Στην Αθήνα βλέπεις τα κλειστά μαγαζιά, σε όλους τους δρόμους και σε όλες τις γειτονιές και σε πιάνει η ψυχή σου. Βλέπεις τους άστεγους, τους ανέργους, ακούς συνέχεια ιστορίες φρίκης από φτώχεια και αντιλαμβάνεσαι την κρίση ως καταστροφή με διαστάσεις εθνικές.
Εδώ που βρίσκομαι στην Κέρκυρα, εδώ και δέκα μέρες τώρα, τα μαγαζιά είναι όλα ανοιχτά, οι άνεργοι δεν φαίνονται στους δρόμους, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ελάχιστοι σαν ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού σε σχέση με την Αθήνα και η κρίση γίνεται αντιληπτή ως μια δύσκολη κατάσταση στην οποία μας έχουν μπλέξει οι κυβερνώντες.
Άλλο Κέρκυρα λοιπόν κι άλλο Αθήνα! Τις πρώτες μέρες δεν είχα καταλάβει αυτή τη διαφορά. Διαφορά, βέβαια, μόνο ως προς το πως αντιλαμβάνεσαι το φαινόμενο, όχι ότι δεν υπάρχει κρίση ή ότι δεν θα χτυπήσει σύντομα κι εδώ με παρόμοια ένταση ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου