Στην ορκωμοσία στις 6.30 μμ δεν πήγα, πήγα όμως στη διαδήλωση μια ώρα μετά. Κόσμος πολύς, λόγος αγωνιστικός του Χρήστου Βρεττάκου, τοπίο υπέροχο, ο κόσμος αισιόδοξος. Όλα καλά λοιπόν!

Κόσμος πολύς και ο Χρήστος Βρεττάκος είπε πως η πόλη αρχίζει από εδώ, από την παραλία της. Τόνισε πως οι "φερόμενοι" (όπως τους ονόμασε) ιδιοκτήτες έβγαλαν πολλαπλά τα λεφτά τους χάρη στον ιδρώτα του κόσμου της πόλης μας για εκατό χρόνια και γι αυτό ο χώρος μας ανήκει. 

Μερικές φάσεις από την συγκέντρωση που ήταν εντυπωσιακή δεδομένου ότι έγινε σε χώρο που η πρόσβαση ακόμη είναι πολύ δύσκολη.

Στην Ορκωμοσία δεν θα πάω, θα είμαι όμως παρών στη Διαδήλωση

Αύριο το απόγευμα στο Θεμιστόκλειο, στην παραλία της Δραπετσώνας, η ορκωμοσία των νέων συμβουλίων, του δημοτικού και των δύο κοινοτικών.

Με ελπίδες πολλές ξεκινά αυτή η δημοτική αρχή του Χρήστου Βρεττάκου. Τουλάχιστον στο θέμα της Ανάπλασης που είναι και το σημαντικότερο ζήτημα της πόλης, ήταν ευτυχής σύμπτωση(!) που έχουμε αυτή τη δημοτική αρχή που συνδυάζεται και με μια Περιφέρεια Ρένας Δούρου με αντιπεριφερειάρχη Πειραιά τον Γιώργο Γαβρίλη. Κάποιοι φόβοι υπάρχουν σχετικά με τα οικονομικά και διοικητικά ζητήματα που θα αντιμετωπίσει η νέα δημοτική αρχή και κατά πόσον έχει συνειδητοποιήσει την κρισιμότητά τους και τις δυσκολίες που θα συναντήσει. Έχει αισιοδοξία όμως κι αυτό είναι και καλό και κακό. Ελπίζουμε να μας βγει σε καλό!

Η ορκωμοσία θα γίνει στον χώρο του Θεμιστόκλειου, στην παραλία της Δραπετσώνας, στην περιοχή της ανάπλασης. Έχει το συμβολισμό της αυτή η ενέργεια καθώς εκτός από ορκωμοσία θα είναι και κάτι σαν διαδήλωση. Δεν ξέρω αν θα πάω στην ορκωμοσία, τις απέφευγα αυτές τις τελετές όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν δημοτικός σύμβουλος, θα πάω όμως στη διαδήλωση. Θα είναι ένα πολύ ωραίο απόγευμα σε ένα μαγευτικό σημείο που ο δήμος το ελευθέρωσε (ο Τζανής με την Επιτροπή Ανάπλασης το κατάφεραν) και που μπορούμε να το γευόμαστε όσο ακόμα είναι καρός. 

"ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" η διάδοχη κατάσταση

Ψηφιδωτό από Αντιόχεια

Προτελευταία μέρα σήμερα για το μπλογκ αυτό.

Συμπίπτει η τελευταία μέρα με την ορκωμοσία του νέου δημοτικού συμβουλίου που θα γίνει αύριο στον χώρο της Ανάπλασης. Θα είμαι κι εγώ εκεί, όχι για να ορκιστώ αλλά για να διαδηλώσω.

Μιλώντας για το τέλος αυτού του μπλογκ, θέλω να υπενθυμίσω τους τίτλους από μερικά άρθρα που έγραψα πρόσφατα μέσα στον Αύγουστο (ή και τον Ιούλιο):

·        Κλαίει άραγε κανείς το ΠαΣοΚ που χάθηκε (για τη ζωή μας)
·        Δεν μου αρέσει αυτή η εποχή (για τον δημόσιο λόγο)
·        Μαύρα πουλιά, πουλιά πικρά (για τη Δραπετσώνα)
·        Αυτός ο δρόμος του άλλου δρόμου (για τη νέα δημοτική αρχή)
·        Μακάρι να είμασταν Αργεντινή (για τα ψέματα που λέγονται)
·  Θα σταθούμε άραγε όλοι στο ύψος των περιστάσεων; (για την πολιτική κατάσταση)

Οι τίτλοι αυτοί είναι χαρακτηριστικοί των ανησυχιών μου.

Βλέπω να μπαίνουμε σε μια εποχή μεγάλης αναστάτωσης από την οποία δεν θα βρούμε εύκολα διέξοδο.

Κλείνοντας τον κύκλο του μπλογκ, προαναγγέλλω μια νέα σελίδα, ένα νέο μπλογκ, που θα ξεκινήσει με εμένα βασικό διαχειριστή του και που θα έχει σαν τίτλο (μάλλον) τη λέξη “ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ”

Θα ήθελα να γράφω σε αυτό το μπλογκ με δύο αλφάβητα, με το γνωστό ελληνικό αλλά και με το λατινικό. [ΣΗΜ.: Δεν μου αρέσουν τα greeklish που χρησιμοποιούν ήδη αρκετοί και μου φαίνονται ανόητα (χρησιμοποιούν το 8 για θ και το w για ω γράφουν τα η, ι με I, γράφουν το γ και το γκ και τα δυο με g κλπ.). Σκοπό είχα να χρησιμοποιήσω ένα καλύτερα συγκροτημένο αλφάβητο που να αξιοποιεί τους λατινικούς χαρακτήρες χωρίς να παραλείπει τους ελληνικούς φθόγγους.]. Τελικά, όμως, δεν θα το κάνω. Δεν νομίζω πως οι φίλοι μου αναγνώστες είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Ίσως μάλιστα να είναι και αντίθετοι. Βεβαίως σκόπευα να εξηγήσω τη σκοπιμότητα της χρήσης των λατινικών χαρακτήρων αλλά τελικά θα το αφήσω στην άκρη για κάποιον καλύτερο, ίσως, χρόνο.

Στη νέα αυτή σελίδα θα γράφω κι εγώ αλλά θα αναδημοσιεύω και άρθρα που θα επιλέγω από μπλογκ άλλων.

Θα μπορούσα να κρατήσω το μπλογκ μου και να κάνω αυτή τη δουλειά, όμως ο μέχρι σήμερα τίτλος του [“Γιώργος Τσιρίδης”] δείχνει ότι σε αυτό γράφεται βασικά η δική μου άποψη όπως την εκφράζω ενυπόγραφα και όχι άλλες γνώμες με τις οποίες μπορεί και να συμφωνώ εν μέρει. Επομένως είναι καλύτερα να αλλάξω το όνομα. Ο τίτλος ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ είναι αρκετά ουδέτερος και συμφωνεί με το περιεχόμενο του μπλογκ γι αυτό και τον διαλέγω. Φυσικά θα υπάρχει το όνομά μου γιατί δεν μου αρέσουν τα ανώνυμα μπλογκ. 

                

Θα σταθούμε άραγε όλοι στο ύψος των περιστάσεων;

Στις 24 Ιουλίου 2014 συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης ενώ διανύουμε πλέον τον πέμπτο χρόνο των μνημονιακών πολιτικών. Οι μεγάλες διαδηλώσεις έχουν κοπάσει και η εκρηκτική εθνική οργή αλλά και η κατάθλιψη που κατέλαβαν τους Πολίτες από την νεοφιλελεύθερη επέμβαση του στυλ «ΣΟΚ και ΔΕΟΣ» έχει μετατραπεί πλέον σε χρόνια παθητικότητα. Η ζωή επανέρχεται στους κανονικούς της ρυθμούς και δεν απειλούν την νομιμότητα ούτε τα αλαλάζοντα πλήθη των διαδηλωτών με τις πολύχρωμες σημαίες ούτε οι λίγοι αλλά επιθετικοί κοκκινόμαυροι αναρχικοί του περιθωρίου. Τα δια δικαστικών αποφάσεων «καλοπληρωμένα» πλήθη των ένστολων δυνάμεων της τάξης και της καταστολής αποτελούν συνήθως την πλειοψηφία στις συγκεντρώσεις της πλατείας.

Οι εκλογές του 2012 «νομιμοποίησαν» και τυπικά μέσα στη Βουλή τις πράξεις των ετών 2010-12. Η σχετική κοινοβουλευτική νίκη των κυβερνήσεων των μνημονίων, παρά τις μεγάλες απώλειες στα ποσοστά των ΝΔ και ΠαΣοΚ, επικύρωσαν εκ των υστέρων όσα έγιναν και ενέκριναν εκ προοιμίου όσα επρόκειτο να γίνουν. Η συμμετοχή της ΔημΑρ στην τρικομματική έδωσε και ένα προσωρινό αλλά κρίσιμο ιδεολογικό άλλοθι καθαρότητας στο σχήμα που οριστικοποίησε την μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Και οι τριπλές εκλογές του 2014, παρά το σαφές προβάδισμα που έδωσαν στον Σύριζα, δεν κατάφεραν να αλλάξουν ριζικά το σκηνικό. Όσοι ικανοποιούνται από την προώθηση ενός αριστερού κόμματος σε θέση δυνητικού κυβερνητικού εταίρου, έστω και με την μορφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρέπει να είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την εδραίωση του Σύριζα σε ποσοστά γύρω στο 17-20% στους δήμους και τις περιφέρειες και με το προβάδισμά του στις ευρωεκλογές. Όσοι θέλησαν μέσω του Σύριζα να ανατραπεί η πολιτική που εφαρμόζεται στην χώρα μας, δεν μπορεί να έμειναν ευχαριστημένοι από αυτό το αποτέλεσμα.

Η πολιτική αυτή των νεοφιλελεύθερων, που εφαρμόζεται πιλοτικά στη χώρα μας την τελευταία πενταετία, γίνεται τώρα επιθετικότερη αλλά και πιο ευέλικτη. Στο μικρό διάστημα που απομένει μέχρι την Προεδρική εκλογή του Φεβρουαρίου του 2015 παίζονται σενάρια που τα έχει ξαναδεί η Βουλή πριν την χούντα και στην πρώτη εκλογή Καραμανλή με στόχο την συγκέντρωση των 180 βουλευτών για να κρατηθεί η κυβέρνηση στην εξουσία για άλλον ένα χρόνο περίπου. Αν το σενάριο ευοδωθεί, η κυβέρνηση θα κερδίσει ένα χρόνο ακόμη ζωής, ικανό για να δέσει την χώρα με δεσμά που θα είναι πολύ δύσκολο να λυθούν από οποιαδήποτε διάδοχη κατάσταση καθώς θα έχουν ξεπουληθεί και τα τελευταία ασημικά της χώρας καθώς και οι όποιες προοπτικές της. Όμως το σενάριο αυτό μάλλον θα χαλάσει καθώς οι αντιδράσεις είναι πολλές και ο εξευτελισμός της πολιτικής ζωής θα πρέπει να γίνει πολύ μεγάλος.

Σε αυτή την περίπτωση, οι εκλογές θα γίνουν τον Μάρτιο του 2015 (αν όχι και νωρίτερα) κάτω από ένα όργιο μαύρης προπαγάνδας που θα περιλαμβάνει τουλάχιστον τα εξής:

·        Φήμες ότι επίκειται μεγάλη καταστροφή αν βγει ο Σύριζα πρώτο κόμμα καθώς θα σταματήσουν οι επενδύσεις και θα αποσύρουν οι καταθέτες τα χρήματά τους από τράπεζες και χρηματιστήριο με αποτέλεσμα την κατάρρευση της οικονομίας

·        Ένα μπαράζ επαίνων και θριαμβευτικών για την απερχόμενη κυβέρνηση δηλώσεων των ισχυρών παραγόντων του εξωτερικού για το «ελληνικό θαύμα».

·        Νέα ή ξαναζεσταμένα παλιά απίστευτα ψέματα όπως εκείνα του πρωτογενούς πλεονάσματος και της εξόδου στις αγορές

·        Δημιουργία ενός άρρωστου πολιτικού περιβάλλοντος διαβρωμένου από το πολύ χρήμα που θα πέσει και από την ανενδοίαστη επίδειξη δύναμης της εξουσίας με κάθε της έκφανση υπέρ της κυβερνητικής παράταξης

«Αν όχι εμείς καταστροφή», «αν όχι εμείς εμφύλιος», «αν όχι εμείς το χάος», θα είναι τα μηνύματα που θα εκπέμπονται με κάθε τρόπο και σε κάθε συχνότητα. Μαζί με την επωδό για τον ανέτοιμο Σύριζα και την πολύγλωσση και αναποφάσιστη αντιπολίτευση που δεν ξέρει αν προτιμά το ευρώ ή την δραχμή, που δεν έχει σχέδιο για το αύριο της χώρας και που, εν τέλει, δεν ξέρει πώς να κυβερνήσει μια χώρα μέσα στο ασφυκτικό υπαρκτό σημερινό πλαίσιο της δεξιάς και συντηρητικής Ευρώπης.

Όμως οι εκλογές αυτές θα είναι πολύ ουσιαστικές για το μέλλον της χώρας μας, ίσως οι τρίτες πιο κρίσιμες εκλογές στην ιστορία της, αν βάλουμε σαν κρισιμότερες εκείνες του Νοέμβρη του 1920 που κατέληξαν στην Μικρασιατική καταστροφή και κατόπιν εκείνες του Ιουνίου του 2012 που κατέληξαν στην μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Τώρα θα έχουμε μια τελευταία ελπίδα αναστροφής της πορείας, όχι εντελώς και όχι όσο θα θέλαμε αλλά τουλάχιστον σε ένα τέτοιο βαθμό που να ελαχιστοποιηθούν κατά το δυνατόν οι ζημιές και να δούμε «ένα φως στο βάθος του τούνελ», κατά την τρέχουσα έκφραση. Η νίκη του Σύριζα και η ενίσχυση του μετώπου της αλλαγής πολιτικής είναι όρος επιβίωσης για την Ελλάδα εδώ που έχουμε φτάσει. Η μάχη θα διεξαχθεί υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες αλλά πρέπει να κερδηθεί για να ανοίξει ένα παράθυρο ελπίδας. Όχι γιατί μετά θα είναι όλα εύκολα. Ίσα-ίσα που τότε θα αρχίσουν οι πραγματικές δυσκολίες. Ωστόσο θα έχει υπάρξει η πρώτη και καίρια ρωγμή σε ένα σύστημα που απειλεί να καταστρέψει τη χώρα και τις προοπτικές της.

«Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία

κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις»

έλεγε ο ποιητής Διονύσης πριν από πενήντα περίπου χρόνια στους στίχους του με ένα πολύ επίκαιρο και σήμερα λόγο.

Η ζωή προχωρά ανεξάρτητα από τις δικούς μας φόβους και τις δικές μας προτεραιότητες. Κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν.

Πρόσφατα μπορεί να είδατε κι εσείς την είδηση για τους εννιά ταξιδευτές που μέσα σε 48 ώρες ταξίδεψαν από τα Κύθηρα μέχρι την Κρήτη με μια σχεδία φτιαγμένη από καλάμια. Η ομάδα των First Mariners όπως αυτοονομάστηκαν οι ταξιδευτές, έζησε την εμπειρία των πρώτων ταξιδιών που έκανε ο άνθρωπος καθώς η δωδεκάμετρη σχεδία τους κατασκευάστηκε με τα ίδια υλικά που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος της παλαιολιθικής εποχής. Στα Χανιά τους υποδέχτηκε ο εκεί ιστιοπλοϊκός όμιλος και τους βράβευσε.

Την ίδια μέρα οι ειδήσεις από τη Γάζα μιλούσαν για εκατοντάδες παιδιά και μεγαλύτερους άμαχους Παλαιστίνιους αδικοχαμένους σε έναν πόλεμο που δεν τον θέλησαν αλλά με αυτόν γεννήθηκαν και από αυτόν κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να πεθάνουν. Και στην Ουκρανία ακόμα ερίζουν για την προέλευση του βλήματος που στέρησε τη ζωή 280 ανύποπτων πολιτών που τους έτυχε να περνούν πάνω από μια χώρα σε κρίση και παράκρουση.

Αναφέρω τα ταυτόχρονα αυτά γεγονότα για να δείξω ότι η ζωή συνεχίζεται παρά τα μνημόνια, παρά τις προτεραιότητες του καθενός μας, παρά τις επιθυμίες μας. Μπορούμε να αναζητάμε τις ρίζες μας σαν άνθρωποι, σαν Έλληνες, σαν μεταπολιτευτικά προϊόντα μιας σαραντάρας δημοκρατίας που συνεχίζει αγχωμένη να αναζητά τον γεωπολιτικό της ρόλο, σαν πολίτες του κόσμου ή του χωριού μας την ίδια στιγμή που οι εξελίξεις γύρω μας τρέχουν και διαμορφώνουν το μέλλον μας. Μπορούμε να διερευνούμε την ικανότητα του προϊστορικού ανθρώπου να πλεύσει τις θάλασσες και να καταγγέλλουμε ή να θρηνούμε τα θύματα του κάθε φασισμού, ανοιχτού ή συγκαλυμμένου. Πρέπει όμως να μην αφήσουμε την μοναδική ευκαιρία που θα έχουμε στις προσεχείς εκλογές του Μαρτίου του 2015 να χαθεί. Είναι η τελευταία μας ελπίδα για να αλλάξουμε την πορεία της χώρας. Μετά από αυτό, θα είναι πολύ αργά για όλους.

Οι πράξεις μας κάθε στιγμή καθορίζουν το μέλλον μας και κάποιες φορές που η ιστορία συμπυκνώνεται και τα σημεία γίνονται κομβικά, τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις προκλήσεις. Όλοι οι πολίτες, ατομικά ο καθένας, και συλλογικά ο κύριος φορέας της αντίστασης και της αλλαγής που σήμερα είναι ο Σύριζα πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Το οφείλουμε, θα το μπορέσουμε όμως;

Θεοκρίτου "Θαλύσια"

Για το καλοκαίρι (που σιγά-σιγά φεύγει) και το φθινόπωρο που σε λίγο θα έρθει δίνω αυτό το απόσπασμα από ένα ποίημα.

Είναι του Θεόκριτου, ενός Συρακούσιου που γεννήθηκε γύρω στο 315 πΧ και πέθανε στα μέσα του 3ου αι. πΧ. Είναι ο ιδρυτής της βουκολικής ποίησης και σώθηκαν περίπου 30 έργα του που ονομάζονται Ειδύλλια, κυρίως λόγω του ότι είναι ιστοριούλες (έπη μικρά σε έκταση).

Για όποιον έχει τη διάθεση να διαβάσει έναν ποιητή που οι στίχοι του είναι ζώσα φύση και ζωντανά συναισθήματα μπερδεμένα αξεδιάλυτα με τρομερή μαεστρία, το παρακάτω είναι μέρος του ειδυλλίου “Θαλύσια”. Τα Θαλύσια ήταν γιορτή προς τιμή της Δήμητρας.

Δεν παραθέτω όλο το ποίημα βέβαια αλλά μόνο ένα κομμάτι του. Οι πρωταγωνιστές του ποιήματος έχουν κάνει έναν περίπατο στο νησί της Κω και φτάνουν στο σπίτι του φίλου τους όπου θα γιορτάσουν τα Θαλύσια.

Έπειτα εγώ και ο Εύκριτος μαζί με τον όμορφο Αμύντα

Πήγαμε στου Φρασίδημου, όπου χαρούμενοι ξαπλώσαμε

Σε μυρωδάτα σχοίνα και σε παχιά φρεσκοκομμένα αμπελόφυλλα

Απανωθέ μας λικνίζονταν φτελιές πολλές και λεύκες

Κι από το σπήλαιο των Νυμφών ιερό νερό κυλούσε

Και επάνω στα σκιερά κλαδιά οι τζίτζικες

Δεν παύαν το τραγούδι τους, καμένοι από τον ήλιο

Κι ο βάτραχος ο πράσινος, από μακριά ξεφώνιζε

Λαλούσαν οι κορυδαλλοί κελαηδούσαν οι καρδερίνες

Και τα τρυγόνια στέναζαν.

Γύρω από τις πηγές οι μέλισσες πετούσαν

Ολόγυρά μας μύριζε ολόγεμο το θέρος, μαζί και το φθινόπωρο

Τ’ αχλάδια και τα μήλα σωροί στα πόδια μας κυλούσαν,

Κι οι κλώνοι της δαμασκηνιάς στη γη ως κάτω

Έγερναν απ’ τον πολύ καρπό

Κι απ’ το βαρέλι έτρεχε κρασί τετραχρονίτικο

Ω, Νύμφες της Κασταλίας

Που στην ψηλή του Παρνασσού κορφή του κατοικείτε

Άραγε κέρασε με τέτοιο κρασί τον Ηρακλή όταν τον φιλοξένησε

Μες στη σπηλιά του Φόλου ο γέροντας ο Χείρων;

Άραγε τέτοιο κρασί να ‘κανε τον Πολύφημο από την Άναπο

Που με τα δυνατά του μπράτσα βουνά ολάκερα πετούσε στα καράβια

Τέτοιο άραγε κρασί τον έκανε

Να σύρει στην αυλή του τρικούβερτο χορό;

Τέτοιο άραγε να ήτανε και το πιοτό

Που μας κεράσατε Νύμφες δίπλα καθώς καθόμαστε

Στης Αλωίδας Δήμητρας το βωμό;

Μακάρι το φτυάρι μου

Βαθιά μες στο σωρό το στάρι να μπήξω

Κι εκείνη να γελά,

Στα δυο της χέρια έχοντας στάχυα και ανεμώνες!

Το αρχαίο κείμενο (για όποιον αντέχει) είναι το εξής:

(στίχοι 130-158)

Χὣ μὲν ἀποκλίνας ἐπ᾽ ἀριστερὰ τὰν ἐπὶ Πύξας 
εἶρφ᾽ ὁδόν· αὐτὰρ ἐγώ τε καὶ Εὔκριτος ἐς Φρασιδάμω 
στραφθέντες χὡ καλὸς Ἀμύντιχος ἔν τε βαθείαις 
ἁδείας σχοίνοιο χαμευνίσιν ἐκλίνθημες 
ἔν τε νεοτμάτοισι γεγαθότες οἰναρέοισι.

Πολλαὶ δ᾽ ἄμμιν ὕπερθε κατὰ κρατὸς δονέοντο 

αἴγειροι πτελέαι τε· τὸ δ᾽ ἐγγύθεν ἱερὸν ὕδωρ 
Νυμφᾶν ἐξ ἄντροιο κατειβόμενον κελάρυζε. 
Τοὶ δὲ ποτὶ σκιαραῖς ὀροδαμνίσιν αἰθαλίωνες 
τέττιγες λαλαγεῦντες ἔχον πόνον· ἁ δ᾽ ὀλολυγών

τηλόθεν ἐν πυκιναῖσι βάτων τρύζεσκεν ἀκάνθαις· 
ἄειδον κόρυδοι καὶ ἀκανθίδες, ἔστενε τρυγών, 
πωτῶντο ξουθαὶ περὶ πίδακας ἀμφὶ μέλισσαι. 
Πάντ᾽ ὦσδεν θέρεος μάλα πίονος, ὦσδε δ᾽ ὀπώρας. 
Ὄχναι μὲν πὰρ ποσσί, παρὰ πλευραῖσι δὲ μᾶλα

δαψιλέως ἁμῖν ἐκυλίνδετο· τοὶ δ᾽ ἐκέχυντο 
ὄρπακες βραβίλοισι καταβρίθοντες ἔραζε. 
Τετράενες δὲ πίθων ἀπελύετο κρατὸς ἄλειφαρ. 
Νύμφαι Κασταλίδες Παρνάσιον αἶπος ἔχοισαι, 
ἆρά γέ πᾳ τοιόνδε Φόλω κατὰ λάϊνον ἄντρον

κρατῆρ᾽ Ἡρακλῆϊ γέρων ἐστάσατο Χίρων; 
ἆρά γέ πᾳ τῆνον τὸν ποιμένα τὸν πότ᾽ Ἀνάπῳ, 
τὸν κρατερὸν Πολύφαμον ὃς ὤρεσι νᾶας ἔβαλλε, 
τοῖον νέκταρ ἔπεισε κατ᾽ αὐλία ποσσὶ χορεῦσαι, 
οἶον δὴ τόκα πῶμα διεκρανάσατε, Νύμφαι,

βωμῷ πὰρ Δάματρος Ἁλωΐδος; Ἇς ἐπὶ σωρῷ 
αὗτις ἐγὼ πάξαιμι μέγα πτύον, ἃ δὲ γελάσσαι 
δράγματα καὶ μάκωνας ἐν ἀμφοτέραισιν ἔχοισα.

Αυτός ο δρόμος του ... άλλου δρόμου!

Βρήκα χτες ένα άρθρο μου που το έγραψα μεν μέσα στον Αύγουστο (αφού κάνω αναφορά στην επιστολή της Χρύσας Μυργιαλή που δημοσίευσε το Δραπετσίνι στις 27-7-14) αλλά δεν το ανάρτησα.

[Ίσως να φταίει και το συνειδητό φρενάρισμα στα γραψίματά μου τους τελευταίους μήνες καθώς πλησιάζουμε στη λήξη].

Το άρθρο μιλάει για τη νέα δημοτική αρχή και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει. Έγραφα λοιπόν τότε:

ΑΡΘΡΟ:

Νέα η δημοτική αρχή, παλιά τα προβλήματα

Στη Δραπετσώνα (και το Κερατσίνι) από την 1^η Σεπτεμβρίου θα έχουμε μια νέα δημοτική αρχή. Υποθέτουμε ότι θα αλλάξουν όλα, και εκείνα που ο νόμος ορίζει (θέσεις ευθύνης, συλλογικά και μονοπρόσωπα όργανα κλπ.) αλλά και εκείνα που λέγονται πολιτικά και που χαρακτηρίζουν τη μια δημαρχία από την άλλη. Η δημαρχία Βρεττάκου διαφέρει πολύ από την δημαρχία Τζανή, τουλάχιστον στην αφετηρία. Ωστόσο αυτό δεν λύνει αυτομάτως κανένα πρόβλημα.

Μια θολούρα του συλλογικού σκέπτεσθαι αρχίζει να αντικαθιστά την καταχνιά του ατομικού αποφασίζειν. Όσο κι αν φάνηκε στην πράξη η ανεπάρκεια του μοντέλου του δημάρχου αυτοκράτορα που όλα τα κρίνει εξ ιδίων και προς ίδιον, ωστόσο τίποτε δεν εξασφαλίζει πως το αντίθετό τους θα είναι επαρκές. Η εξύψωση της συλλογικότητας σε θεότητα κρύβει πολλά καλά αλλά και πολλά άσχημα. Μπορεί να λαμβάνονται αποφάσεις γρήγορες και λεπτές με τρόπο συλλογικό; Όταν θα χρειαστεί η μονοπρόσωπη ανάληψη πρωτοβουλίας θα παραμεριστεί η συλλογικότητα ή θα σκεπαστεί με φερετζέ; Είναι μεγάλο πλεονέκτημα να κινείται κανείς μαζί με τους άλλους, σαν τμήμα ενός μεγαλύτερου συνόλου, πρέπει όμως να γνωρίζει πως να προσδιορίζει και τα όρια αυτής της επιλογής. Αν δεν το πράξει εκείνος, σύντομα θα το κάνει μόνη της η ζωή προξενώντας εκπλήξεις και δυσαρέσκειες.

Ωστόσο το θέμα μου δεν είναι τόσο ο τρόπος αντιμετώπισης των θεμάτων της από τη νέα δημοτική αρχή αλλά αυτή η ίδια η αντιμετώπιση, με όποιον τρόπο κι αν γίνει.

Τι θα γίνει με τα οικονομικά του δήμου τώρα που θα αρχίσουν νέες παρακρατήσεις για αποπληρωμή των δανεικών για τα ληξιπρόθεσμα; Με ελαττωμένα τα έσοδα από τους κεντρικούς πόρους και με μειωμένες τις εισπράξεις από τα δημοτικά τέλη, με ταυτόχρονη αύξηση των εξόδων από την αποπληρωμή των ληξιπροθέσμων και την έναρξη αποπληρωμής των δανείων, ο δήμος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αν δεν βρει καινούριες πηγές εσόδων. Θα το κάνει; Την θέληση την έχει και την τόλμη να τα βάλει με τους ισχυρούς επίσης. Έχει όμως και τη γνώση; έχει και την ικανότητα; Μακάρι να αποδείξει πως τα έχει όλα!

Τι θα γίνει με το χωροταξικό ζήτημα ιδίως στην περιοχή της ανάπλασης; Ο συντελεστής 0.6 μπορεί να αλλάξει από την παρούσα διοίκηση με άλλον τρόπο εκτός της επιτυχίας της προσφυγής που έχει ήδη κάνει ο δήμος; Μπορεί να κινήσει σαν επισπεύδων τις διαδικασίες του Ν.2504 σαν συνέχεια του 1337 για ανάπλαση με βάση την προκαταρκτική του μελέτη; Τι θα κάνει με όλα τα άλλα ζητήματα που θέτει η νομική και δημοτική σύμβουλος του δήμου κ. Χρύσα Μυργιαλή σε επιστολή της προς την επιτροπή Πρωτοβουλίας (δημοσιεύτηκε στο Δραπετσίνι);

Τι θα γίνει με το περιβάλλον που πλήττεται από την λειτουργία πρωτίστως της ΕΥΔΑΠ και προσφάτως από τα πετρελαιοειδή; Μπορεί να ξεσηκώσει ο δήμος περιβαλλοντικό κίνημα όπως έκαναν οι προκάτοχοί του δήμοι Κερατσινίου (για τη χαβούζα και τη ΔΕΗ) και Δραπετσώνας (για το Τσιμεντάδικο και τα Λιπάσματα);

Τι θα γίνει με τις κοινωνικές υποδομές του δήμου που έχουν ελλείψεις σε προσωπικό, χρηματοδότηση και οργάνωση; Πως θα τις λειτουργήσει όταν έχει απορρίψει λύσεις τύπου ΚΟΙΝΣΕΠ (και καλά έκανε) και βλέπει με καχυποψία τα ΕΣΠΑ; Πως θα βρει νέους μόνιμους εργαζόμενους αφού απορρίπτει (και σωστά ως αρχή) τις ελαστικές σχέσεις εργασίας; Πότε θα λειτουργήσει το Κολυμβητήριο, πότε θα δουλέψουν οι σχολές του δήμου και με ποια εργασιακά καθεστώτα; Δεν είναι μικρά αυτά τα προβλήματα για τη νέα δημοτική αρχή.

Υπάρχουν και άλλα βεβαίως … τι θα γίνει με το ΚΕΚ, πως θα αναπτυχθούν ή θα θεραπευτούν οι παλιές αμαρτίες με τα αναψυκτήρια και τις άλλες αρμοδιότητες του δήμου;

Αυτά τα ολίγα θα απασχολήσουν τη δημοτική αρχή τόσο έντονα που δεν ξέρω αν θα της αφήσουν χρόνο και χώρο για να ασχοληθεί με τις δικές της προτεραιότητες. Ελπίζω η ορμή της νεότητας να υπερνικήσει την απειρία και η νέα δημοτική αρχή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών.

[ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ]

Στο μεταξύ από τότε, αν και Αύγουστος, κύλησε κάποιο νερό στο αυλάκι. Η Πρωτοβουλία για τη Δική μας Ανάπλαση συγκροτήθηκε, η αντιπολίτευση άρχισε να το χωνεύει πως θα ζήσει πέντε χρόνια με τον δάσκαλο δήμαρχο και η νέα Δημοτική Αρχή άφησε να διαρρεύσουν κάποια πράγματα για τις προθέσεις της. Ακόμα και από την Αντιπολίτευση ακούστηκαν κάποιες απόψεις και καταγράφτηκαν κάποιες σιωπές. Να καταγράψουμε λοιπόν μερικά πρώτα συμπεράσματα:

Α.- Η νέα Διοίκηση πιστεύει πως θα τα καταφέρει στο καυτό θέμα των Οικονομικών του Δήμου. Έστω και με κάποιες δυσκολίες και οικονομίες, ο Δήμος δεν θα βουλιάξει παρά τις νέες υποχρεώσεις που έχει φορτωθεί από την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων χρεών του και τις ρυθμίσεις των δανείων του.

Β.- Η νέα Διοίκηση βλέπει πως το πρόβλημα με την Ανάπλαση έχει περάσει σε φάση πολύ προβληματική για το μέλλον της περιοχής και δείχνει αποφασισμένη να παλέψει ώστε να διατηρήσει τουλάχιστον τα “κεκτημένα”. Θα ονομάζει τους ιδιοκτήτες “φερόμενους ως ιδιοκτήτες” θεωρώντας πως αυτό θα της δώσει κάποιο πλεονέκτημα. Θα στηρίξει τις προσφυγές του δήμου και θα κάνει επιπρόσθετη δική της προσφυγή στο Σ.τ.Ε. ενώ θα κάνει και τους αναγκαίους ελέγχους για την τήρηση των περιβαλλοντικών όρων. Όλα αυτά με γνώση των αλλαγών που έχουν γίνει (χαρακτηρισμός ως ζώνης ενεργού ανάπτυξης, νέος χωροταξικός νόμος κλπ.) που δυσκολεύουν την θέση του δήμου σε σχέση με το παρελθόν. Επίσης η νέα Διοίκηση έδειξε πως θέλει να ακουμπήσει σε ένα λαϊκό κίνημα.

Γ.- Η νέα Διοίκηση θα ορκιστεί στις 31 Αυγούστου στον χώρο της Ανάπλασης, στο Θεμιστόκλειο, δείχνοντας έτσι ότι το θέμα αυτό είναι στις προτεραιότητές της.

Δ.- Ξεκαθάρισε από νωρίς το σχήμα διοίκησης ανακοινώνοντας επιτροπές, προέδρους, αντιδημάρχους κλπ. για ολόκληρη την τετραετία.

Η Αντιπολίτευση θα είναι σκληρή, όπως φάνηκε από τα λίγα λόγια που ακούστηκαν και τις εύγλωττες σιωπές. Ήδη κάποιες πρώτες διαρροές (ανεπίσημες βεβαίως) άρχισαν να λένε ότι “ο Βρεττάκος τα βρήκε με τον Μαρινάκη”, ότι “ο Βρεττάκος δεν θέλει ευρωπαϊκά χρήματα” κλπ. που σημαίνει ότι ο πόλεμος των χτυπημάτων κάτω από τη μέση θα είναι συνεχής. Δεν θα είναι όλη η αντιπολίτευση έτσι αλλά ούτε και θα υπερασπίζεται κανείς τον Βρεττάκο από τα χτυπήματα που θα δίνουν οι άλλοι. Επομένως …

Σημασία για την προσεχή πενταετία έχουν τα εξής:

1.- Να κρατηθεί πραγματικά ο Δήμος οικονομικά και να μην βουλιάξει, πράγμα καθόλου εύκολο. Πρέπει να βρεθούν νέοι πόροι και αυτό δεν είναι απλό. Μόνη της η υπηρεσία δεν μπορεί να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο έργο και θα πρέπει η νέα δημοτική αρχή να κινηθεί στα βαθιά νερά χωρίς ακόμη να γνωρίζει πως θα το κάνει. Ελπίζω να  μάθει γρήγορα.

2.- Να είναι αποτελεσματική στο θέμα της Ανάπλασης. Ο Δήμος δέχεται πολυμέτωπη επίθεση που κατευθύνεται από την κυβέρνηση. Η αλλαγή κυβέρνησης θα είναι μία λύση εφ’ όσον βέβαια προλάβει να ψηφίσει τους αναγκαίους νόμους (κατάργηση του νέου χωροταξικού και του ρυθμιστικού σχεδίου καθώς και των ρυθμίσεων για τους αιγιαλούς, επαναφορά σε ισχύ του ΠΔ 84/84, αλλαγή του Συντελεστή δόμησης κλπ.). Αν δεν αλλάξει η κυβέρνηση η μάχη που θα δοθεί θα είναι σκληρή και θα πρέπει να στηριχτεί σε κινητοποιήσεις και ακτιβισμούς.  

3.- Η νέα δημοτική αρχή θέλει να στηριχτεί σε ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, το θέμα όμως είναι πως το αντιλαμβάνεται αυτό το κίνημα. Αν μιλάει μόνο για φορείς ελεγχόμενους και για τις απολύτως δικές της δυνάμεις, σίγουρα η δυναμική του θα ξεφτίσει κάποια στιγμή. Θα πρέπει να μην φοβηθεί να στηριχτεί και σε άλλες δυνάμεις, έξω από την στενά παραταξιακή της επιρροή. Για να γίνει αυτό θα χρειαστεί σεβασμός και στις απόψεις και θέσεις των άλλων.

4.- Η παραδίδουσα δημοτική αρχή, πέρα από την προσφυγή στο Σ.τ.Ε. έχει πάρει και κάποιες σημαντικές αποφάσεις για την Ανάπλαση (κοστολόγηση, μελέτη πάρκου) και έχει δημιουργήσει κάποια τετελεσμένα (διάνοιξη παραλίας, μνημείο Θεμιστοκλή). Όλα αυτά πρέπει να τα συνεχίσει η νέα δημοτική αρχή χωρίς αμφιθυμίες και δισταγμούς. Όχι μόνο για να δείξει έμπρακτα ότι σέβεται και τους άλλους αλλά και για να μην χαθεί άδικα χρόνος.

Στον επίλογο του άρθρου θέλω να σημειώσω το εξής:

Η νέα Δημοτική Αρχή λέγεται “Άλλος Δρόμος” γιατί ετεροπροσδιορίστηκε σε σχέση με τους υπάρχοντες νυν και αεί δημάρχους και είπε πως θέλει να ανοίξει έναν άλλο δρόμο.

Τώρα όμως πήρε τον δήμο και θα ακολουθήσει τον δικό της δρόμο επομένως δεν είναι πλέον “άλλος δρόμος” η δημοτική αρχή του Χρήστου Βρεττάκου αλλά “αυτός ο δρόμος”

Δεκαπενταύγουστος!

Δεκαπενταύγουστο. Γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δηλαδή η μέρα που πέθανε η Μαρία, η μάνα του Χριστού. Θα μου πείτε, ε, και τι έγινε; όλοι κάποτε πεθαίνουνε, γιατί ο δικός της θάνατος να είναι γιορτή;

Μας το εξηγεί η έγκυρη Βικιπέδια την οποία αντιγράφω:

Κατά την παράδοση, όταν η Παναγία πληροφορήθηκε άνωθεν τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ανέφερε το γεγονός στους Αποστόλους. Επειδή κατά την ημέρα της κοίμησης δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανής. Μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειος. Η Παναγία μετετέθη τους ουρανούς.

(Οι υπογραμμίσεις ήταν δικές μου.). Παρατηρούμε τα εξής:

Α) Η Παναγία πληροφορήθηκε τον θάνατό της άνωθεν. Γιατί;

Β) Μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Μετά πως επέστρεψαν; Η ίδια νεφέλη ...;

Γ) Ο τάφος ήταν άδειος. Η τεχνογνωσία υπήρχε.

Τέλος πάντων, αυτά είναι παράδοση, μύθοι, ιστορία ή γεγονότα; Για την εκκλησία το θέμα είναι λυμένο. Πίστευε και μη ερεύνα!

Γιορτάζει λοιπόν σήμερα το πιο εμβληματικό κομμάτι της τρισυπόστατης θεότητας (ποιο Άγιο Πνεύμα τώρα; αυτό μόνο για μεταφορές κρίνων κάνει ...), αυτό που έσωσε την Πόλη από τους Αβάρους και τους Άραβες, αυτό που θεραπεύει κάθε αρρώστια στην Τήνο και αυτό που θαυματουργεί επίσης στην Κομποστέλα αλλά μεγαλουργεί στο Παρίσι (Παναγία των Παρισίων). 

Υπάρχουν και δυο Παναγίες των Αθηνών.

Η πιο γνωστή Παναγία η Αθηνιώτισσα είναι εκείνη που πήγε να κλέψει τον Παρθενώνα από την Αθηνά και το κατάφερε χάρη στους Ρωμαίους τον 6ο μΧ αιώνα. Για αρκετές εκατονταετίες είχε κάνει τον ναό της παρθένου Αθηνάς δικό της ώσπου οι Μωαμεθανοί την μετέτρεψαν σε τζαμί τον 16ο μΧ αιώνα. Μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους (τον 19ο μΧ αι.) ο Παρθενώνας αποδόθηκε στο άχρωμο ελληνοχριστιανικό κενό (ή αλλιώς ονομαζόμενο και το “μεγάλο τίποτα”), αφού ούτε αποκαταστάθηκε σαν ναός της Αθηνάς ούτε όμως και ναός της Παναγίας ξαναέγινε. Έτσι η Παναγιά η Αθηνιώτισσα η κλέφτρα, δεν ξανακούστηκε από τότε, την έφαγε το μαύρο σκοτάδι και η αρχαιοπληξία των Βαυαρών που κυβέρνησαν το πρώτο ελληνικό ονομαζόμενο κράτος, αυτό που ακόμα ελληνικό ονομάζεται και μας τυραννάει.

Η άλλη Παναγιά Αθηνιώτισσα είναι η Παναγία της Σουμελά. Ναι, η γνωστή παναγία Σουμελά των Ποντίων. Σύμφωνα με την παράδοση την εικόνα έφτιαξε ο ευαγγελιστής Λουκάς στη Θήβα και την μετέφερε κάποιος Ανανίας στην Αθήνα από όπου οι Αθηναίοι ιερείς Βασίλειος και Σωτήριχος, (κατ’ άλλους Βαρνάβας και Σωφρόνιος), μετά από όραμα της Παναγίας, την μετέφεραν στη Τραπεζούντα στο όρος Μελά και έκτισαν εκεί το περίφημο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά. Αυτή η Παναγιά η Αθηνιώτισσα, η κοσμογυρισμένη, με το νέο της όνομα πλέον ως Παναγία Σουμελά, ζει στη Βέροια, πάνω στις Καστανιές, στο Βέρμιο.

Fading away

Όπως θα έχετε παρατηρήσει η βαθμιαία αποχώρησή μου γίνεται σιγά-σιγά πραγματικότητα. Από εκεί που έγραφα κατά μέσον όρο ένα άρθρο την ημέρα (237 το 2012, 256 το 2013 και 228 το οχτάμηνο του 2014) τώρα γράφω ένα ανά τρεις με τέσσερις μέρες και θα αραιώσουμε ακόμα περισσότερο ώσπου να σβήσουμε τις μηχανές τον Σεπτέμβριο του 2014.

Τα κύρια ενδιαφέροντά μου ήταν η Πολιτική κατάσταση στη χώρα και τα Τοπικά και Δημοτικά θέματα. Για την πολιτική κατάσταση βλέπω ότι υπάρχει ένα απίστευτο τέλμα εξ αιτίας του γεγονότος ότι η μαύρη προπαγάνδα της κυβέρνησης και τα απίθανα ψέματά της έχουν πολλούς αποδέκτες και πείθουν. Ο τόπος οδηγείται σε ένα σφαγείο ελπίδων. Τα πολύ ουσιαστικά και επείγοντα θέματα α) της παιδείας, β) της ταυτότητας του νεοέλληνα και γ) της θέσης μας στον σύγχρονο κόσμο, αναγκαστικά περνούν όλα σε δεύτερη μοίρα.

Στα τοπικά ζητήματα διάλεξα την αποχώρηση λόγω ορίου ηλικίας. Η συμμετοχή μου θα είναι επιλεκτική και στον βαθμό που θα ορίζω εγώ και όχι οι εξελίξεις.

Μόνο ένα σημείο που με θλίβει θέλω να αναφέρω σήμερα:

Έχει να κάνει, φυσικά, με την Δική μας Ανάπλαση:

Η παραλία της Δραπετσώνας. Τουλάχιστον την ανοίξαμε, κάναμε το όνειρό μας πραγματικότητα. 
Ελπίζω να μην είναι όπως τότε που πήγαμε στη Σμύρνη κι ύστερα γυρίσαμε ... συνωστισμένοι στην παραλία ενώ πίσω μας η φωτιά έκαιγε την πόλη

Το 2010 έγραψα το βιβλίο Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗ και έκλεισα εκεί μέσα τους αγώνες και τις αγωνίες μιας 35-ετίας (1975-2010) καθώς και τις προοπτικές ενός εγχειρήματος που φαινόταν να βαίνει καλώς αλλά το απειλούσε η αδράνεια της τελευταίας δεκαετίας όταν ξοδευόταν άδικα ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας.

Το 2014 έγραψα το βιβλίο ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ περιγράφοντας τις τελευταίες περιπέτειες της ιδέας που την κακομεταχειρίστηκαν οι αρμόδιοι. Ήταν ένα βιβλίο γεμάτο με ειρωνεία, αυτοσαρκασμό, φόβους και απαισιοδοξία για το μέλλον αυτής της υπόθεσης.

Φοβάμαι πως το 2018 θα γράψω κι ένα τελευταίο μέρος αυτής της τριλογίας με τίτλο ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ και φοβάμαι πως εκεί θα περιγράφω την κηδεία της και μια κριτική για όλους τους άσχετους που θα έχουν, μέχρι τότε και επί 40 χρόνια, ασελγήσει πάνω στο πτώμα της!

Ελπίζω να διαψευστώ!

Υποκρισία!

Ακούω κάτι μηνύματα στο ραδιόφωνο του ΚΟΚΚΙΝΟΥ (φαντάζομαι και αλλού) κατά της κακοποίησης των ζώων. "Μη κλείνεις τα μάτια όταν βλέπεις ένα ζώο να κακοποιείται", λέει το μήνυμα, "ειδοποίησε κλπ κλπ".

Πόσο υποκριτικό! Ξέρει κανείς από τους ευαίσθητους αυτής της περίπτωσης πόσο κακοποιούνται ΟΛΑ τα ζώα του πλανήτη που εκτρέφονται για να γίνουν τροφή του ανθρώπου; Γνωρίζει κανείς τη δυστυχία που προκαλεί ο άνθρωπος σε εκατομμύρια ψυχές που πονάνε και  υποφέρουν και θυσιάζονται για το πιάτο του καλοφαγά; Πως σκοτώνονται οι αγελάδες, πως εξοντώνονται τα κοτόπουλα, πως σφάζονται τα αρνιά;

Υποκρισία!

Όταν ο άνθρωπος σαν είδος καταστραφεί, η ανάμνηση των διάδοχων όντων θα είναι οι καταστροφές που προκάλεσε στη φύση και ο πόνος που προκάλεσε στα άλλα ζώα!

Πολύ καλύτερα από εμένα τα γράφει ο φίλος μου Φάνης Αναβάλογλου στη stagona4u και μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο του πατώντας εδώ (ραντεβού στα γουναράδικα)

Μακάρι να είμασταν Αργεντινή!

Η Αργεντινή έχει ανεργία μόνο 7% και ανάπτυξη συν 13%.

Προσφάτως, όμως, πρωθυπουργός μιας χώρας με ανεργία 27% και ανάπτυξη πλην 3% δήλωσε ότι την λυπάται!

Τι πονόψυχος που είστε κύριε Σαμαρά, αλλά αν νομίζετε ότι είμαστε κι εμείς στραβοί κάνετε λάθος!

Η Αργεντινή ξεπληρώνει τα χρέη της χάρη στο θετικό εμπορικό της ισοζύγιο και δεν χρειάζεται δανεισμούς παρά μόνο για κεφάλαια κίνησης που τα αντλεί από χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία χωρίς να χρειάζεται τις αγορές.

Μακάρι να είμασταν Αργεντινή.

Ο λαός της Αργεντινής κυνήγησε τους δεξιούς νεοφιλελεύθερους τύπου Σαμαρά και Βενιζέλου που πήγαν να την δέσουν με χρέη πάνω στα χρέη όπως έγινε εδώ. Οι τύποι αυτοί μόλις που διέφυγαν από τη χώρα με ελικόπτερο.  

Η Αργεντινή ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕ μια φορά όταν αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της και ζήτησε κούρεμα και διακανονισμό. ΠΕΤΥΧΕ κούρεμα γύρω στο 50-60% και διακανονισμούς με το σύνολο σχεδόν των δανειστών της (μεγάλες τράπεζες κυρίως). 

Την επιτυχία της Αργεντινής φυσικά πολλοί ζήλεψαν.

Προσφάτως κήρυξαν απεργία οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί (οι ένστολοι!!!) και παρακολούθησαν απαθείς (αν δεν βοήθησαν) ένα τρομερό πλιάτσικο των κάθε λογής καθαρμάτων που απελευθερώθηκαν για να δώσουν την εντύπωση μιας χώρας αναρχούμενης. Ο λαός της Αργεντινής και η κυβέρνησή του αντιμετώπισαν ψύχραιμα την κατάσταση και το σχέδιο της υπονόμευσης απέτυχε.

Προσφάτως επίσης (πριν λίγες μέρες) κάποιος Αμερικάνος δικαστής σε ένα αμερικάνικο δικαστήριο έβγαλε άκυρο τον διακανονισμό που πέτυχε η Αργεντινή με τους δανειστές της.

Δέχτηκε την προσφυγή μικρών ομολογιούχων (από 1% έως 5% του χρέους μόνο βρίσκεται σε μικρούς ομολογιούχους) και ΔΙΕΤΑΞΕ (ο Αμερικάνος δικαστής) να πληρώσει η Αργεντινή όλα της τα χρέη και τα διακανονισμένα στο 100%. [Αυτό γιατί αν πληρωθεί έστω και το 1% στο σύνολο ακολουθούν και όλα τα άλλα χρέη στο σύνολο κι αυτά.]

Φυσικά η Αργεντινή δεν πληρώνει το 100% με τίποτε (όπως κάνουμε εμείς εδώ με τον Σαμαρά που μας τα παίρνει από την τσέπη για να μπορεί να πληρώνει στους δανειστές το 100%) και ο αρμόδιος διεθνής οργανισμός την κήρυξε υπό επιλεκτική χρεοκοπία, όπως ακριβώς είχες κάνει και με την Ελλάδα το 2012.

Όπως κι αν την ονομάσει, και χρεοκοπία κανονική να την πει και άτακτη και ό,τι άλλο θες, το θέμα είναι ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ απολύτως τίποτε, η Αργεντινή συνεχίζει τον δρόμο της και αν οι Τράπεζες θέλουν να πάρουν αυτό το 40-50% που συμφώνησαν πρέπει να τρέξουν να αλλάξουν τη γνώμη και τα μυαλά του αμερικάνου δικαστή που αποφάσισε να τινάξει στον αέρα μια διεθνώς αποδεκτή πρακτική.

Το μόνο που προκλήθηκε στην Αργεντινή, είναι ότι ο κόσμος βγήκε και πάλι στους δρόμους για να διαδηλώσει την στήριξή του στην πρωθυπουργίνα του που σε αντίθεση με τον δικό μας Σαμαρά ενδιαφέρεται για τον λαό της πρωτίστως και μετά για τους "δανειστές"!

Προφανώς όμως δεν είναι μόνον αυτό. Αυτή η όμορφη φάτσα που είναι πρωθυπουργίνα (ή Πρόεδρος) της Αργεντινής έχει ένα καθαρό πρόσωπο που δεν σκιάζεται από τις μίζες που κατηγορείται (από τον Μητσοτάκη) ότι πήρε ο Σαμαράς για τον ΟΤΕ ούτε από τις μίζες που κατηγορείται ότι πήρε ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος από τα εξοπλιστικά, τη Ζήμενς, τα υποβρύχια κλπ.. Δεν την έχει κανείς στο χέρι και μπορεί να ακολουθεί πολιτική που συμφέρει τον λαό της.

Μακάρι, λοιπόν, να είμασταν Αργεντινή!

Τα δικά μας ερωτήματα τώρα:

Βγαίνουν στα κανάλια οι κυβερνητικοί και λένε: “να! δείτε, ο Τσίπρας έλεγε ότι μακάρι να είμασταν Αργεντινή κι αυτοί χρεοκόπησαν και πάλι, τους συμπονάμε τους καημένους αλλά δεν θέλαμε να είμαστε σαν αυτούς”

Το λέει ο Άδωνις, το λέει η Βούλτεψη, το είπε και ο Σαμαράς. Και αυτοί καλά κάνουν, τόσο καιρό ψέματα λένε, θα τους πειράξει ένα ψεματάκι ακόμα;

Το θέμα είναι, τι κάνει ο Σύριζα;

Ψελλίζει κάτι “ας είμαστε προσεκτικοί”, “ας μην χαιρόμαστε με το δράμα του άλλου” και κάτι παρόμοιες βλακείες τη στιγμή που ο Βαρουφάκης και άλλοι έχουν εξηγήσει τι συνέβη εκεί.

Τελικά, θα μας πει κανείς τι συμβαίνει εκεί στην Αριστερά;