ΙΩΝΙΚΟΝ

Στη χτεσινή μου ανάρτηση είχα συμπεριλάβει ένα κείμενο του Νίκου Δήμου (για τους Αριστερούς) και το είχα σχολιάσει.

Ο Νίκος Δήμου ξαναχτύπησε. Έγραψε σήμερα ένα ακόμη κείμενο στο Protagon.gr το οποίο θέλω να σας το παρουσιάσω κι αυτό και να το σχολιάσω και πάλι.

Το νέο του άρθρο τιτλοφορείται: “Πότε θα γίνουμε Έλληνες;” και λέει τα εξής:

Όσο πιο ερωτευμένος είσαι με αυτή τη χώρα – τόσο πιο εύκολα γίνεσαι ανθέλληνας.

Έλληνας για μένα είναι αυτός που ζει σε αυτό τον τόπο και κατέχει την ελληνική γλώσσα. Ο χώρος και η γλώσσα είναι τα συστατικά του έθνους – όχι το αίμα και τα γονίδια. Ο μύθος της «συνέχειας» και των προγόνων είναι διάτρητος και ύποπτος.. Άλλωστε η αξία δεν κληρονομιέται. Δεν είναι καλύτερος ένας άνθρωπος, επειδή είχε σπουδαίο παππού. Εκτός αν αρχίσουμε τώρα να πιστεύουμε στους γαλαζοαίματους.

Αλλά δεν αρκεί κάποιος να ζει εδώ και να μιλάει Ελληνικά για να είναι πραγματικός Έλληνας. Πρέπει να σέβεται τον τόπο και την γλώσσα. Πρέπει δηλαδή να του αξίζει να ζει σε ένα τέτοιο τόπο και να χρησιμοποιεί μία τέτοια γλώσσα.

Χωρίς εθνικιστικές υπερβολές, αυτή η χώρα είναι πανέμορφη. Κι αν στα τοπία προσθέσει κανείς και τα μνημεία (κι αυτά πια μέρος του τοπίου αποτελούν) είναι πραγματικά ξεχωριστή.

Κι επίσης χωρίς υπερβολές η ελληνική γλώσσα, με ένα βάθος χρόνου τριών χιλιάδων ετών, είναι σπάνια σε πλούτο, δύναμη και ήθος. Και δεν είναι τυχαίο που σε αυτή τη γλώσσα έγραψαν μερικοί από τους μεγαλύτερους ποιητές του εικοστού αιώνα.

Εδώ έρχεται το ερώτημα: άραγε μας αξίζει να ζούμε σε ένα τέτοιο τόπο και να μιλάμε μία τέτοια γλώσσα;

Το σκεπτόμουνα τις τελευταίες ηλιόλουστες Αλκυονίδες ημέρες, όπου διέσχισα τη χώρα, οδηγώντας. Σκουπίδια όπου και να κοιτάξεις, χωματερές, σπίτια-κύβοι από μπετόν με όρθιες τρίχες στην ταράτσα, βάρβαρες επιγραφές κι ακόμα πιο βάρβαρα γκράφιτι. Κάτω από κάθε πέτρα, μία απάτη. Χυδαία κείμενα κρέμονται στα περίπτερα.

Αγανάκτηση φούντωνε μέσα μου σε κάθε στροφή του δρόμου. Όχι, δεν μας αξίζει μία τέτοια χώρα. Φέρτε άλλους, φέρτε Ελβετούς, Σουηδούς, Ιάπωνες, να την διαχειριστούν και να αναδείξουν τις ομορφιές της. Βρωμάει αυτή η υπέροχη πατρίδα, από σκουπίδια και διαφθορά, φθόνο και μικροψυχία. Και η μιλιά μας γίνεται όργανο διαστρέβλωσης και διαστροφής.

Άραγε θα γίνουμε ποτέ άξιοι της χώρας και της γλώσσας μας;

Θαυμάσιο (πάλι) το άρθρο με τα ίδια προβλήματα όπως το χτεσινό. Γιατί ο Νίκος Δήμου γνωρίζει πως εμείς είμαστε οι Έλληνες, αφού δεν είναι θέμα γονιδίων και αίματος –όπως λέει- μια και εμείς μιλάμε τα ελληνικά και εμείς ζούμε σε αυτή την καταπληκτική χώρα! Τι δουλειά έχουν τώρα οι Ελβετοί, οι Σουηδοί και οι Ιάπωνες, δημιουργήματα των δικών τους γλωσσών και των δικών τους τόπων να κατοικήσουν την ωραία μας χώρα;

Οι Ελβετοί και οι Σουηδοί είναι οργανωμένοι για δύο κυρίως λόγους:

α) δεν υπάρχει ο ήλιος και η ομορφιά τόσο άπλετα χαρισμένα γύρω τους για να τους αποδιοργανώνουν

β) αν αποδιοργανωθούν έστω και για μια στιγμή θα πεθάνουν μέσα στο κρύο και το χιόνι

Οι γερμανικές γλώσσες τους έχουν όλα τα συντακτικά και γραμματικά χαρίσματα της δικής μας γλώσσας εκτός από τον πλούτο των λέξεων και την άμεση σχέση σημαίνοντος σημαινομένου που κάνει τη γλώσσα μας ξεχωριστή ανάμεσα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Οι Ιάπωνες έχουν μια διαφορετική πορεία από τους Ευρωπαίους, τόσο διαφορετική ώστε να τους καθιστά σχεδόν ακατανόητους, όμως μοιάζουν πολύ με τους αρχαίους μας προγόνους (στην προτεραιότητα που δίνουν στην τωρινή ζωή έναντι της μελλούμενης και στην υπεροχή που δίνουν στη δημόσια εικόνα τους έναντι της ιδιωτικής ζωής) και ίσως αυτοί θα μπορούσαν καλύτερα να ταιριάξουν εδώ, δεν ξέρω όμως γι αυτούς τόσα πολλά ώστε να τους κρίνω, έτσι αφήνω την περίπτωσή τους ασχολίαστη.

Βλέπει ο Νίκος Δήμου φθόνο και μικροψυχία παντού. Δεν βλέπει όμως την καταπίεση την οποία βιώνουν στο πετσί τους χιλιάδες χρόνια αυτοί οι Έλληνες που τους μετατρέπει σε σκλάβους, πότε των Ρωμαίων, πότε των Οθωμανών, πότε των Άγγλων και πότε των Γερμανών; Και δεν είναι επόμενο ο σκλάβος να ζει μέσα στον φθόνο και την μικροψυχία όταν δεν έχει νιώσει ποτέ του την ελευθερία να είναι αυτεξούσιος;

Ζηλεύω τους Σουηδούς, τους Ελβετούς, τους Ιάπωνες (που ανέφερε ο Ν.Δ.) και τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς αλλά και άλλους λαούς που ήταν ΠΑΝΤΟΤΕ ελεύθεροι και δεν έζησαν ΠΟΤΕ τους την δουλεία. Που από τότε που έγιναν έθνος ή κράτος, είτε βασίλειο, είτε δημοκρατία, ήταν πάντα κυρίαρχοι του εαυτού τους. Που κάποτε έχαναν πολέμους και περνούσαν μια ολιγόχρονη σκλαβιά, κι άλλοτε κέρδιζαν κι έφτιαχναν αυτοκρατορίες είχαν όμως συνείδηση της ταυτότητάς τους και της συνέχειας με τους προγόνους τους. Που αποτελούσαν άλλοτε ένα ισχυρό κράτος και άλλοτε μια συστάδα μικρών αδύναμων κρατιδίων, πάντοτε όμως αυτεξούσιων και εθνικά ελεύθερων κοινωνιών. Που είχαν αυτό που η Ελλάδα το έχασε στα χρόνια προ Χριστού και δεν το αποκατέστησε ποτέ της μέχρι την επανάσταση του νεοελληνικού κράτους που ακόμα σχοινοβατεί ανάμεσα στην ελληνικότητα ή την ρωμιοσύνη, ανάμεσα στην ελευθεροφροσύνη και την δουλικότητα, ανάμεσα στη δυτική ή την βαλκανική της παράδοση.

Ας μας συμπονέσει λίγο ο Ν.Δ, πρίν μας καταδικάσει γιατί είμαστε ένα νέο κράτος-έθνος, μόλις 193 χρόνια ζωής έχουμε, και πριν από αυτό έχουμε πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς. Στους προγόνους μας επιβλήθηκε άλλο όνομα (Ρωμαίος) και τους απαγορεύτηκε να λέγονται "Έλληνες”, κάηκαν και γκρεμίστηκαν οι παραδόσεις και ο πολιτισμός που είχαν φτιάξει σε διάρκεια χιλιετιών, υπέστησαν το πιο μεγάλο σοκ που έχει υποστεί λαός στην οικουμένη! Πως, λοιπόν, να είμαστε τώρα διαφορετικοί; Βρώμικοι με άσχημα σπίτια και υβριστικά πρωτοσέλιδα έχουν και τα κράτη των μαύρων στην Αφρική, δούλοι κι αυτοί για εκατονταετίες. Κι αν αφήσετε τους ινδιάνους να φτιάξουν κράτος, βρομερό και τρισάθλιο θα είναι. Γιατί κι αυτοί όπως κι εμείς είμαστε πολύ πρόσφατοι στο προσκήνιο της ιστορίας. Κύριε Ν.Δ., λυπηθείτε μας, θέλουμε κι εμείς τον χρόνο μας …

Προς το παρόν ας αρκεστούμε σε αυτά που έχουμε: την υπέροχη χώρα μας και τη μοναδική γλώσσα μας. Και ας πούμε πως τα ερείπια των ναών και των αγαλμάτων δεν είναι απλά ένα μέρος του τοπίου μας (όπου τα ενέταξε ο Ν.Δ. από παραδρομή φαντάζομαι) αλλά ένα κομμάτι της ψυχής μας που μας την ισοπέδωσαν αλλά που εμείς μπορούμε πάντα να την ξαναβρούμε. Γιατί όπως λέει ο Καβάφης

Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο
την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ’ την ζωή των·
και κάποτ’ αιθερία εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο,
επάνω από τους λόφους σου περνά.