Βλέποντας την ελληνική πολιτική σκηνή, νιώθεις ότι ζεις μέσα σε μια τρέλα. Κάποιοι λένε ψέματα. Δεν μπορεί να είναι όλα ταυτοχρόνως αληθινά. Δεν μπορεί να είναι καταστροφή το μνημόνιο και ταυτόχρονα σωτηρία. Εδώ δεν πρόκειται για διαφορετικές εκτιμήσεις των ίδιων δεδομένων, αλλά για διαφορετικά δεδομένα και αυτό ακριβώς συνιστά τρελό δημόσιο διάλογο, ψεύτικο εξ ολοκλήρου, επικίνδυνο και απαράδεκτο που μόνο σε επικίνδυνες και απαράδεκτες καταστάσεις μπορεί να μας οδηγήσει. Να εξηγηθώ:
Αν πούμε ότι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τους “δανειστές” μας όπως λέει ο Τσίπρας (για την ακρίβεια είπε ότι θα τους πούμε πως θα τους πληρώσουμε αργότερα). Τι συμβαίνει τότε; Ο Τσίπρας λέει ότι μπορούμε με τα χρήματα που έχουμε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Ο Βενιζέλος λέει ότι δεν μπορούμε. Τι ισχύει; Οι οικονομολόγοι λένε και τα δυο, ανάλογα με τον ποιον υποστηρίζουν. Ναι, αλλά η αλήθεια είναι μία. Ή μπορούμε ή δεν μπορούμε. Και αν δεν μπορούμε αυτή η αδυναμία φτάνει κάπου, π.χ. δεν μπορούμε το 100% αλλά μόνο το 80%, ή μόνο το 50%, ή το 95%, κάτι τελοσπάντων… ΠΟΣΟ ΟΜΩΣ; αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα και θα πάμε στις κάλπες με τόσες απαντήσεις όσες είναι οι ψηφοφόροι ή έστω όσα είναι τα κόμματα που βάζουν υποψηφιότητα για την ψήφο μας. Ανάλογα με το τι πρεσβεύουν, τόσο είναι και το ποσοστό απώλειας που υπολογίζουν.
Το ΚΚΕ λέει 100%, γιατί και ό,τι λείπει θα το πάρουμε εθνικοποιώντας τον πλούτο και αναπτύσσοντας την παραγωγή μας που τώρα δεν μας αφήνει η Ευρώπη να το κάνουμε.
Ο Σύριζα λέει περίπου 100% ή έστω κάτι λιγότερο γι αυτό υπόσχεται μισθό, υγεία, παιδεία κλπ. αλλά με κάποιες έστω οριακές απώλειες.
Η Δημαρ λέει τουλάχιστον 15%, γι αυτό επαμφοτερίζει, αφού 15% θα χάσουμε με το μνημόνιο 15% και χωρίς αυτό.
Το ΠαΣοΚ λέει παραπάνω από 15% γι αυτό προτιμά το μνημόνιο με το οποίο θα χάσουμε (με βάση τις προβλέψεις του) περίπου αυτό το ποσοστό του 15%.
Η ΝΔ συμφωνεί με το ΠαΣοΚ
Ο Καμμένος δεν λέει επ’ αυτού τίποτα
Ο ΛαΟΣ έλεγε αρχικά παραπάνω από 15%, μετά 15%, τώρα λέει λιγότερο.
Οι Οικολόγοι δεν λένε επ’ αυτού τίποτα. Δεν τους νοιάζει αυτό το 100%, από αυτό θέλουν 0 αφού έτσι κι αλλιώς μάχονται για ένα άλλο 100%
Είμαστε σοβαροί; Θα ψηφίζουμε με βάση ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ; Και οι δήθεν διανοούμενοι και επιστήμονες (κυρίως οικονομολόγοι) της χώρας που είναι; Γιατί δεν βγαίνει κανείς να πει την αλήθεια;
Μπλέκοντας την πραγματικότητα με τη φαντασία μόνο σε ένα δρόμο λογικής δεν μπορούμε να βγούμε. Γι αυτό νιώθω αηδία και αποστροφή γι αυτές τις εκλογές.
Το μόνο που μένει να περιμένει κανείς από την 6η Μαΐου 2012 είναι ο διεθνής αντίκτυπος αυτών των εσωτερικών αποτελεσμάτων. Εδώ έχει δίκιο ο Τσίπρας (και εν μέρει η Παπαρήγα). Αν πρέπει με κάποιο τρόπο να νιώσει το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ράπισμα η Μέρκελ, αυτό θα είναι μέσα από μια θεαματική άνοδο της Αριστεράς. Μαζί με μια ταυτόχρονη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία, το πολιτικό σκηνικό μπορεί να δώσει πανευρωπαϊκές ελπίδες. Βέβαια θα νιώσουμε αμέσως στο πετσί μας το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ράπισμα που θα μας δώσει η πολιτικά πληγωμένη Μέρκελ. Αν είμαστε έτοιμοι να το αντέξουμε, αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσουμε. Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να βγει μπροστά και να κάνει κάτι που θα εντυπωσιάσει ολόκληρον τον κόσμο. Κι αυτό το κάτι θα ήταν μεγαλειώδες και σπουδαίο αν συμμετείχε και το ΠαΣοΚ.
Εκτιμάω τις ικανότητες του Βενιζέλου και πιστεύω πως θα δει το μομέντουμ και θα στηρίξει μετεκλογικά ένα πατριωτικό αριστερό σοσιαλιστικό (και ουσιαστικά αντιγερμανικό σήμερα) μπλοκ δυνάμεων που με τον τρόπο αυτό θα γίνουν και εξουσία. ΠαΣοΚ, Δημαρ και Συριζα είναι μια κεντροαριστερή μαγιά ικανή να αντισταθεί στον γερμανικό επεκτατισμό και να στηρίξει το όραμα μιας νέας Ελλάδας. Μακάρι να στήριζε και το ΚΚΕ μια τέτοια κατάσταση. Το ΠαΣοΚ όμως μπορεί. Ίσως όχι προεκλογικά, επομένως όχι σε αυτές τις εκλογές (εκτός αν παρ’ ελπίδα βγει πρώτο πράγμα που το βλέπω εντελώς απίθανο). Στις επόμενες εκλογές όμως -που τις βλέπω σύντομα- το ΠαΣοΚ μπορεί να βρεθεί στο πατριωτικό μέτωπο, εκεί που είναι η θέση του! Και η Ελλάδα με τον τρόπο αυτό (θυσιάζοντας βέβαια το δικό της οικονομικό μέλλον) ίσως να δώσει μια ελπίδα στην Ευρώπη!
Αν πούμε ότι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τους “δανειστές” μας όπως λέει ο Τσίπρας (για την ακρίβεια είπε ότι θα τους πούμε πως θα τους πληρώσουμε αργότερα). Τι συμβαίνει τότε; Ο Τσίπρας λέει ότι μπορούμε με τα χρήματα που έχουμε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Ο Βενιζέλος λέει ότι δεν μπορούμε. Τι ισχύει; Οι οικονομολόγοι λένε και τα δυο, ανάλογα με τον ποιον υποστηρίζουν. Ναι, αλλά η αλήθεια είναι μία. Ή μπορούμε ή δεν μπορούμε. Και αν δεν μπορούμε αυτή η αδυναμία φτάνει κάπου, π.χ. δεν μπορούμε το 100% αλλά μόνο το 80%, ή μόνο το 50%, ή το 95%, κάτι τελοσπάντων… ΠΟΣΟ ΟΜΩΣ; αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα και θα πάμε στις κάλπες με τόσες απαντήσεις όσες είναι οι ψηφοφόροι ή έστω όσα είναι τα κόμματα που βάζουν υποψηφιότητα για την ψήφο μας. Ανάλογα με το τι πρεσβεύουν, τόσο είναι και το ποσοστό απώλειας που υπολογίζουν.
Το ΚΚΕ λέει 100%, γιατί και ό,τι λείπει θα το πάρουμε εθνικοποιώντας τον πλούτο και αναπτύσσοντας την παραγωγή μας που τώρα δεν μας αφήνει η Ευρώπη να το κάνουμε.
Ο Σύριζα λέει περίπου 100% ή έστω κάτι λιγότερο γι αυτό υπόσχεται μισθό, υγεία, παιδεία κλπ. αλλά με κάποιες έστω οριακές απώλειες.
Η Δημαρ λέει τουλάχιστον 15%, γι αυτό επαμφοτερίζει, αφού 15% θα χάσουμε με το μνημόνιο 15% και χωρίς αυτό.
Το ΠαΣοΚ λέει παραπάνω από 15% γι αυτό προτιμά το μνημόνιο με το οποίο θα χάσουμε (με βάση τις προβλέψεις του) περίπου αυτό το ποσοστό του 15%.
Η ΝΔ συμφωνεί με το ΠαΣοΚ
Ο Καμμένος δεν λέει επ’ αυτού τίποτα
Ο ΛαΟΣ έλεγε αρχικά παραπάνω από 15%, μετά 15%, τώρα λέει λιγότερο.
Οι Οικολόγοι δεν λένε επ’ αυτού τίποτα. Δεν τους νοιάζει αυτό το 100%, από αυτό θέλουν 0 αφού έτσι κι αλλιώς μάχονται για ένα άλλο 100%
Είμαστε σοβαροί; Θα ψηφίζουμε με βάση ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ; Και οι δήθεν διανοούμενοι και επιστήμονες (κυρίως οικονομολόγοι) της χώρας που είναι; Γιατί δεν βγαίνει κανείς να πει την αλήθεια;
Μπλέκοντας την πραγματικότητα με τη φαντασία μόνο σε ένα δρόμο λογικής δεν μπορούμε να βγούμε. Γι αυτό νιώθω αηδία και αποστροφή γι αυτές τις εκλογές.
Το μόνο που μένει να περιμένει κανείς από την 6η Μαΐου 2012 είναι ο διεθνής αντίκτυπος αυτών των εσωτερικών αποτελεσμάτων. Εδώ έχει δίκιο ο Τσίπρας (και εν μέρει η Παπαρήγα). Αν πρέπει με κάποιο τρόπο να νιώσει το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ράπισμα η Μέρκελ, αυτό θα είναι μέσα από μια θεαματική άνοδο της Αριστεράς. Μαζί με μια ταυτόχρονη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία, το πολιτικό σκηνικό μπορεί να δώσει πανευρωπαϊκές ελπίδες. Βέβαια θα νιώσουμε αμέσως στο πετσί μας το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ράπισμα που θα μας δώσει η πολιτικά πληγωμένη Μέρκελ. Αν είμαστε έτοιμοι να το αντέξουμε, αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσουμε. Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να βγει μπροστά και να κάνει κάτι που θα εντυπωσιάσει ολόκληρον τον κόσμο. Κι αυτό το κάτι θα ήταν μεγαλειώδες και σπουδαίο αν συμμετείχε και το ΠαΣοΚ.
Εκτιμάω τις ικανότητες του Βενιζέλου και πιστεύω πως θα δει το μομέντουμ και θα στηρίξει μετεκλογικά ένα πατριωτικό αριστερό σοσιαλιστικό (και ουσιαστικά αντιγερμανικό σήμερα) μπλοκ δυνάμεων που με τον τρόπο αυτό θα γίνουν και εξουσία. ΠαΣοΚ, Δημαρ και Συριζα είναι μια κεντροαριστερή μαγιά ικανή να αντισταθεί στον γερμανικό επεκτατισμό και να στηρίξει το όραμα μιας νέας Ελλάδας. Μακάρι να στήριζε και το ΚΚΕ μια τέτοια κατάσταση. Το ΠαΣοΚ όμως μπορεί. Ίσως όχι προεκλογικά, επομένως όχι σε αυτές τις εκλογές (εκτός αν παρ’ ελπίδα βγει πρώτο πράγμα που το βλέπω εντελώς απίθανο). Στις επόμενες εκλογές όμως -που τις βλέπω σύντομα- το ΠαΣοΚ μπορεί να βρεθεί στο πατριωτικό μέτωπο, εκεί που είναι η θέση του! Και η Ελλάδα με τον τρόπο αυτό (θυσιάζοντας βέβαια το δικό της οικονομικό μέλλον) ίσως να δώσει μια ελπίδα στην Ευρώπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου