Συγκεντρώσεις Διαμαρτυρίας

Οι μάχες που δίνονται για τους ελεύθερους χώρους (να παραμείνουν ελεύθεροι) και για τη δημόσια περιουσία που την πουλούν σε εξευτελιστικές τιμές σε φίλους και "ημέτερους", όπως και οι μάχες για την προστασία περιοχών από την καταστροφή με συγκινούν ιδιαίτερα. Έτσι και η σημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το Ελληνικό που έγινε στο Σύνταγμα. Είχα προγραμματίσει να πάω ... τελικά όμως δεν πήγα!

Μικρά εμπόδια βρέθηκαν μπροστά μου, δουλειές που με καθυστέρησαν, ένα δύσκολο παρκάρισμα στον Πειραιά και κάποια ανάγκη που με ξαναγύρισε σπίτι, η ώρα που πέρασε ...

Όλα μαζί τα μικρά αυτά εμπόδια με σταμάτησαν και δεν πήγα, έμαθα μάλιστα πως δεν είχε κόσμο και απογοητεύτηκα διπλά. Τι γίνεται όμως; γιατί ο κόσμος έχει εγκαταλείψει τα θέματα που τον αφορούν, ή εκείνα που αφορούν στον διπλανό του, στην τύχη τους; Βρίσκουμε πάντοτε όλοι τέτοια μικροεμπόδια που μας κρατούν μακριά από τη διαμαρτυρία; Το 2011 και το 2012 όταν δίνονταν οι συνεχείς μάχες στους δρόμους δεν ήταν έτσι. Τώρα τι έγινε; Πως πλάκωσε αυτή η απογοήτευση που δεν λέει να φύγει από πάνω μας και μας αδρανοποίησε σαν δύναμη λαού;

Το ένα που φταίει το έχουμε πει πολλές φορές, αυτή η κυβέρνηση δεν ακούει, είναι εντελώς κουφή στις φωνές των διαμαρτυρομένων γιατί δεν τους φοβάται και δεν ελπίζει σε τίποτε από αυτούς, άρα είναι ελεύθερη από αυτούς! Αν την ψηφίσει ο κόσμος δεν θα εξαρτηθεί από το αν πορεύεται με μια λογική που την καταλαβαίνει ο κόσμος και την επικροτεί αλλά μα βάση τις απειλές και τα παινέματα που θα εκστομίσουν οι υποστηρικτές της Μέρκελ, Σόιμπλε και από την ένταση και την τέχνη με την οποία θα προβάλουν αυτές τις απειλές και τα παινέματα τα τοπικά μέσα μαζικής ενημέρωσης που η κυβέρνηση τα προστατεύει και τα καλοπληρώνει με τα δικά μας τα λεφτά. Επομένως δεν έχει καμιά ανάγκη από την ανοχή του διαδηλωτή, μπορεί να τον πνίγει με χημικά άφοβα. ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ. Ούτε έχει καμιά ανάγκη να τον κερδίσει με τη λογική και την καρδιά για να ελπίζει στην ψήφο του. ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΕΙ. Επομένως είναι κατά Καζαντζάκη ΕΛΕΥΘΕΡΗ! Εμείς δεν είμαστε ελεύθεροι δυστυχώς!

Το άλλο που φταίει είναι πιο ουσιαστικό. Ο κόσμος έχει λαλήσει με τα ατομικά του προβλήματα. Είναι πάρα πολλά αυτά που απασχολούν τον καθένα ώστε να έχει τη διάθεση, την όρεξη να ασχοληθεί με τα προβλήματα του άλλου. Η λογική επεξεργασία που λέει ότι το σημερινό πρόβλημα του άλλου είναι το αυριανό δικό μου πρόβλημα δεν αρκεί όταν η ένταση του δικού μου βασάνου είναι μεγάλη και με αποτρέπει από την ωκεάνια σκέψη της διάχυσης του ατομικού στο ομαδικό. Και δεν έχει σημασία αν αυτό είναι λάθος, σημασία έχει ότι είναι μια πραγματικότητα που μας καθηλώνει στους καναπέδες ή στον μικρόκοσμό μας.

Ελπίζω πλέον στις εκλογές ... γιατί θα δώσουν στον κόσμο ελπίδα, θα τον κάνουν να συνειδητοποιήσει ότι αν βρούμε λύσεις στα όποια προβλήματα αυτές θα είναι κατ' ανάγκη ομαδικές. Θα ξεσηκώσουν τον κόσμο από τους καναπέδες έστω και για να πάνε ως την κάλπη. Μετά θα είναι πιο εύκολο να μείνουν εκεί έξω, ελπίζοντας στις εθνικές εκλογές και στην αλλαγή. Κι αν ο Σύριζα, ή όποια κυβέρνηση ελληνικών συμφερόντων προκύψει, κάνει πράξη το "όχι" στους Γερμανούς και χρειαστεί στήριξη στις επιλογές του, πιστεύω ότι ο κόσμος θα μείνει στο πλευρό του, αν πάλι δείξει ότι προτίμησε να συμβιβαστεί και πάλι ο κόσμος θα βγει για να διαμαρτυρηθεί. Έτσι κι αλλιώς πάντως θα υπάρξει μια λαϊκή κινητοποίηση και αυτό είναι μια ελπίδα.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θέλω να προσφέρω κάποια θεωρητική κάλυψη στην εγκατάλειψη. Έστω κι αν τα μικρά εμπόδια σταμάτησαν σήμερα εμένα κι αύριο εσένα φίλε αναγνώστη, ας μην τα αφήσουμε να μας σταματήσουν και μεθαύριο. Αυτοί που χάνουν την παραλία τους στο Ελληνικό κι αυτοί που βλέπουν τη ζωή τους να υποβαθμίζεται στη Χαλκιδική, κι οι άλλοι που αγωνίζονται παραπέρα, όλοι αυτοί είμαστε εμείς και πρέπει να συνεχίσουμε να τους στηρίζουμε παρά τις αληθινές δυσκολίες που έχει η κατάσταση. Κι ας είμαστε όλο και λιγότεροι. Ας είμαστε προσάναμμα για τη φωτιά που θα ανάψουν οι εκλογές ... έστω κι έτσι