγική βάση της δύσης. Με έναν άγριο καπιταλισμό όπου το κεφάλαιο έχει συντρίψει την εργασία στις χώρες τους (μισθοί πείνας, κάστες κλπ.) οι Κίνα- Ινδία- Βραζιλία κλπ σταματούν πια να στηρίζουν την δύση (τους πελάτες τους) και αφήνουν την κρίση χρέους να εξελιχτεί. Η Γερμανία που νομίζει ότι θα την γλιτώσει ή ότι θα την λυπηθούν είναι γελασμένη. Η Αμερική (ΗΠΑ) που ελπίζει να τη γλιτώσει είναι επίσης γελασμένη. Το παιχνίδι χάθηκε και οι προσπάθειες να παίξει η δύση το παιχνίδι με τα όπλα της ανατολής (μισθούς πείνας και εργασιακές σχέσεις μεσαίωνα) είναι κι αυτό καταδικασμένο. Αν εξελιχτεί αυτή η κατάσταση, δεν απέχουμε πολύ από τον μόνο δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει η δύση και που θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει όταν συνειδητοποιήσει ότι πνίγεται και δεν έχει άλλη διέξοδο διαφυγής. Ο δρόμος αυτός είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Μπορεί να σκέφτομαι λάθος και να λέω ανοησίες. Πολύ θα το ήθελα. Δυστυχώς όμως δεν βλέπω τι άλλο μπορεί να σκαρφιστούν οι Μέρκελ, Ομπάμα και τα άλλα τα παιδιά προκειμένου να σώσουν το σύστημα. Η ΔΥΤΙΚΗ έκδοση του καπιταλισμού προβλέπει σχέσεις εργασίας-κεφαλαίου που είναι σχεδόν ισορροπημένες, ας πούμε 60-40% κεφάλαιο έναντι εργασίας. Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ έκδοση του καπιταλισμού προβλέπει ότι αυτές οι σχέσεις είναι 95% κεφάλαιο και 5% εργασία. Για να επέλθει ΟΣΜΩΣΗ και τελική ισορροπία χρειάζεται αφ’ ενός μεν να ανατραπεί ολόκληρο το δυτικό οικοδόμημα, αφ’ ετέρου δε να γίνει εργατική επανάσταση στην ανατολή. Και τα δυο είναι εξ ίσου απίθανα αυτή τη στιγμή και χρειάζονται χρόνο. Τα βλέπω δύσκολα. Επομένως το μόνο που απομένει είναι η βίαιη ανατροπή της ανισορροπίας που θα πει πόλεμος. Και που ο πόλεμος θα είναι πλέον καταστροφικός για ολόκληρη τη γη. Πυρηνικά υπάρχουν παντού, ασύμμετρες απειλές παντού, πόροι για να χρηματοδοτήσουν πολεμικά προγράμματα σχεδόν ανεξάντλητοι, άρα ο πόλεμος θα είναι τελειωτικός.

Αναρωτιέμαι πως θα είναι η Γη μετά από τρία χρόνια που θα έχουμε δημοτικές εκλογές!

Αυτά έγραφα τότε και δεν έχω να αλλάξω τίποτε σε εκείνα που έλεγα πριν δυόμισι χρόνια περίπου. Μόνο που λύθηκε η απορία μου: Απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, όχι, δεν θα έχουμε τόσο σύντομα πυρηνικό πόλεμο!
Κατά τα άλλα, η διεθνής σύγκρουση συνεχίζεται. Η Αμερική χρησιμοποιεί όσο καλύτερα μπορεί το νομισματικό της οπλοστάσιο πριν καταφύγει στο πυρηνικό. Αντιμετωπίζει τις χρηματοπιστωτικές χρεοκοπίες με χρήμα δημόσιο που κόβει κατά βούληση ρίχνοντας την τιμή του δολαρίου και μειώνοντας έτσι τα αποθεματικά όλων των χωρών που είναι σε δολάρια. Μετακυλύει έτσι το βάρος της κρίσης στις πλάτες όλου του κόσμου αλλά βέβαια και του αμερικανικού λαού. Η Ευρώπη το επιλύσει μετακυλώντας το στις πλάτες των Ελλήνων και των άλλων νοτίων αλλά και των βορείων εν μέρει, πετυχαίνοντας έτσι με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, δηλαδή και την αντιμετώπιση της κρίσης και τη δημιουργία του εργασιακού μεσαίωνα που χρειάζεται το ευρωπαϊκό κεφάλαιο για να παλέψει με τις χώρες BRICS (Brazil, India, China, Southafrica).

Σε αυτό το περιβάλλον, μια ανεξάρτητη ελληνική οικονομική πολιτική (επομένως και εθνικό νόμισμα) φαίνεται να είναι απολύτως αναγκαία, όμως δεν έχουν μετρηθεί οι συνέπειες από μια τέτοια κίνηση. Είχα γράψει για τους υπολογισμούς του Κατσανέβα, τον οποίο όμως εγώ προσωπικά δεν εμπιστεύομαι, που έλεγε για άμεση υποτίμηση 50% με πληθωρισμό στο 17% τον πρώτο χρόνο και 10% στη συνέχεια και με αυξήσεις μισθών γύρω στο 25%, που εξ όσων γνωρίζω είναι η μόνη αριθμητική απεικόνιση του άμεσου μέλλοντος. Ο Σύριζα που θα βρεθεί αντιμέτωπος με διλήμματα του τύπου ευρώ ή δραχμή θα πρέπει να έχει κάνει μια αποτίμηση. Δεν με νοιάζει να την μάθω, αρκεί να ξέρω ότι οι άνθρωποι ξέρουν που πάνε και πως θα φτάσουν ως εκεί.