Μια διπλωματική στο Πολυτεχνείο, μια αυγουστιάτικη βραδιά στη Δραπετσώνα!

Παρακολούθησα σήμερα (χτες) το μεσημέρι την παρουσίαση μιας διπλωματικής-πτυχιακής εργασίας δυο φοιτητών στο ΕΜΠ. Μεταξύ των καθηγητών που βαθμολογούσαν ο Νίκος Μπελαβίλιας και ο Γιάννης Πολύζος, δυο πολύ γνωστοί μας καθηγητές. Ο πρώτος ασχολήθηκε με την ένταξη της Δραπετσώνας στα Ολυμπιακά έργα και με την καταγραφή του βιομηχανικού εξοπλισμού των Λιπασμάτων με προτάσεις για το πως θα μπορούσε να προχωρήσει η ανάπλαση. Ο Μπελαβίλιας είναι Πειραιώτης, συνεχώς δίπλα μας και μέλος της Παμπειραϊκής Επιτροπής που ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα για αρκετά χρόνια. 

Τα παιδιά, ο Ίων και η Αλεξάνδρα, παρουσίασαν το θέμα "Δραπετσώνα, περπατώντας και μιλώντας με τους κατοίκους" και οι προτάσεις τους είχαν να κάνουν με την πόλη (όχι με την Ανάπλαση) σε σχέση με το παραλιακό της μέτωπο και είχε το μοναδικό χαρακτηριστικό ότι φτιάχτηκε με βάση αυτά που τους είπαν και που ήθελαν οι νέοι κυρίως της Δραπετσώνας. Πολύ καλές έως εμπνευσμένες ιδέες, πλήρης γνώση του αντικειμένου, φοβερός όγκος δουλειάς κλπ. είναι τα λιγότερα που μπορώ να πω ότι χαρακτήριζαν την εργασία. 
Αντί γι αυτά εγώ θα αναφέρω ένα βράδυ αυγουστιάτικο, όταν περπατούσαμε κάτω από το φεγγάρι και υπό τον ήχο της θάλασσας που χτυπούσε στα βράχια, στην ελεύθερη παραλία της Δραπετσώνας. Όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση, ποιες άλλες αισθήσεις έχουμε για να αντιλαμβανόμαστε τη φύση; Όλες μετείχαν εκείνο το βράδυ σε ένα απελευθερωτικό συναίσθημα ότι κατακτούμε επί τέλους την πόλη μας, εκείνη που μας την στέρησαν εκατό χρόνια, δίπλα στον αρχαίο τύμβο που μας τον έκρυβαν για εκατό χρόνια, ανοίγοντας δρόμους για τα επόμενα εκατό χρόνια. Εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ νομίζω πως ενέπνευσε στα παιδιά μια αγάπη για τη Δραπετσώνα που κατέληξε σε αυτή την πολύ καλή εργασία και στη μέθεξη που συνοδεύει τις παρουσιάσεις τέτοιων διπλωματικών. Ήταν όλα πολύ καλά χτες το μεσημέρι.