Όλοι συμφωνούν ότι η Ελλάδα αποτελεί πρόβλημα. Κι όλοι δέχονται πως από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε για να λύσουμε αυτό το “πρόβλημα Ελλάς”. Να δώσω λοιπόν κι εγώ την συνεισφορά μου:
Το πρόβλημά μας δεν είναι ακριβώς ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ούτε ακριβώς ΠΟΛΙΤΙΚΟ, είναι περισσότερο πρόβλημα ΠΑΙΔΕΙΑΣ (που δεν έχουμε) και επειδή η Παιδεία είναι αμφιλεγόμενο πράγμα με το οποίο μπορεί να ονομάζει ο καθείς τις ιδεοληψίες του, γι αυτό πρέπει να πάμε πιο βαθιά και να καταλήξουμε ότι είναι πρόβλημα ΗΘΟΥΣ της κοινωνίας. Ποιανού ήθους θα μου πείτε … Σωστά, πρέπει πρώτα να εξηγήσω τι εννοώ όταν λέω ήθος.
Λοιπόν, ήθος είναι να έχεις μια στάση ζωής που να κρίνεται με μέτρα έξω από τον εαυτό σου. Βάλε όποια μέτρα θέλεις: Είσαι χριστιανός; Ήθος είναι να πηγαίνεις σύμφωνα με το ευαγγέλιο, με αυτά που είπε ο Ιησούς και όχι οι εκπρόσωποί του είτε της τότε εποχής (λέγε με Παύλο) είτε της τώρα (λέγε με παπαδαριό). Είσαι δωδεκαθεϊστής; Ήθος είναι να σέβεσαι τα πατρώα (την φύση και την πατρίδα), να αγαπάς την ελευθερία και να προτάσσεις τον ορθό λόγο. Είσαι άθεος ή αγνωστικιστής; Να μην κάνεις ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν και να κάνεις στους άλλους ό,τι θέλεις να κάνουν σε σένα οι άλλοι.
Το μέτρο είναι έξω από τον εαυτό σου όταν δεν έχει αντιπροσώπους αλλά είναι το ίδιο καθρέφτης του εαυτού σου. Εσύ και η φιλοσοφία σου, όχι εσύ και ο φιλόσοφός σου!
Κάτω οι διαλεκτικές των τεχνικών της εξουσίας, έλεγε ο Σαββόπουλος. Ναι λοιπόν, και πάνω από όλα ο λόγος, η σκέψη, η εμβάθυνση!
Σταματάω εδώ γιατί όχι μόνο δεν είμαι ηθικολόγος αλλά σιχαίνομαι και υποπτεύομαι όλους εκείνους που μιλούν για “ήθος”. Συνήθως είναι οι πλέον ανήθικοι! Απλά θα πω ότι αν δεν έχουμε αποφασίσει πως θα ζήσουμε σε αυτή την ζωή, αν δεν έχουμε ένα σχέδιο για το που πάμε, δύσκολα θα διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.
Η Ελλάδα φτιάχτηκε από υλικά που έκρυβαν μέσα τους τεράστιες αντιθέσεις και αυτό προκαλεί μια σχιζοφρένεια που την ζούμε σε καθημερινή βάση. Από τη μια η βαλκανικού τύπου Ορθοδοξία, με τα απόλυτα “μη” και “όχι” της που κάνουν τα μωρά παιδιά νευρωτικά και κλαψιάρικα από την κούνια τους, για να συνεχίσουν διαμαρτυρόμενα και εξαρτημένα μέχρι το τέλος της ζωής τους. Από την άλλη ένας μύθος Ελληνικότητας, που την αντιλαμβανόμαστε επιδερμικά, σαν περικεφαλαίες και ασπίδες και χλαμύδες, με αποτέλεσμα να γινόμαστε κακοί ζήτουλες και κωμικοί αλαζόνες για το διεθνές κοινό που έχει κάποιο μυαλό. Για να τα ξεπεράσουμε όλα αυτά πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε να είμαστε και που θέλουμε να πάμε.
