Συνεισφορά στον διάλογο που διεξάγεται στο συνέδριο της ΔημΑρ

Όπως όλοι μας στη σημερινή Ελλάδα, έτσι και η ΔημΑρ στο συνέδριό της αντιμετωπίζει το πρόβλημα, με ποιον να πάει και ποιον να αφήσει

Σαν συνεισφορά μου στον διάλογο που διεξάγεται ανάμεσα στους φιλοσυριζαίους και στους φιλοπασοκοδεξιούς ας θυμίσω τα εξής:

Δεξιά της ΔημΑρ υπάρχουν το ΠαΣοΚ και η ΝΔ που συγκυβερνούν. Κάνουν αυτά που κάνουν στην Ελλάδα και υπόσχονται ευρωπαϊκή πορεία εξασφαλισμένη.

Αριστερά της ΔημΑρ υπάρχει ο Σύριζα (και οι Αλαβάνος, Ανταρσυα) που αντιπολιτεύονται και υπόσχονται να επιδιώξουν εθνική οικονομία που, αν χωράει στην Ευρώπη καλώς, αν όχι με γεια της με χαρά της.

Οι ΑΝΕΛ και ΧΑ βρίσκονται πολύ δεξιότερα και το ΚΚΕ πολύ αριστερότερα από την εμβέλεια των τηλεσκοπίων της ΔημΑρ αυτή τη στιγμή.

Στην ουσία σήμερα έχει κανείς να επιλέξει ανάμεσα σε μια Δεξιά που εμφανίζεται σκληρή τραπεζογλείφτρα και ευρωπαϊκή με κάθε τίμημα και σε μια Αριστερά που εμφανίζεται ως φιλολαϊκή και κινηματική και που θέλει να αλλάξει την Ευρώπη για το καλό της και αν εκείνη δεν το καταλαβαίνει τότε τόσο το χειρότερο γι αυτήν (κι εδώ ένα ερώτημα: μόνο γι αυτήν ή μήπως και για εμάς;)

Φαίνεται σαν να επιλέγει κανείς ανάμεσα σε διλήμματα του τύπου: “ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ;” “ΜΕ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ή ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ;” αλλά εγώ θεωρώ ότι στην ουσία διαλέγει κανείς ανάμεσα σε δυο άλλα ερωτήματα: “ΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;” είναι το ένα και “ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΘΕΛΟΥΜΕ;” είναι το άλλο.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι ποιος θα πληρώσει περισσότερο για την χρεοκοπία; (που έχει ήδη συμβεί από το 2010-11)
Η Δεξιά (ευρωπαϊκή και μαζί της και η ελληνική) θεωρούν ότι πρέπει να πληρώσει ο πολίτης με πολιτικές λιτότητας. Παίρνουν το βιος (μισθούς, σπίτια, πρόνοια κλπ.) από τον απλό κόσμο, τα λαϊκά στρώματα ονομάζοντας την κλοπή “εσωτερική υποτίμηση”.

Η Αριστερά υπόσχεται. Εδώ μιλάμε για υποσχέσεις και θεωρίες γιατί δεν έχει βρεθεί ακόμα Αριστερή κυβέρνηση στην εξουσία και δεν διαχειρίστηκε πουθενά αυτή την κρίση. Υπόσχεται, λοιπόν, ότι θα ρίξει το βάρος της πληρωμής περισσότερο στον χρηματοπιστωτικό τομέα (τράπεζες και φαντς) που είναι και οι κύριοι υπεύθυνοι της κρίσης και της συνακόλουθης χρεοκοπίας.

Δεν γίνεται να μην πληρώσουμε την προδοσία και χρεοκοπία του 2010 και μένει μόνο να δούμε ποιος θα πληρώσει. Οι μεν επιδιώκουν την εσωτερική υποτίμηση που προκαλεί φτώχεια, εξαθλίωση και ανθρωπιστική κρίση και ίσως αύριο επιφέρει κι άλλα δεινά και εθνικές απώλειες. Οι δε υπόσχονται αλλαγή πλεύσης και επιβάρυνση των τραπεζών αντί των πολιτών με όποιο κόστος.

Το δεύτερο ερώτημα που τίθεται είναι ποια θα είναι η ανάπτυξη, ποιο το επόμενο βήμα μετά την κρίση;
Η Δεξιά (εκφραζόμενη από Μέρκελ-Σόϊμπλε και πολλούς διανοητές, περιγεγραμμένη στο μνημόνιο και στις ευρωπαϊκές συνθήκες, εφαρμοζόμενη από Σαμαρά και άλλες τέτοιες κυβερνήσεις του νότου κλπ.) μας θέλει να είμαστε ένα σύνολο περιφερειακών εργοστασίων με φτηνά μεροκάματα, κάτι ανάλογο της Βουλγαρίας, Εσθονίας, Ρουμανίας κλπ., ενταγμένοι σε ένα ευρωπαϊκό σύστημα “εξαγωγών” συμπληρωματικό της Γερμανίας. Η επιδίωξη της ανταγωνιστικότητας γίνεται με αυτούς τους όρους που σημαίνουν κατάργηση της ασφάλισης, γκρέμισμα κάθε εργατικού δικαιώματος, κατώτεροι μισθοί γύρω στα 270 ευρώ και συντάξεις 300 ευρώ, δημεύσεις περιουσιών με χαράτσια και δικαστήρια κλπ.
Απέναντι σε αυτή την λαίλαπα που δεν είναι όνειρο κακό αλλά την βλέπουμε να εφαρμόζεται πάνω μας, η Αριστερά δίνει και πάλι υποσχέσεις. Όπως είπαμε δεν μπορεί να κάνει αλλιώς αφού δεν έχει ακόμα κυβερνήσει πουθενά. Υπόσχεται εθνική οικονομία προσανατολισμένη στις εσωτερικές ανάγκες που προφανώς θα γίνει με εθνικό νόμισμα όταν θα μας την αρνηθούν. Προστασία του κατώτατου μισθού, των εργασιακών δικαιωμάτων, ασφάλιση, πρόνοια, κοινωνικές παροχές κλπ. και όλα αυτά με ευρώ που θα μας δίνουν κι αν πάψουν να μας δίνουν τότε με δραχμές. Γιατί με εθνικό νόμισμα μπορείς να χρηματοδοτείς και την οικονομία, και την κατανάλωση και τις επενδύσεις. Με δική σου εθνικοποιημένη τράπεζα και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Όλα αυτά ελλοχεύουν βέβαια κινδύνους αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχουν δοκιμαστεί.

Από τις απαντήσεις σε αυτά τα δυο κρίσιμα ερωτήματα θα κριθεί το μέλλον της χώρας μας και επομένως και το μέλλον της Δημοκρατικής Αριστεράς. 

Ας το σκεφτούν καλύτερα και με καθαρό μυαλό ας αποφασίσουν!