Μεγάλα προβλήματα, μικρές απαντήσεις!

Τι μπέρδεμα κι αυτό!

Η Γερμανία (μέσω Μέρκελ) λέει ότι δίνει το πολύ τρεις εβδομάδες παράταση αντί για τις 104 που ζητάει η κυβέρνηση (104 εβδομάδες =2 χρόνια). Η κυβέρνηση (δηλαδή ο Στουρνάρας) θέλει να εφαρμόσει το μνημόνιο για να κερδίσει πρώτα σε αξιοπιστία (όπως λέει ο Σαμαράς) αλλά ο Κουβέλης βάζει κάποιες κόκκινες γραμμές και κάνει τα πράγματα τόσο δύσκολα που αυτοεπιστρατεύεται ο Βενιζέλος για να φτιαχτεί (έστω και προσωρινά) η εικόνα της κυβέρνησης.
Ο Σύριζα δεν χαρίζει ούτε μια μέρα ανοχής στην κυβέρνηση και κατεβάζει νομοσχέδιο που θα στριμώξει τον Κουβέλη (“για να δούμε έχεις αντοχή να το ψηφίσεις;” του λέει) αλλά και το ΚΚΕ δεν χαρίζει ούτε μια μέρα ανοχής στην αντιπολίτευση και κατεβάζει νομοσχέδιο που θα στριμώξει τον Τσίπρα (“για να δούμε έχεις τα αρχεία να το ψηφίσεις;” του λέει)

Συγνώμη παιδιά, αλλά νομίζω ότι όλα αυτά είναι ο ΜΠΕΡΝΤΕΣ του ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ.

 Στην πραγματικότητα όλα εξαρτώνται από την έκβαση της μάχης ανατολής (Κίνα, Ινδία κλπ) – δύσης (ΗΠΑ, Ευρωζώνη κλπ). Αυτή τη στιγμή η ανατολή έχει στριμώξει την δύση μέσω των μηδαμινών μεροκάματων που εξασφαλίζουν παραγωγικότητα ασύγκριτη και καθαρή νίκη της ανατολής στον εμπορικό πόλεμο. Η δύση οφείλει να χαμηλώσει το βιοτικό της επίπεδο και επειδή αυτό δεν θα γίνει ομοιόμορφα, οι μεγάλες χώρες (ΗΠΑγγλία και Γερμανία) πιέζουν τις μικρές (PIGS) και πατούν στον λαιμό τους δια μέσου των κρατικών χρεών που πάντα υπήρχαν αλλά ΞΑΦΝΙΚΑ το 2010 έγιναν αναξιόπιστα (από τις εταιρείες αξιολόγησης της ΗΠΑγγλίας) και παρασύρουν την Μεσόγειο σε χορό του Ζαλόγγου. Το γεγονός ότι χρειάστηκαν κάποια σκηνικά (Καστελόριζο, συσκέψεις κορυφής, G20 κλπ.) και πιθανά κάποιοι προδότες για να λειτουργήσει το εγχείρημα άμεσα και αιφνιδιαστικά έχει μικρή σημασία.

Η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο όχημα των μεγάλων μέχρι να εξελιχθεί αυτός ο πόλεμος υπέρ της δύσης.
Πότε θα γίνει αυτό; Όταν ακούσετε για τον εκδημοκρατισμό της Κίνας, για την εκχώρηση ανθρώπινων δικαιωμάτων στις χαμηλές κάστες της Ινδίας, για την δημιουργία εργατικών κινημάτων και δημοκρατικών θεσμών στις χώρες της ανατολής που ξεσκίζουν τους λαούς τους προσπαθώντας να βρουν πόρους για να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο κλπ., τότε θα έχει αποδώσει η αντεπίθεση της δύσης. Ή όταν ακούσετε το μπαμ μια ατομικής βόμβας (που θα ακουστεί μέχρι και στα μέρη μας, τόσο βαριά θα πέσει η σκιά της, αν πέσει) και γίνουν κάποιοι τοπικοί πόλεμοι σε νότια Κίνα, Ιράν κλπ. τότε θα γνωρίζετε ότι περάσαμε στην τελευταία φάση του πολέμου ανατολής δύσης. Κάπου εκεί μπορεί να λήξει και η λιτότητα στην Ελλάδα. Μέχρι τότε, να κρατάτε μικρό καλάθι.

Κι επειδή στον παραπάνω συλλογισμό άφησα ένα μικρό κενό (μόνο ένα;… μόνο μικρό;….) ας συνεχίσω θέτοντας το ερώτημα:
Ποιος δρόμος μας κρατά κοντά στην συμμαχία των μεγάλων της δύσης, ο δρόμος των Σαμαρά-Βενιζέλου ή ο δρόμος των Τσίπρα-Καμμένου;
Ο Κουβέλης πίστεψε ότι ο πρώτος είναι πιο σίγουρος δρόμος για την διατήρηση των ψηγμάτων αλληλεγγύης στα οποία μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε. Εγώ νομίζω πως ο άλλος δρόμος είναι πιο σίγουρος. Μέσα στον χαμό, το θέμα δεν είναι η εκδίωξη της Ελλάδας αλλά η νίκη της δύσης, και τέτοια νίκη με την ξενέρωτη γερμανίδα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Εν ολίγοις: Προτιμώ τους αριστερούς τυχοδιωκτισμούς από τις δεξιές συγκαταβάσεις. Δεν λέω ότι έχω δίκιο, απλά, αν είχα να διαλέξω, θα διάλεγα τον δρόμο της διαμαρτυρίας, χωρίς βεβαιότητες και με πολλή προσοχή.