Τρία γεγονότα σημερινά με αιφνιδίασαν ευχάριστα σήμερα το πρωί ανοίγοντας το κομπιούτερ μου. Τα σημειώνω: α) Μια ανάρτηση του φίλου μου δάσκαλου που γράφει στο Δραπετσίνι σχετική με την 25η Μαρτίου, β) μια είδηση για το Μουσείο Ακρόπολης που σήμερα είναι ανοιχτό για το κοινό και γ) Μια ανάρτηση στη Σταγόνα 4u του φίλου μου ΛΙ που είναι η 2η συνέχεια της αυτοβιογραφίας του φίλου και δασκάλου μου Φάνη.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
Α)
Στο Δραπετσίνι βλέπουμε μια σταχυολόγηση συμπερασμάτων από βαθύτερη και ουσιαστικότερη μελέτη του πρόσφατου εθνογεννετικού μας παρελθόντος, της περιόδου της επαναστάσεως του ’21. Για ένα δάσκαλο όπως ο ΝΧ που ανατράφηκε με το ψέμα και αναγκάστηκε να το διδάξει, η ξαφνική ανακάλυψη αυτού του παρελθόντος θα πρέπει να ήταν τραυματική εμπειρία. Τόσο τραυματική που φτάνει να συγκρίνει το σημερινό μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου. Παραθέτω ολόκληρον το άρθρο του γιατί είναι διδακτικό και για όσα ΓΝΩΣΤΑ ΤΟΙΣ ΠΑΣΙ -πλην των νεοελλήνων- αναφέρει αλλά και για την γνήσια έκπληξη που αναδύεται πίσω από τις γραμμές και τις λέξεις.
Το ρεπορτάζ του “Δραπετσίνι” έχει ως εξής:
“Κοτζαμπάσηδες
Θα σας στεναχωρήσω. Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ προδότης, ανθέλλην, μίασμα και Μερκελιστής. Διαβάστε λοιπόν. Τους δύο συναρπαστικούς τόμους της «Ελληνικής Επαναστάσεως» υπό του Γεωργίου Φίνλευ, εκδόσεων Βουλής των Ελλήνων. Το «Γεώργιος» όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μετέφρασε στα ελληνικά το βρετανικό όνομα George. Διαβάστε το για να υποστείτε κλονισμό. Εθνικοπατριωτικό. Για να αντιληφθείτε ένα πράγμα εντελώς διαχρονικό.
Η σημερινή τραγωδία προέκταση της εθνικής ανταρσίας και παλιγγενεσίας του 1821. Ετσι ακριβώς. Γιατί δεκάδες οπλαρχηγοί, κλέφτες και αρματωλοί-ανάμεσά τους ας πούμε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αλλά και ο μετανοημένος στο τέλος Καραϊσκάκης-χωμένοι μέχρι τ' αυτιά στα «καπάκια», την προδοσία, την τυφλή και αχόρταγη φιλαυτία.
Γιατί ο Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης ο Υδραίος Κουντουριώτης που ως γνήσιος Αλβανός δεν μιλούσε γρι την ελληνική, μονίμως στην αρπαγή την συνωμοσία, την διαπλοκή.
Γιατί την ώρα που ο Ιμπραήμ κούρσευε και κατέκαιε στην Πελοπόννησο κάθε ίχνος πανίδας, χλωρίδας, κάθε ίχνος ελληνικής ζωής, οι επαναστάτες επιδίδοντο σε ένα αχαλίνωτο εμφύλιο πόλεμο κατασπαράσσοντας κάθε γρόσι από τα ταμεία και κάθε ίχνος από το ανελέητο πλιάτσικο που έκαναν στις περιουσίες των Τούρκων.
Γιατί πολλές φορές οι έλληνες φτωχοί αγρότες μπροστά στην πειρατεία ας πούμε των Σουλιωτών η άλλων πατριωτικών ομάδων, έκαμαν τον σταυρό τους προσευχόμενοι να καταφθάσουν οι τουρκαλάδες να τους σώσουν απ' αυτούς τους αχρείους ελληνάρες.
Γιατί σχεδόν πάντα παραβιάζαμε τις υποσχέσεις και με πισώπλατα χτυπήματα ορμούσαμε και εξοντώναμε με τον αγριότερο τρόπο ακόμα και τα νεογέννητα μωρά τα οποία οι γενναίοι ημών πρόγονοι τα πετούσαν στους γκρεμούς και στα σκυλιά.
Και γιατί λίγο πριν από τη Ναυμαχία στο Ναβαρίνο, ο Αγώνας είχε τελειώσει και το αντάρτικο είχε εκπνεύσει. Τουτέστιν αν οι στόλοι Αγγλίας, Ρωσίας, Γαλλίας δεν κατέφθαναν προκειμένου ν' αρχίσει ο διαμελισμός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ίσως ακόμα και σήμερα να μην υπήρχε ίχνος ελληνικής, εθνικής κυριαρχίας. Από τότε λοιπόν.
Λεπτή σχεδόν αόρατη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ηρωισμό και την προδοσία. Ο ίδιος Ελληνας ήταν ικανός να διαπράξει και τα δύο.
Από το τότε ο κοτζαμπασισμός η πεμπτουσία της οικονομικής ολιγαρχίας. Που επί των ημερών μας μετεξελίχθηκε στον αεριτζίδικο καπιταλισμό.
Από τότε ο υπέρμετρος ατομικισμός.
Από τότε η πλήρης, κάθετη και ανελέητη εχθρότητα ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος.
Από τότε το αλληλοφάγωμα.
Από τότε το προσκύνημα στους ξένους προστάτες με το γαλλόφιλο, αγγλόφιλο και ρωσόφιλο κόμμα. Από τότε τα υπέρογκα δάνεια που κατέληγαν στις τσέπες των εθνοσωτήρων.
Από τότε η υποτέλεια προς τους επικυρίαρχους. Από τότε Μπανανία. Τηρουμένων των αναλογιών, η Ναυμαχία του Ναβαρίνου είναι το σημερινό Μνημόνιο μαζί με το PSI και την Δανειακή σύμβαση. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Όπως έγραφε και ο Διονύσιος Σολωμός: Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.”
Να σημειώσω ότι ο Γεώργιος Φίνλεϋ δεν είναι τυχαίος. Ήρθε στην Ελλάδα και πάλεψε για την ελευθερία της και επανήλθε σε αυτήν μετά την απελευθέρωσή της όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του το 1875. Δεν ήταν απλός φιλέλληνας, ήταν Έλληνας! Και αν ακόμα αυτός ήταν πράκτορας των ξένων που μας επιβουλεύονται, ωστόσο το όνομα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που ανέλαβε να κάνει αυτός τη μετάφραση του έργου του κλείνει κάθε στόμα! Ο Παπαδιαμάντης πονούσε μεταφράζοντας αυτά που διάβαζε αλλά ήταν πιστός στον συγγραφέα και παρέδωσε ένα έργο γυμνής και τρομακτικής αλήθειας που το εξέδωσε η Βουλή το 2008.
Β)
Το Μουσείο Ακρόπολης, ανοιχτό για τον κόσμο σήμερα, φιλοξενεί και επιδεικνύει στο κοινό μια ΜΕΤΩΠΗ του Ιερού Βράχου που διασώθηκε ολόκληρη! Το ρεπορτάζ της ΝΕΤ έλεγε ότι “η μετώπη διασώθηκε από τους Χριστιανούς γιατί θεωρήθηκε ότι απεικονίζει την Παναγία και τον Ευαγγελισμό”
Το ρεπορτάζ στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ γράφει τα εξής:
“Το Μουσείο Ακρόπολης γιορτάζει την 25η Μαρτίου με ελεύθερη είσοδο για μικρούς και μεγάλους από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ και παρουσιάζει για πρώτη φορά στους επισκέπτες, στην Αίθουσα του Παρθενώνα, την εκπληκτική βόρεια μετόπη αρ. 32, η οποία διασώθηκε από την καταστροφή του 5ου αι. μ.Χ., επειδή θεωρήθηκε ότι απεικονίζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.”
Η μετώπη σώθηκε γιατί οι Χριστιανοί ΝΟΜΙΖΑΝ ότι απεικονίζει τον Ευαγγελισμό. Τόσο αχρείοι και άσχετοι ήταν οι τύποι αυτοί που από τη βλακεία τους σώθηκε ένα ελαχιστότατο δείγμα του ελληνικού πολιτισμού. Ενός πολιτισμού που τον ξεθεμελίωσαν ολοκληρωτικά σκοτώνοντας όλα τα έργα του και σκοτώνοντας και όλους τους ανθρώπους που εξακολουθούσαν να τον θαυμάζουν στην ύστερη αρχαιότητα και τον μεσαίωνα. Όχι μόνο ξεθεμελίωσαν αλλά προσπάθησαν να ξύσουν και κάθε ίχνος του επί γης με αποτέλεσμα να καταντήσει η Ελλάδα αυτό που γράφει ο Φίνλεϋ και ανακαλύπτει έντρομος κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης που αποφασίζει να μάθει κάτι περί Ελλάδας. Η χώρα των σοφών, των επιστημόνων, των καλλιτεχνών, των ηρώων, των ανθρώπων του μέτρου, των εραστών της αληθινής ζωής και της λογικής και των υμνωδών της φύσης, η χώρα των θεών, μετατράπηκε σε αυτό το ξερό τοπίο μετά από τις γενικευμένες σφαγές του πνεύματος αλλά και της φυσικής υπόστασης των Ελλήνων. Μόνο όταν κατάφεραν να μην αποκαλείται πια “Έλληνας” κανένας άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο (μπορούσε να λέγεται “ρωμαίος ή ρωμιός”, “μωραΐτης”, “σουλιώτης” ή κάτι άλλο, πάντως “έλληνας” δεν μπορούσε να λέγεται), τότε μόνο ησύχασαν. Και όσο τους δικαιολογούμε και ανεχόμαστε να μας λένε ότι η δική μας ιστορία ήταν μια ιστορία ειδωλολατρών ενώ η πραγματική μας ιστορία είναι η δική τους ιστορία, δηλαδή ο Δαβίδ και ο Σολομών και ο Μωϋσής και ο Αδαμ και η Εύα, όσο διστάζουμε και “βαριόμαστε” να ασχολούμαστε με τους βαρβάρους, τόσο αυτοί θα συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται το όνομα της Ελλάδας για να βγάζουν κέρδη, να βλέπονται στον καθρέφτη κορδωμένοι ότι είναι κυρίαρχοι και κάθε τόσο θα μας προκύπτει ένα νέο δάνειο, ένα νέο μνημόνιο, μια νέα σφαλιάρα.
Γ)
Η αυτοβιογραφική συνέντευξη του Φάνη Αναβάλογλου (καθώς και την ταινία μικρού μήκους που είχε φτιάξει για το φεστιβάλ Δράμας με τίτλο “μη”)
Λέει ο Φάνης σε κάποια στιγμή (μιλώντας για το σινεμά και πως τον είχε μαγέψει η φυγή από την καθημερινή πραγματικότητα σε μια άλλη ονειρική δια μέσου του άσπρου πανιού):
Ο κόσμος της φαντασίας υπάρχει, επειδή δεν μας ικανοποιεί, δεν μας αγαπάει η πραγματικότητα. Να το πω πιο απλά. Να το πω κυνικά: εάν ο κόσμος της πραγματικότητας δεν ήταν τόσο άχαρος, τόσο πολύ ανυπόφορος, δεν θα είχα, δεν θα είχαμε νομίζω ανάγκη ούτε τα παραμύθια, ούτε τη μουσική, ούτε το θέατρο, ούτε τα τραγούδια, ούτε την εκκλησία, ούτε τον κινηματογράφο. Δεν θα είχαμε ανάγκη την τέχνη γενικά. Ας ξανάρθω όμως στον κινηματογράφο, το, κατά τη γνώμη μου, ισχυρότερο και ασφαλέστερο μαζί με τη μουσική, συγκινησιογόνο ανθρώπινο καταφύγιο. Σινεμά πάω γιατί έχω την ανάγκη να υπνωτίζομαι οικειοθελώς, κατά την προβολή της ταινίας και να συγκινούμαι με τα ψεύτικα και σκηνοθετημένα της οθόνης, ζώντας τα ως αληθινά. Σινεμά πάω με την ελπίδα να δω ένα φίλμ που θα μου δείχνει τον κόσμο όχι όπως είναι, αλλά όπως θα τον ήθελα να είναι. Και μπορώ να πω πως είμαι τυχερός, γιατί όλα αυτά τα χρόνια, πολλές φορές έχω μαγευτεί από ταινίες που μου δείχνουν τον κόσμο της άοκνης φαντασίας μου. Σινεμά πάω για να πρωταγωνιστήσω σε ένα όνειρο προκαθορισμένης διάρκειας, αφήνοντας τους κανόνες της ηθικής και την καλή μου αγωγή στην είσοδο του σινεμά. Μπαίνω μέσα γυμνός, χωρίς δούναι και λαβείν, χωρίς κέρδη και ζημίες. Σινεμά πάω για να δω τα αυτοτελή «όνειρα γλυκά», που μας εύχονται οι φίλοι όταν πάμε για ύπνο και αντί για όνειρα γλυκά, τουλάχιστον εγώ, μια ζωή βλέπω εφιάλτες. Βλέπω αβυσσαλέους γκρεμούς που πέφτω μέσα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω, που τα κουνάω σαν να κολυμπάω και πέφτω και πέφτω και τελειωμό δεν έχει.
Παραφράζοντας –ίσως και ανόσια- τον φίλο μου τον Φάνη θα έλεγα ότι η πραγματικότητα που μας παρέδωσε η ιστορία είναι τόσο φριχτή που μόνο μέσα από την ανάγνωση της σχετικής “αλήθειας” για το παρελθόν, ανάγνωση που λειτουργεί ως σινεμά, ως ταινία, μπορούμε να κοιμηθούμε βλέποντας όνειρα γλυκά και αποφεύγοντας τους εφιάλτες που είναι η καθημερινότητα της νεοελληνικής ορθόδοξης κοινωνίας.