Δεν μιλάω, φυσικά, για μια απόφαση που θα ληφθεί με εκλογές ή κάποιο δημοψήφισμα. Πρέπει ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας του σήμερα να αποφασίσει αν θα πατήσει περισσότερο στο χαρτί της Ορθοδοξίας ή του Ελληνισμού. Για να αποφασίσει όμως πρέπει πρώτα να μάθει. Αφού λοιπόν μάθει, και αφού αποφασίσει, τότε μπορεί να εξηγήσει στον λαό τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο και ο λαός μπορεί να αποφανθεί τι θέλει να κάνει. Θαύματα κάνει και ο Άγιος (ένας είναι ο "άγιος") θαύματα κάνει και ο Ποσειδών, αν θέλεις το σύστημα υγείας να στηρίζεται στα θαύματα το πρόβλημα δεν είναι ποιον θεό ή ποιον άγιο θα παρακαλέσεις αλλά να κτίσεις μια καλή εκκλησία ή έναν ωραίο ναό και να προσευχηθείς. Αν θέλεις όμως να σώσεις τον άρρωστο με την ιατρική (την κλασική ή την αφάρμακο), τότε πρέπει να διαλέξεις τον ορθό λόγο και τα σωστά πανεπιστήμια.
Κι έτσι καταλήγουμε στην Παιδεία από την οποία είχαμε ξεκινήσει. Από την γνώση της ιστορίας και της φιλοσοφίας λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουν οι πνευματικοί άνθρωποι, άρα από τα ίδια πρέπει να ξεκινήσουμε όλοι μας. Να μάθουμε τι συνέβη στο παρελθόν και τι λένε με τα ωραία και μεγάλα λόγια τους οι ποιητές και οι σοφοί, κι αφού τα κατανοήσουμε καλά, να τα μεταδώσουμε από γενιά σε γενιά. Και, κάποτε, θα έρθει και σε αυτόν τον τόπο μια αναγέννηση όπως συνέβη εδώ και τρακόσια χρόνια στην υπόλοιπη δύση.
Το πρόβλημά μας δεν είναι ακριβώς ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ούτε ακριβώς ΠΟΛΙΤΙΚΟ, είναι περισσότερο πρόβλημα ΠΑΙΔΕΙΑΣ (που δεν έχουμε) και επειδή η Παιδεία είναι αμφιλεγόμενο πράγμα με το οποίο μπορεί να ονομάζει ο καθείς τις ιδεοληψίες του, γι αυτό πρέπει να πάμε πιο βαθιά και να καταλήξουμε ότι είναι πρόβλημα ΗΘΟΥΣ της κοινωνίας. Ποιανού ήθους θα μου πείτε … Σωστά, πρέπει πρώτα να εξηγήσω τι εννοώ όταν λέω ήθος.
Λοιπόν, ήθος είναι να έχεις μια στάση ζωής που να κρίνεται με μέτρα έξω από τον εαυτό σου. Βάλε όποια μέτρα θέλεις: Είσαι χριστιανός; Ήθος είναι να πηγαίνεις σύμφωνα με το ευαγγέλιο, με αυτά που είπε ο Ιησούς και όχι οι εκπρόσωποί του είτε της τότε εποχής (λέγε με Παύλο) είτε της τώρα (λέγε με παπαδαριό). Είσαι δωδεκαθεϊστής; Ήθος είναι να σέβεσαι τα πατρώα (την φύση και την πατρίδα), να αγαπάς την ελευθερία και να προτάσσεις τον ορθό λόγο. Είσαι άθεος ή αγνωστικιστής; Να μην κάνεις ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν και να κάνεις στους άλλους ό,τι θέλεις να κάνουν σε σένα οι άλλοι.
Το μέτρο είναι έξω από τον εαυτό σου όταν δεν έχει αντιπροσώπους αλλά είναι το ίδιο καθρέφτης του εαυτού σου. Εσύ και η φιλοσοφία σου, όχι εσύ και ο φιλόσοφός σου!
Κάτω οι διαλεκτικές των τεχνικών της εξουσίας, έλεγε ο Σαββόπουλος. Ναι λοιπόν, και πάνω από όλα ο λόγος, η σκέψη, η εμβάθυνση!
Σταματάω εδώ γιατί όχι μόνο δεν είμαι ηθικολόγος αλλά σιχαίνομαι και υποπτεύομαι όλους εκείνους που μιλούν για “ήθος”. Συνήθως είναι οι πλέον ανήθικοι! Απλά θα πω ότι αν δεν έχουμε αποφασίσει πως θα ζήσουμε σε αυτή την ζωή, αν δεν έχουμε ένα σχέδιο για το που πάμε, δύσκολα θα διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.
Η Ελλάδα φτιάχτηκε από υλικά που έκρυβαν μέσα τους τεράστιες αντιθέσεις και αυτό προκαλεί μια σχιζοφρένεια που την ζούμε σε καθημερινή βάση. Από τη μια η βαλκανικού τύπου Ορθοδοξία, με τα απόλυτα “μη” και “όχι” της που κάνουν τα μωρά παιδιά νευρωτικά και κλαψιάρικα από την κούνια τους, για να συνεχίσουν διαμαρτυρόμενα και εξαρτημένα μέχρι το τέλος της ζωής τους. Από την άλλη ένας μύθος Ελληνικότητας, που την αντιλαμβανόμαστε επιδερμικά, σαν περικεφαλαίες και ασπίδες και χλαμύδες, με αποτέλεσμα να γινόμαστε κακοί ζήτουλες και κωμικοί αλαζόνες για το διεθνές κοινό που έχει κάποιο μυαλό. Για να τα ξεπεράσουμε όλα αυτά πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε να είμαστε και που θέλουμε να πάμε.
Δεν μιλάω, φυσικά, για μια απόφαση που θα ληφθεί με εκλογές ή κάποιο δημοψήφισμα. Πρέπει ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας του σήμερα να αποφασίσει αν θα πατήσει περισσότερο στο χαρτί της Ορθοδοξίας ή του Ελληνισμού. Για να αποφασίσει όμως πρέπει πρώτα να μάθει. Αφού λοιπόν μάθει, και αφού αποφασίσει, τότε μπορεί να εξηγήσει στον λαό τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο και ο λαός μπορεί να αποφανθεί τι θέλει να κάνει. Θαύματα κάνει και ο Άγιος (ένας είναι ο "άγιος") θαύματα κάνει και ο Ποσειδών, αν θέλεις το σύστημα υγείας να στηρίζεται στα θαύματα το πρόβλημα δεν είναι ποιον θεό ή ποιον άγιο θα παρακαλέσεις αλλά να κτίσεις μια καλή εκκλησία ή έναν ωραίο ναό και να προσευχηθείς. Αν θέλεις όμως να σώσεις τον άρρωστο με την ιατρική (την κλασική ή την αφάρμακο), τότε πρέπει να διαλέξεις τον ορθό λόγο και τα σωστά πανεπιστήμια.
Κι έτσι καταλήγουμε στην Παιδεία από την οποία είχαμε ξεκινήσει. Από την γνώση της ιστορίας και της φιλοσοφίας λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουν οι πνευματικοί άνθρωποι, άρα από τα ίδια πρέπει να ξεκινήσουμε όλοι μας. Να μάθουμε τι συνέβη στο παρελθόν και τι λένε με τα ωραία και μεγάλα λόγια τους οι ποιητές και οι σοφοί, κι αφού τα κατανοήσουμε καλά, να τα μεταδώσουμε από γενιά σε γενιά. Και, κάποτε, θα έρθει και σε αυτόν τον τόπο μια αναγέννηση όπως συνέβη εδώ και τρακόσια χρόνια στην υπόλοιπη δύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου