Κλαίει άραγε κανείς για το ΠαΣοΚ που χάθηκε;

Λείπει από κανέναν το ΠαΣοΚ;

Νιώθει το 8% που απέμεινε στο σχήμα της Ελιάς και που κρατά τα κλειδιά του ΠαΣοΚ να του λείπει κάτι; να του λείπει το ... ΠαΣοΚ;

Νιώθει κανείς από εκείνους που έφυγαν και βρέθηκαν στις κάλπες τόσων άλλων σχηματισμών να τους λείπει το ΠαΣοΚ;

Κλαίει, εντέλει, κανείς για το ΠαΣοΚ που χάθηκε;

Νομίζω πως το ΠαΣοΚ που άλλαξε σημαντικά την Ελλάδα στα χρόνια της μεταπολίτευσης έχει πάει άκλαυτο!  Γιατί όσοι εκτίμησαν, έστω και λίγο, αυτά που είχε κάνει τον καιρό της παντοδυναμίας του έχουν φύγει από καιρό από την κάλπη του ανατριχιάζοντας από το φάντασμα που κάθεται από το 2010 στη θέση του. Και όσοι δεν έχουν φύγει, αναγκασμένοι πλέον να ευλογούν τον κυβερνήτη Σαμαρά και την ακροδεξιά του που συγκυβερνάει μαζί τους, φτύνουν τα ίδια τα δημιουργήματά τους.

Κανείς λοιπόν δεν κλαίει για το ΠαΣοΚ που χάθηκε. Ούτε εκείνοι που το εγκατέλειψαν, βλέποντας με φρίκη αυτά που κάνει ό,τι απέμεινε με το όνομα του ΠαΣοΚ, ούτε εκείνοι που συνεχίζουν να το ψηφίζουν, αναγκασμένοι να αναγνωρίζουν την ακροδεξιά πολιτική ως "δική" τους.

Εμένα υπάρχει ένα ΠαΣοΚ που μου λείπει.

Να σας μιλήσω λίγο γι αυτό:

Όσοι ζήσαμε στην χούντα, ξέραμε ότι το κράτος είναι δεξιό. Η αστυνομία όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία πήγαινες τόσο πιο δεξιά και αυταρχική γινόταν. Το ΠαΣοΚ χρειάστηκε καμιά δεκαριά χρόνια αλλά αυτό το άλλαξε. Οι μισοί και παραπάνω αστυνομικοί έγιναν ΠαΣοΚ, η ιεραρχία τους το ίδιο. Έβαζε ο Αντρέας αρχηγούς δικούς του ανθρώπους και με το πελατειακό σύστημα γέμιζε και από κάτω με φιλοπασόκους. Η χουντική αστυνομία ήταν παρελθόν. Τα σταγονίδια υπήρχαν πάντα αλλά η σχετική “δημοκρατικότητα” του σώματος ήταν εμφανής.

Τώρα το κράτος είναι πάλι δεξιό. Ακόμη και οι κάποτε Πασόκοι έγιναν χρυσή αυγή. Όσο πιο ψηλά πας, τόσο πιο δεξιά σκληρότητα συναντάς και πάλι. Η απουσία του ΠαΣοΚ (μήπως να πω του Αντρέα;) είναι εμφανής.

Η Δικαιοσύνη επί χούντας ήταν δεξιά, η κορυφή της τουλάχιστον. Με το ΠαΣοΚ αυτό άλλαξε. Πολλά χρόνια στην εξουσία, επιλογές κατάλληλες και το άλλο κλίμα επικράτησε. Η δικαιοσύνη ήταν πυλώνας των εργαζομένων και του περιβάλλοντος. Τώρα, με εξαίρεση την απόφαση υπέρ των ένστολων, η δικαιοσύνη απορρίπτει τα εργατικά αιτήματα και δεν δείχνει την ευαισθησία για το περιβάλλον που έδειχνε παλιά. Η απουσία εκείνου του ΠαΣοΚ φαίνεται κι εδώ.

Ο στρατός … τι να πω. Ισχύει ό,τι και στην αστυνομία και ακόμα χειρότερα. Οι ΠαΣοΚοι γίνανε κι αυτοί χρυσή αυγή και τελείωσε η ιστορία.

Στην κοινωνία επικρατούν πλέον δεξιές αντιλήψεις. Μάχονται οι δεξιοί με τους ακροδεξιούς για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, για τις σημαίες, για τα πετρέλαια. Η αριστερά δίνει αγώνα επιβίωσης και αλληλεγγύης αλλά αυτά τα θέματα εκ των πραγμάτων της διαφεύγουν. Ποτέ δεν τα χειρίστηκε, ποτέ δεν τα κατείχε. Στους τομείς αυτούς λειτουργούσε και για λογαριασμό της το ΠαΣοΚ. Θέλοντας να κλέψει τις ψήφους της, θέλοντας να χτίσει το δικό του πελατειακό σύστημα, θέλοντας ό,τι ήθελε, πάντως το ΠαΣοΚ είχε επιβάλει μια νοοτροπία διαφορετική στους πυλώνες της εξουσίας. Τώρα πια που το ΠαΣοΚ είναι απλό παρακολούθημα του Σαμαρά δεν ενδιαφέρεται γι αυτά κανείς άλλος εκτός από την Δεξιά και την Ακροδεξιά που μάχονται για την επικράτηση. Εδώ λείπει πολύ εκείνο το ΠαΣοΚ.

Να πω για την τοπική αυτοδιοίκηση που στραγγαλίζεται;

Να πω για την δημόσια διοίκηση που διαλύεται και ταυτόχρονα κατηγορείται ανηλεώς με ψέματα και υπερβολές;

Να πω για τη δημόσια περιουσία που ξεπουλιέται και κατηγορούνται οι υπερασπιστές της κρατικής περιουσίας για κρατιστές και εργατοπατέρες;

Η λέξη εκπαιδευτικός σημαίνει αργόμισθος, η λέξη συνδικαλιστής σημαίνει διεφθαρμένος.

Εδώ είναι που λείπει το ΠαΣοΚ. Όχι βέβαια το σημερινό ΠαΣοΚ του 12 ή 8% που αυτό ελεεινολογεί πολλές φορές χειρότερα για να αποδείξει στον Σαμαρά την νομιμοφροσύνη του, αλλά η “δημοκρατική παράταξη” που έκλεβε μεν τα συνθήματα της αριστεράς είχε φτιάξει όμως μια Ελλάδα ανεκτική και κουτσά-στραβά σοσιαλδημοκρατική με την δεξιά ηττημένη και την ακροδεξιά μαντρωμένη στο κλουβί της Νέας Δημοκρατίας.

Ξέρω πως το άρθρο αυτό θα γίνει τροφή για πολλούς να με κατηγορήσουν για αμετανόητο. Δεν έχω κανένα κόμπλεξ να αποδείξω σε κανέναν ο,τιδήποτε. Ούτε ταυτίζομαι με το ΠαΣοΚ της μίζας και των σκανδάλων που πήγαινε πάντα παράλληλα με εκείνο της σοσιαλδημοκρατίας και της ανεκτικής κοινωνίας, ίσως γιατί αυτό βόλευε στα κοράκια.

Το ΠαΣοΚ σήμερα είναι το κόμμα της προδοσίας όλων των δικών του ιδανικών! Παράλληλα είναι και το κόμμα τσιράκι του Σαμαρά και της ακροδεξιάς που κυβερνά την Ελλάδα. Αυτό που κάνει το ΠαΣοΚ σήμερα (από το 2010 το κάνει αλλά μετά τις εκλογές του 2012 η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο) είναι σιχαμένο πολιτικά και επικίνδυνο. Όχι μόνο γιατί στηρίζει τις πολιτικές των “δανειστών” δηλαδή της Μέρκελ και του Σόϊμπλε αλλά γιατί επιτρέπει τον εκφασισμό της κοινωνίας μας, με το ένα ακροδεξιό κόμμα (του Σαμαρά) να “παίρνει τα μέτρα” και ένα άλλο (την Χρυσή Αυγή) να πιέζει εκλογικά ώστε τα μέτρα αυτά να είναι απόλυτα καταστροφικά για την κοινωνική δημοκρατία την οποία απολαμβάναμε από το 1975 ως το 2011 περίπου.

Δεν λείπει αυτό το ΠαΣοΚ από κανέναν. Πιστεύω πως και για την πλειοψηφία των απλών ψηφοφόρων του δεν είναι παρά ένας εφιάλτης που ελπίζουν ότι σύντομα θα τελειώσει.

Το άλλο ΠαΣοΚ όμως που έχει εξαφανιστεί στα αζήτητα, έχει αφήσει ένα τεράστιο κενό που πρέπει πλέον η Αριστερά να το καλύψει. 

Θα μπορέσει; Η Αριστερά δεν έχει Αντρέα, δεν έχει πελατειακό σύστημα να τροφοδοτήσει, δεν έχει νοοτροπία κατάληψης της εξουσίας που είναι αναγκαία για να κατακτήσεις τομείς όπως ο Στρατός, η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη, η Δημόσια Διοίκηση κλπ.. Έχει μόνο το ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ έναντι όλων και αυτό είναι ένα όπλο που μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο. Θα φανεί αρκετό;