Μόλις πριν λίγο έμαθα για την παραπομπή κάποιων γνωστών μου σε δίκη. Η παραπομπή μάλιστα έχει κακουργηματικό χαρακτήρα παρ’ όλο που η υπόθεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και αστεία. Έμαθα επίσης πως ο ανακριτής και ο εισαγγελέας που εξέτασαν την υπόθεση έκριναν πως η υπόθεση πρέπει να πάει αρχείο αλλά το δικαστικό συμβούλιο την παραπέμπει στο ακροατήριο. Για ποιο λόγο;
Η δικαιοσύνη δεν είναι μόνο τυφλή, είναι και θυμωμένη τελευταία. Περικοπές μισθών, δικαστές και εισαγγελείς στο στόχαστρο, περίεργες αποφάσεις που επιτρέπουν φυγοδικίες, μυστήρια που δυσφημίζουν την δικαιοσύνη έχουν κάνει τους δικαστές νευρικούς. Και στο τέλος την πληρώνουν τα φτωχαδάκια, οι αστείες υποθέσεις των απλών ανθρώπων που δεν είχαν την τύχη να είναι επώνυμοι. “Ας πάει στο ακροατήριο και εκεί θα βρεθεί η αλήθεια”, λένε… όμως κάποιοι άνθρωποι μετατρέπονται ξαφνικά χωρίς να έχουν κάνει τίποτε κακό σε κατηγορούμενους και μάλιστα για αδικήματα “κακουργηματικού” χαρακτήρα. Μπαίνουν σε μια διαδικασία όπου πολλά βράδια δεν θα κοιμούνται, όπου έξοδα που δεν τα υπολόγιζαν θα τους προκύψουν και όπου θα κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους η πιθανότητα να συμβεί μια στραβή στη δίκη και να πληρώνουν τα σπασμένα.
