Φτάνει μόνο η Κυβέρνηση;

Το παρακάτω άρθρο μου δημοσιεύτηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου 2014 του περιοδικού "ΠΟΛΙΤΕΣ" που είναι περιοδική έκδοση των "ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ", της συνιστώσας του Συριζα που έχει επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζο.

Επειδή το ερώτημα που θέτει είναι και σήμερα επίκαιρο, το δημοσιεύω και εδώ.

Το άρθρο έχει ως εξής΅

ΦΤΑΝΕΙ ΜΟΝΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;

Αν το θέμα της απαλλαγής της χώρας από τις κυβερνήσεις της λιτότητας και των μνημονίων κρινόταν, μέχρις ένα βαθμό, κατά τα πρώτα χρόνια της κρίσης, στις πλατείες και τους δρόμους, από τις εκλογές του 2012 και μετά είναι φανερό ότι αυτό έχει αλλάξει.

Η καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων, τα απανωτά σοκ που προκαλούν τα ΜΜΕ με την συστηματική παραπληροφόρηση, η απογοήτευση του κόσμου σχετικά με την αποδοτικότητα των μορφών πάλης στις οποίες είχε συνηθίσει και, παράλληλα, η όξυνση της προσωπικής οικονομικής και κοινωνικής καταβύθισης του κάθε πολίτη ατομικά στην κρίση, μετατόπισαν το κέντρο βάρους των λαϊκών αγώνων από το πεζοδρόμιο στην κάλπη.

Αξιοποιώντας τη δυνατότητα που δίνει η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία ο πολίτης μπορεί να προκαλέσει αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών μέσω της ψήφου του κάνοντας το πρώτο βήμα για μια πιο ουσιαστική αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών.

Οι ευρωεκλογές και οι περιφερειακές εκλογές του 2014 μπορούν να αποτελέσουν το πρώτο βήμα ώστε οι εθνικές εκλογές στη συνέχεια, όποτε κι αν γίνουν, να επικυρώσουν την κυβερνητική αλλαγή. Θα φτάνει όμως αυτό;

Σε άλλες εποχές, όταν στόχος του δικομματισμού ήταν η διαχείριση, από το ένα ή το άλλο κόμμα, της ίδιας πολιτικής, η κυβερνητική αλλαγή ήταν υπεραρκετή καθώς ήταν αυτοσκοπός.

Σήμερα έχουμε κάτι πολύ διαφορετικό. Η πρωτοφανής λιτότητα και η καταδίκη της Ελλάδας σε ρόλο πειραματόζωου του παγκόσμιου καπιταλισμού, σε συνδυασμό με την διακυβέρνηση της χώρας από πολιτικούς που ενεργούν σαν υπηρετικό προσωπικό της ηγετικής πολιτικής τάξης της σημερινής Ε.Ε., είτε γιατί εκβιάζονται είτε γιατί το πιστεύουν, έχουν δημιουργήσει εκρηκτικές καταστάσεις στη χώρα μας που αναζητούν απεγνωσμένα διέξοδο. Και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα ιδιαίτερα επιβαρυμένο.

Η Δεξιά έχει σηκώσει για τα καλά το κεφάλι της ιδεολογικά.

Το υποδηλώνει η “χρυσαυγίτικη περηφάνια” που διαδηλώνει πλέον στους δρόμους, όταν από το 1974 και μετά είχε εξαφανιστεί κρυμμένη πίσω από ένα νεοδημοκρατικό ή και πασοκικό πολλές φορές πέπλο.

Το επιβεβαιώνει η “πιασάρικη” ρητορική κατά του κράτους και υπέρ των αγορών.

Το επικυρώνουν αποφάσεις όπως η τελευταία του ΣτΕ που δηλώνει πως “κράτος είναι οι ένστολοι” και πως τα κοινωνικά προπύργια της αριστερής ιδεολογίας, η παιδεία, η υγεία, η εργασία, έπονται σε σημασία των μηχανισμών καταστολής και απονομής δικαίου που αποτελούν πλέον το βαθύ κράτος και με τη βούλα του ανωτάτου δικαστηρίου.

Στην Ευρώπη κυριαρχούν πολιτικές “νεοφιλελεύθερες” που έχουν οριστικά επιλέξει τη σωτηρία των πτωχευμένων τραπεζών του βορά εις βάρος των πολιτών της Ε.Ε. και κυρίως του νότου, κραδαίνοντας σε όλους τους λαούς, πρώτα της νότιας αλλά στη συνέχεια και της βόρειας Ευρώπης το πάθημα της Ελλάδας που προβάλλεται σαν το κακό παράδειγμα “άτακτης χώρας”.

Στον κόσμο ολόκληρο, η παγκοσμιοποίηση πραγματοποιείται από τον σχεδιασμένο στα μέτρα των ισχυρών κρατών (βασικά των ΗΠΑ) καπιταλισμό που οδήγησε σε μια φούσκα ανάπτυξης για αρκετά χρόνια και τώρα καθοδηγεί μια αντίρροπη πορεία.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, το αίτημα για μια κυβερνητική αλλαγή στην χώρα μας είναι βέβαια επιτακτικό και επείγον αλλά και είναι και πολύ μικρό για να αντιμετωπίσει τα ουσιαστικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Εκτός από την κυβερνητική εξουσία θα πρέπει να κατακτηθεί και η ουσιαστική εξουσία, η οικονομική και η ιδεολογική, πράγματα και τα δυο πολύ δύσκολα στις σημερινές δυσμενείς εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες.

Ας σκεφτούμε μονάχα τι θα γίνει αν οι δικαστές αφήσουν ελεύθερη –εκτός φυλακών και φαινομενικά δικαιωμένη- τη Χρυσή Αυγή να τραβήξει εκείνη το αντιδεξιό κάρο ενάντια σε μια αριστερή κυβέρνηση.

Ή, ας φανταστούμε τι θα γίνει αν ο διεθνής παράγοντας, ενοχλημένος από τις αριστερές επιλογές μας, εξαπολύσει πολεμικές απειλές ή και πραγματικές συγκρούσεις στο Αιγαίο ή τα βόρεια σύνορά μας.

Θα μπουν προβλήματα πολύ δύσκολα στα οποία η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να έχει έτοιμες απαντήσεις ή να έχει προβλέψει ώστε να μην τα αφήσει να δημιουργηθούν, και όλα αυτά είναι πολύ σύνθετα και πολύ δύσκολα για να λυθούν μονάχα με μια κάλπη.

Γι αυτό και ο Σύριζα καθώς και οι δυνάμεις που θα συνταχθούν μαζί του στην μελλοντική και επερχόμενη -κατά τα φαινόμενα- κυβέρνηση, θα πρέπει να προετοιμαστούν για μεγάλες συγκρούσεις.

Δεν θα πρόκειται για το γνωστό παλαιοκομματικό παιχνίδι “φύγε εσύ να έρθω εγώ” αλλά για μια μάχη που θα κρίνει πολλά για την πορεία ακόμα και της ίδιας της ΕΕ.

Και στη μάχη αυτή δεν θα χωράνε αποκλεισμοί καθώς θα είναι αναγκαίο ένα πραγματικά παλλαϊκό συλλαλητήριο τύπου ΕΑΜ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΡΙΔΗΣ

Μαθηματικός