Θα σταθούμε άραγε όλοι στο ύψος των περιστάσεων;

Στις 24 Ιουλίου 2014 συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης ενώ διανύουμε πλέον τον πέμπτο χρόνο των μνημονιακών πολιτικών. Οι μεγάλες διαδηλώσεις έχουν κοπάσει και η εκρηκτική εθνική οργή αλλά και η κατάθλιψη που κατέλαβαν τους Πολίτες από την νεοφιλελεύθερη επέμβαση του στυλ «ΣΟΚ και ΔΕΟΣ» έχει μετατραπεί πλέον σε χρόνια παθητικότητα. Η ζωή επανέρχεται στους κανονικούς της ρυθμούς και δεν απειλούν την νομιμότητα ούτε τα αλαλάζοντα πλήθη των διαδηλωτών με τις πολύχρωμες σημαίες ούτε οι λίγοι αλλά επιθετικοί κοκκινόμαυροι αναρχικοί του περιθωρίου. Τα δια δικαστικών αποφάσεων «καλοπληρωμένα» πλήθη των ένστολων δυνάμεων της τάξης και της καταστολής αποτελούν συνήθως την πλειοψηφία στις συγκεντρώσεις της πλατείας.

Οι εκλογές του 2012 «νομιμοποίησαν» και τυπικά μέσα στη Βουλή τις πράξεις των ετών 2010-12. Η σχετική κοινοβουλευτική νίκη των κυβερνήσεων των μνημονίων, παρά τις μεγάλες απώλειες στα ποσοστά των ΝΔ και ΠαΣοΚ, επικύρωσαν εκ των υστέρων όσα έγιναν και ενέκριναν εκ προοιμίου όσα επρόκειτο να γίνουν. Η συμμετοχή της ΔημΑρ στην τρικομματική έδωσε και ένα προσωρινό αλλά κρίσιμο ιδεολογικό άλλοθι καθαρότητας στο σχήμα που οριστικοποίησε την μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Και οι τριπλές εκλογές του 2014, παρά το σαφές προβάδισμα που έδωσαν στον Σύριζα, δεν κατάφεραν να αλλάξουν ριζικά το σκηνικό. Όσοι ικανοποιούνται από την προώθηση ενός αριστερού κόμματος σε θέση δυνητικού κυβερνητικού εταίρου, έστω και με την μορφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρέπει να είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την εδραίωση του Σύριζα σε ποσοστά γύρω στο 17-20% στους δήμους και τις περιφέρειες και με το προβάδισμά του στις ευρωεκλογές. Όσοι θέλησαν μέσω του Σύριζα να ανατραπεί η πολιτική που εφαρμόζεται στην χώρα μας, δεν μπορεί να έμειναν ευχαριστημένοι από αυτό το αποτέλεσμα.

Η πολιτική αυτή των νεοφιλελεύθερων, που εφαρμόζεται πιλοτικά στη χώρα μας την τελευταία πενταετία, γίνεται τώρα επιθετικότερη αλλά και πιο ευέλικτη. Στο μικρό διάστημα που απομένει μέχρι την Προεδρική εκλογή του Φεβρουαρίου του 2015 παίζονται σενάρια που τα έχει ξαναδεί η Βουλή πριν την χούντα και στην πρώτη εκλογή Καραμανλή με στόχο την συγκέντρωση των 180 βουλευτών για να κρατηθεί η κυβέρνηση στην εξουσία για άλλον ένα χρόνο περίπου. Αν το σενάριο ευοδωθεί, η κυβέρνηση θα κερδίσει ένα χρόνο ακόμη ζωής, ικανό για να δέσει την χώρα με δεσμά που θα είναι πολύ δύσκολο να λυθούν από οποιαδήποτε διάδοχη κατάσταση καθώς θα έχουν ξεπουληθεί και τα τελευταία ασημικά της χώρας καθώς και οι όποιες προοπτικές της. Όμως το σενάριο αυτό μάλλον θα χαλάσει καθώς οι αντιδράσεις είναι πολλές και ο εξευτελισμός της πολιτικής ζωής θα πρέπει να γίνει πολύ μεγάλος.

Σε αυτή την περίπτωση, οι εκλογές θα γίνουν τον Μάρτιο του 2015 (αν όχι και νωρίτερα) κάτω από ένα όργιο μαύρης προπαγάνδας που θα περιλαμβάνει τουλάχιστον τα εξής:

·        Φήμες ότι επίκειται μεγάλη καταστροφή αν βγει ο Σύριζα πρώτο κόμμα καθώς θα σταματήσουν οι επενδύσεις και θα αποσύρουν οι καταθέτες τα χρήματά τους από τράπεζες και χρηματιστήριο με αποτέλεσμα την κατάρρευση της οικονομίας

·        Ένα μπαράζ επαίνων και θριαμβευτικών για την απερχόμενη κυβέρνηση δηλώσεων των ισχυρών παραγόντων του εξωτερικού για το «ελληνικό θαύμα».

·        Νέα ή ξαναζεσταμένα παλιά απίστευτα ψέματα όπως εκείνα του πρωτογενούς πλεονάσματος και της εξόδου στις αγορές

·        Δημιουργία ενός άρρωστου πολιτικού περιβάλλοντος διαβρωμένου από το πολύ χρήμα που θα πέσει και από την ανενδοίαστη επίδειξη δύναμης της εξουσίας με κάθε της έκφανση υπέρ της κυβερνητικής παράταξης

«Αν όχι εμείς καταστροφή», «αν όχι εμείς εμφύλιος», «αν όχι εμείς το χάος», θα είναι τα μηνύματα που θα εκπέμπονται με κάθε τρόπο και σε κάθε συχνότητα. Μαζί με την επωδό για τον ανέτοιμο Σύριζα και την πολύγλωσση και αναποφάσιστη αντιπολίτευση που δεν ξέρει αν προτιμά το ευρώ ή την δραχμή, που δεν έχει σχέδιο για το αύριο της χώρας και που, εν τέλει, δεν ξέρει πώς να κυβερνήσει μια χώρα μέσα στο ασφυκτικό υπαρκτό σημερινό πλαίσιο της δεξιάς και συντηρητικής Ευρώπης.

Όμως οι εκλογές αυτές θα είναι πολύ ουσιαστικές για το μέλλον της χώρας μας, ίσως οι τρίτες πιο κρίσιμες εκλογές στην ιστορία της, αν βάλουμε σαν κρισιμότερες εκείνες του Νοέμβρη του 1920 που κατέληξαν στην Μικρασιατική καταστροφή και κατόπιν εκείνες του Ιουνίου του 2012 που κατέληξαν στην μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Τώρα θα έχουμε μια τελευταία ελπίδα αναστροφής της πορείας, όχι εντελώς και όχι όσο θα θέλαμε αλλά τουλάχιστον σε ένα τέτοιο βαθμό που να ελαχιστοποιηθούν κατά το δυνατόν οι ζημιές και να δούμε «ένα φως στο βάθος του τούνελ», κατά την τρέχουσα έκφραση. Η νίκη του Σύριζα και η ενίσχυση του μετώπου της αλλαγής πολιτικής είναι όρος επιβίωσης για την Ελλάδα εδώ που έχουμε φτάσει. Η μάχη θα διεξαχθεί υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες αλλά πρέπει να κερδηθεί για να ανοίξει ένα παράθυρο ελπίδας. Όχι γιατί μετά θα είναι όλα εύκολα. Ίσα-ίσα που τότε θα αρχίσουν οι πραγματικές δυσκολίες. Ωστόσο θα έχει υπάρξει η πρώτη και καίρια ρωγμή σε ένα σύστημα που απειλεί να καταστρέψει τη χώρα και τις προοπτικές της.

«Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία

κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις»

έλεγε ο ποιητής Διονύσης πριν από πενήντα περίπου χρόνια στους στίχους του με ένα πολύ επίκαιρο και σήμερα λόγο.

Η ζωή προχωρά ανεξάρτητα από τις δικούς μας φόβους και τις δικές μας προτεραιότητες. Κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν.

Πρόσφατα μπορεί να είδατε κι εσείς την είδηση για τους εννιά ταξιδευτές που μέσα σε 48 ώρες ταξίδεψαν από τα Κύθηρα μέχρι την Κρήτη με μια σχεδία φτιαγμένη από καλάμια. Η ομάδα των First Mariners όπως αυτοονομάστηκαν οι ταξιδευτές, έζησε την εμπειρία των πρώτων ταξιδιών που έκανε ο άνθρωπος καθώς η δωδεκάμετρη σχεδία τους κατασκευάστηκε με τα ίδια υλικά που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος της παλαιολιθικής εποχής. Στα Χανιά τους υποδέχτηκε ο εκεί ιστιοπλοϊκός όμιλος και τους βράβευσε.

Την ίδια μέρα οι ειδήσεις από τη Γάζα μιλούσαν για εκατοντάδες παιδιά και μεγαλύτερους άμαχους Παλαιστίνιους αδικοχαμένους σε έναν πόλεμο που δεν τον θέλησαν αλλά με αυτόν γεννήθηκαν και από αυτόν κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να πεθάνουν. Και στην Ουκρανία ακόμα ερίζουν για την προέλευση του βλήματος που στέρησε τη ζωή 280 ανύποπτων πολιτών που τους έτυχε να περνούν πάνω από μια χώρα σε κρίση και παράκρουση.

Αναφέρω τα ταυτόχρονα αυτά γεγονότα για να δείξω ότι η ζωή συνεχίζεται παρά τα μνημόνια, παρά τις προτεραιότητες του καθενός μας, παρά τις επιθυμίες μας. Μπορούμε να αναζητάμε τις ρίζες μας σαν άνθρωποι, σαν Έλληνες, σαν μεταπολιτευτικά προϊόντα μιας σαραντάρας δημοκρατίας που συνεχίζει αγχωμένη να αναζητά τον γεωπολιτικό της ρόλο, σαν πολίτες του κόσμου ή του χωριού μας την ίδια στιγμή που οι εξελίξεις γύρω μας τρέχουν και διαμορφώνουν το μέλλον μας. Μπορούμε να διερευνούμε την ικανότητα του προϊστορικού ανθρώπου να πλεύσει τις θάλασσες και να καταγγέλλουμε ή να θρηνούμε τα θύματα του κάθε φασισμού, ανοιχτού ή συγκαλυμμένου. Πρέπει όμως να μην αφήσουμε την μοναδική ευκαιρία που θα έχουμε στις προσεχείς εκλογές του Μαρτίου του 2015 να χαθεί. Είναι η τελευταία μας ελπίδα για να αλλάξουμε την πορεία της χώρας. Μετά από αυτό, θα είναι πολύ αργά για όλους.

Οι πράξεις μας κάθε στιγμή καθορίζουν το μέλλον μας και κάποιες φορές που η ιστορία συμπυκνώνεται και τα σημεία γίνονται κομβικά, τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις προκλήσεις. Όλοι οι πολίτες, ατομικά ο καθένας, και συλλογικά ο κύριος φορέας της αντίστασης και της αλλαγής που σήμερα είναι ο Σύριζα πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Το οφείλουμε, θα το μπορέσουμε όμως;