Η γνώμη του Μεχμέτ Ιμάμ για την κρίση χρέους και το μέλλον μας!

Απαντώντας μου στο άρθρο που είχα γράψει με τίτλο “Κρίση χρέους και ποιο είναι το μέλλον μας!” ο αξιότιμος πρόεδρος του συλλόγου Ελλήνων Μουσουλμάνων Μεχμέτ Ιμάμ μου έστειλε μιαν απάντηση που αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε. Ξεπεράστε μια ενδεχόμενη δυσκολία που θα βρείτε ενδεχομένως στο συντακτικό και δείτε την ουσία. Είναι μια ενδελεχής ανάλυση που καλό είναι να την έχει κανείς υπ’ όψιν του. Την παραθέτω όπως ακριβώς μου την έστειλε με διορθώσεις μόνο σε ελάχιστα ορθογραφικά.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΙΜΗ;

Το χρέος, άν και μπορεί να φαίνεται σαν ένας οικονομικός όρος, όμως εάν το σκαλίσουμε κατά βάθος και το ψάξουμε θα δούμε ότι δεν είναι ακριβώς οικονομικό ζήτημα.

Το χρέος για τους λαούς της Ανατολής, είναι θέμα τιμής. Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να καταβληθεί.

Στο παρελθόν, πάντα ήταν ισχυρή οι Δυτικοί πιστωτές και μέχρι το τελευταίο σεντ το εισέπρατταν από τους οφειλέτες της Ανατολής.

Αλλά για τώρα «η ζωή έχει τα γυρίσματα» που λέει μια παροιμία μας, δηλαδή ο κόσμος γύρισε ανάποδα, Η Ανατολή λόγω της ύφεσης στην Δύση, γύρισε την παλίρροια.

Η Δύση Οφείλει και η Ανατολικοί πιστωτές έχουν να λαμβάνουν.

Η Δύση ακόμα νομίζει ότι έχει την παλιά δύναμη της και συνεχίζει να δανείζεται απεριόριστα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κολυμπάει στα χρέη.

Τώρα στην Αμερική η συζήτηση που έχει εξέχουσα θέση και συζητιέται είναι: Ο Νομπελίστας κ. Paul Kurugman λέει, το χρέος της Αμερικής δεν έχει σημασία.

Λέει για το χρέος είναι των νοικοκυριών, αλλά και για το αμερικανικό έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού και του χρέους προς τρίτα φυσικά πρόσωπα.

Και προσθέτει,

Η Αμερική, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν πλήρωσε τα χρέη της και τίποτα δεν έχει συμβεί στο κράτος, αλλά ούτε τίποτα στους επικεφαλής των νοικοκυριών.

Δηλαδή, ο μεγάλος οικονομολόγος λέει: Η Αμερική να συνεχίσει να δανείζεται. Αφού τα μέλη της οικογένειας πληρώνουν τα χρέη τους προς το δημόσιο δεν έχει σημασία. Υπάρχει ένας φόρος εισοδήματος. Με τους φόρους αυτούς θα κλείσει τον τομέα των λιανικών έλλειμμα του προϋπολογισμού. Εφ 'όσον το επιτόκιο δανεισμού, δεν είναι υψηλότερο και ταχύτερο από των φόρων.

Το χρέος της Αμερικής (και αυτοί) στους οποίους χρωστά, ίσως είναι το πιο σημαντικότερο ερώτημα και ζήτημα της ιστορίας.

Οι διανοούμενοι επιστήμονες που δεν ενδιαφέρονται-ασχολιούνται με το οικονομικό θέμα, σ’ αυτήν την περίπτωση έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και είναι ένα είδος οικονομίας που δεν μπορεί να πάει μακριά. Αναρωτιούνται αυτή η μεγάλη και τρανή χώρα μπορεί να χρωστά; Εάν χρωστάει τόσο πολύ και είναι χρεωμένη σ’ αυτούς τους λεχρίτες, αγενείς και στους αμόρφωτους Ανατολίτες πρέπει να χρωστά;

Ας δούμε πρώτα η Αμερική ή οποιοδήποτε άλλο έθνος, πως δανείζεται από την παγκόσμια αγορά.

Όταν μια χώρα εκτυπώνει χρήμα, όσα χρήμα έχει εκτυπώσει τόσο έχει δανειστεί ή χρεωθεί σημαίνει στην παγκόσμια αγορά. Μέχρι εκεί που είναι η παραγωγή της, παρέχει της υπηρεσίες της και όταν ρέουν έσοδα, δηλαδή υπάρχει εμφανής πηγή εσόδων, εάν έχει εκτυπώσει χρήμα μέσα στα πλαίσια αυτά κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει. Η οικονομία της θα συνεχίσει να είναι λειτουργήσιμη και επεξεργάζεται τους πόρους της.

Εάν η πηγή χρηματοδότησης είναι εξωτερική, όσο χρήματα έχει αποκτήσει τόσο έχει χρεωθεί στην παγκόσμια αγορά.

Οι χώρες που τα χρήματα τους κυκλοφορούν στην παγκόσμια αγορά (συνάλλαγμα), μπορεί να τυπώσει χρήματα όσο και όπως θέλουν. Όσο περισσότερο βρίσκουν αξία των αγαθών και υπηρεσιών τους στην παγκόσμια αγορά τόσο μπορεί να εκτυπώσει. Σε αυτό το πλαίσιο, έχουμε σχηματίσει μια αγορά που περιγράφεται και είναι η «αγορά χρήματος».

Στην πραγματικότητα η Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν κάνει αμοιβαία συμφωνία και αποφάσιζαν από κοινού πόσο θα εκτυπωθούν συνολικά χρήματα. Αυτό που δημιούργησαν αυτοί το ονόμασαν «το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα». Όσοι ηγέτες των χωρών δεν αποδέχτηκαν την κατάσταση αυτή, τους έστελναν στο διάβολο, δηλαδή τους εξοντώνανε.

Με άλλα λόγια, οι παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις τυπώνανε χρήματα στις δικές τους οικονομικές δύναμης. Φυσικά, αυτό παρουσιαζόταν ως πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες χώρες, διότι την παραγωγή και την εξυπηρέτηση των άλλων χωρών με το νόμισμά τους, ήταν μία συναλλαγή των νομισμάτων και των ομολόγων. Ίσως τα ομόλογα δεν είχαν καν αντίκρισμα.

Το σύστημα αυτό, δεν είναι σημαντικό, αλλά ούτε λειτουργήσιμο όπως ήταν παλαιότερα, γιατί το αποφεύγουν οι χώρες και δεν το χειρίζονται πια.

Από το σύστημα αυτό, δηλαδή της έκδοσης νομίσματος η Αμερική πήρε τη μερίδα του λέοντος. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η υπόλοιποι της Ευρώπης, έπαιρναν μεταξύ τους ότι είχε απομείνει από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Η μείωση στη χρήση των δολαρίων στην παγκόσμια αγορά, έφερε το αμερικανικό δολάριο σε δυσχερή θέσει και στη διεθνή σκηνή άρχισε να περιορίζεται η αξία του.

Όπως είδαμε και διαπιστώσαμε στην τελευταία κρίση του ευρώ, Η Ευρώπη δεν μπόρεσε να εισπράξει από τις αγορές συναλλάγματος και ενώ το ήθελε. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη δεν μπόρεσε να χτυπήσει ευρώ όσο ήθελε και χρειαζόταν.

Η κρίση αυτή που δημιουργήθηκε μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας, αλλά δεν δηλώθηκαν στο κοινό κόσμο της κρίσης, μια προσωρινή συμφωνία που έγινε μεταξύ τους φαίνεται να έχει ξεπεραστεί.

Οι χρηματιστική και πιστωτική αγορά θα συνεχίσει έτσι να μένει, διότι οι πρέσες των Ηνωμένων Πολιτειών που έχουν εκτυπώσει μπόλικα δολάρια και χωρίς αντίκρισμα είναι το πρόβλημα. Αυτά τα δολάρια μαζεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό στην Κίνα από ότι φαίνεται.

Ο κος Paul Kurugman "δεν πληρώνουμε" όταν έκανε τη δήλωση αυτή, εννοούσε αυτά τα νομίσματα και το συνάλλαγμα, που βρίσκεται σε ξένες χώρες, δηλαδή τα στοκ που έχουν οι χώρες σε δολάριο, είναι φούσκα.

Οι χώρες ξεκίνησαν να κάνουν μεταξύ τους συναλλαγή με δικά τους χρήματα καταργώντας το δολάριο από τις αγοραπωλησίες που γίνονται, (οπότε) στην Δύση το πρόβλημα όλο και περισσότερο θα αυξάνεται.

Το χρέος της Δύσης έχει πάψει να είναι φαινομενικό. Τώρα, της Δύσης το χρέος αρχίζει (να είναι απαιτητό) και τέθηκε στην πορεία του πραγματικού χρέους και είναι εν όψιν των ευθυνών της.

