Στη χτεσινή πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία, τα πράγματα ήταν διαφορετικά από άλλες χρονιές. Πολύς κόσμος, κι ας είπαν οι "εκφωνητές" των ειδήσεων ότι ήταν μικρή (την είπαν "μικρότερη από άλλες") και πολλή οργή από τους συμμετέχοντες που βλέπουν τη χώρα να έχει καταληφθεί από δυνάμεις που ενδιαφέρονται πρώτιστα για τους "πιστωτές" (δηλαδή τους ξένους προστάτες ή εκβιαστές τους) παρά για την πατρίδα τους, όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς τον όρο.
Χιλιάδες αστυνομικοί, ΜΑΤ, ειδικές δυνάμεις κλπ. έφτιαχναν ένα τοπίο αστυνομικού κράτους που πρέπει να είναι το παιδικό όνειρο του Δένδια. Τον φαντάζομαι να σχεδιάζει πάνω σε μεγάλους χάρτες τις κινήσεις των αστυνομικών δυνάμεων, του στρατού του! ... ω ναι, του δικού του στρατού!
Αυτά τα στρατιωτάκια μας τα πράσινα θα πάνε εδώ, οι άλλοι θα παραταχθούν εκεί, θα βάλουμε τρία αυτοκίνητα εκεί και δεκαπέντε μοτοσυκλέτες εδώ πέρα ... όταν πω πορτοκάλι βγαίνεις!
"Λέγκο" νομίζω λέγεται (ή πλαϊ μομπίλ;) το παιδικό παιχνίδι στο οποίο ο Δένδιας επιδίδεται παρατάσσοντας κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο τις δυνάμεις της τάξης (τις δυνάμεις του!) σαν ένας άλλος "στρατηγός άνεμος" ή "βεζίρης Κουροπάτκιν".
Όσοι ήταν όλοι οι άλλοι (αναρχικοί, Σύριζα, φοιτητές, Αντρασυα κλπ.) ήταν το ΚΚΕ και ίσως μάλιστα να ήταν και διπλάσιο καθώς οι γραμμές του ήταν πολύ πυκνές. Ένα αμέτρητο πλήθος συνειδητοποιημένων πολιτών έτοιμων για την ανατροπή, η οποία όμως όμως δεν γίνεται και όλο αναβάλλεται γιατί δεν είναι έτσι ακριβώς όπως την θέλει το ΚΚΕ.
Το κόμμα δεν βάζει λίγο νερό στο κρασί του και δεν δέχεται την τακτική των συμμαχιών του Λένιν που μόνο χάρη σε αυτήν έγινε δυνατή η επανάσταση στη Ρωσία. Αν το ΚΚΕ στρέψει όλον αυτόν τον κόσμο ΜΑΖΙ με τους άλλους, που είναι πια και αυτοί πολλοί, κατά του πολιτικού συστήματος, είναι εφικτή η ανατροπή. Καμιά δύναμη των ΜΑΤ και των ειδικών δυνάμεων δεν θα είναι σε θέση να προστατεύσει ούτε τη Βουλή ούτε κανένα κυβερνητικό οχυρό. Αυτή είναι η αλήθεια αλλά προς το παρόν αυτή η αλήθεια παραμένει σαν ευχή και όνειρο στα μυαλά των νεαρών που βιάζονται να κάνουν επί τέλους την επανάστασή τους και παραμένει παγωμένη στα μυαλά των ανθρώπων που ηγούνται του ΚΚΕ αυτή τη στιγμή καθώς βλέπουν μεν την εκρηκτική κατάσταση, δεν πιστεύουν όμως ότι οι συνθήκες για την ανατροπή έχουν ωριμάσει.
Ξέρω, οι Δημαρίτες φίλοι μου θα πουν με ανοιχτό το στόμα : Α, ώστε "καμιά δύναμη ΜΑΤ δεν θα είναι σε θέση να προστατεύσει ούτε τη Βουλή ούτε κανένα κυβερνητικό οχυρό", ε; δεν ξέραμε ότι μπήκες στο "Κόκκινο" ή την "Ρόζα!!" (συνιστώσες του Σύριζα)
Λοιπόν, δεν μπήκα σε καμιά συνιστώσα, ούτε στον Σύριζα μπήκα, όμως αυτή η μέγγενη στην οποία έχει παγιδευτεί η Ελλάδα χρειάζεται ριζικές λύσεις. Και αυτές οι λύσεις δεν μπορούν να περιμένουν όταν η αποδόμηση κάθε κοινωνικού ιστού προχωράει ταχύτατα. Πριν φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις, πριν ζήσουμε έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο, καλύτερα θα είναι να καθαρίσουμε το τοπίο, έστω κι αν αυτό χρειαστεί και δημοκρατική "βία", δηλαδή μαζικές διαδηλώσεις και λαϊκή πίεση που θα ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό.
Ελπίζω η Δημαρ να είναι κι αυτή μέσα στο σκηνικό της ανατροπής και όχι μέσα στο κλουβί όπου με τη θέληση της, δυστυχώς, έχει κλειστεί.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου