ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ

Σήμερα μιλάει στη Νίκαια ο Μιχαλολιάκος και το ΚΚΕ αποφάσισε (μέχρι στιγμής μόνο το ΚΚΕ … γιατί σε λίγο μπορεί να αποφασίσουν τα ίδια και άλλοι) να εμποδίσει αυτή τη συγκέντρωση.

Όλοι το ξέρουν πως αν οι φασίστες αντιμετωπιστούν με συναίνεση και υποχωρητική διάθεση θα μας κάτσουν για τα καλά στο σβέρκο. Το είδαμε με την 4η Αυγούστου, με την 21η Απριλίου, στη Γερμανία της Βαϊμάρης, στην Ιταλία του Μουσολίνι και παντού όπου τα τάγματα εφόδου προετοίμασαν το έδαφος για να επέλθει η δικτατορία των εθνικοφρόνων.

Όλοι επίσης ξέρουν ότι η θεωρία των άκρων που μάχονται και τα οποία τα καθηλώνει μια δυνατή κεντρώα δημοκρατική παράταξη είναι το τελευταίο εκλογικό καταφύγιο της Νέας Δημοκρατίας-ΠαΣοΚ, και αυτή η θεωρία εξυπηρετείται από την αντίδραση της αριστεράς στην πρόκληση της ακροδεξιάς.

Τι θα επιλέξουν λοιπόν οι ηγεσίες της αριστεράς;

Αλλά ... ακόμη κι αν επιλέξουν ένα δρόμο σωστής στρατηγικής, μπορούν να συγκρατήσουν τον κόσμο σε αυτόν τον δρόμο;

Να περιμένεις από την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της είναι δύσκολο … όπως άκουσα, σε κάποια εκλογικά τμήματα, όπου ψήφιζαν κατά βάση ένστολοι, η ΧΑ πήρε ποσοστά γύρω στο 50%, άρα υπάρχει μια συμπάθεια από σημαντικό μέρος των ενστόλων που δίνει στη ΧΑ την αίσθηση ότι μπορεί να έχει ασυλία και να λειτουργεί ως παρακράτος.

Με τη δεξιά στη κυβέρνηση αποχουντοποίηση δεν μπορεί να γίνει. Ακόμα και ο Καραμανλής (ο μεγάλος), δεδηλωμένος εχθρός της χούντας, δεν μπόρεσε να αποφύγει τα σταγονίδια και τη συνεχή προσπάθεια των εθνικιστών να επανέλθουν. Πραξικοπήματα της πυτζάμας, ΕΠΕΝ και δεξιά φρούτα που μπήκαν στο ψυγείο για να μη σαπίσουν προετοίμαζαν επιστροφή. Όλα αυτά πήραν τέλος οριστικό με την άνοδο του ΠαΣοΚ το οποίο, σιγά-σιγά και μαεστρικά, άλλαξε τη σύνθεση των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού και τους έκανε να ψηφίζουν κατά πλειοψηφία κέντρο.

Φαίνεται ότι και τώρα, ο μοναδικός δρόμος για να κοπεί η σύνδεση κράτους και παρακράτους είναι η άνοδος του Σύριζα (μαζί με συμμάχους βεβαίως) στην εξουσία. Αυτή η σχέση της ΧΑ με το “βαθύ” κράτος με τον Σαμαρά πρωθυπουργό δεν είναι μόνο μια διαπιστωμένη πραγματικότητα αλλά και η επιθυμητή ιδεολογία για τον στενό Σαμαρικό κύκλο αφού και ο ίδιος ο πρωθυπουργός -χωρίς να το κρύβει- εθνικιστής και ακροδεξιός είναι.

Πέρα από την οικονομία λοιπόν, πέρα από την εθνική κατάθλιψη που βαραίνει πάνω από την Ελλάδα, υπάρχει και ο άμεσα αντιμετωπίσιμος κίνδυνος μιας ακροδεξιάς εκτροπής με την οποία η κυβέρνηση παίζει όπως το βρέφος που παίζει με τα σπίρτα δίπλα από τις κουρτίνες! Κάποιος να της πάρει το κουτί από τα χέρια και να της εξηγήσει ότι δημοκρατικά τόξα δεν φτιάχνονται με επικλήσεις Βενιζέλου και Κουβέλη, απλά ΥΠΑΡΧΟΥΝ και δραστηριοποιούνται!

Πάνω από όλα πάντως εκείνο που χρειάζεται είναι ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ και πάση θυσία ΑΠΟΦΥΓΗ της αυτοδικίας! Αντίδραση, ναι να υπάρξει, αλλά αυτοπαγίδευση σε ένα παιχνίδι των "δύο άκρων", όχι, με κανένα τρόπο.