Αν έχετε χρέος και έλλειμμα στο προϋπολογισμό; Είστε υποχρεωμέοι σε μείωση της ζήτησης και στην εξοικονόμηση ενέργειας να πάτε. Μειώνοντας τη ζήτηση, μειώνετε και την παραγωγή. Επίσης μειώνοντας την παραγωγή θα μειωθεί και η απασχόληση και έτσι αυξάνεται η ανεργία.

Έτσι το χρέος, μόνο χρέος δεν μπορεί να είναι. Τα έσοδα σε όλους επηρεάζουν τις σκέψεις, τις προτάσεις και στην ενέργειά σας ξεκινά περιορισμούς.

Το ίδιο ισχύει και για τα κράτη που είναι χρεοκοπημένα.
Σχετικά με τα όρια της πολιτικής και τις ενέργειες των κρατών.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η βυζαντινή Αυτοκρατορία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρευσαν λόγω του χρέους. Για το λόγο αυτό, αυτοί που ίδρυσαν τη Δημοκρατία δεν φοβούνται τίποτα, πέραν από τον φόβο του χρέους.

Τα νέα κορίτσια και τις νέες γυναίκες που γνωρίζουμε, αφού τους χρεοκοπήσουν τους μετακινούν σε οίκο ανοχής.

Όσοι λαοί που δεν ξέρουν να βάλουν όριο και να σταματήσουν στο δανεισμό, σκέφτομαι και νομίζω ότι το μέλλον των εθνών αυτών θα είναι ίδια περίπτωση.

Αθήνα, 23-01-2012

Φιλικά και με εκτίμηση,

Μεχμέτ Ιμάμ

Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Μουσουλμάνων Ελλάδος,

«Η Φιλότητα»

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ:

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λέει ο Μεχμέτ Ιμάμ καθώς με τους συλλογισμούς του επεξηγεί καλύτερα εκείνο που εγώ περιληπτικά είπα "η Δύση έχασε τον εμπορικό παγκόσμιο πόλεμο από την Ανατολή και τώρα υφιστάμεθα τις συνέπειες". Πραγματικά, η Δύση (Ευρώπη και Αμερική) βρέθηκε με τεράστια εμπορικά ελλείμματα απέναντι στην Ανατολή που -λειτουργώντας σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης των ανθρώπων και των εργαζομένων της- κατάφερε να είναι ασυναγώνιστη στις τιμές των προϊόντων. Αυτό δημιούργησε την αέναη κίνηση προϊόντων από Ανατολή προς τη Δύση και την επίσης αέναη κίνηση χρεογράφων από την Δύση προς την Ανατολή. Ο Μεχμέτ Ιμάμ λέει πως χάρη στην απεξάρτηση της Ανατολής από το δυτικό νόμισμα ως μέσον συναλλαγής το χρέος αυτό γίνεται τώρα απαιτητό. Για τα τεράστια χρέη της η Δύση καλείται να πληρώσει το τίμημα με την κατάργηση της -ευνοϊκής για τους εργαζομένους- σχέσης κεφαλαίου-εργασίας που είχε ισορροπηθεί σε συνθήκες απόλυτης εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου και των αποικιών. Αυτή η σχέση πρέπει τώρα να αντικατασταθεί με μια νέα ισορροπία όπου η εργασία καλείται να χάσει μερίδιο υπέρ του κεφαλαίου κι αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει με άγριο τρόπο κάτω από την καθοδήγηση της Ευρωδεξιάς που μοιάζει να χαίρεται με τον εργατοκτόνο ρόλο της. Όχι πως η ευρωπαϊκή αριστερά θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, απλά θα συνόδευε τα μέτρα και με κάποια δάκρυα.

Δυστυχώς μόνη διέξοδο για την πληγωμένη Δύση βλέπω τον πόλεμο. Θα φάει πρώτα τις σάρκες της (δηλαδή τις μικρότερες και μη "παραγωγικές" χώρες όπως την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιταλία και μετά την Γαλλία) και όταν πια το μαχαίρι θα πρέπει να εισχωρήσει μέχρι το κόκαλο και το μεδούλι (ΗΠΑ και Βρετανία) τότε τα οπλοστάσια θα παίξουν τον ρόλο τους για να επιβάλουν την κυριαρχία της Δύσης με τον ίδιο γνωστό τρόπο που είχαν επιβάλει και στους προηγούμενους αιώνες (19ο και 20ο). Αν ο πόλεμος δεν γενικευτεί και μας διαλύσει ολοσχερώς, τότε η Δύση έχει καλές ελπίδες να κερδίσει γιατί εκτός από τα πυρηνικά της έχει και ιδεολογικά υπερόπλα όπως την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στην Κίνα και την Ινδία με σπάσιμο των καστών, της γραφειοκρατίας και την επιβολή της “δημοκρατίας”!