ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Ή ΝΑ ΜΗΝ ΖΕΙ;

ΔΥΟ ΟΠΤΙΚΕΣ

Όταν πλησιάζει το βιολογικό τέλος, ανεξαρτήτως της ηλικίας που συμβαίνει αυτό, στα 65 ή στα 75 ή στα 85 χρόνια ζωής, μπαίνει το ερώτημα: για ποιο λόγο να ζει κανείς, αξίζει τον κόπο και ποια μπορεί να είναι η εναλλακτική λύση;

Η θρησκεία λέει ότι δεν επιτρέπεται στον άνθρωπο η αυτοκτονία θεωρώντας τη ζωή δώρο θεού, μετατρέποντάς την όμως, έτσι, σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, από δώρο σε τιμωρία. Η φύση λέει λίγο ως πολύ το ίδιο. Τα φυτά όσο κι αν μαραίνονται εξακολουθούν να ζουν ώσπου να λιώσουν στη λάσπη ή να ξεραθούν και να τα πάρει ο άνεμος, τα ζώα όσο κι αν γερνούν περιμένουν τον θάνατο ακόμα κι αν δεν βλέπουν καλά, δεν περπατούν καλά, δεν μπορούν να κυνηγήσουν ούτε καν να τραφούν. Περιμένει κανείς τον θάνατο ακόμα κι όταν τον εύχεται, δεν τον επιδιώκει όμως τρέχοντας προς αυτόν με ένα κώνειο ή μία σφαίρα.

Μια άλλη οπτική βέβαια είναι η συνειδητή αναχώρηση όταν τα πράγματα στριμώχνονται ή όταν το κρίνει κανείς με ψύχραιμη σκέψη. Ο Άρθουρ Κέστλερ και η γυναίκα του διάλεξαν να πεθάνουν μαζί πριν αρχίσουν οι πόνοι και η ταλαιπωρία των βαθιών τους γηρατειών, ο Λιαντίνης στα πενήντα έξι του έφυγε μόνος για τον Ταΰγετο και δεν ξαναγύρισε ποτέ και, γενικά, το ζήτημα της ευθανασίας έχει τεθεί σε οικουμενικό επίπεδο. Γίνονται πολλοί εκείνοι που πετούν τα παλιόρουχά τους αντί να τα πλένουν αναζητώντας τους αγρούς και τους λόφους όπου ξεκουράζεται κανείς απεριόριστα.