Μπορεί να μας έβαλαν για τα καλά μέσα σε μια μαυρίλα από την οποία δεν θα εξέλθουμε παρά μόνο πολύ δύσκολα και πολύ αργά, ωστόσο κάνω και κάποιες αισιόδοξες (!) σκέψεις
Σκέφτομαι ότι η δική μου γενιά, η μεταπολεμική, όπως και μεγάλο μέρος της προηγούμενης και της επόμενης, δυο τρεις γενιές ανθρώπων που γεννήθηκαν από το 1930 μέχρι το 1970 περίπου, ανατράφηκαν με την ισχυρή προδιάθεση για δημοκρατία και εξευρωπαϊσμό. Οι δικτατορίες Μεταξά και Παπαδόπουλου, η λειψή και κουτσή "δημοκρατία" των κοινωνικών φρονημάτων, ο απομονωτισμός από τα κέντρα των εξελίξεων και η βαθιά ανατολίτικη νοοτροπία που ακόμα ήταν ολοζώντανη εδώ, δημιούργησαν ανακλαστικά που οδήγησαν στο 1-1-4, τους Λαμπράκηδες, το Πολυτεχνείο και σε μια πλούσια και αριστερής απόχρωσης πολιτιστική δημιουργία που εξέφραζε με κάθε τρόπο αυτά κυρίως τα αιτήματα, του εκδημοκρατισμού και του εξευρωπαϊσμού.
Μετά το 1975 αυτά κυρίως εγκαθιδρύθηκαν στην Ελλάδα με κύριους σταθμούς την ίδια τη μεταπολίτευση του 1974, την είσοδο στην ΕΟΚ το 1980, την άνοδο ενός κόμματος που στον τίτλο του είχε τη λέξη σοσιαλισμός το 1981, το Μάαστριχτ το 1992, την ΟΝΕ το 2001 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Θα λέγαμε ότι κατά κάποιο τρόπο: "Η Αποστολή Εκτελέστηκε"!
Τώρα, μέσα σε αυτή την μιζέρια, βλέπω να δημιουργείται σιγά-σιγά μια καινούρια ισχυρή προδιάθεση, ένα υφέρπον όραμα στην κοινωνία. Γαλουχείται (ή καλύτερα βομβαρδίζεται) η νέα γενιά (των σαραντάρηδων, τριαντάρηδων, εικοσάρηδων έως και των τηνέητζερς) με μια ιδεολογία που λέει ότι πρέπει να επιστρέψουμε σε ό,τι είναι ελληνικό και να κοιτάξουμε πάλι την παραγωγή μας (κυρίως αγροτική) και την χώρα μας. Δεν είναι απομονωτισμός αυτό, δεν είναι η περίπτωση που σε θέτουν στο περιθώριο, είναι μια τάση να βρεις τον εαυτό σου ξεκινώντας από εσένα και όχι από εκείνο για το οποίο οι άλλοι σε προορίζουν.
Δεν ξέρω αν θα έχει διάρκεια και δεν ξέρω πως ακριβώς θα διαμορφωθεί αυτή η αντίληψη ιδεολογία τα προσεχή χρόνια. Άδηλο το μέλλον. Ωστόσο διακρίνω αυτά τα σημάδια που με κάνουν να αισιοδοξώ ότι ίσως σε 50 χρόνια από σήμερα (εγώ δυστυχώς ή -μάλλον- ευτυχώς δεν θα ζω) μια νέα Ελλάδα θα έχει εμφανιστεί στον κόσμο. Την βλέπω υπερήφανη για το παρελθόν της που θα μπορεί να το ξαναστήσει με τις δικές της δυνάμεις (μέχρι τώρα μας ανακάλυπταν οι ξένοι, πότε οι Άραβες και πότε οι Δυτικοί), απαλλαγμένη από δεισιδαιμονίες και καλογερισμούς, αυτάρκη οικονομικά και με πνεύματα δυνατά που θα πρωτοπορούν στην ανθρωπότητα. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να σαρωθεί ό,τι στραβό υπάρχει σήμερα (και είναι σχεδόν όλα στραβά) και κάτι τέτοιο μπορεί να το κάνει μόνο μια νέα γενιά, αγέννητων ίσως ακόμη Ελλήνων, που θα μεγαλώσει μέσα στο καινούριο πολύ πιο ελληνοκεντρικό περιβάλλον. Δεν ξέρω αν σας καλύπτω, όμως είναι μια νότα αισιοδοξίας αυτή η σκέψη ότι ίσως κάτι πολύ ουσιαστικό για το μέλλον αλλάζει γύρω μας και αλλάζει στις μέρες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου