Νομίζω πως φτάσαμε στο σημείο όπου όλοι τα αναγνωρίζουμε σχεδόν όλα με το όνομά τους, δίνουμε δηλαδή το ίδιο όνομα στα ίδια πράγματα και απλά διαφοροποιούμαστε στις επιλογές μας.
Όλοι ξέρουμε πως η Ελληνική Κρίση δεν είναι παρά ένα ΣΥΜΠΤΩΜΑ της Παγκόσμιας Κρίσης που ξέσπασε το 2008 στην Αμερική. Ξέσπασε εκεί γιατί εκεί (wall street και city του Λονδίνου) ήταν το κέντρο που δημιούργησε την κρίση, που την εκκόλαπτε για πάνω από 15 χρόνια με τη δημιουργία ΕΙΚΟΝΙΚΟΥ και ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ χρήματος από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τα τοξικά ομόλογα που έφτιαχναν, δεν είναι μόνο ότι στηρίζονταν σε επισφαλείς εγγυήσεις (στεγαστικά των ΗΠΑ) αλλά ότι με τα χρηματιστηριακά παράγωγα για κάθε τοξικό ομόλογο έφτιαχναν εκατό (!!! ναι, εκατό, όχι πέντε ή δέκα ή είκοσι ...) δήθεν ΑΑΑ ομόλογα τα οποία όμως ΗΤΑΝ κι αυτά τοξικά και ουσιαστικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ. Τα αποθεματικά όλων των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών αλλά και των κρατών στηρίχτηκαν στα ΑΑΑ ομόλογα αυτού του τύπου με αποτέλεσμα ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα να είναι μια φούσκα, μια πυραμίδα της οποίας η βάση ήταν τοξική.
Το μόνο που χρειαζόταν για να εκδηλωθεί η κρίση ήταν να διαπιστωθεί η φούσκα, πράγμα που έγινε όταν άρχισαν να κουρεύονται τα στεγαστικά και να αποκαλύπτουν ότι ΟΛΑ τελικά ήταν τοξικά. Όλες σχεδόν οι τράπεζες (του δυτικού σίγουρα κόσμου αλλά και πολλών εκ των υπολοίπων) αποδείχτηκαν χρεοκοπημένες αφού τα αποθεματικά τους και τα διαθέσιμά τους άξιζαν το 1/100 (ναι, ένα εκατοστό) της καταγεγραμμένης αξίας τους. Η αμερικανική κυβέρνηση έσωσε μια δυο τράπεζες αλλά άφησε για λίγο το παιχνίδι ελεύθερο με τη Λήμαν Μπράδερς και η φούσκα εξερράγη. Αμέσως κατέρρευσε η AIG την οποία διέσωσαν όπως-όπως με πακτωλό χρημάτων και το θέμα τέθηκε επί τάπητος. Το 75% των "διαθεσίμων αποθεμάτων" ήταν ανύπαρκτα! (τόσο τυπικό γνώρισμα του καπιταλισμού γνωστό και από τον Μαρξ: υπερσυγκέντρωση παραγωγής, εδώ κεφαλαίου).
Το ερώτημα ήταν: Πως θα αντιμετωπιζόταν η άμεση κατάρρευσή τους;
Επιλέχτηκαν δύο εργαλεία.
Πρώτον η σιωπή. Δεν μιλάμε για το πρόβλημα αλλά κοιτάμε να το αντιμετωπίσουμε με ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ τρόπους και όχι με την αυτορυθμιζόμενη αγορά (η οποία θα προκαλούσε τη χρεοκοπία όλου του κόσμου σε μια βδομάδα το πολύ). Για τη διάσωση του καπιταλισμού αναστέλλεται ο καπιταλισμός! Δεν υπάρχει πλέον ελεύθερη χρηματιστηριακή αγορά, όλα περνάνε στο κράτος.
Δεύτερον αποφασίστηκε ότι κάποιος θα πληρώσει και συγκεκριμένα ανάμεσα στις τράπεζες (που έπρεπε να χρεοκοπήσουν) και τον φορολογούμενο, τον πολίτη, επελέγη να πληρώσει ο φορολογούμενος, ο λαός! Οι Αμερικάνοι τα έριξαν στον πολίτη μέσω της έκδοσης χρήματος που απαξιώνει εν τέλει την περιουσία των Αμερικανών (μπορούν όμως να ελπίζουν σε ανακατάκτηση μέσω πολέμων) ενώ οι Ευρωπαίοι τα έριξαν κι αυτοί στον φορολογούμενο αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο, όχι με ισομοιρασμένα τα βάρη σε όλους, ρίχνοντας τους πιο αδύνατους, βλέπε Ελλάδα και Νότο!
Τους χρειαζόταν ένας ΠΡΟΔΟΤΗΣ πολιτικός που ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙ τον λαό. Προδότες υπήρχαν πολλοί ένας όμως έκανε ακριβώς για αυτή τη δουλειά. Ο ΓΑΠ! Αν την ανέθεταν στον Καραμανλή θα τινάζονταν όλα στον αέρα. Δεν θα έπειθε κανέναν. Γι αυτό του είπανε να φύγει και έφυγε. Ήρθε ο Γιωργάκης που μπορούσε να πείσει (ξεγελώντας μας) και όντως έπεισε. Με 43% και κάτι αεράτα κόλπα σουηδικής γυμναστικής έδειξε ότι θα μπορούσε σαν τον Φόρεστ Γκαμπ, αν και ηλίθιος, να καταφέρει να αλλάξει την Ελλάδα προς το καλύτερο. Και ο άτιμος, αντί γι αυτό, μας παρουσίασε στη παγκόσμια κοινότητα σαν έθνος διεφθαρμένο αναξιόπιστο και εμετικό, δικαιολόγησε την δήθεν "αγανάκτηση των αγορών" (μιλάμε για τρομερά θεατρικά) και την "άνοδο των σπρεντ" που ήταν απολύτως αδικαιολόγητη, ξαφνική και απολύτως μεθοδευμένη και κατευθυνόμενη. Μας έχωσε στο ΔΝΤ και μας έδεσε με τα μνημόνια και όταν τον πήραμε χαμπάρι (αργήσαμε σαν χώρα, εγώ τουλάχιστον άργησα!) τότε βάλανε διάφορους άλλους μικροπροδότες, Βενιζέλο, Παπαδήμο, Σαμαρά και Στουρνάρα και όλη την γνωστή παρέα των γερμανοτσολιάδων, να συνεχίσουν!
Με όχημα την Ελλάδα ξετυλίχτηκε η ευρωπαϊκή δεξιά πρόταση για την πληρωμή της κρίσης από τον λαό και όχι από τις τράπεζες. Αυτήν βιώνουμε ως τώρα.
Μέχρι εδώ όλοι συμφωνούν κι ας μην το παραδέχονται. Μπορεί να διαφωνούν με κάποιους χαρακτηρισμούς μου (δυσκολεύομαι να μην βρίζω όταν τα σκέφτομαι) αλλά ο βασικός κορμός των γεγονότων είναι αυτός που περιγράφτηκε παραπάνω.
Τι γίνεται τώρα;
Δυστυχώς μπορούν να γίνουν ελάχιστα πράγματα!
Η παγκόσμια κρίση έφερε παγκόσμιες αναταράξεις. Η ανισορροπία της παγκόσμιας οικονομίας (που μας βόλευε πολύ σαν χώρα) τέθηκε στο προσκήνιο. Μια νέα ισορροπία (ή ανισορροπία) θα προκύψει. Σε αυτήν δυστυχώς θα είμαστε με τους από κάτω. Να εξηγηθώ:
Η Δύση απολάμβανε μισθούς 1.500 περίπου ευρώ κατά μέσο όρο (και εμείς εδώ στην Ελλάδα) όταν ο Τρίτος Κόσμος αμείβεται με 100 και 200 ευρώ. Αυτή η ανισορροπία ήταν ΕΥΣΤΑΘΗΣ γιατί η Δύση πλήρωνε για να καταναλώνει τα προϊόντα του Τρίτου Κόσμου, απορροφούσε δηλαδή αυτή την παραγωγή. Και που έβρισκε τα λεφτά για να πληρώνει; είναι το επόμενο ερώτημα. Μα, τα έπαιρνε από τους παραγωγούς μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος (ομόλογα, μετοχές, παράγωγα των χρηματιστηρίων της Wall Street και του City). Έτσι όμως το Χρέος της Δύσης προς τον Τρίτο Κόσμο (Κίνα κατά βάση) μεγάλωνε συνεχώς. Ο τρόπος με τον οποίο η Δύση, αν και χρεωμένη συνέχιζε να χρηματοδοτείται από τους φτωχούς για να αγοράζει μπιρ-παρά τα προϊόντα τους ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ και ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ. Με την ισχύ των όπλων, η νέα αυτοκρατορία (ΗΠΑ στην κορυφή και Ευρώπη Ιαπωνία μετά, με ΟΗΕ για κάλυψη) διατήρησε αυτή την ανισορροπία μέχρι το 2008 που το σύστημα τραντάχτηκε τόσο που κόντεψε να τιναχτεί στον αέρα.
Ποια θα είναι η νέα ισορροπία;
Μέχρι να γίνει ένας πόλεμος που θα δημιουργήσει μια ΝΕΑ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στην παγκόσμια οικονομία (για να καταστραφεί η παραγωγή και να αρχίσει η νέα ανάκαμψη κάτω από τις επιταγές των όπλων του νικητή) το σύστημα θα ισορροπήσει (εδώ υποθέτω) σε μια μείωση των εισοδημάτων στη Δύση και μια αύξηση στον Τρίτο Κόσμο. Μια άνοδος του κινεζικού Γιουάν μαζί με μισθούς των 300 ευρώ στην Κίνα θα φέρουν τους κινέζους στο επίπεδο της περιφέρειας της Ευρώπης (Βουλγαρία, Σλοβακία κλπ) στην οποία θα ενταχθούμε κι εμείς.
Το ζήτημα είναι ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΜΕ ΩΣ ΕΚΕΙ; με εμφύλιο; με την σταδιακή και συστηματική καταστροφή όλων των πόρων, υλικών και ανθρώπινων; με αλληλεγγύη και επίγνωση; με αγωνιστικότητα και θάρρος; ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΣΕ ΜΑΣ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ.
Έχει σημασία ο τρόπος που θα φτάσουμε στο τέλος αφού πάνω-κάτω στο ίδιο σημείο θα βρεθούμε όπως κι αν πορευτούμε;
Ναι! Έχει μεγάλη σημασία και για μας που βρισκόμαστε μέσα στο όχημα που τρέχει αλλά και για τη συνέχεια. Ο δρόμος της υποταγής και της ζητιανιάς που έχει επιλέξει (της έχουν επιβάλει πρέπει να λέμε καλύτερα) η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου οδηγεί στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και της αξιοπρέπειας των Ελλήνων. Ο δρόμος του εμφυλίου (που είναι ουσιαστικά επιλογή της Χρυσής Αυγής) οδηγεί σε επιπλέον καταστροφή πνευματικών και υλικών πόρων του "έθνους". Ο δρόμος της αλληλεγγύης και της επίγνωσης (των αντιμνημονιακών) είναι ο μόνος που δίνει ελπίδες ότι η κατρακύλα μπορεί να συγκρατηθεί και ένα καλύτερο αύριο να είναι εφικτό.
Γι αυτό κι εγώ διαλέγω τον δρόμο της πτώσης αυτής της κυβέρνησης όσο πιο γρήγορα γίνεται. Το θέμα όμως είναι τι λένε κάποιοι βουλευτές του ΠαΣοΚ και της ΝΔ που αποτελούν σήμερα, μετά την αποχώρηση της Δημαρ, τους αδύναμους κρίκους. Αν δεν αντέξουν στην πίεση των νέων σκληρών μέτρων που αναμένονται, τότε ίσως γλιτώσουμε από τη σημερινή κυβέρνηση, αλλιώς ... φέξε μου και γλίστρησα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου