Τίποτα δεν μου αρέσει σε αυτό που
αποκαλούμε πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας.
Δεν μου αρέσει που η δεξιά συντηρητική
ιδεολογία (καλυμμένη με την λεοντή του φιλελευθερισμού) κυκλοφορεί ανενόχλητη
και κατακτά κάθε γωνιά του δημόσιου χώρου, του ίντερνετ, των τηλεοράσεων και
εφημερίδων, διαπνέει τον δημόσιο λόγο. Δεν είναι τόσο τα mainstream κανάλια και
μπλογκ που ελέγχονται και με τον ίδιο τρόπο που σήμερα εκπέμπουν δεξιά, αύριο
μπορούν να αλλάξουν πορεία, είναι κυρίως τα “δεύτερα” μέσα που δίνουν τον τόνο,
οι μικροί ραδιοφωνιτζήδες, τα όχι κεντρικά κανάλια, τα περιφερειακά μπλογκ και
οι περιπτωσιακοί σχολιαστές του φέϊσμπουκ. Για όλους αυτούς οι αξίες του γάμου,
της καλής εργασίας, της λαμπερής ζωής, του νόμου και της τάξης, είναι οι
υπέρτατοι οδηγοί, τα βασικά στοιχεία του πολιτισμού στα οποία υποκλίνονται. Οι
στολές και τα στερεότυπα (και οι στολές στερεότυπα είναι) κυριαρχούν, ο λόγος
είναι πάντοτε καθησυχαστικός και ποτέ ανατρεπτικός και η επανάσταση εξαντλείται
σε βαρετές φωνές κατά της συγκυβέρνησης ή σε εξωτικά θαλασσινά τοπία και όμορφα
απόβραδα τα οποία –υποτίθεται- ότι οι ψυχές μας ποθούν.
Δεν μου αρέσει που λείπουν οι
ποιητές, δεν μου αρέσει που λείπουν οι διανοητές, δεν μου αρέσει που δεν
υπάρχουν επαναστάτες, ακόμα και οι μεγαλοστομίες τους. Λείπουν οι λαοπλάνοι
εμπνευστές του πλήθους ακόμη και οι βαθυστόχαστοι συγγραφείς. Νιώθω να λείπει ακόμα
κι εκείνος ο –ξύλινος έστω- λόγος του Ρηγά και του Κνίτη. Βαρέθηκα τους εύκολους
ψεκασμένους και τους προβλέψιμους καταμετρητές χαρατσιών και φόρων. Μας
βαραίνουν όλα αυτά τα οποία καταγγέλλουν αλλά θέλω να ακούσω και πάλι πως η ζωή
βρίσκεται αλλού! Σήμερα δεν υπάρχει κανείς για να το θυμίσει! … ακόμη κι όσοι το λένε έχουν αλλότριους
σκοπούς, θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τη μιζέρια μας για να χτίσουν σε αυτήν
τη λήθη τη δική τους κυριαρχία.
Η ήττα της αριστεράς σε πανευρωπαϊκό
αν όχι παγκόσμιο επίπεδο έχει επιφέρει μια ιδεολογική κυριαρχία της δεξιάς που
ενισχύεται και από την παγκοσμιοποίηση των δικτύων επικοινωνίας και εμπορίου.
Αυτή η κατάσταση δεν είναι σταθερή αλλά δεν φαίνεται να απειλείται και από
κανένα πολιτικό κίνημα ή κανέναν φορέα ενός ουσιαστικού αντίλογου. Γι αυτό είμαστε
φτωχοί και φοβάμαι ότι ο κόσμος θα αργήσει πολύ να ξαναβρεί την διάθεση για ζωή
που είχε σε παλαιότερες εποχές. Κι ως τότε, εγώ θα συνεχίσω να λέω ότι ο κόσμος
αυτός δεν μου αρέσει πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου