Προχτές είδα τον ΠΛΟΥΤΟ του Διονύση Σαββόπουλου. Μου ήρθε να φωνάξω "αίσχος" αλλά κρατήθηκα από σεβασμό στην ηλικία του και την ιστορία του.

Δεν ξέρω τι έχει πάθει ο Σαββόπουλος, αλλά ο ΠΛΟΥΤΟΣ που ανέβασε στην Επίδαυρο, όπως και οι συνεντεύξεις που δίνει εδώ κι εκεί, δείχνουν έναν άνθρωπο που δικαιολογεί όλα όσα τραβάμε σαν να είναι αποτελέσματα της δικής μας και μόνον αποκοτιάς (σαν κι αυτά που λένε μερικοί δημαρίτες). Ο Διονύσης τονίζει με κάθε του λέξη και κίνηση το "εγώ σας τα έλεγα". Άραγε το έχει τόσο πολύ ανάγκη;

Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζητά δικαίωση για το παρελθόν του, κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει άποψη ακόμα και δικαίωμα στο λάθος. Ο Διονύσης Σαββόπουλος όμως θα έπρεπε να είναι λίγο πιο προσεκτικός.

Μέσα στη μαύρη κρίση και στη μαύρη προπαγάνδα και τις ημέρες των χειρότερων ομαδικών απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, βγαίνει και μας λέει ότι ο πλούτος που αποκτήθηκε με δανεικά είναι κατάρα και καλά να πάθουμε. Όχι πως η έννοια της πρότασής του είναι λάθος αλλά η προβολή της την συγκεκριμένη στιγμή μόνο ως ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί. Με ΠΡΟΣΧΗΜΑ αυτή την πρόταση πετούν στον δρόμο χιλιάδες Έλληνες, ξεσκίζουν τη χώρα χωρίς να κρύβουν (οι Σόϊμπλε, Μέρκελ) την εκδικητική τους διάθεση, κι ο Σαββόπουλος, ο καλλιτέχνης, μας λέει, με τον τρόπο του, πως έχουν δίκιο. Μα δεν λέει κανείς πως έχουν άδικο, η έννοια της πρότασής τους είναι σωστή, το θέμα είναι ότι χρησιμοποιούν ΑΥΤΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ σαν ΠΡΟΣΧΗΜΑ για να καταστρέψουν τη χώρα μας, κι εσύ Διονύσιε, φίλε των παιδικών και εφηβικών και μετέπειτα χρόνων μας, έρχεσαι και τους επιβεβαιώνεις.

"Μας φτάνει μόνο η ζεστή μας η αγκάλη" τραγούδησε στο κλείσιμο του έργου σε ένα παράξενο συνδυασμό με την μουσική της Διεθνούς. Όχι Διονύσιε, δεν φτάνει μόνο η ζεστή μας η αγκάλη ΣΗΜΕΡΑ, χρειάζεται και δουλειά για τον άνεργο, αγώνας γι αυτόν που τον πετάνε στον δρόμο, ψωμί για τον πεινασμένο που ψάχνει στα σκουπίδια, στήριξη στον αγωνα που δίνεται στην ΕΡΤ, χρειάζεται το χέρι ψηλά για να φύγει η χούντα που μας κυβερνά.

Σε άλλες συνθήκες, ποιος δεν θα συμφωνούσε μαζί σου; Μια αγκάλη φτάνει μόνο και εκεί κρύβεται η ευτυχία όλου του κόσμου. Μόνο που από αυτή την αγκάλη σήμερα μια κυβέρνηση και ένα ολόκληρο σύστημα (με τις διεθνείς του προεκτάσεις) μας αποκλείεει. Παίρνει τα παιδιά από τις αγκάλες των μητέρων, παίρνει τους ανθρώπους από τις αγκάλες των αγαπημένων τους, σκοτώνει ελπίδες, καταστρέφει προοπτικές, κι εσύ Διονύσιε για όλα αυτά όχι μόνο δεν είπες λέξη αλλά συσκότισες κι όλας!

Θέλεις να δικαιωθείς ότι "εσύ πάντα τα έλεγες"; Οκέι Διονύσιε, μπράβο σου, πάντα τα έλεγες! μας προειδοποιούσες όταν κοιμόμασταν, χτύπαγες το καμπανάκι. Τώρα όμως είμαστε πιασμένοι στη φάκα, δεν το βλέπεις; Τώρα χρειάζεται συναγερμός, πλατεία γεμάτη, συνειδητά και όχι ... πως το έλεγες μωρέ ... όχι τραγούδια ζαχαρωμένα! 

Ήθελα να σε κράξω Διονύση αλλά κρατήθηκα, από σεβασμό στην ηλικία σου, από σεβασμό στους άλλους που σε άκουγαν και ας σε έκριναν κι αυτοί (οι περισσότεροι) αυστηρά. Γιατί φεύγοντας με όσους μίλησα, ήταν πολωμένοι, είτε με τον Σαμαρά (και μαζί σου) είτε κατάπληκτοι με αυτά που είχαν δει. Από σένα ....! Έστω κι αν σε χειροκρότησαν όπως σε χειροκότησα κι εγώ, έστω κι αν είπαν "δεν βαριέσαι", όπως έλεγα κι εγώ χτές και προχτές. Αλλά είπα σήμερα να γράψω τη γνώμη μου, έτσι για να υπάρχει κάπου...

Και κάτι ακόμη: Πιστεύεις ότι τότε που είχες πάει με τον Μητσοτάκη είχες κάνει καλά; Απλά στο συγχωρέσαμε Διονύση, όχι πως αλλάξαμε γνώμη σχετικά με το αν είχες κάνει ή όχι μαλακία. Οι Κωλοέλληνες ήταν καλοί, όπως και ο Πλούτος σου, ο χρόνος όμως (το ταϊμιγκ που λέμε) ήταν λάθος. Ίσως δεν στο είπαμε ποτέ, κι έτσι μόνο τη συγνώμη μας κατάλαβες... γι αυτό το επαναλαμβάνεις!